Στο άρθρο που ακολουθεί, ο Αλέξανδρος Ριχάρδος θυμάται την κυκλοφορία του «αμαρτωλού» Born Again που τόσο εύκολα οι οπαδοί έριξαν στην πυρά. Και η ιστορία μας ξεκινά με τους Black Sabbath να έχουν από μείνει μόνο δύο, ο Tony Iommi κι ο Geezer Butler αφού ο ντράμερ Bill Ward έχει αποχωρήσει αντιμετωπίζοντας προσωπικά προβλήματα. Το βάρος των Iommi και Butler πέφτει στην εξεύρεση νέου τραγουδιστή και προσεγγίζουν τους John Sloman (πρώην Uriah Heep και Lone Star), Nikcy Moore (Samson), David Coverdale ( η πρώτη προσέγγιση έγινε το 1979 λίγο πριν κυκλοφορήσουν οι Whitesnake το άλμπουμ Lovehunter) αλλά και Michael Bolton (ναι, τον γνωστό!!!).Τελικά ο Iommi σκέφτηκε το φίλο του Ian Gillan που εκείνη την εποχή είχε διαλύσει τους Gillan (τελευταίο άλμπουμ το Magic 1982) κι ήταν ανενεργός. Κανόνισαν να συναντηθούν-που άλλου- σε μια pub που την έλεγαν The Bear στο Oxford όχι για περισσότερο από 2 ώρες και κατέληξαν να μείνουν σχεδόν όλη τη νύχτα! O Gillan δεν ήταν σε θέση να πάει μόνος του σπίτι και κάποιος-που δεν ξέρει ποιος ήταν- τον πήγε!
Το επόμενο πρωί τον πήρε τηλέφωνο ο manager του, Phil Banfiled και του είπε: “Την άλλη φορά που θα πάρεις μια τόσο σημαντική απόφαση για την καριέρα σου, φρόντισε να με έχεις ενημερώσει»!
Από την άλλη πλευρά ο manager των Black Sabbbath Don Arden (πατέρας της Sharon που μανατζάριζε εκείνη την εποχή τον Ozzy διάβασε εδώ την ιστορία του) δεν ήταν σίγουρος για το αν έπρεπε να προσλάβουν τον Gillan που τον εκτιμούσε. Η θέση του ήταν το συγκρότημα να μην προχωρήσει σε δίσκο για κάποιο χρονικό διάστημα αλλά να εμπορευτεί το όνομά του με διάφορους τρόπους (t-shirts κλπ)! Κι όλα αυτά ενώ ο Bill Ward βρισκόταν σε αποτοξίνωση κι ήταν έτοιμος να επιστρέψει στο συγκρότημα.
Με τον Ward πίσω από τα ντραμς, οι Black Sabbath προσλαμβάνουν τον Ian Gillan και φυσικά το πρώτο που ακούνε είναι το περιπεκτικό Deep Sabbath, ενώ ο Iommi δήλωνε ότι δεν θα παίζουν live τραγούδια των DP (σ.σ. πράγμα που όπως θα διαβάσατε δεν έγινε). Τον Μάιο του 1983 οι 4 μουσικοί μπαίνουν στο Manor Studio στο Oxfordshire, ιδιοκτησίας του Richard Branson κι αρχίζουν την pro production δουλειά των νέων τραγουδιών τους με μηχανικό ήχου τον Robin Black. Τα πράγματα ξεκίνησαν μάλλον άσχημα αφού για κάποιο λόγο που ούτε ο ίδιος o Gillan ξέρει (σ.σ. σε συνέντευξή του το 1988 στη Φρανκφούρτη) αποφάσισε να μην βρίσκεται μέσα στο studio αλλά να αναπαύεται σε μια σκηνή που είχε στήσει δίπλα στη λίμνη που είχε ο κήπος του studio. Οι άλλοι τρεις αποφάσισαν να του κάνουν μια φάρσα βάζοντας γύρω από τη σκηνή πυροτεχνήματά που χρησιμοποιούσαν κατά τη διάρκεια των συναυλιών τους. Όμως έβαλαν πολλά με αποτέλεσμα όχι μόνο να ξυπνήσει κατατρομαγμένος ο Gillan αλλά η φωτιά και τα αποκαΐδια να φθάσουν στην παρακείμενη λίμνη όπου σκότωσε τα ψάρια και μετά έδιναν εξηγήσεις στον Branson!
Το άλμπουμ δεν είναι κακό, όμως δεν είναι Black Sabbath! Στην Μ.Βρετανία πήγε Νο4 και στην Αμερική Νο 39 αλλά δεν κατάφερε να αφήσει πίσω του κάποιο «αιώνιο» hit όπως κατάφεραν αλλά άλμπουμ της μετέπειτα περιόδου του συγκροτήματος. Το Trashed που ανοίγει το άλμπουμ εκτός από τη σήμα κατατεθέν τσιρίδα του Gillan που ακούγεται στο ξεκίνημα του, γράφτηκε για το αυτοκίνητο του Ward που έκανε βίδες ο Gillan (σ.σ. πουθενά δεν βρήκα τη μάρκα του) όταν το δανείστηκε για να το δοκιμάσει στη μικρή go kart πίστα (σ.σ. εξαιρετικά δημοφιλή τη δεκαετία του ’70 μικρά μονοθέσια αυτοκίνητα). Ο Gillan σύμφωνα με τη συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει στη Φρανκφούρτη, έτρεχε πολύ και το αυτοκίνητο τουμπάρισε! Ήταν καλοκαίρι και το συγκρότημα ηχογραφούσε με τα παράθυρα και τις πόρτες ανοιχτές όταν ξαφνικά μέσα στο studio μπήκε ένα ιερέας για να διαμαρτυρηθεί για τον δυνατό ήχο! Ο ιερέας ήταν η έμπνευση του Disturbing the Priest! Παρ’ όλη την καλή μου διάθεση για τα Zero the Hero και Digital Bitch που κάτω από άλλες περιστάσεις θα ξεχώριζαν, σε τελική ανάλυση δεν βοήθησαν όσο θα έπρεπε το άλμπουμ.
Σύμφωνα με τον Butler τα τραγούδια ήταν καλά, αλλά ο τελικός ήχος κακός! Με το που το άκουσε ολοκληρωμένο στο studio του φάνηκε. ..ξένο προς τον κλασικό ήχο του συγκροτήματος. Κι αυτό ήταν ακριβώς το πρόβλημα του δίσκου. Τα τραγούδια του δεν ήταν άσχημα, το δέσιμο της φωνής του Gillan κι η προσπάθεια των άλλων τριών να προσαρμόσουν τα τραγούδια στη φωνή του, κρατώντας το ύφος των Black Sabbath δεν πέτυχε! Ακόμα και ο ίδιος ο Gillan όταν πήρε μια promo κασέτα για να την ακούσει στο αυτοκίνητο από τα νεύρα του την πέταξε από το παράθυρο!
Η ΠΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
Τα εξώφυλλο έγινε πολύ γρήγορα με σχεδιαστή τον Steve “Krusher” Joule που εκείνη την εποχή δούλευε με τον Ozzy και την Sharon η οποία είχε κακές σχέσεις με τον πατέρα της Don Arden (manager των Black Sabbath). Έτσι ο Don Arden για να τη «σπάσει» στους Ozzy και Sharon, ζήτησε από τον Joule να επιμεληθεί το εξώφυλλο. Αρχικά ο Joule δεν ήθελε κι για να τους αποφύγει ζήτησε ένα πολύ μεγάλο ποσό, έξω από κάθε πραγματικότητα, και του το έδωσαν! Βλέποντας ότι δέχτηκαν να του δώσουν τα χρήματα που ζήτησε για να αποφύγει να πάρει τη δουλειά άρχισε να παρουσιάζει ένα σωρό προτάσεις με …αμφιβόλου ποιότητας φωτογραφίες όπως αυτή που τελικά προκρίθηκε για το τελικό εξώφυλλο. Την ιδέα την πήρε από το περιοδικό Mind Alive κι ένα τεύχος του 1968 που είχαν αγοράσει οι γονείς του, χρωματίζοντας την.
Την ίδια φωτογραφία, απείρακτη, χρησιμοποιήσαν κι οι Depeche Mode για το εξώφυλλο του single, New Life (1980).
Ο Iommi έκανε αποδεκτό το εξώφυλλο ενώ ο Gillan λέγετε, ότι όταν το είδε το πέταξε από μπροστά του, όπως το ίδιο έκανε όταν του έδωσαν ένα κουτί με 25 άλμπουμ που λέγεται ότι τα πέταξε από το παράθυρο!!!! Στον Geezer Butler δεν άρεσε αλλά έδωσε την έγκρισή του, ενώ ο Don Arden ξετρελάθηκε(!) και πρότεινε την ιδέα στην περιοδεία που θα ακολουθούσε το συγκρότημα να προσελάμβανε ένα νάνο για να ενισχύσει το οπτικό show (πράγμα το οποίο κι έγινε, διάβασε πιο κάτω).
Οι πληροφορίες για το εξώφυλλο είναι δανεισμένες από το πλούσιο ένθετο της remastered έκδοσης του cd όπου το σχετικό κομμάτι καταλαμβάνει μια ολόκληρη σελίδα και μάλιστα πυκνογραμμένη.
Η ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ
Λίγο πιο πάνω διαβάσατε για μια άλλη ιδέα του Don Arden, αυτή του νάνου. Το σενάριο ήθελε το νάνο να εμφανίζεται επάνω στις πέτρες πηδάει και προσγειώνεται πάνω σε στρώματα. Στη συναυλία τους στο Drammen της Νορβηγίας όλα έγιναν με το σχέδιο, εκτός από τα στρώματα που είχαν ξεχάσει να απλώσουν. Ο νάνος τραυματίστηκε και μετά από αυτό το γεγονός το συγκριμένο νούμερο βγήκε από το πρόγραμμα και η περιοδεία συνέχισε χωρίς νάνο.
 |
| Το εορταστικό τεύχος του περιοδικού Kerrang με τον Ian Gillan να ανοίγει σαμπάνια! |
Άλλο πρόβλημα που αντιμετώπισαν κι ήταν ότι ο Gillan ξέχναγε τους στίχους των τραγουδιών. Τελικά βρέθηκε η λύση να έχει σελίδες με τους στίχους μεταξύ των Monitors και να τις γυρνάει με το πόδι! Αλλά κι εκεί δημιουργήθηκε πρόβλημα γιατί ήταν τόσο πολύ ο καπνός από το ξηρό πάγο που δεν έβλεπε που ήταν οι σελίδες! Το αποτέλεσμα ήταν για να μπορέσει να διαβάσει τους στίχους, έσκυβε πάνω από τις σελίδες ώσπου ένα από το κοινό φώναξε «Ο Dio ξαναγύρισε»!
Τελικά αν κι αρχικά δεν ήθελαν αν παίξουν κανένα τραγούδι των DP, έπαιξαν το Smoke on the Water. Στη remastered έκδοση του cd του 2011 η οποία είναι πολύ προσεγμένη υπάρχει ένα δεύτερο cd με την εμφάνισή των Black Sabbath στο Reading Festival στις 27 Αυγούστου 1983 όπου είναι πραγματική εμπειρία να ακούς τον Gillan να τραγουδάει κλασικά τραγούδια των Sabbath (Iron Man, Paranoid, Black Sabbath, War Pigs) αλλά και τους Black Sabbath να παίζουν το Smoke on the water!
Ο Gillan δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στα κομμάτια των Black Sabbath, πράγμα που ε΄χιε πετύχει ο Ronnie James Dio που κατάφερε να τους δώσει φρεσκάδα. Η περιοδεία στην Αμερική δεν πήγε καλά αφού ακυρώθηκε το 25% των εμφανίσεων λόγω χαμηλής προπώλησης. Η τελευταία εμφάνιση που πραγματοποίησαν με τον Ian Gillan ήταν στις 4 Μαρτίου 1984 στη Μασαχουσέτη.
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ
Ο Gillan συνέχισε την καριέρα του με τους επανιδρυμένους DP με σύνθεση της MKII όπου κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Perfect Strangers. Για τους Black Sabbath ακολούθησε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα κλυδωνισμού κι απώλειας ταυτότητας. Το 1986 κυκλοφόρησε το έκαναν ένα μεγάλο διάλειμμα με τον να κυκλοφορεί το 1986 το Seventh Star που στην ουσία ήταν προσωπικό άλμπουμ του Tony Iommi που βγήκε κάτω από το όνομα του συγκροτήματος. Την επόμενη χρονιά, το 1987 επανήλθαν με τραγουδιστή τον Tony Martin και το πολύ καλό The Eternal Idol.
ΠΩΣ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟ BORN AGAIN
Όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος ήμουν νεοσύλλεκτος στην Σπάρτη και τον αγόρασα από το Happening το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Όταν το άκουσα στο dual πικ απ μου δεν μπορώ να πω ότι είχα τρελαθεί(!) και θυμάμαι ότι περισσότερο μου θύμισε Gillan (σ.σ. το συγκρότημα) παρά Black Sabbath! Βλέπετε η φωνή είναι ο βασικός οδηγός στο να «καταχωρήσεις» στο μυαλό σου ένα συγκρότημα. Δεν είχα απορρίψει το άλμπουμ όπως έκαναν οι περισσότεροι τότε, αλλά σε σύγκριση με τα 3 άλμπουμ που είχαν κάνει με τον Dio (περιλαμβάνω και το live) μειονεκτούσε. Όπως και τότε έτσι και σήμερα τα Thrashed, Zero the Hero (ειδικά αυτό λέγεται ότι ενέπνευσε τους Guns'n'Roses να συνθέσουν το Paradise City) και Digital Bitch μου άρεσαν αλλά ποτέ δεν θα έλεγα «μεγάλα» κομμάτια.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
This is Spinal Tap..NOT Black Sabbath..
ΑπάντησηΔιαγραφή