Μια ημέρα πριν, τους υποδέχτηκαν στο Ελευθέριος Βενιζέλος τα απανταχού μέλη του Harley Davidson Club, δείχνοντας τους ότι η Νότια Ευρώπη ...κατέχει από Νότο. Κατέχει από την σημαία με τα αστέρια και σέβεται τους αιώνιους rockers.
Για την ιστορία, την οργάνωση της επίσκεψης του ελληνικού club της Harley Davidson οργάνωσε κι υλοποίησε ο Βασίλης Μακρυδάκης!
Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, 5 χρόνια μετά την ιστορική αθηναίική εμφάνισή τους, νιώθω την ίδια συναισθηματική φόρτιση όπως τότε, στις κερκίδες του baseball.
Τότε, που άκουγα με ορθάνοιχτα τα μάτια μου για να μη χάσω ούτε μια εικόνα από τα μπροστά μου διαδραματιζόμενα , τραγούδια σαν τα What’s Your Name, Gimme Back My Bullets, Saturday Night Special, That Smell, Free Bird, Sweet Home Alabama I Know a Little, Gimme Three Steps, Tuesdays Gone....
Ήλθε λοιπόν η ώρα της απόσυρσης των μεγάλων του Νότου όπως σίγα σιγά έρχεται η ώρα για όλους τους ήρωές μας αλλά κι εμάς. Με το χρόνο να χτυπάει δυνατά την πόρτα των βιολογικών προβλημάτων και να θυμίζει στον Ritchie Blackmore το έντονο πρόβλημα αρθρίτιδας στα δάκτυλα που τον δυσκολεύει στο παίξιμο, τον Keith Emerson να αυτοκτονεί γιατί έπασχε κι αυτός από αρθρίτιδα και δεν ήθελε να δυσανασχετήσει τους fans του παίζοντας κατώτερα του αναμενομένου, τους Rush να ανακοινώνουν κι αυτοί πρόσφατα ότι σταματούν τις περιοδείες (ο Geddy Lee πάσχει από αρθρίτιδα), τους Τιτανοτεράστιους να ανακοινώνουν κι αυτοί αποχαιρετιστήρια περιοδεία (που δεν το βλέπω να περνά από την Ελλάδα) κι ένα σωρό άλλους rock ήρωές μας που τα οργανικά προβλήματα είναι γνωστά ή τα κρατούν σε προσωπικό επίπεδο.
Η "Last Of The Street Survivors Farewell Tour" θα ξεκινήσει στις 4 Μαΐου από το West Palm Beach της Florida και θα κλείσει την 1η Σεπτεμβρίου στην Atlanta.
Χαίρομαι για ένα πράγμα. Γεννήθηκα σε μια εποχή που τα έζησα. Στα πάρτι χόρευα το Sweet Home Alabama, σπίτι μου έπαιζα air guitar στον καθρέπτη του χολ, στο γήπεδο έβλεπα τα παιδιά μπροστά μου με t-shirts με την σημαία του Νότου, στη δισκοθήκη μου έχω δίσκους τους και τους αγγίζω. Σε βινύλιο, αληθινούς, όχι σε άυλη ψηφιακή μορφή. Η φωτογραφία μου με τον Johnny Van Zant βρίσκεται στο σαλόνι του σπίτι μου.
Όχι δεν λυπάμαι που πραγματοποιούν αποχαιρετιστήρια περιοδεία. Χαίρομαι που έζησα την κατάλληλη εποχή να γεύτηκα κάτι από ο μύθο τους!
Νομίζω ότι η τελευταία παράγραφος συμπυκνώνει τις σκέψεις και τα συναισθήματα όλων, όσοι έχουν τη "σωστή ηλικία": Να νιώθουμε ευτυχείς, να νιώθουμε ευγνώμονες για όσα ζήσαμε, για όσα αυτοί οι υπέροχοι καλλιτέχνες μάς πρόσφεραν τόσα και τόσα χρόνια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως, εξίσου καλά (!) να το διατύπωσε ο Ποιητής στο "Απολείπειν ο θεός Αντώνιον":
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.