Λίγο πριν την κυκλοφορία του πολύ καλού ντεμπούτου των Metallica, του “Kill them all” (1983), είχα την τύχη να ακούσω το περίφημο demo No life till leather. Ομολογώ πως δεν τρελάθηκα, αντίθετα ψιλοαπογοητεύτηκα και δεν περίμενα κάτι καλύτερο στη συνέχεια. Ένα χρόνο αργότερα έρχεται η κυκλοφορία του εξαιρετικού ”Ride the lighting”και καταλαβαίνω ότι η εξέλιξή τους θα είναι εντυπωσιακή, όπως κι έγινε. Η επιβεβαίωση ήλθε το 1986 με το “Master of Puppets” . Η συνέχεια. Η απώλεια του Cliff, ο ερχομός του Jason, η ανασύνταξη της μπάντας και η κυκλοφορία του τρομερού διπλού ‘…and justice for all” (1988) οριστικοποιούν την μπάντα στις πρώτες θέσεις του metal. H παγκόσμια καθιέρωση έρχεται το 1991 με την κυκλοφορία του Black Album βάζοντας το heavy metal στα σαλόνια.
Έκτοτε, έρχεται το Load (1996) πολύ διαφορετικό αλλά αρκετά καλό, όπως κι η συνέχεια του, το Reload (1997)που δεν μπορούν να συντηρήσουν τη δυναμική του συγκροτήματος..
Και φθάνουμε στις 5 Ιουνίου 2003 που κυκλοφορεί το St. Anger και σκορπίζει την πλήρη απογοήτευση.
Το απλοϊκό εξώφυλλο με το σκίτσο της σφιγμένης γροθιάς, ο ήχος που κάνει τους Metallica να ακούγονται πλέον σαν ένα New Metal Band που δεν θυμίζει καθόλου το παρελθόν τους κι οι συνθέσεις του ακούγονται απελπιστικά πανομοιότυπες και στερούμενες έμπνευσης απευθύνονται μόνο σε new Metal κοινό. Στα 75:04 λεπτά που διαρκεί το …μαρτύριο , δια της βίας ξεχώρισα τα Frantic, St. Anger και Some kind of Monster. Να σημειωθεί ότι ο Jason Newsted έχει αντικατασταθεί από τον Robert Trujillo (Suicidal Tendencies, Jerry Cantrell, Infectious Grooves, Black Label Society κ.α.). Όλα αυτά συνηγορούν το St. Anger να ακούγεται σαν δίσκος…άλλου συγκροτήματος, τόσο βαρετός που δεν θες να τον ξανακούσεις. Ούτε η παραγωγή του Bob Rock, ούτε η προσεγμένη cd/dvd έκδοση δεν σώζει την κατάσταση του εντονότατου snare drum που κυριαρχεί, σε σημείο που οι hard core fans τους ονόμασαν το άλμπουμ “St. Snare”! Η ανυπομονησία τόσων ετών, έστειλε τ ο άλμπουμ στο Νο;1 του αμερικάνικου chart με 2.000.000 πωλήσεις, ενώ στην Ελλάδα πούλησε παραπάνω από 20.000 αντίτυπα!!! Και αμέσως μετά ακολούθησε η κρυάδα της κάθετης πτώσης.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Το συγκρότημα έδωσε πολλές συναυλίες με support συγκροτήματα του New Metal (Limp Bizkit, Linkin Park, Godsmack, Slipknot) δημιουργώντας μεγάλη γκρίνια κι απογοήτευση στους παλαιότερους οπαδούς τους. Σήμερα μπορείτε να βρείτε το St. Anger πάμφθηνο στα μεταχειρισμένα, δείγμα της υπερπληθώρας που πωλούν οι κάτοχοί του αλλά και της λανθασμένης μουσικής κατεύθυνσης. Το συγκρότημα διόρθωσε με επιτυχία τα πράγματα στο παλαιομοδίτικο Death Magnetic (2008) αλλά η κυκλοφορία του απαράδεκτου Lulu (2011) με τον Lou Reed πήγε τα πράγματα και πάλι πίσω. Το Hardwired to Self Sestruct (2016) συμμάζεψε την εικόνα τους αλλά η αλήθεια είναι πικρή: Το συγκρότημα έως και το Black Album έκτισε μια τεράστια καριέρα που όπως δείχνουν τα χρόνια που περνούν δυσκολεύεται να την συντηρήσει.
ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΚΟΛΙΟΣ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ: Δεν μπορεί να υπάρχει χειρότερο άλμπουμ από το Revolution των Slaughter (1997).
Τρελή μουφα...
ΑπάντησηΔιαγραφή