Δισκογραφικά προερχόντουσαν από δύο μάλλον μέτρια άλμπουμ, τα Crush και Bounch που σηματοδότησαν την αρχή του κατήφορου του συγκροτήματος. Ο μόνος λόγος λοιπόν είναι ότι προσπάθησαν να ισιώσουν την καριέρα τους με την κυκλοφορία ενός άλμπουμ με κλασικά τραγούδια τους, επιτυχιάρες, αλλά παιγμένα διαφορετικά. Πειραγμένα. Σε σημείο εκνευριστικό!
Φαντάσου ότι η μπαλαντοειδής προσέγγιση του ξεσηκωτικού ‘It’s my life’ είναι η μοναδική «πειραγμένη» εκτέλεση που στέκεται Τα υπόλοιπα είναι για κλάματα. Ακουστικές διασκευές, με soul (!) γυναικεία φωνητικά κι εντελώς εκτός μέτρου και ύφους. Όχι, δεν μπορώ να ακούσω το "Wanted dead or alive" έτσι, ούτε το "Bad Medicine" ούτε το "Lay your hands on me" που ακούγεται ..ασθενικό. "To Bed of Roses" με τη συνοδεία ορχήστρας ακούγεται περισσότερο για νανούρισμα παρά σαν rock μπαλάντα, άσε το "Always" που δεν (!) το γνώρισα καν. Λες κι έχουν μπει σε ένα διαβολικό συναγωνισμό με τον εαυτό τους για το πως θα κάνουν τα τραγούδια τους να ακούγονται εντελώς διαφορετικά.
Ας μη χάνουμε το χρόνο. κατανόητο άλμπουμ που στο αμερικανικό chart έφθασε έως το Νο14. πουλώντας 549.727 αντίτυπα στην Αμερική.
Για να θυμηθούμε τι συνέβαινε εκείνη την εποχή, οι ακουστικές προσεγγίσεις μεγάλων επιτυχιών των συγκροτημάτων ήταν «πολύ της μόδας», αλλά όλα έχουν ένα όριο.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Δύο χρόνια αργότερα, το 2005 επανήλθαν δισκογραφικά με το άλμπουμ Have a Nice Day (Νο 2 Μ.Βρετανία, Νο 2 Αμερική) που έβγαλε μια τεράστια επιτυχία με το ομώνυμο κομμάτι, όμως τα υπόλοιπα δεν λένε απολύτως τίποτε.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
12/12/17/
Δημοσίευση σχολίου