Και ακόμα: στις 27 Οκτωβρίου οι WHO κυκλοφορούν το έκτο άλμπουμ τουs που αποτελεί και τη δεύτερη ροκ όπερα του συγκροτήματος ‘Quadrophenia’, η οποία γυρίστηκε ταινία το 1979. Το τραγούδι που έκλεινε το δίσκο και κυκλοφόρησε και σαν single ήταν το ‘Love, Reign o’er me’. Γραμμένο εξ ολοκλήρου από τον κιθαρίστα / συνθέτη του συγκροτήματος Pete Townshend είναι αυτοβιογραφικό, όπως άλλωστε και το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ. Μάλιστα, στην αρχή όλο το υλικό προοριζόταν για ένα άλμπουμ που θα ονομαζόταν ‘Rock is dead, long live Rock’, όμως μετά την ηχογράφηση των τραγουδιών, ο συνθέτης φοβήθηκε ότι υπήρχαν πολλές ομοιότητες με τον προηγούμενο δίσκο, το ‘Who’s Next’ (διάβασε εδώ), όπως επίσης ότι το δικό του παρελθόν δεν θα ενδιέφερε τον κόσμο κι έτσι .. το έβαλε στο συρτάρι μέχρι να γεννηθεί και να ωριμάσει η ιδέα του ‘Quadrophenia’.
To τραγούδι που έχει υπότιτλο ‘Pete’s Theme’, αναφέρεται σε τί άλλο, παρά στην αγάπη, τόσο μέσα από μία πνευματική διάσταση όσο και από την καθαρά ερωτική πλευρά.
Όσον αφορά την πρώτη, ο Townshend εκφράζει τις ιδέες του τότε πνευματικού του μέντορα, του Ινδού Meher Baba (διάβασε εδώ) – μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι τα πιστεύω των Sixties είναι ακόμα νωπά - ο οποίος υποστήριζε ότι η βροχή είναι μία ευλογία από το Θεό. Η λέξη rain αναφέρεται επαναλαμβανόμενα στο τραγούδι και αλληλοεπιδρά με την ομόηχη ‘reign – βασιλεύω - κυριαρχώ’ του τίτλου.
Η βροχή επίσης κάνει συνειρμό και με το ερωτικό στοιχείο: ο έρωτας σαν καταλύτης, σαν καταιγίδα, που διαπερνά και παρασύρει τα πάντα, εξαγνίζει και τέλος σώζει.
Ο Townshend γράφοντας τη μουσική αλλά και τους στίχους, είχε στο νου του μία ερμηνευτική προσέγγιση ήπια και εσωτερική. Ουσιαστικά, όπως έχει πει ο Roger Daltrey, σκεφτόταν έναν άλλο τραγουδιστή! Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Όμως ο τελευταίος αδιαφορώντας για όλα έδωσε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της ζωής του, έχοντας σαν οδηγό αυτό που ο ίδιος ήταν, δηλαδή ένα παιδί του δρόμου που δεν μιλά για τα συναισθήματα, απλά τα ζει. Και τα ζει στο έπακρο.
Πράγματι, ο Daltrey εδώ για πρώτη φορά ερμηνεύει. Και δικαίως αυτή η ερμηνεία, έκανε τους κριτικούς να τον αποθεώσουν, αλλά και το κοινό να ψηφίζει επανειλημμένα το τραγούδι στα καλύτερα όλων των εποχών ως ερμηνεία. Μία ερμηνεία την οποία ο Townshend αργότερα θα χαρακτήριζε αξεπέραστη, ενώ το απελπισμένο ουρλιαχτό του Daltrey που επάξια ανταγωνίζεται εκείνο του ‘Won’t get fooled again’ το παρομοίωσε με βρυχηθμό αρκούδας!
Παράλληλα, αξίζει να γίνει μνεία και στην υπόλοιπη ενορχήστρωση την οποία είχε αναλάβει με κάθε επιμέλεια και πειθαρχία ο John Entwistle δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στα έγχορδα, ενώ ο Keith Moon που τελειώνει και το τραγούδι, για άλλη μια φορά τα δίνει όλα σπάζοντας το drum set κατά την ηχογράφηση.
Το τραγούδι σαν single είχε πιο σύντομη διάρκεια από εκείνη του άλμπουμ, αφού παραλείφθηκε η εισαγωγή με τον ήχο της θάλασσας και τις νότες που προέρχονταν αποκλειστικά από τα μαύρα πλήκτρα του πιάνου.
Έφθασε στο Νο.76 του Billboard και καθιερώθηκε σαν το highlight των live εμφανίσεων για το 1973 και το επόμενο έτος. Στη συνέχεια όμως η δυσκολία της live απόδοσης μίας Rock όπερας ήταν τέτοια, ώστε η επόμενη εκτέλεση του τραγουδιού σε συναυλία έγινε .. το 1982!
Ας μην ξεχνάμε και τους εύφλεκτους χαρακτήρες του group, οι οποίοι δύσκολα πειθαρχούσαν σε απαιτητικά εγχειρήματα. Ήδη ο Keith Moon συμπεριφερόταν σαν ‘Σαουδάραβας πρίγκιπας’ κατά τον Townshend, ενώ και ο τελευταίος είχε συχνά βίαια επεισόδια με τον οξύθυμο Daltrey.
Επιπλέον, το 1974 το κίνημα των Mods* που αποτελούσε καμβά για την συγκεκριμένη όπερα είχε πια ξεφτίσει, οπότε το συγκρότημα αισθάνθηκε ότι έπρεπε να επαναπροσδιορίσει αφενός τη σχέση του με το κοινό, αφετέρου δε τη θεματολογία του σε αναφορά με την σύγχρονη πραγματικότητα.
Παρά τη δυσκολία του τραγουδιού στην ερμηνεία, υπήρξαν κάποιες δεύτερες εκτελέσεις με πιο σημαντικές εκείνη των Pearl Jam το 2007 (Νο.32 Billboard Rock Chart) και εκείνη της Βettye laVette το 2008.
Ειδικότερα, όσον αφορά την εκτέλεση των πρώτων, αξίζει να ειπωθεί ότι έγινε μετά από πρόταση του ηθοποιού Adam Sandler, ο οποίος ήθελε το τραγούδι για την ταινία στην οποία θα πρωταγωνιστούσε (Reign over me) και μάλιστα επέμενε να το ερμηνεύει ο Eddie Vedder. Ο Vedder δέχτηκε μόνο αφότου έλαβε τη σύμφωνη γνώμη του Roger Daltrey και έδωσε τον καλύτερο εαυτό του, μια που όπως είπε ο ίδιος, μπορεί κάποια μέρα να το άκουγε ο Townshend και δεν ήθελε να σχηματίσει κακή γνώμη.
Και οι δύο παραπάνω εκτελέσεις είναι εντυπωσιακές, όμως η αρχική των Who που μεταφέρει το κλίμα και το ύφος της εποχής είναι ασύγκριτη.
Εδώ θα κλείσουμε με τα λόγια του Townshend: ‘Θυμάμαι, ότι ποτέ δεν ακουστήκαμε καλύτεροι από ότι στο ‘Quadrophenia’ και με μεγαλύτερη σιγουριά. Το έργο είναι γεμάτο μουσική, θυμωμένη μουσική, γεμάτη ενέργεια’.
Αλλά και αγάπη, θα προσθέταμε εμείς, στην πιο απόλυτη μορφή της.
ZIGGY STARDUST
6/12/17
Εξαιρετικό άρθρο! Μπράβο! Και για μένα, που ήμουν 16 όταν κυκλοφόρησε το τραγούδι, είναι ο φόρος τιμής που θα ήθελα να αποτίσω!
ΑπάντησηΔιαγραφή