Αυτά και πολλά άλλα είπε ο μεγάλος τραγουδοποιός στην ομιλία του και αναφέρθηκε στην πρόσφατη βράβευση του Bob Dylan με βραβείο Nobel, αλλά και στον Όμηρο, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζιδάκι, τα «Δεκεμβριανά του 1944», κατά τη διάρκεια των οποίων ένας ΕΛΑΣιτης με μια μοτοσικλέτα με καλάθι μετέφερε στο μαιευτήριο την ετοιμόγεννη, κυοφορούσα αυτόν, μητέρα του.
Και σκέφτομαι τώρα εγώ: όταν ήμουν έφηβος κι άρχισα να αγοράζω δίσκους, τα άλμπουμ του Σαββόπουλου (το Φορτηγό, το Μπάλλο) τα άκουγα και τα τοποθετούσα δίπλα από αυτά των Jethro Tull, των Black Sabbath, των Deep Purple. To rock μήνυμά τους ήταν ισότιμο και ορισμένες φορές πιο δυνατό από αυτών. Και σκέπτομαι «Οι καλλιτέχνες που ενέπνευσαν την εφηβεία μου πρέπει να βραβεύονται;” Ποιοι θα τους βραβεύσουν και με ποια αιτία; Το rock είναι επανάσταση, είναι κίνημα, δεν είναι σχολική έκθεση να πάρει βραβείο. Ο Keith Richards χαρακτήρισε την ανακήρυξη του Mick Jagger σε Sir «γελοία» και «μη αρμόζουσα στους Rolling Stones”. Μήπως έχει δίκιο; Και τι έγινε που ανακηρύχθηκε Sir; Το ίδιο rocker είναι, όπως ήταν! Τί άλλαξε στην προσέγγισή μου στον Σαββόπουλο; Ο Μπάλλος και το Φορτηγό αλλά και τα άλλα άλμπουμ του (έως και την Αναδρομή του 1990) εξακολουθούν να με συναρπάζουν.
Από την άλλη πλευρά, γιατί πάντα υπάρχει και η άλλη πλευρά, υπάρχει η λογική που επιτάσσει άνθρωποι με προσφορά σαν τον Σαββόπουλο να αναγνωρίζονται και να βραβεύονται από την Πολιτεία. Η προσφορά τους στη τέχνη δεν τελειώνει με την αγορά ενός δίσκου, την αγορά ενός εισιτηρίου μιας συναυλίας ή την απονομή ενός χρυσού δίσκου. Είναι η πρώτη φορά, που ένας ακαδημαϊκός θεσμός, ένα ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της χώρας μας, αναγνωρίζει εμμέσως την τέχνη της μουσικής και τιμά την ποίηση, για τη μαγεία των λέξεων.
Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτές τις γραμμές ήμουν αμφιταλαντευόμενος σχετικά με το αν θέλω να βραβεύονται ή όχι. Τώρα που το κείμενο τελειώνει, έχω κατασταλάξει. Και βέβαια ΔΕΝ θέλω να βραβεύονται! Οι rock ήρωές μας λάμπουν από μόνοι τους, δεν έχουν ανάγκη βραβείων, τιμών και διακρίσεων. Φυσικά κι είναι ελεύθεροι να πάρουν το βραβείο, την τιμή, τη διάκριση. Η ψυχή μας όμως τους έχει δώσει το μεγαλύτερο βραβείο!
Τώρα, και μόνο λόγω ψευδωνύμου, πρέπει να παρέμβω:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ' αρχάς να διευκρινίσω, ότι κι εγώ τον ΡΟΚ Σαββόπουλο αγαπάω, όχι τόσο του Φορτηγού (που είχε ακόμα βαθιές επιρροές Νέου Κύματος), αλλά των επόμενων τριων αλμπουμ, Περιβόλι του Τρελού (με την ανεπανάληπτη Ωδή στο Γεώργιο Καραϊσκάκη), Μπάλλο (το απόλυτο άλμπουμ, με τα καταπληκτικά Μπουρμπούλια) και Βρώμικο Ψωμί (η πιο ροκ στιγμή του με Λαιστρυγόνα και Στέλλα Γαδέδη).
Παραξενεύτηκα μάλιστα, που πρωτοοανέφερες τους Jethro Tull δίπλα στο Σαββόπουλο! Το ίδιο έκανα κι εγώ τότε! Ειδικά συγκρίνοντας το Βρώμικο Ψωμί με το Passion Play!
Όμως ο Σαββόπουλος δεν θέλησε να συνεχίσει έτσι. Το γύρισε στο πιο εθνικό, το πιο λαΪκό, το πιο έντεχνο, όχι όμως πια ροκ. Και ξαναέγραψε ιστορία! Όχι ίσως για τα γούστα τα δικά μας, αλλά πολλών-πολλών άλλων! Και καθιέρωσε λέξεις, προτάσεις, φράσεις, που όλοι χρησιμοποιούμε καθημερινά, ακόμη και σήμερα! Και τι ωραία ελληνικά!
Δίκαιο λοιπόν το βραβείο του ως φιλολόγου! Σωστή όμως και η μνεία σου στο Σαββόπουλο που ΕΜΕΙΣ αγαπήσαμε και που δεν έχει ανάγκη βραβείων! Για μια ακόμη φορά: Thanks for the memories!