Άλλες δεκαετίες (σ.σ. προσέξτε, όχι χρονιές) τέτοια εποχή οι λίστες με τους καλύτερους δίσκους, καλύτερα τραγούδια, καλύτερες συναυλίες αλλά και οι πολυαμενόμενες κατατάξεις για τον καλύτερα μπασίστα, τραγουδιστή κιθαρίστα κ.λ.π ήταν στην κορύφωσή τους. Όλοι ψηφίζαμε με πάθος για τον αγαπημένο μας δίσκο, τον αγαπημένο μας κιθαρίστα, προσμένοντας να πάρει την πρώτη θέση. Ειδικά από το 1973 και μετά που οι αγγλικές μουσικές εφημερίδες NME και Melody Maker καθιέρωσαν τις συγκεκριμένες ψηφοφορίες, τόσο η συμμετοχή όσο και το τελικό αποτέλεσμα ήταν σημαντικά γεγονότα για τη χρονιά που έληγε. Στην Ελλάδα, τα περιοδικά ΠΟΠ-ΡΟΚ και Metal Hammer είχαν τις πιο ανταγωνιστικές ψηφοφορίες και τα γράμματα στελνόντουσαν βροχή. Από το 2000 και μετά οι λίστες ατόνησαν, ειδικά στις κατηγορίες των μουσικών ανά μουσικό όργανό (στη κατηγορία του Καλύτερου Μπασίστα, πάντα έβγαινε πρώτος ο Steve Harris και του Καλύτερου Πολυμουσικού, ο Ian Anderson). Κι αν ατόνησαν οι λίστες των καλύτερων μουσικών δυστυχώς κι οι λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ στο χώρο του hard/heavy έχουν ατονήσει ή περιοριστεί. Κι ο λόγος είναι οι λίγες αξιόλογες κυκλοφορίες – πάντα κατά τη γνώμη του γράφοντος- σε σημείο που ήταν αδύνατον πλέον να βρεις 10 καλά άλμπουμ παρά μόνο νέες κυκλοφορίες. Τώρα πιά δεν μπορώ να βρω ότι 5, ούτε 2 πολύ καλά άλμπουμ. Φέτος λοιπόν τα κατάφερα και βρήκα ένα, αλλά …λέων!!!. Κι όλος αυτός ο μεγάλος πρόλογος έγινε για να σας βάλω στο κλίμα του πρώτου άλμπουμ των Sons of Apollo, Psychotic Symphony. Γιατί αυτό είναι το μοναδικό(!) άλμπουμ που μου άρεσε φέτος κι άκουσα πολλές φορές από το cd player. Κατ’ αρχάς με το που διάβασα την είδηση του σχηματισμού τους (διάβασε εδώ) ζορίστηκα, με την έννοια ότι έχω βαρεθεί να διαβάζω για σχήματα που φτιάχνει ο Mike Portnoy.
υκλοφορεί ένα άλμπουμ, κάνει μια μικρή περιοδεία και μετά χάνονται. Η παρουσία του Jeff Scott Soto που τα τελευταία του προσωπικά άλμπουμ είναι υπό μετρίου, ακούγεται πολύ καλός κι οι Derek Sherinian και Billy Sheehan στέκονται στο γνωστό κλασικό υψηλό επίπεδό τους με ευχάριστη έκπληξη αυτή του κιθαρίστα Ron “Bublefoot” Thal (Guns and Roses). Ο ήχος του Psychotic Symphony έρχεται σαν φυσική συνέχεια των δύο άλμπουμ των Winery Dogs, όπου κυρίαρχο ρόλο έχουν οι Portnoy και Sheehan που τυγχάνουν μέλη τους. Με βάση την ομορφιά του prog των ‘70’s αλλά χωρίς τις χαοτικές τάσεις rog, ο ήχος των Sons of Apollo, καταφέρνει να μοιράζεται ισόποσα μεταξύ της μελωδίας, του hard και της τεχνικής. Ώριμες συνθέσεις που πάνε ένα βήμα πιο μπροστά τον ήχο τους σε σχέση με αυτό των Winery Dogs (σ.σ. υποχρεώθηκα για ακόμα μια φορά να τους αναφέρω) με περισσότερα στοιχεία δεξιοτεχνίας με πρώτο τον Thal που κερδίζει τις εντυπώσεις. Οι εποχές των ατέλειωτων σόλο έχουν παρέλθει κι η ουσία βγαίνει κερδισμένη. Όσα συγκροτήματα αυτού του ύφους ξέρουν να παρουσιάζουν καλές συνθέσεις θα ξεχωρίσουν και θα μείνουν στο χρόνο. Κι έτσι συμβαίνει με τα τραγούδια των Sons of Apollo. Καθ’ ένα έχει το ενδιαφέρον του, που σε τραβάει να το ξανακούσεις. Στις ευχάριστες στιγμές του άλμπουμ, είναι η ερμηνεία του Soto που όχι μόνο ξεχωρίζει αλλά δίνει τόνο στα τραγούδια. Ειδικά αν σκεφτείς ότι στα 2 άλμπουμ με το προσωπικό του σχήμα SOTO (Inside the Vertigo 2015, Divak 2016) παρακάλαγες να τελειώσει! Ελπίζω να υπάρξει και συνέχεια. Στο όνομα Sons of Apollo κατέληξαν μετά από προτάσεις των Sherinian και Portnoy και με οδηγό τον Απόλλωνα που είναι ο θεός της μουσικής.
Δημοσίευση σχολίου