Στο σημερινό «Έτσι γράφτηκε» φιλοξενείται η ιστορία αυτού του τραγουδιού, όπως την περιέγραψε ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Γιάννης Σπάθας στο δημοσιογράφο Γιάννη Φλέσσα, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Έθνος την 1η Νοεμβρίου 2005.
«Ένα χειμωνιάτικο βράδυ του 1970 μαζί με τον Αντώνη Τουρκογιώργη πηγαίναμε στον κινηματογράφο Αλκυονίδα. Πριν αρχίσει το έργο είχε ένα ντοκιμαντέρ για τους Σαρακατσάνηδες. Σε όλη τη διάρκειά του έπαιζε ως μουσική υπόκρουση ένα κλαρίνο μόνο του, μελωδίες από ηπειρώτικα μοιρολόγια, δείχνοντάς μας εικόνες όλο βουνά, πότε μέσα στον ήλιο και πότε μέσα στα σύννεφα. Όλο αυτό το τοπίο είχε μια ηρεμία, που το παίξιμο του κλαρίνου μού τη μετέφερε κατευθείαν στη ψυχή μου. Ένιωσα την ανάγκη να μεταφέρω αυτή την αίσθηση στην κιθάρα μου, παρ’ όλο που η μελωδία που είχα ακούσει προερχόταν από εντελώς διαφορετικό όργανο. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ήταν το “Live in the Country”, που κυκλοφόρησε με τον πρώτο δίσκο μας το 1972.
Όταν είχε κυκλοφορήσει δεν ήμουν ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, ένιωθα ότι κάτι μου ξέφευγε. Ήθελα να επανεξετάσω το δόσιμο της αίσθησης, τεχνικά κι αισθητικά. Αυτό έγινε αρπάζοντας την ευκαιρία που μου έδωσε ο αξέχαστος σαντουρίστας Αριστείδης Μόσχος το 1975, λέγοντάς μου “Γιαννάκη, έρχεσαι να παίξεις κιθάρα μαζί μας στην Ύδρα τη Δευτέρα του Πάσχα , θα είναι κι ο Τάσος Χαλκιάς κλαρίνο». Όταν το άκουσα, σκέφτηκα ότι ο Τάσος Χαλκιάς θα ήταν ο μοναδικός που θα μπορούσε να ξαναπροσδιορίσει την αίσθηση που μου είχε ξεφύγει. Πήγα στην Ύδρα κι αυτό που έζησα ήταν κάτι μαγικό. Δύο χιλιάδες άνθρωποι διασκέδαζαν χορεύοντας κάτω από τις ελιές. Όταν ήλθε η στιγμή και βγήκε ο κυρ Τάσος, κάθισε σε μια καρέκλα κι άρχισε να παίζει ένα αργό μοιρολόι. Ήταν ακριβώς η ίδια αίσθηση του κλαρίνου που είχα ακούσει τότε στο ντοκιμαντέρ. Στην τελευταία νότα, σείστηκε ο ελαιώνας από τα χειροκροτήματα».
 |
| Το απόκομα του Έθνους (αρχείο Αλέξανδρου Ριχάρδου) |
15/11/17
Δημοσίευση σχολίου