Πολύ σύντομα, δεν δικαιώθηκα ή καλύτερα απογοητεύτηκα. Το γερμανικό συγκρότημα το 1990 υπέγραψε στην πολυεθνική EMI αφήνοντας πίσω του τη γερμανική Noise από την οποία αναδείχτηκε, μια αλλαγή που δεν του βγήκε. Τότε, όλοι έγραφαν για τη λάθος κίνηση ποντάροντας στο ζεστό περιβάλλον της γερμανικής εταιρείας σε σχέση με αυτό της μεγάλης πολυεθνικής. Το πρώτο άλμπουμ τους στην EMI κυκλοφόρησε το 1991 με τίτλο Pink Bubbles Go Ape με εξώφυλλο επιμελημένο από τη Hipgnosis που ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Μέχρι και βλακώδες. Και με περιεχόμενο που δεν είχε καμία σχέση με το αμέσως προηγούμενο άλμπουμ τους, το θρυλικό Keeper of the Seven Keys: Part II (1988). Όμως το Chameleon (1993) δεν στεκόταν καθόλου. Το εξώφυλλο πιο πολύ κάνει για σημαία αραβικού κράτους παρά για εξώφυλλο heavy συγκροτήματος (και τι συγκροτήματος). Το δε περιεχόμενο, δείχνει μουσικούς «εν τρικυμία». Δεν είναι μόνο ότι δεν είναι καλός δίσκος, είναι ότι το συγκρότημα από την κορυφή του ευρωπαικού power metal, οδηγείται σε ένα μουσικό λαβύρινθο χωρίς τέλος.
Οι παρουσιάσεις των δίσκων αυτής της στήλης έχουν το πλεονέκτημα να είναι εκ του ασφαλούς. Στην ουσία δεν κάνουμε κριτική αλλά μια αναθεώρηση. Όμως στην περίπτωση του Chameleon αυτά που διαβάσατε πιο πάνω είχαν γραφτεί και στις κριτικές των τότε περιοδικών. Παρεμπιπτόντως, ακούγοντας ξανά και ξανά το δίσκο, αυτό το “Longing” είναι αβάσταχτα κουραστικό και δεν λέει να τελειώσει. Επίσης σκέφτηκαν πολύ για να κυκλοφορήσουν σαν single το μελιστάλακτο “Windmill”;
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
14/11/17
Δημοσίευση σχολίου