"Η ΔΙΣΚΟΘΗΚΗ ΜΟΥ" ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΙΣΑΤΖΕΚΙΑΝ: "ΒΛΕΠΩ ΤΙΣ ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΙΣΚΟΥΣ ΚΙ ΑΝΑΤΡΙΑΧΙΑΖΩ..."

Με τον Χρήστο Κισατζεκιάν γνωρίστηκα την εποχή που εργαζόμουν ως Υπεύθυνος Τύπου στη CBS κι είχε  έλθει να πάρει δίσκους για να τους παρουσιάσει στο περιοδικό του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, «Η θητεία σήμερα». Το περιοδικό μοιραζόταν σε όλο τον  ελληνικό στρατό και στα τρία όπλα κι είχε τιράζ 500.000 τεύχη! Θυμάμαι, μεταξύ άλλων του είχα δώσει και  μια κασέτα των Warrant για το άλμπουμ Dirty Rotten Filthy Stinking Rich. Αν και τα σπίτια μας ήταν σε απόσταση μόλις 1 τετραγώνου, δεν είχε τύχει να συναντηθούμε ποτέ στη γειτονιά παρά μόνο σε συναυλίες κι από τότε γίναμε φίλοι.  Ο Χρήστος είναι μεγάλο συλλέκτης classic rock/hard rock και jazz rock fusion με καλά και σπάνια πράγματα που δύσκολα βρίσκονται. Ο Χρήστος Κισατζεκιάν σαν μπασίστας έχει ηχογραφήσει 4 άλμπουμ. Με τους What's the Buzz s/t, με τους Double Treat το Wander Thirst και 2 άλμπουμ με τους Infidel, τα I Oathbreaker και King of Cynical Control. Αν θέλετε να αποκτήσετε κάποια από τα παραπάνω στείλτε mail στη διεύθυνση kissadjekian@gmail.com. Ας τον αφήσουμε όμως να μας παρουσιάσει τη δισκοθήκη του... 
Ερωτήσεις: Αλέξανδρος Ριχάρδος
Πότε ξεκίνησες να μαζεύεις δίσκους;
«Με το δικό μου χαρτζιλίκι, πρέπει να ξεκίνησα ή το 1976 ή το 1977 όντας δέκα-έντεκα χρονών. Ήταν σχεδόν…αναπόφευκτο. Τόσο, που μπορώ να πω πως…άργησα κιόλας! Γιατί το ισχυρίζομαι αυτό; Πέρα από τον πρώτο και τον δεύτερο μέντορά μου που εμφύτευσαν το πάθος για την Μουσική μέσα μου (για τους οποίους όμως απαντώ παρακάτω στην αντίστοιχη ερώτηση), η περιοχή που γεννήθηκα και ακόμη ζω υπήρξε λίκνο της εγχώριας pop/rock σκηνής. Οι μεγαλύτεροι από τους αναγνώστες γνωρίζουν και οι νεότεροι που ασχολούνται σοβαρά με το «άθλημα» θα έχουν ακούσει τι συνέβαινε τις δυο χρυσές δεκαετίες των 60’ς & 70’ς στην Κυψέλη, την Φωκίωνος Νέγρη, την Πλατεία Αμερικής και την Πλατεία Καλλιγά/Καραμανλάκη...
Και η μητέρα μου και ο πατέρας μου, ως καλλιτεχνικές φύσεις, όχι μόνο δεν απέτρεψαν ποτέ τον μεγάλο μου αδελφό και μένα από τούτο το…κοστοβόρο πάθος, μα μας ενθάρρυναν κιόλας από το να μπλέξουμε με «κακές παρέες και ναρκωτικά». Είχαν άλλωστε και κείνοι τη δική τους μικρή μα πολύτιμη συλλογή από γυάλινους δίσκους 78 στροφών ως Αιγυπτιώτες, τους οποίους φυσικά και προσέχω σαν τα μάτια μου…».     
Ποια ήταν τα πρώτα ακούσματα σου κι από πού-ποιόν;
«Μέντορας μου πρώτα και κύρια υπήρξε ο αείμνηστος μεγάλος μου αδελφός, ο Βύρων. Όντας δεκάμιση χρόνια μεγαλύτερός μου και απίστευτα ενημερωμένος/καλλιεργημένος, καθόρισε τις βαθιές μου αγάπες μονομιάς ακουμπώντας καθημερινά στο pick-up την αφρόκρεμα της εποχής, μα και του τότε πρόσφατου παρελθόντος. Αποτέλεσμα; Από την ώρα που απέκτησα τη συνείδηση του Εγώ, ρούφηξα σα στεγνό σφουγγάρι τα καλύτερα albums των Beatles, Cream, Santana, Grand Funk, Hendrix, Simon & Garfunkel, Jethro Tull, Crosby/Stills/Nash & Young, Rolling Stones, το επικό “Jesus Christ Superstar” στην πρώτη του, θεατρική εκτέλεση, μα και τους κορυφαίους δίσκους του Μαρκόπουλου, του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι, το «Ζωντανοί στο Κύτταρο»… Μάλιστα δε θα ξεχάσω όσο ζω την βόλτα που πήγαμε με τον Βύρωνα στο κέντρο της Αθήνας στα δισκάδικα, Χριστούγεννα του ’77, για να μου κάνει δώρο με το δικό του χαρτζιλίκι πέντε δίσκους και πέντε βιβλία- μάλαμα. Ένα κι ένα όλα τους ο άτιμος!!!... Βλέπω την αφιέρωσή του πλέον μέσα στα εσώφυλλα των βινυλίων και την πρώτη σελίδα των βιβλίων και ανατριχιάζω που χάθηκε τόσο απρόσμενα τον περασμένο Απρίλη…
Μου αγόρασε το “Help” των Beatles, ένα best of του Jimi Hendrix, ένα του Wilson Pickett, μια σπάνια Ελληνική συλλογή των Rolling Stones με γενικό τίτλο “Gimme Shelter”, η Α’ πλευρά studio best of και η Β’ με ζωντανή τους ηχογράφηση από το Royal Albert Hall από δισκάδικα που δεν υπάρχουν πια, μου αγόρασε και τα μνημειώδη βιβλία «Η Μάνα» (Μάξιμ Γκόρκι), «Τα σταφύλια της Οργής» του Τζόν Σταϊνμπεκ, το «Τάρας Μπούλμπα» του Νικολάϊ Γκογκόλ… Θεός;;; 
Όμως υπήρξε και ένα «δεύτερο κύμα μύησης» γύρω στα δώδεκα μου, και αυτό το χρωστώ στον παιδικό μου φίλο και γείτονα Φωκίων Τσικούρα που, όντας τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος (ειδοποιός διαφορά στην εφηβεία!!!) έβαλε εμένα και τον παλιότερο μου φίλο Δημήτρη Γάζελα στο παιχνίδι ακόμη πιο πολύ! Πέρα λοιπόν από το γεγονός του ότι μας έμπασε για τα καλά στο χώρο του progressive rock και του jazz rock fusion μια για πάντα αφού εσύ ειδικά γνωρίζεις ΠΟΣΟ αγαπημένα ιδιώματα είναι αυτά για μένα. Μας μύησε σε σχήματα όπως οι Camel, Genesis, Yes, Return To Forever, Mahavishnu Orchestra, Weather Report…»

φωτό Χρήστος Κισατζεκιάν

Από ποια καταστήματα αγόραζες;
«…Με πρόλαβες, πολύ ωραία πάσα για την παρακάτω ιστορία! Λατρεμένο μου μακράν, το αείμνηστο και για με ανυπέρβλητο “Music Corner” στα έγκατα της Γης, Ιπποκράτους & Πανεπιστημίου. Το πρώτο δισκάδικο όμως που πάτησα το πόδι μου μαζί με τον Μήτσο ήταν ένα συνοικιακό σε έναν από τους δυο δρομάκους που πλαισίωναν την εκκλησία του Αγ. Νικολάου Αχαρνών, πριν ακόμη πεζοδρομηθεί… Μιλώ για το 1976-1977 λέμε. Το είχε ένας τύπος από κείνους που σου έβαζαν τζούρες να ακούσεις ανάλογα με τα γούστα σου, αλλά δεν θυμάμαι το όνομά του καταστήματος που εδώ και δεκαετίες έκλεισε. Το δεύτερο Αλέξανδρε είναι κοινός μας τόπος αφού υπήρξαμε γείτονες χρόνια πολλά. Αναφέρομαι στο ιστορικό «Τετράγωνο» της οδού Λευκωσίας, με τον διανοούμενο σγουρομάλλη με κείνα τα γυαλιά με χοντρό, μαύρο σκελετό!... Άλλος μέντορας αυτός, από όσο ξέρω και δικό σου μάλιστα!
Κάποια Χριστούγεννα λοιπόν πήγαμε οι τρεις μας παρέα στο αείμνηστο, παλιό “Music Corner” Ιπποκράτους & Πανεπιστημίου ώστε να μου κάνει δώρο ο Δημήτρης δυο βινύλια από τέσσερα που επέλεξε ο Φωκ: “Rising” Rainbow, “A New World Record” E.L.O., “Camel” Camel & “We Sold Our Soul for Rock’n’Roll” Black Sabbath. Ο Δημήτρης κράτησε τα πρώτα δυο για κείνον και μου δώρισε τα δυο υπόλοιπα. Τολμώ να πω ότι αυτή η επιλογή καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τα ακούσματά μου τα μάλα! Περιττό να συμπληρώσω ότι πολύ σύντομα αγόρασα επίσης τα δυο διαμάντια που κράτησε ο Γάζελας»
Πως τους έχεις ταξινομημένους;
«Εδώ το πράγμα διαφέρει περιέργως ανάλογα το…μέσον, το φορέα ακρόασης. Τα βινύλια μου τα έχω ταξινομήσει ανά μουσικό ιδίωμα (με πλαστικά χειροποίητα ταμπελάκια στο έπιπλο) και κατόπιν  με αυστηρή αλφαβητική έως και χρονολογική σειρά. Τα cd’s όμως είναι μόνο αλφαβητικά, δίχως ιδιώματα ή χρονολογικά. Τέλος υπάρχουν και κάποια ράφια γεμάτα με albums που δεν έχω προλάβει να ακούσω ακόμη. Πολλά ράφια!...»
Περιοδικά μαζεύεις;;;
«Μα πριν μεταβληθώ σε κομμάτι της πολύχρονης πορείας του ΠΟΠ& ΡΟΚ και του Metal Hammer, προϋπήρξα οπαδός και συλλέκτης τους! Το αστείο είναι πως ο πόλος έλξης για το δεύτερο υπήρξε η μόνιμη στήλη “Forgotten Jewels” που έγραφε η Στέφα με τον Στεργίου πέρασε ως σκυτάλη στα χέρια μου από το 1994 ως το 2016 υπό το όνομα “Monuments” & “One by One”… Όμως κατά την ταπεινή μου άποψη ως «παλιοροκάς» και όχι μόνο, το ΖΟΟ υπήρξε το πολυτιμότερο μουσικό περιοδικό που είχα την τύχη και την τιμή να συμμετέχω και τα έχω όλα τους. Last but not least, είμαι εδώ και δώδεκα-δεκαπέντε χρόνια συνδρομητής του λατρεμένου “Classic Rock”, συνεχίζοντας και με τα συγγενικά του “Prog” & “Blues” για όσο πρόλαβε να υπάρξει. Κρατώ όσο περισσότερα μπορώ σε απόσταση αναπνοής, στα μπουκωμένα ράφια του σπιτιού μου, έχοντας όμως ένα τεράστιο ποσοστό δυστυχώς σε κούτες στο πατάρι και στην αποθήκη μας… Μιλώ για εκατοντάδες όμως, άρα λογικό κι επόμενο…»

Αυτό το δωμάτιο έχει ΜΟΝΟ δίσκους και dvd/βιντεοκασέτες. Οι άλλοι δύο τοίχοι ακολουθούν αμέσως μετα.... (φωτό Χρήστος Κισατζεκιάν)

Ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασες κι από πού;
«Απίστευτα δύσκολη ερώτηση όπως αντιλαμβάνεσαι μετά από σαράντα χρόνια!... Στις συνεντεύξεις που είχα τη χαρά να κάνω ως σήμερα είχα καταλήξει στις πιο ακριβείς απαντήσεις. Διότι πράγματι ένα από τα πρώτα αποκτήματά μου αν όχι ΤΟ πρώτο ήταν το “3 /Supernature” του Cerrone και ένα από τα πρώτα rock albums που αγόρασα με το χαρτζιλίκι μου ήταν το “Whatever You Want” των Status Quo.Όμως έκτοτε έθεσα κι εγώ ο ίδιος το ερώτημα αυτό στον εαυτό μου ώστε καλή ώρα, την επόμενη φορά να είμαι όσο πιο σίγουρος μπορώ. Υπάρχει λοιπόν μεγάλη πιθανότητα ο πρώτος μου δίσκος να ήταν το προηγηθέν “Arrival” των λατρεμένων μου ABBA λόγω του “Money, Money, Money” το 1976, όντας δέκα χρονών ή το “Take The Heat Off Me” των Boney M. Κάργα disco η εποχή βλέπεις, και παρουσίασα μια ανάγκη… «διαφοροποίησης» από τα του αδελφού μου και του Φωκίωνα. Όπως υπάρχει αντίστοιχα και πιθανότητα να προηγήθηκε των hard rock αγορών μου το καταιγιστικό “Get the Knack” των Knack αρχές του 1979, πριν το “Whatever You Want”. Επίσης αν θυμάμαι καλά, πριν το τελευταίο πρέπει να πήρα στα χέρια μου με ανταλλαγή που με έπεισε να κάνουμε ο φίλος Άγγελος Λαζαράκης / Καλλίδης τα “II” των Van Halen και “Communique” των Dire Straits, όπως αγόρασα και τo “Freedom at Point Zero” των Jefferson Starship. Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω κι άλλο ένα κομβικό σημείο της δισκοθήκης μου αφού η θέαση της ταινίας Blues Brothers κυριολεκτικά μου άνοιξε ακόμα περισσότερο το μυαλό! Οι άνθρωποι αυτοί επαναπροσδιόρισαν καίρια τη soul και blues. Ένα θα σου πω μονάχα: Είναι η ταινία που έχω δει περισσότερες φορές 14!!!
Κασέτες αγόραζες; 

• «Ναι, πρόλαβα και από αυτές αν και λόγω του δώρου που ο Βύρωνας μου έκανε πολύ νωρίς (ένα αυτοενισχυόμενο pick up BSR που αγόρασε και συναρμολόγησε για μένα) προτίμησα τους δίσκους βινυλίου. Πρόλαβα να πάρω οκτώ-εννιά χρονών τις «Γελοιογραφίες» του Θέμη Ανδρεάδη(!) και λίγο μετά το “(Le Costume blanc)” του Joe Dassin(!). Πρέπει να πρόλαβα να πάρω καμιά δεκαριά «εταιρίας» μονάχα, και κάπου τις έχω κι αυτές… Κατά τα άλλα όμως έχω εκατοντάδες! Οι λόγοι; α) έφτιαχνα διαρκώς δικές μου συλλογές, β) αντέγραφα ολόκληρους δίσκους τότε που ακόμη ήταν αρκετά δύσκολο να βρεις κυκλοφορίες που δεν έχαιραν Ελληνικής παραγωγής, γ) έγραφα διαρκώς όλες τις πρόβες και τα jam sessions που κάναμε με κάθε σχήμα που υπήρξα μπασίστας και τέλος δ) έχω ηχογραφήσει πάνω από εκατόν πενήντα bootlegs από συναυλίες αγαπημένων μου groups μεταξύ 1990 και τα μέσα της δεκαετίας του 2000 όπου το γύρισα στα Mini Discs και αργότερα στις ψηφιακές εγγραφές. Όμως το πιο μονάκριβο απόκτημα που κατέχω σε format κασέτας είναι οι πέντε που μου έστειλε ιδιοχείρως ο Doug Pinnick των λατρεμένων μου King’s X μετά από την τηλεφωνική μας συνέντευξη!... Μιλάμε ο άνθρωπος ΔΕΝ υπάρχει!!! Πρόσεξε ΤΙ έκανε:  Όχι μόνο με εμπιστεύτηκε πως δε θα εμπορευτώ το ακυκλοφόρητο υλικό που μου έστειλε -μιλώ για ζωντανές ηχογραφήσεις από την κονσόλα σε άψογη παραγωγή από 8-10 ακυκλοφόρητες συναυλίες τους, Woodstock, Acoustic @ Dallas κ.λ.π., μα κάθισε και έγραψε σε κάθε μια τους ένα ένα τα τραγούδια με μαύρο στυλό προς ενημέρωσή μου, τα έβαλε με πολλές τσαλακωμένες εφημερίδες του Houston Texas μέσα σε κουτί χαρτονιού για να μη σπάσουν και πλήρωσε δεν ξέρω πόσα δολάρια για να τα λάβω συστημένα, σπίτι μου!... Πες μου εσύ τώρα. Τον είχα που τον είχα εκεί ψηλά ανέκαθεν, να μην δηλώνω ερωτευμένος παντοτινά;;; Περιττό να σου πω βέβαια πως έχω κρατήσει ακόμη και το απόκομμα που λέει τη διεύθυνσή μου στο χαρτόνι!...».

Tι απαντάς όταν σου ζητάνε να δανείσεις δίσκους;

«Πάω στοίχημα πως θα σου κάνει εντύπωση η ειλικρινής απάντηση μου… Απαντώ π.χ «πάρε και αυτόν, όμως άκουσε με και πάρε και τους δυο καλύτερους του!» κ.λ.π. Θέλω να πω πως πάντα ήμουν ανοιχτός στο να δανείζω παρότι συλλέκτης και ερωτευμένος με τη πολύτιμη συλλογή μου, χωρίς φόβο και πάθος. Για σπάνια, συλλεκτικά και υπογεγραμμένα κομμάτια απλά έλεγα στο τέλος «ξέρεις, σαν τα μάτια σου, ε;;;» και τέλος. Σε πληροφορώ πως παρόλα αυτά, σαράντα χρόνια τώρα μόνο μια φορά δάνεισα τα τέσσερα πρώτα των Bon Jovi και ο ασυνείδητος φίλος μου δεν δέησε να μου πει κάποια στιγμή «ρε συ, ξεχάστηκα, έχω αυτά, στα φέρνω μεθαύριο»… Μια στις δεκάδες. Οπότε δεν αλλαξοπίστησα». 

Πες μου τις μεγαλύτερες τρέλες που έχει κάνει για δίσκο…

• «Πωωω…. Δεν υπερβάλω φίλε, είναι αρκετές για να διαλέξω μια μονάχα!... Ας είναι. Θα πω μια από τις πιο πρόσφατες. Έχω μεγάλο κόλλημα με τον Frank Marino και τους Mahogany Rush όπως γνωρίζεις καλά εσύ!!! Είχα φτάσει στις εποχές των Χρυσών Αγελάδων να σκεφτώ με τον αδελφικό μου φίλο Στάθη Ζούμπο έως και να τον φέρουμε να παίξει Ελλάδα με δικά μας έξοδα, κι ας μπούμε μέσα! Όμως παρότι υπήρξε απίστευτα φιλικός στην προσέγγισή του, με το δίκιο του ήθελε το αγαπημένο του stack πίσω του, ενισχυτές, ηχεία, πεταλιέρες κ.λ.π. Μόνο αυτά πήγαινε-έλα Καναδά-Ελλάδα μας ήθελαν χαμένους από τα αποδυτήρια!... Είδα κι απόειδα λοιπόν και τι έκανα πριν δυο χρόνια μετά από μια από τις τηλεφωνικές μας συνεντεύξεις;;; Του ζήτησα να του στείλω όλα τα εξώφυλλα της συλλογής μου ταχυδρομικά, όλα πληρωμένα πήγαινε-έλα, ώστε να μου τα υπογράψει ένα-ένα, συμπεριλαμβάνοντας και δυο υπογεγραμμένες φωτογραφίες, μια για μένα και μια για τον Στάθη μας φυσικά. Ένα θα σου πω μονάχα: ξέρεις την έννοια της χαρμολύπης;;; Τι εννοώ;;; το έκανε ο μάστορας, άγγιξα άλλο ένα μου όνειρο! Όμως τι συνέβη;;; Η UPS δεν πρόσεξε ως συνήθως και έτσι παρέλαβα τα μισά εξώφυλλα κολλημένα μεταξύ τους από νερό/βροχή που στέγνωσε και τα ήθελε ένα σώμα!....... Ξέρω πως μπορείς να έρθεις στη θέση μου… Αποτέλεσμα; Το κυνήγησα και η εταιρία δέχθηκε να μου πληρώσει την αγορά των χαλασμένων ξανά. 80 ευρώ. Όσο για τον Frank… Τον είχα που τον είχα εκεί ψηλά, με το που τον ενημέρωσα μου γράφει «κόψε τους τον κώλο, θα είμαι μάρτυρας υπεράσπισης σου για το ότι έφυγαν από τα χέρια μου σώοι και αβλαβείς!». Όταν δε έμαθε πως αντικατέστησα τους χαλασμένους με επίσης μεταχειρισμένους, μου πρότεινε να του ξαναστείλω αυτούς για υπογραφή!......... ΘΕΟΣ;;; Δεν το έκανα, όμως ΘΕΟΣ!» 

Ποια θεωρείς σαν τα καλύτερα κομμάτια της συλλογής σου;

• «Χαχαχα, ναι, οκ, και τα παραπάνω για ευνόητους λόγους. Όμως αν πρέπει να απαντήσω με το πιστόλι στον κρόταφο, θα πω το “Spiral Circus” των επίσης πολυαγαπημένων μου Porcupine Tree για πολλούς και βαρυσήμαντους λόγους. Καταρχήν το περιεχόμενο του παρότι «πρώιμο», παραμένει μοναδικό. Δεύτερον για την τεράστια σπανιότητα του. Εκδόθηκε το 1996 σε 500(!!!) και μόνο κομμάτια παγκοσμίως από την πρώτη δισκογραφική εταιρία της μπάντας, την Delirium Records και έως και σήμερα, δεν έχει επανεκδοθεί! Το Discogs το θέλει το ακριβότερο κομμάτι της συλλογής μου (από αυτά τα ελάχιστα που έχω προλάβει να καταχωρήσω μέχρι σήμερα, οκ). Είναι και υπογεγραμμένο από όλα τα αυθεντικά μέλη. Όμως το πιο σημαντικό γεγονός είναι πως η φωτογραφία του εξωφύλλου ανήκει σε μένα, όπως επίσης ήταν η πρώτη μου διεθνής δισκογραφική συνεργασία με μπάντα του εξωτερικού! Κι ας έχω πλέον ξεπεράσει τις εικοσιπέντε. Από τότε οι Porcupine Tree έγιναν επισήμως το «Τυχερό Αστέρι» μου, και έτσι μετρώ δεκαεπτά συνεντεύξεις με τον Steven Wilson και τέσσερεις κυκλοφορίες της μπάντας με δικές μου φωτογραφίες, αφού κι εγώ με τη σειρά μου-κατ’ εξαίρεση!- του υποσχέθηκα πως μπορεί να χρησιμοποιεί τις εικόνες μου κατά βούληση, εσαεί, δίχως κόστος».

 


Ποιος ήταν ο τελευταίος δίσκος που αγόρασες κι από πού;
«Η πιο πρόσφατη αγορά μου είναι το cd “Human” των εξαίρετων γηγενών Mother of Millions, παρότι τα παιδιά μου είχαν υποσχεθεί πως θα μου τον δώσουν για επίσημη παρουσίαση στο Rock’n’Roll Monuments. Οι λίγοι δυο. Πρώτα και κύρια έχω υπάρξει και του λόγου μου μέρος της εγχώριας Αγγλόφωνης μουσικής σκηνής του σκληρού ήχου και ΞΕΡΩ τι σημαίνει εδώ και πολλά χρόνια «περιμένω να πουλήσω κάνα δίσκο και κάνα μπλουζάκι στις συναυλίες μου ώστε να πληρώσω τις πρόβες και τις ηχογραφήσεις για το επόμενο album μου!»… Δεύτερον η συμμετοχή τους στην βραδιά του εξωγήινου Devin Townsend υπήρξε έως και ανατριχιαστική! Βγαίνοντας λοιπόν από το FUZZ σταμάτησα, το άρπαξα και το έχω ακούσει μπόλικες φορές ήδη!»   

Με τους

Infidel

o Χρήστος είναι ο πρώτος από δεξιά.

Από συναυλίες αγοράζεις cd;

«Ωπ, μόλις σου απάντησα, σε πρόλαβα! Βέβαια όσο πάμε πίσω στο χρόνο, εκεί το πράγμα ήταν έως και «άρρωστο». Με την τσέπη γεμάτη, τα σάρωνα ΟΛΑ. Ένα άλλο πράγμα που ελάχιστοι φίλοι ξέρουν είναι π.χ. η τιτάνια συλλογή μου από band/tour t-shirts! Πρέπει να έχω ξεπεράσει φίλε τα εννιακόσια από το 1980 που συναυλιάζομαι εντός και εκτός Ελλάδος!... Αποθηκεύω εναλλάξ τα μεν και βγάζω τα δε για να μην επαναλαμβάνομαι…»

Στις συναυλίες που κάλυπτες παλαιότερα για τα περιοδικά ΠΟΠ&ΡΟΚ, Metal Hammer, ZOO, Δίφωνο, Sonik αλλά και ιντερνετικά περιοδικά όπως τα Rocking.gr, Rock Pages, Prog Rocks κ.α., πώς συνδύαζες δουλειά και διασκέδαση;

«Αντιλαμβάνομαι τι εννοείς… Και θα απαντήσω ως εξής: είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ πράγμα να κάνεις την καύλα σου επάγγελμα! Νιώθεις Βασιλιάς. Τυχερός και ευλογημένος. Άρα για να επανέλθω στην ερώτησή σου, θα ομολογήσω πως, ναι, υπάρχουν στιγμές που αφοσιώνομαι σε αυτό που βλέπω μέσα από το  viseur της φωτογραφικής και με συνεπαίρνει τόσο που χάνω τη μουσική στιγμή, π.χ. την ανατριχίλα του refrain του “I Want You” της αυθεντικής σύνθεσης των KISS στην πρώτη τους επανένωση με τις μάσκες στο αχανές Donington Park το 1996, αφού η μπότα του Gene βρωμά στους 30 πόντους από το φακό μου και γω χάνω τη Γη κάτω από τα πόδια μου!... Και ναι ρε φίλε, τότε τα ξεχνάς ΟΛΑ και λες ΧΑΛΑΛΙ η βροχή, χαλάλι το τρέξιμο και το άγχος ώρες-ώρες, το περίμενε έξω από μια πόρτα back stage με τις ώρες, χαλάλι(;;;) που έχασα επτά τραγούδια στη συναυλία των AC/DC στο ΟΑΚΑ διότι έπρεπε να πεταχτώ δίπλα στα γραφεία του «Ελεύθερου Τύπου» για να παραδώσω εικόνες και να επανέλθω! Διότι και πάλι, έσταξε πάνω μου μια σταγόνα ιδρώτα του Angus όντας στα photo pits, δυο μέτρα μακριά από το κούτελό του!...»

Σε πόσους και ποιους δίσκους έχουν χρησιμοποιηθεί φωτογραφίες σου;

• «Για τους PT τα είπαμε πιο πάνω, υπήρξαν οι πρώτοι και μετρώ πέντε κυκλοφορίες τους. Από τότε πολλά και διάφορα. Και χαίρομαι ιδιαίτερα αφού το να κατοικοεδρεύεις στην Ψωροκώσταινα αποτελεί ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΤΡΟΧΟΠΕΔΗ αν θες να κάνεις κάτι διεθνές στο χώρο της Αγγλόφωνης μουσικής… Άρα ναι ρε φίλε, «καμαρώνω» που μετρώ τόσες διεθνείς κυκλοφορίες & συνεργασίες για τις οποίες μάλιστα πληρώθηκε αδρά. Όπως προανέφερα, θα ‘ναι πάνω από 25, κάτω από 30 οι διεθνείς και ντόπιες μου κυκλοφορίες. Να ξεχωρίσω θες; “Live in Athens” & “Framing Armagedon” (Iced Earth), “Ashes to Ashes” (Candlemass), “Skeletons in the Closet” & Burnnn Magazine Studio Session (Gamma Ray), “Live in Athens” (Fates Warning), “Little Wing” (Snowy White), “At the Pongmasters Ball” & “Pyramydion” studio session (Ozric Tentacles), “Non Serviam- 20 Years…”, “Sleep of the Angels”, “Khronos” studio sessions (Rotting Christ), “Between Heaven and Hell” (Firewind), “Die Fighting” (Spitfire), “Lesbian Show” (Nightfall), «Τέλος» (Πυξ Λαξ) κ.α.» 

Με το site σου www.rocknrollmonumnets.gr αισθάνεσαι να έχεις καλύψει το κενό που σου άφησε η αποχώρησή σου από το Metal Hammer μετά από εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια στις επάλξεις του;

«Κατ’ αρχάς Αλέξανδρε εσύ το γνωρίζεις ήδη, μα ιδού η άχαρη «ευκαιρία» να ενημερώσουμε όλους όσους τυχών ενδιαφέρονται και παρακολουθούν την 20μηνη προσπάθειά μου/μας να δημιουργήσουμε άλλο ένα μουσικό τόπο συνάντησης στο διαδίκτυο πως, δυστυχώς, το website Rock’n’Roll Monuments σταματά βάσει του πραγματικού διαθέσιμου χρόνου μου… Ναι. Είναι φύσει αδύνατον από τη στιγμή που ξεκίνησα δουλειά ως photo editor στην εφημερίδα «Έθνος». Τα χρόνια μου ως μουσικού φωτο-ειδησεογράφου είναι πλέον εικοσιοκτώ παρακαλώ… Κι αν μετρήσω τη θητεία μου στο στρατιωτικό περιοδικό ποικίλης ύλης όπου υπήρξα υπεύθυνος μουσικών σελίδων («Η Θητεία Σήμερα» 1988-1989), πάω για τριάντα. Το μουσικό αυτό site γεννήθηκε με βλέψεις να μαζέψει όσους αγάπησαν όχι μόνο το ιστορικό Hammer, μα και το ΠΟΠ&ΡΟΚ, το ΖΟΟ, το RockHard, το Rocking.gr, το ProgRocks, το Rock Pages, το Rock Overdose, τον Rockmachine.gr όπου συνυπήρξαμε… με άλλα λόγια, να συνδράμει στην ενημέρωση και την απόλαυση όλων των αμετανόητων οπαδών της 60χρονης Rock’n’Roll εποποιΐας. Το αν μέσα σε είκοσι μόλις μήνες καταφέραμε παρέα να αφήσουμε πίσω μας ένα ακόμη πετραδάκι σε όλα τα παραπάνω, θα το κρίνει ο ρους του αδίστακτου Χρόνου!...

Τέλος, θα κοιτάξω επιτέλους να αφοσιωθώ στην διεκδίκηση ενός συμβολαίου με Αγγλόφωνη εξειδικευμένη εκδοτική εταιρία μουσικών εντύπων, εγκυκλοπαιδειών  & βιβλίων, ώστε να συγγράψω το πρώτο μέρος από τα λεγόμενα “One By One” που έχω συλλέξει από το 1993 μέχρι σήμερα, με την ευχή να υπάρξει και συνέχεια. Ετοιμάζω ένα πιλοτικό 16σέλιδο με το οποίο θα κοιτάξω να κλείσω ραντεβού στην Αγγλία… Από όσο γνωρίζω, δεν υπάρχει άλλος συνάδελφος στη χώρα μας Αλέξανδρε που να έχει στο συρτάρι του επτακόσιες τέσσερεις συνεντεύξεις!... Όπως δεν υπάρχει σε κανένα Αγγλόφωνο μουσικό έντυπο του πλανήτη το concept one by one, δηλαδή η εξιστόρηση ανείπωτων ιστοριών από τους καλλιτέχνες βήμα-βήμα, δίσκο προς δίσκο. Για αυτό και έχω καταχωρήσει στην Εθνική Βιβλιοθήκη την ονομασία αυτή εξαρχής όταν την γέννησα για τις ανάγκες της ομώνυμης μόνιμης στήλης του Metal Hammer, μια εικοσαετία πίσω, για παν ενδεχόμενο. Και είναι πολλές οι ανέκδοτες. Όλα αυτά πρέπει κάποια στιγμή να πιάσουν τόπο εκεί έξω. Κι όταν λέω έξω, το εννοώ κυριολεκτικά: στην παγκόσμια σκηνή του rock’n’roll, στο αναγνωστικό κοινό της υφηλίου, όχι μόνο στην Ελλαδίτσα μας…»

Ποια είναι τα καλύτερα άρθρα που έχεις γράψει;

«…Μα καλά, πώς να απαντήσω ΕΓΩ σε αυτό το ερώτημα ρε συ;;; Αν είναι δυνατόν… Μήπως να βάζαμε εδώ από κάτω ένα πεδίο που θα μπει ο καθένας που τυχών με έχει παρακολουθήσει από το 1988 ως σήμερα και να μας πει;… Μα ξέρω γω;

• Κοίτα. Θυμάμαι που όσο έγραφα ακόμη σε χαρτί και με στυλό, συνέγραψα την ανταπόκριση της μνημειώδους συναυλίας των CAMEL στο «ΡΟΔΟΝ» τέτοια εποχή το 2000, είχε ειλικρινά μουλιάσει από σταγόνες δακρύων μου. Και από ότι έμαθα αργότερα με κάθε ευκαιρία (ταπ ταπ στην πλάτη από γνωστούς & άγνωστους που μου έλεγαν ευχαριστώ για όσα διάβασαν από μένα), ήταν πολλοί αυτοί που έβρεξαν αντίστοιχα το rockt-shirt τους διαβάζοντάς την, είτε επειδή ήταν παρόντες σε κείνη την βιωματική βραδιά, είτε απλά ως οπαδοί της μπάντας του αειθαλή Latimer…

Άλλη μια αξέχαστη φορά είναι όταν ήρθε και με βρήκε ο «φίλος με το πορτοκαλί μπλουζάκι» που έκλεγε γοερά μπρος στην αρχοντιά του Roger Waters στη Μαλακάσα, στο κάγκελο μπροστά, και μου είπε «εγώ είμαι ο φίλος με το πορτοκαλί μπλουζάκι, σε υπέρ-ευχαριστώ και να ξέρεις, μόλις το διάβασα, με πήραν τα ζουμιά». Και πόσο μάλλον, με αγκάλιασε λες και γνωριζόμασταν χρόνια…» 

Ο Χρήστος Κισατζεκιάν ακούει τη δισκοθήκη του με τα εξής μηχανήματα:

• MOTORHEAD "Bomber"  Headphones
• Thorens 166 MK VI & Technics MKII  turntable
• Denon & Yamaha  ενισχυτές
• B&W ηχεία
• Maranzt Professional CD player
• Sony discman
• AIWA κασετοφωνο

   

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος