Ήταν καλοκαίρι του 1977 όταν τυχαία σε ένα ερασιτεχνικό σταθμό των FM (τότε ακόμα κυριαρχούσαν τα AM), άκουσα ένα αφιέρωμα στο άγνωστο για εμένα τότε συγκρότημα των Pink Floyd. Με κέρδισαν αμέσως κι έκτοτε παρακολουθώ την πορεία τους αποκτώντας όλες τις κυκλοφορίες τους (cd, dvd, live, best of). Στενοχωρήθηκα με τις διαφωνίες τους, τις δικαστικές διαμάχες τους, ενθουσιάστηκα με την επανένωση του 2005 κι ξαφνικά όλα τελείωσαν με τον θάνατο του οργανίστα Ric Wright. Και το 2014 κι ενώ οι καριέρες των David Gilmour (διάβασε εδώ) και Roger Waters (διάβασε εδώ) ήταν σε εγρήγορση, η είδηση ότι το συγκρότημα θα έχει καινούργιο δίσκο με εκπλήσσει και ταυτόχρονα μου γεννά με ερωτήσεις τύπου
Θα είναι ο Waters;
Περιέχει κι ηχογραφήσεις του Wright;
Θα κάνουν περιοδεία;
Στις 7 Νοεμβρίου 2014 η κυκλοφορία του Endless River είναι γεγονός (διαβάστε εδώ τι έγραφε ο Αλέξανδρος Ριχάρδος όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος). Το εξώφυλλο καταπληκτικό, φιλοτεχνημένο από έναν νεαρό Αιγύπτιο καλλιτέχνη, τον Ahmet Emed Eldin, ενώ την παραγωγή έκαναν οι Martin Glover (Youth μπασίστας των Killing Joke), Andy Jackson ηχολήπτης Pink Floyd) κι ο κιθαρίστας των Roxy Music και 801, Phil Manzanera. Οι συσκευασίες του άλμπουμ φοβερές κι η προσγείωση στην ηχητική πραγματικότητα του άλμπουμ αρχίζει: Πουθενά ο Waters, το υλικό βασίζεται σε outtakes των ηχογραφήσεων του Division Bell (1994) συν κάποιες νέες ηχογραφήσεις. Το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ είναι ορχηστρικό και βασίζεται σε ατμοσφαιρικές ambient συνθέσεις που εναλλάσσονται με μακρόσυρτα ορχηστρικά θέματα που θυμίζουν Division Bell και φυσικά Pink Floyd αλλά σε όλη τη διάρκεια το άλμπουμ περισσότερο θυμίζει προσωπικό άλμπουμ του Gilmour και λιγότερο των Pink Floyd! To μοναδικό καλό κομμάτι είναι το cd single, Louder than words που συνοδεύεται από ένα καλό video αλλά δεν αρκεί να σηκώσει το βάρος της κυκλοφορίας. Οι πωλήσεις του Endless River ήταν απίστευτες για τα δεδομένα της εποχής (Νο1 παντού και στην Ελλάδα), η αλήθεια όμως είναι ότι πρόκειται για μια αγορά από…συνήθεια, γιατί είναι Pink Floyd! Δεν ένιωσα τίποτε από το γιγαντιαίο ένδοξο παρελθόν τους κι αναρωτήθηκα γιατί κυκλοφόρησε. ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ… Τίποτε! Ούτε περιοδεία, ούτε εμφανίσεις, απλά ο Gilmour κυκλοφόρησε το 4ο προσωπικό του άλμπουμ Rattle That Lock κι αργότερα το cd/dvd Live at Pompeii, ενώ ο Waters συνέχισε τις περιοδείες του, κυκλοφόρησε, επί τέλους, το live Roger Waters: The Wall με αποσπάσματα κι από την Αθήνα και το 2017 κυκλοφόρησε το 5ο προσωπικό του άλμπουμ Is This the Life We Really Want?. ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΤΑΣ ΚΟΛΙΟΣ
Δημοσίευση σχολίου