Θα το χαρακτήριζα πιο πολύ σαν «ανταπόκριση» παρά σαν «κριτική». Το συγκεκριμένο live αποτελούσε ένα προσωπικό όνειρο το οποίο ερχόταν στο μυαλό μου κάθε φορά που άκουγα από το συγκεκριμένο συγκρότημα το Calm The Fire και προσπαθούσα να φανταστώ πόσο παραπάνω θα με ανατρίχιαζε αν η εισαγωγή του συνοδευόταν με συμφωνική ορχήστρα. Και τελικά μπορεί να μην άκουσα το συγκεκριμένο κομμάτι στις 3 Οκτωβρίου, άλλα πραγματικά δεν έχει καμία σημασία, καθώς άκουσα 22 τραγούδια στο peak της απόδοσής τους με προσεγμένη την παραμικρή λεπτομέρεια στην εκτέλεσή αυτών. Θεωρώ πως καλύτερος χώρος από το Royal Albert Hall για να λάβει χώρα μία τέτοια εκδήλωση δεν υπήρχε. Ένα πραγματικά «βασιλικό» - όπως άλλωστε ονομάζεται- διαμάντι της πόλης, το οποίο σε συνάρτηση με τον ήχο – κρύσταλλο της συναυλίας και την άψογη οργάνωση μας εξασφάλισε ό,τι κρίνεται απαραίτητο για μια πετυχημένη συναυλία.
Ας αναφέρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από νωρίς είχε μαζευτεί πολύς κόσμος, ο οποίος, αφού πέρασε τον εξονυχιστικό έλεγχο στις εισόδους του κτιρίου (τύπου αεροδρομίου… να τα ακούνε οι δικοί μας διοργανωτές αυτά), κατευθύνθηκε είτε προς το bar, είτε στο εστιατόριο ή σε έναν από τους πολλούς πάγκους με τα merchandise του συγκροτήματος. Άκρως τυπικοί και ακριβείς οι διοργανωτές στις ώρες που άνοιξαν οι πόρτες καθώς και στην ώρα έναρξης της συναυλίας. Δε θα αναφερθώ στο θέμα καπνίσματος. Απλά εκεί, οι ανιχνευτές καπνού είναι ενεργοί και όχι απλά για μόστρα. Στο θέατρο, σύμφωνα με στοιχεία που μου έδωσε ο μάνατζερ του συγκροτήματος μετά το πέρας της συναυλίας σε μια κουβέντα που είχαμε, τοποθετήθηκαν 30 κάμερες και 180 μικρόφωνα, καθώς το live αυτό και της προηγούμενης μέρας μαγνητοσκοπήθηκε με σκοπό την κυκλοφορία ενός DVD.
Όλα, λοιπόν, ήταν ιδανικά. Το συγκρότημα μαζί με τη συμφωνική ορχήστρα βγήκε στη σκηνή στις 19.30. Σύμφωνα με λεγόμενα ατόμων που παρευρέθηκαν και την προηγούμενη μέρα, το συγκρότημα πλέον δεν ήταν καθόλου σφιγμένο σε αντίθεση με μία μέρα πριν, με αποτέλεσμα η απόδοση τους να είναι ακόμη πιο υψηλή. Στις 20.10 έγινε μια προγραμματισμένη διακοπή για να συνεχίσουν μετά για ακόμη μιάμιση ώρα, δηλαδή 2 ώρες και 10 λεπτά καθαρές μουσικάρες. Η προσκόλληση της Parallax Orchestra προσέδωσε κάτι το μοναδικό στο feeling των κομματιών. Σε καμία περίπτωση δεν είχε δευτερεύοντα ρόλο. Όπως, χαρακτηριστικά, σχολίασε ο Myles, αποτέλεσε τον πέμπτο μέλος του συγκροτήματος και δεν σταμάτησε σε κάθε ευκαιρία να τους ευχαριστεί και να έρχεται σε eye contact με τον μαέστρο και τα μέλη της. Η απόδοση των τεσσάρων ήταν κάτι παραπάνω από κορυφαία με τον Myles Kennedy να μας κάνει επίδειξη των φωνητικών του ικανοτήτων σε όλο το εύρος τους, τον Mark Tremonti να αποδεικνύει γιατί θεωρείται άξια ένας από τους καλύτερους μοντέρνους κιθαρίστες, ενώ Scott Philips και Bryan Marshall ήλεγχαν τις ρυθμικές δυνάμεις του συγκροτήματος.
Το setlist ήταν ισομοιρασμένο επιλέγοντας 4-5 κομμάτια από κάθε στούντιο άλμπουμ τους. Η ιδανική έναρξη με το Slip To The Void…η επική εκτέλεση του Cry Of Achilles και Fortress..The Other Side και Brand New Start…οι ακουστικές εκτελέσεις των Wonderful Life και Watch Over You παραμένοντας στη σκηνή μόνο ο Myles με τη συμφωνική ορχήστρα…o ύμνος τους (Blackbird)…όλη η συναυλία ήταν ένα μεγάλο highlight…θα έπρεπε να γκρινιάξουμε επειδή δεν έπαιξαν τα δύο standard κομμάτια τους σε κάθε συναυλία, Metallingus και Rise Today; Μα φυσικά και όχι! Δεν ήταν η «κάθε» τους συναυλία, αλλά «special» show. Υπήρχε και μια 52μελή συμφωνική ορχήστρα που πολύ πιθανόν να αδυνατούσε να προσφέρει το κάτι παραπάνω σε κάποια κομμάτια του συγκροτήματος και ορθώς προτιμήθηκαν άλλα όπως το Words Darker Than Their Wings που ακούστηκε για πρώτη φορά στο Royal Albert Hall. Ας μη ξεχνάμε ότι και το 1999 στον ίδιο χώρο με τη συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας, οι Deep Purple δεν έπαιξαν το Highway Star. Δε πιστεύω κάποιος από τους τότε παρευρισκόμενους μετά από τόσα χρόνια να σκέφτεται την απουσία του Highway Star πιο πολύ από την τότε απίστευτη εκτέλεση, για παράδειγμα, του Pictures Of Home. Έτσι κι εδώ, πολλές εικόνες έχουν χαραχτεί έντονα μέσα μου από το συγκεκριμένο live και πιστεύω θα μείνουν για πάντα μέσα μου. Τέλος, άξιο αναφοράς είναι η αμφίδρομη σχέση που έχει καταφέρει το συγκρότημα να έχει με το κοινό του. Μου έκανε απίστευτη εντύπωση το πόσο πολύ σε διάρκεια και πόσο θερμά χειροκροτούσαμε. Δεν μπορώ να το εξηγήσω όμως! Απλά, το κατάφεραν και μας το έβγαλαν!
Αναμένουμε, λοιπόν την κυκλοφορία του dvd τους και σύμφωνα με τον μάνατζερ τους, έχουν ξεκινήσει σιγά σιγά να βάζουν στις περιοδείες τους χώρες που μέχρι πρόσφατα δεν είχαν επισκεφτεί (όπως χαρακτηριστικά ανέφερε Ιρλανδία και Πολωνία). Μου εξήγησε πως το ίδιο ισχύει και με την Ελλάδα και θα προσπαθήσει στη επόμενη ευρωπαϊκή τους περιοδεία να εμφανιστούν επιτέλους και στη χώρα μας αλλά –χαριτολογώντας μου είπε- όχι για διακοπές αυτή τη φορά… αλλιώς μας ξαναβλέπω για εξωτερικό for sure!
Κείμενο/φωτό: Thomas_outshined
About
Αλέξανδρος Ριχάρδος
Δημοσίευση σχολίου