Κλασική promo φωτογτραφία εποχής John Lawton (πρώτος από δεξιά)
Από μαθητής στο γυμνάσιο μου άρεσαν οι Uriah Heep. Μου άρεσαν οι πλούσιες μελωδίες τους, τα φωνητικά, ο βαρύς ήχος του Hammond, τα εξώφυλλά τους, όλη αυτή την ομορφιά που εξέπεμπαν οι δίσκοι τους. Φυσικά και μου άρεσαν οι Deep Purple, οι Black Sabbath οι Pink Floyd και οι Led Zeppelin αλλά σαν τους Uriah Heep κανείς. Και ξέρετε, δεν το έκανα από αντίδραση επειδή σε ΟΛΟΥΣ άρεσαν τα άλλα συγκροτήματα. Ποτέ δεν συνέκρινα το Gypsy με το Smoke on the Water, ποτέ δεν ξετρελάθηκα με το Easy livin’, αλλά πάντα τα Wizard, Wonderworld, Lady in Black, July Morning, Rainbow Demon, The park, Sunrise και τόσα άλλα αριστουργήματα, μιλάγανε στην καρδιά μου. Τελικά, 40 και πλέον χρόνια μετά, δεν έκανα λάθος. Τα τραγούδια τους ακόμα και στα »δύσκολα» χρόνια τους με έκαναν να τους ακούω και να τους ξανακούω και είχα τη χαρά να συναντήσω πολλές φορές τον Mick Box και να του πάρω συνέντευξη όπως το ίδιο συνέβη με τους Ken Hensley (διάβασε εδώ), John Lawton και Trevor Bolder.
Θεωρώ το συγκρότημα παρ’ όλο που είναι γνωστό και δημοφιλές στην Μ. Βρετανία αλλά και στη χώρα μας, ποτέ δεν είχε την δημοσιογραφική υποστήριξη που του άξιζε! Γιατί αντίθετα με τους υπεργνώστες του ελληνικού δημοσιογραφικού τύπου (συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου), ο κόσμος εκτίμησε με το παραπάνω τα τραγούδια τους και τις live εμφανίσεις τους.Μπορεί να μην αρέσουν σε κάποιους αλλά το γεγονός ότι αποτελούν μέρος της ιστορίας του classic rock, είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αρνηθούμε.
Έχω ΟΛΑ τα περιοδικά του καλού αγγλικού περιοδικού Classic Rock κι αναφορές του στους Uriah Heep είναι ε-λ-α-χ-ι-σ-τ-ε-ς. Δεν έχω απαιτήσεις από το Metal Hammer, το Q ή το Mojo (που θα έπρεπε), αλλά από το Classic Rock. Στο τεύχος 235 με εξώφυλλο τους David Bowie και Mick Ronson, φιλοξενείται μια συνέντευξη του Mick Box, του μάγου του wah wah, και πριν από αυτό, 44(!) τεύχη πίσω στο τεύχος 171 με εξώφυλλο τον Slash σε ένα μεγάλο άρθρο για την ιστορία! Όχι ότι θα έπρεπε να διαβάζουμε ανά τακτά διαστήματα, αλλά κι αυτό το κόλλημα με τους Led Zeppelin, Thin Lizzy, AC/DC και Pink Floyd μετά από ένα σημείο και μετά είναι κουραστικό. Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ δυνατά ονόματα αλλά πόσο θα επηρέαζε τις πωλήσεις(;) του περιοδικού μια συνέντευξη με τον βασικό συνθέτη όλων των επιτυχιών του συγκροτήματος, Ken Hensley. Πόσο θα επηρέαζε τις πωλήσεις μια παρουσίαση των άλμπουμ Demons and Wizards, Look at yourself, Wonderworld και Magician’s Birthday (ένα απ’ όλα) στην επέτειο των 40 χρόνων από την κυκλοφορία τους; Πόσο καταστροφική θα ήταν μια συνέντευξη με τον ιστορικό ντράμερ του συγκροτήματος Lee Kerslake που θα μπορούσε να μιλήσει και για τη συμμετοχή του στα πρώτα 2 studio άλμπουμ του Ozzy; Πιθανολογώ ότι στους καλούς και έμπειρους συντάκτες του περιοδικού (οι περισσότεροι έζησαν τη δεκαετία του ’70 σαν νεαροί δημοσιογράφοι και στην πρώτη γραμμή των συναυλιών), οι Uriah Heep ποτέ δεν ήταν ένα από τα αγαπημένα τους συγκροτήματα. Ίσως και το συγκρότημα να μην είχε τις δέουσες δημόσιες σχέσεις. Αλλά και τόση απαξίωση;
Παρ’ όλη τη γενικότερη δημοσιογραφική απαξίωση, οι Uriah Heep εξακολουθούν όχι μόνο να μου αρέσουν αλλά και να με συναρπάζουν, τόσα χρόνια μετά. Από καμία εμφάνισή τους δεν έμεινα δυσαρεστημένος, πάντα ήταν προσιτοί κι ευγενικοί στην πίεσή μου για συνέντευξη, φωτογραφίες κι υπογραφές των δίσκων και κυρίως, πάντα η μουσική τους αποτελεί για εμένα στο μυαλό μου ένα όμορφο ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ!
Ο υπογράφων με τους Bernie Show (a) και Mick Box (δ).
εξαιρετικό όπως πάντοτε και προσεγμένο το άρθρο!!Πως λεγόταν η κυρία(μου φαίνεται δε ζει πλέον...) που προμηθευόσουν τους δίσκους και τους αποκαλούσε Ούρια Χιπ;;
Επίσης στο Classic Rock τεύχος 21 με εξώφυλλο Tony Iommi (Δεκέμβριος 2000) 5-σέλιδο αφιέρωμα και τεύχος 48 με εξώφυλλο Bruce Springsteen (Χριστούγεννα 2002) φοβερό 12-σέλιδο αφιέρωμα.
Πραγματικά υπέροχα και κλασικά όλα τα τραγούδια που ανέφερες πιο πάνω! Ήθελα μόνο να συμπληρώσω δυο κοματάρες από το άλμπουμ Salisbury (1970): Το ομώνυμο κομάτι (συγκλονιστικό!!!) και το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ, το Bird of Prey με τα εξωγαλαξιακά φωνητικά του!
Το αγαπημένο μου συγκρότημα (David Byron era). Ακόμη θυμάμαι δύο γράμματα στη στήλη "Γράμμα του Μήνα" στο περιοδικό Metal Hammer (εποχή 1996-97) όπου στο ένα ο αποστολέας υμνεί τους Heep και στο άλλο τον ΤΙΤΑΝΟΜΕΓΙΣΤΟΤΕΡΑΣΤΙΟ David Byron. Φτάνει κάποιος να ακούσει το θεϊκό Pilgrim για να δει για τι μιλάμε. Να προσθέσω εδώ ότι τις μανιέρες του Byron (σκηνική παρουσία) τις ξεσήκωσε ο Freddy Mercury (και τις πήγε σε άλλο επίπεδο:-)!). Είναι πραγματικά κρίμα που ο Gerry Bron (manager και ιδιοκτήτης της Bronze Records νεκρός εδώ και κάποια χρόνια) δεν προστάτεψε το συγκρότημα κι ειδικότερα τους Byron και Thain (θεός!). Όσον αφορά τον Byron χωρίς την extravagaza η ζωή του (όχι η μουσική του συνεισφορά!) πήρε την κατιούσα. Ειδικότερα στην ταραχώδη περίοδο μετά την κατάρρευσή του στο Marque παίζοντας με τους David Byron Band (1980-1985), είναι σαν να εξαφανίζεται από το προσκήνιο εντελώς. Στο youtube κυκλοφορεί ένα ep όπου διασκευάζει μεταξύ άλλων (1984) ένα τραγούδι των Doors αλλά από κει και πέρα τίποτα. Δυστυχώς το βιβλίο Born To Perform είναι χρόνια τώρα out of print.
Συγχαρητήρια στον Κύριο Αλέξανδρο Ριχάρδο για το θέμα αυτό.
30/08/2023 ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΟΛΙΣ ΕΙΔΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ. ΟΙ HEEP ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ. ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤΟ FACEBOOK KAI ΝΑ ΜΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΩΣ (Αρης Μάντζος). ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΓΡΑΨΕΙ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟ METAL HAMMER!
εξαιρετικό όπως πάντοτε και προσεγμένο το άρθρο!!Πως λεγόταν η κυρία(μου φαίνεται δε ζει πλέον...) που προμηθευόσουν τους δίσκους και τους αποκαλούσε Ούρια Χιπ;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚα Μαρία στο κατάστημα Music Corner όταν ήταν στη γωνία Πανεπιστημίου και Ιπποκράτους, στο αχανές υπόγειο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κυρία Μαρία ήταν θησαυρός. Μπορούσε να σου απαντήσει σε ερωτήσεις για όλα τα είδη μουσικής την εποχή που υπήρχε μόνο το ΠΟΠ και ΡΟΚ και ο ΗΧΟΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης στο Classic Rock τεύχος 21 με εξώφυλλο Tony Iommi (Δεκέμβριος 2000) 5-σέλιδο αφιέρωμα και τεύχος 48 με εξώφυλλο Bruce Springsteen (Χριστούγεννα 2002) φοβερό 12-σέλιδο αφιέρωμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά υπέροχα και κλασικά όλα τα τραγούδια που ανέφερες πιο πάνω! Ήθελα μόνο να συμπληρώσω δυο κοματάρες από το άλμπουμ Salisbury (1970): Το ομώνυμο κομάτι (συγκλονιστικό!!!) και το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ, το Bird of Prey με τα εξωγαλαξιακά φωνητικά του!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αγαπημένο μου συγκρότημα (David Byron era). Ακόμη θυμάμαι δύο γράμματα στη στήλη "Γράμμα του Μήνα" στο περιοδικό Metal Hammer (εποχή 1996-97) όπου στο ένα ο αποστολέας υμνεί τους Heep και στο άλλο τον ΤΙΤΑΝΟΜΕΓΙΣΤΟΤΕΡΑΣΤΙΟ David Byron. Φτάνει κάποιος να ακούσει το θεϊκό Pilgrim για να δει για τι μιλάμε. Να προσθέσω εδώ ότι τις μανιέρες του Byron (σκηνική παρουσία) τις ξεσήκωσε ο Freddy Mercury (και τις πήγε σε άλλο επίπεδο:-)!).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πραγματικά κρίμα που ο Gerry Bron (manager και ιδιοκτήτης της Bronze Records νεκρός εδώ και κάποια χρόνια) δεν προστάτεψε το συγκρότημα κι ειδικότερα τους Byron και Thain (θεός!).
Όσον αφορά τον Byron χωρίς την extravagaza η ζωή του (όχι η μουσική του συνεισφορά!) πήρε την κατιούσα. Ειδικότερα στην ταραχώδη περίοδο μετά την κατάρρευσή του στο Marque παίζοντας με τους David Byron Band (1980-1985), είναι σαν να εξαφανίζεται από το προσκήνιο εντελώς. Στο youtube κυκλοφορεί ένα ep όπου διασκευάζει μεταξύ άλλων (1984) ένα τραγούδι των Doors αλλά από κει και πέρα τίποτα. Δυστυχώς το βιβλίο Born To Perform είναι χρόνια τώρα out of print.
Συγχαρητήρια στον Κύριο Αλέξανδρο Ριχάρδο για το θέμα αυτό.
30/08/2023 ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΟΛΙΣ ΕΙΔΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ. ΟΙ HEEP ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ. ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤΟ FACEBOOK KAI ΝΑ ΜΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΩΣ (Αρης Μάντζος). ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΓΡΑΨΕΙ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟ METAL HAMMER!
ΔιαγραφήΜε αγάπη θα πω ότι δεν μου αρέσουν οι Uriah Heep. Και δεν μου αρέσουν διότι δεν είναι μία μπάντα, αλλά πολλές
ΑπάντησηΔιαγραφή