Πρώτη φορά άκουσα Rainbow ένα καλοκαίρι, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 70. Είχαμε ένα οικογενειακό φίλο που έμενε μόνιμα στον Καναδά και είχε έρθει για διακοπές στην Ελλάδα. Μαζί του είχε μερικές κασέτες, στις οποίες είχε γράψει από διάφορα συγκροτήματα, τραγούδια. Θυμάμαι μόνο τους Rainbow και τους Doors, μάλλον τα άλλα δε θα μου άρεσαν! Ανάμεσα λοιπόν σε αυτά τα τραγούδια ήταν και το “The temple of the king”. Ήμουν 12-13 ετών και μου έκανε μεγάλη εντύπωση το παίξιμο του Blackmore και η μελωδία του τραγουδιού γενικότερα. Αργότερα, η πρώτη μου ουσιαστική επαφή με την μπάντα, ήταν όταν στην γιορτή μου, στις 26 Οκτωβρίου του 1981, ένας τότε συμμαθητής, μου έφερε δώρο την κασέτα του “Difficult to cure”. Αυτή ήταν πλέον και η αρχή ενός μεγάλου έρωτα. Λίγους μήνες αργότερα, σε μια μεσημεριανή εκπομπή του Πετρίδη, έβαλε το “Stone cold” από το επερχόμενο, τότε, άλμπουμ “Straight between the eyes”, σχολιάζοντας μάλλον υποτιμητικά ότι “δείτε πόσο pop έγιναν Rainbow"! Αυτό το σχόλιο ήταν και η αιτία, να αρχίσω τότε να ψάχνω την ιστορία τους, ρωτώντας γνωστούς και φίλους να μου δώσουν να ακούσω τι έκαναν πριν το Difficult to cure... Ουσιαστικά οι Rainbow ήταν η μπάντα που με ώθησε στο rock και κατ'επέκταση στο heavy metal.
Τι σου έκανε εντύπωση στον ήχο τους;
Όταν είσαι παιδί κι ακούς ένα “The temple of the king” στα ξαφνικά, κάπως αλλάζει ο κόσμος σου και θες να ανακαλύψεις έναν καινούργιο! Για μένα ο ήχος τους, ειδικά όταν τον πρωτοάκουσα ήταν ...τα πάντα! Οι μελωδίες όμως, ήταν αυτό που με γοήτευε πάντα σε αυτούς. Η ιδιαιτερότητα πάντως με το ήχο των Rainbow είναι πως με 4 διαφορετικούς τραγουδιστές, είχαν εντελώς διαφορετικό στυλ σαν συγκρότημα με τον κάθε έναν, αλλά πάντα καταλάβαινες πως πρόκειται για την ίδια μπάντα. Δε το κατάφεραν πολλοί αυτό!
Ronnie James Dio, Joe Lynn Turner, Graham Bonnet ή Doogie White; Τους έχει δει ποτέ live; Ο κάθε ένας με τα πλεονεκτήματα με τα μειονεκτήματα του. Με τον Dio γράψανε αριστουργήματα και έθεσαν τις βάσεις για το τον επικό ήχο αλλά και το Ευρωπαϊκό power, και τα τρία άλμπουμ που έκαναν μαζί θεωρούνται all-time classics, το πρώτο στο classic rock και τα άλλα δύο πλησίασαν πολύ το heavy metal. Αν όμως έμενα με τον Dio, φοβάμαι ότι τόσο η μπάντα όσο και ο τραγουδιστής θα είχαν εγκλωβιστεί και εμείς θα είχαμε χάσει τα αριστουργήματα του Dio με τους Black Sabbath και την δική του μπάντα. Κανένας από τους δυο δε χάθηκε!
Με το Bonnet, μας έδωσαν ένα δύσκολο “Down to earth” με πολλές επίσης κλασσικές στιγμές και ένα άλμπουμ που το σέβονται και το αγαπάνε όλοι. Τρομερή περίπτωση φωνής ο Bonnet, και όποιος τον έχει ακούσει να ερμηνεύει το “Stargazer” ξέρει για τι πράμα λέμε. Ήταν όμως χαζός και έφυγε μόνος του από τους Rainbow. Όσοι τον είδατε φέτος στο live του στο Crow Club, καταλάβατε για τι ποιότητα φωνής μιλάμε!
Με τον Turner, ακολούθησαν πιο ήπιους δρόμους, και επέλεξαν πιο sofτ rock μονοπάτια, αλλά η ποιότητα της μουσικής τους έμεινε σε πολύ υψηλά standards. Μόνο οι κολλημένοι εν έτη πια 2017 δεν καταδέχονται την ποιότητα ας πούμε του “Bent out of shape”. Ευτυχώς με τα χρόνια, αυτή η περίοδος των RAINBOW αν και αμφισβητήθηκε σφόδρα, σήμερα βρίσκει την αναγνώριση που της άξιζε πάντα. Για τη φωνή του Turner; Ελάτε τώρα! Δείτε την δισκογραφία του, ακούστε το “Can't let you go” και μη μιλάτε!
Πάμε και στον πολυαγαπητό Doogie White, που τραγουδά τα πάντα και έχει απίστευτο humor! Ο μόνος τραγουδιστής των Rainbow που ανέβηκε στην σκηνή και μπορούσε, κάτι παραπάνω από αξιοπρεπώς, να ερμηνεύσει από “Stargazer” έως “Since you've been gone” και “Spotlight kid”. Άπαιχτος τύπος! Άτυχος όμως γιατί το εξαιρετικό “Stranger in us all” έμεινε στην αφάνεια και οι μισοί οπαδοί του συγκροτήματος το σνομπάρουν ακόμα και σήμερα. Ντροπή κι αδικία!
Live τους έχω δει όλους να ερμηνεύουν τραγούδια των Rainbow και μάλιστα όλοι εκτός του Dio φυσικά, ερμήνευσαν άφοβα και τραγούδια από άλμπουμ στα οποία δε συμμετείχαν. Ήταν όλοι εκπληκτικοί! Respect σε όλους! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως όλοι τους συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να έχουν μεγάλη καριέρα και ακόμα μετά θάνατον ο Dio θεωρείται κάτι σαν Θεός στο metal!
Ποια είναι η γνώμη σου για τα δύο τελευταία reunion;
Καταρχάς αυτά δεν είναι re-union, διότι δεν επανενώθηκε καμιά μπάντα. Απλά ο Blackmore και τις δυο φορές έκανε re-start τους RAINBOW με διαφορετικά μέλη. Το re-start λοιπόν με τον Doogie White και to “Stranger in us all”, είναι αξιοθαύμαστο και σαρωτικό. Ειδικά live οι RAINBOW εκείνης της περιόδου ήταν απολαυστικοί διότι ο White μπορεί να τραγουδά τα πάντα και να μην παραπονιέται κανείς κάτι που είναι πασιφανές στο live “Black Masquarade” Το άλμπουμ ήταν χορταστικό, αν και με λίγο καλύτερη παραγωγή θα μιλούσαμε αλλιώς. Τώρα, αυτό το συνονθύλευμα που τριγυρνά τα φεστιβάλ φέτος, είναι ασχολίαστο, πρόχειρο και κουραστικό. Κρίμα γιατί ο μόνος που θα μπορούσε να διασωθεί, ο τραγουδιστής Ronnie Romero, αντί για καλό, μάλλον κακό κάνει στην καριέρα του!
Ποια είναι τα Τop 3 άλμπουμ τους κατά τη γνώμη σου;
1. “Ritchie Blackmore's Rainbow”
2. “Bent out of shape”
3. “Down to earth”
 |
| Over the Rainbow στο Sweden Rock το 2009, φωτο Δ.Σειρηνάκης. Δεξιά ο γιός του Ritchie, Jurgen Blackmore. |
Ο Blackmore επηρέασε άπειρους μουσικούς με το τρόπο που έπαιξε κιθάρα αλλά και τον ήχο του. Μαθητές του όπως οι Malmsteen, Norum, Impelitteri και πόσοι ακόμα όπως και οι μισοί Ιάπωνες κιθαρίστες, κατάφεραν να επεκτείνουν το λεγόμενο neo-classical στυλ του, να παίξουν κατά πολύ ταχύτερα και τεχνικά από αυτόν, ΑΛΛΑ κανείς τους δεν είχε την ικανότητα (και τον απλότητα αν θέλετε) να γράφει riffs ή solo που έμειναν στην ιστορία της μουσικής. Η φήμη του Blackmore ξεπερνά την κιθαριστική τεχνική του ικανότητα, και αποκαθίσταται στην μεγαλοφυΐα εφεύρεσης μελωδιών, riffs και solo (“Mistreated”, “Burn”, “Smoke on the water”, “Man on the silver mountain”, “Stargazer”, “Street of dreams”, “Maybe next tine”, “Weiss heim” κλπ) που κανείς από τους μαθητές του δε μπόρεσε να πλησιάσει ποτέ, όσο καλύτεροι και εάν ήταν στο ανεβοκατέβασμα της ταστιέρας.
Πως σου φάνηκε η στροφή του στη μεσαιωνική μουσική με του Blackmore’s Night;
O κάθε μουσικός, έχει το δικαίωμα να παίξει όπως αυτός αγαπά, πόσο μάλλον όταν το έχεις κερδίσει αυτό το δικαίωμα και είσαι και ένας από τους κορυφαίους rock κιθαρίστες. Μια μέρα λοιπόν ο Blackmore με την υποστήριξη της Candice Knight (γιατί χωρίς αυτήν δε θα έκανε τίποτα), αποφάσισε να το γυρίσει στην Μεσαιωνική μουσική (κάτι που είχε πει ότι θα ήθελε να το κάνει από δεκαετίες πριν για να λέμε την αλήθεια), να ντύνονται σαν Στρουμφάκια και να παίζουν σε μπριζολάδικα.. εεε συγνώμη σε κάστρα! Μαγκιά τους! Σχεδόν είκοσι χρόνια τους κράτησε η λόξα. Ήταν πετυχημένοι; Μάλλον ναι. Χάσανε rock κόσμο; Μάλλον ναι! Ήταν δικαίωμα τους; Ναι. Είναι δικαίωμα μας, να τους σεβόμαστε, αλλά να μην μας (πολυ)αρέσουν; Φυσικά. Θυμάμαι στην συνέντευξη που είχαμε κάνει για την κυκλοφορία του “Under a violet moon”, πιο πολύ μιλούσε η Knight παρά o Blackmore! Μα και το άλλο.. να έχει για manager την πεθερά; Έλεος ρε φίλε..
Ποια τραγούδια τους , όχι ιδιαίτερα γνωστά θα πρότεινες σε κάποιον να ακούσει;
1.. “Eyes of fire”, από το “Straight between the eyes”. Ανατολίτικες μελωδίες, κιθάρες στο φουλ, ερμηνεία άπαιχτη απο τον Turner..
2. “Wolf to the moon”, από το “Stranger in us all”. Τυπικό riff Blackmore, θα μπορούσε άνετα να υπάρχει στο “Long live Rock n' roll”, τρομερή σύνθεση.
3. “Black masaquerade”, από το “Stranger in us all”. Ανήκει σε όλα τα best of των Rainbow και η latin κιθάρα στο μέσον είναι όλα τα λεφτά!
4. “Stranded”, από το “Bent out of shape”. Δυνατό riff από τον Blackmore, μελωδικές γραμμές από τον Turner, στακάτο τραγούδι, hard rock βγαλμένο από τα seventies!
5. “Jelaous lover”, B side στο “Can't happen here”. Η απλότητα σε όλο το μεγαλείο. Το καλύτερο seventies hard rock τραγούδι που γράφτηκε στα eighties. Η πρώτη σύνθεση που γράψανε παρέα οι Blackmore/Turner είναι από ατόφιο διαμάντι!
(και bonus track: “Weiss Heim” το καλύτερο intsrumental που έχει γραψει ποτέ ο Blackmore!)
Παλαιότερα μου έλεγες για κάποιους γνωστούς τραγουδιστές που περάσανε audition από τους Rainbow ή τους προτάθηκε να μπουν στην μπάντα, αλλά δε συνεργαστήκανε τελικά..
Eric Martin (Mr. Big), Brian Johnson (προτιμήσανε τον Bonnet, και ο Johnson τους ...AC/DC!!), Mark Storace (Krokus), Tico Torres (απέρριψε την πρόταση του Blackmore και έμεινε με τους Bon Jovi.. ), Ian Gillan (όταν έφυγε ο Dio, ο Blackmore τύφλα στο μεθύσι πρότεινε στον Gillan να μπεί στους Rainbow και ο Gillan, στουπί και αυτός, του αντιπρότεινε να μπεί ο Blackmore στους Ian Gillan Band...).
Ερωτήσεις: Αλέξανδρος Ριχάρδος
22/9/17
συγγενια με το γνωστο Σειρηνακι;
ΑπάντησηΔιαγραφή