Ξεκινάμε λοιπόν με την κλασική εισαγωγική ερώτηση.
Ποια ήταν η πρώτη φορά που άκουσες Allman Brothers;
To όνομα των Allman Brothers το είχα ακουστά από τις σελίδες του Ποπ & Ροκ, όμως δεν είχε τύχει να ακούσω κάποιο τραγούδι τους. Η πρώτη φορά που τους άκουσα πρέπει να ήταν όταν ήμουν 1η ή 2η Λυκείου από κάποια κασέτα του φίλου μου Νίκου Παπαδάκου. Εκεί μέσα υπήρχαν κάποια τραγούδια από το Brothers and Sisters και από το Eat a Peach. Μου άρεσαν φυσικά, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση όπως μου είχαν κάνει άλλα συγκροτήματα. Για παράδειγμα θα αναφέρω τους Deep Purple, τον Rory, τους Who, τους Black Sabbath (κυρίως βρετανικά συγκροτήματα). Όμως καθώς περνούσαν οι μήνες όπου κυριολεκτικά ρουφάγαμε ό,τι έπεφτε στα χέρια μας, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μου αρέσει πολύ το blues. Mου είχαν κάνει δώρο τον δίσκο Τhe Blues World of Eric Clapton ο οποίος θες δε θες, σε βάζει σ΄αυτό το δρόμο.
Ταυτοχρόνως αγόρασα το Gold & Platinum των Lynyrd Skynyrd και δανείστηκα από άλλο φίλο το Live at the Cook County Jail του B.B. King. Έτσι όταν κάποια στιγμή μετά από λίγους μήνες έπεσε στα χέρια μου μια κασέτα με το πρώτο ομώνυμο LP τους μαγεύτηκα. Κυρίως με την φωνή. Όποιος το έχει ακούσει θα ξέρει ότι το πρώτο κομμάτι είναι instrumental κι ότι συνδέεται με το δεύτερο το οποίο είναι αργό blues. Το παίξιμό τους δείχνει μια ένταση κι ένα πάθος σα να πρόκειται για τα τελευταία λεπτά της ζωής τους. Έπρεπε να αγοράσω αυτό τον δίσκο. Όμως δεν ήταν τόσο εύκολο. Τότε δεν μπορούσες ανά πάσα στιγμή να βρεις όποιον δίσκο ήθελες. Έπρεπε να έχεις υπομονή. Έτσι αγόρασα το Brothers of the Road, ένα δίσκο που βγήκε 12 χρόνια αργότερα. Είχε άλλο στυλ (πιο μοντέρνο)γιατί είχε ηχογραφηθεί από ένα τελείως διαφορετικό συγκρότημα μια που είχαν μεσολαβήσει πολλές αλλαγές, αλλά που μού άρεσε πάρα πολύ. Σιγά σιγά βέβαια απέκτησα όλη την δισκογραφία τους.
Τους έχεις δει live;
Αν και για πολλά χρόνια αποτελούσε όνειρο θερινής νυκτός το να τους δω, γιατί δεν ερχόντουσαν πολύ συχνά για συναυλίες στην Ευρώπη και μάλιστα από κάποια στιγμή και μετά σταμάτησαν εντελώς, τελικά κατάφερα να τους δώ. Σ’αυτό βέβαια συνέβαλε ο φίλος μου Γιώργος Φιλίνης ο οποίος (fan κι αυτός) από τις αρχές του 2006 άρχισε το ψήσιμο. Με τα πολλά τα βάλαμε κάτω και το αποφασίσαμε να πάμε να τους δούμε στη έδρα τους. Αρχικά θέλαμε να τους δούμε στο θέατρο Beacon της Νέας Υόρκης όπου τα τελευταία 25 χρόνια της καριέρας τους έπαιζαν εκεί κάθε Μάρτιο για καμιά 15αριά συναυλίες τη φορά, αλλά λόγω του ότι τα εισιτήρια ήταν πολύ ακριβά, αποφασίσαμε να τους δούμε σε φεστιβάλ και μάλιστα σχετικά κοντά στο μέρος όπου έγινε η πρώτη πρόβα τους ή μάλλον το πρώτο jam στις 26 Μαρτίου 1969 στο Jacksonville της πολιτείας Florida. To festival θα γινόταν σε μια μαγευτική τοποθεσία κοντά στο χωριό Live Oak, που είναι κοντά στο Jacksonville δίπλα στον ποταμό Swannee. H ονομασία του φεστιβάλ είναι Wannee Festival και αρχικά τα πρώτα χρόνια έπαιζαν κυρίως συγκροτήματα και καλλιτέχνες που σχετίζονταν ή ανήκαν θα μπορούσε να πει κανείς στην ευρύτερη οικογένεια των Allman Brothers. Τώρα πια βέβαια έχει διευρυνθεί ο κύκλος των συμμετεχόντων αλλά και πάλι υπάρχει κάποια σχέση καθώς τα περισσότερα ανήκουν στην λεγόμενη Jam Band σκηνή της Αμερικής.
Ενώ είχαμε προγραμματίσει ξεκινώντας από Λονδίνο να φτάσουμε στο Live Oak την προηγουμένη της πρώτης μέρας, μια χαμένη πτήση είχε ως αποτέλεσμα να χάσουμε μια μέρα και να φτάσουμε κυριολεκτικά στο παρά πέντε της εμφάνισης των Gov’t Mule (που έπαιζαν και τις δύο μέρες αμέσως πριν τους Allman Brothers), για την ακρίβεια την ώρα που παρκάραμε είχαν αρχίσει οι πρώτες νότες του Blind man in the dark. Η όλη εμπειρία είχε κάτι το μαγικό για- τί ξαφνικά ένιωσα σα να παίζαμε σε road movie. Πέρα από το ίδιο το φεστιβάλ, η όλη εμπειρία του ταξιδιού ήταν πρωτόγνωρη. Από τον μικρό αλιγάτορα που βρισκόταν σε μια μικρή λιμνούλα μπροστά στο ξενοδοχείο που μέναμε, μέχρι το εστιατόριο στο χωριό όπου δοκιμάσαμε fried chicken (δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα) και ακούσαμε πώς μιλούν οι ντόπιοι. Όλη την ώρα έλεγα στον φίλο μου τον Γιώργο « Είμαστε πράγματι εδώ;» Τελικά το ίδιο το ταξίδι ήταν πολύ πιο δυνατή εμπειρία από την μουσική για την οποία είχαμε πάει. Αλλά ας έρθω στο θέμα μας. Στο τι εντύπωση θα σου κάνει μια συναυλία παίζουν πολλά ρόλο και ένα από αυτά είναι σίγουρα και το κοινό που παρακολουθεί. Ανάμεσά μας βρίσκονταν άτομα που πρέπει να είχαν δει τους Allman Brothers καμιά 30αριά φορές ο καθένας τους αν κρίνω από την ηλικία τους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα εντελώς διαφορετικές και συγκρατημένες κυρίως αντιδράσεις από την πλευρά του κόσμου, παρά αν όλοι τους έβλεπαν για πρώτη φορά όπως εμείς. Φυσικά όλοι ήξεραν όλα τα τραγούδια και όλοι γούσταραν πάρα πολύ αλλά με τον δικό τους τρόπο. Ακούγοντας αργότερα τη συναυλία (ή μάλλον τις συναυλίες αφού έπαιξαν 2 μέρες 2 εντελώς διαφορετικά σετ) από cd (τα οποία παραλάβαμε μετά το πέρας των συναυλιών) έπαθα πλάκα και με το παίξιμο και με τον ήχο κάτι που δεν κατάλαβα την ώρα του live. Θέλω επίσης να σημειώσω ότι την 2η μέρα δεν έπαιζε ο Derek Trucks γιατί θα έφευγε για Ευρώπη όπου θα άρχιζαν πρόβες με το συγκρότημα του Eric Clapton. Στη θέση του έπαιξε ένας παλιός Brother ο Jack Pearson ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον Warren Haynes όταν είχε αποχωρήσει μαζί με τον Allen Woody το 1997. Είχε συμμετάσχει στον προσωπικό δίσκο του Gregg Allman, “Searching for simplicity’ (σ.σ. δισκάρα) και είναι καταπληκτικός slide player κάτι που φάνηκε και στην συναυλία. Και βέβαια να πω ότι και τις δύο μέρες ανέβηκαν και τζάμαραν πολλοί μουσικοί καθώς και το ότι στο πλάι της σκηνής ήταν η Mama A δηλαδή η Κα Geraldine Allman, η μητέρα του Gregg, ετών 89 τότε.
 |
| Allman Brothers 14/4/2006 Wannee Festival |
Θέλω επίσης να αναφέρω ότι την επόμενη μέρα του φεστιβάλ πήγαμε στην κωμόπολη Macon που βρίσκεται στην Georgia. Eκεί είναι το Big House, το σπίτι που έμεναν οι Duane Allman, Gregg Allman και Berry Oakley από το 1970 ως το 1973. Σ’ αυτό το σπίτι έμενε τότε ο τουρ μάνατζερ των Allman Brothers, Kirk West με την γυναίκα του και είχαν μετατρέψει κάποια δωμάτια του σπιτιού σε μουσείο με σκοπό κάποια στιγμή να μετακομίσουν και να γίνει όλο το σπίτι μουσείο, πράγμα που έγινε μετά από κάποια χρόνια. Το σπίτι ήταν γεμάτο memorabilia. Ρούχα αφίσες φωτογραφίες όργανα κλπ. Στο Big House επίσης έγιναν και οι πρώτες πρόβες των Gov’t Mule το 1994. Στη συνέχεια πήγαμε στο Rose Hill Cemetary όπου είναι θαμμένοι ο Duane και ο Berry δίπλα δίπλα. Εκεί θάφτηκε και ο Gregg Allman τον περασμένο Μάιο. Στο νεκροταφείο αυτό πήγαιναν τα βράδια, πριν γίνουν γνωστοί, τα μέλη των Allman Brothers με τις κιθάρες τους για να παίξουν τραγούδια και για να εμπνευστούν. Οι τίτλοι δύο κομματιών τους είναι ονόματα από δύο τάφους που βρίσκονταν εκεί παρά πέρα: Elizabeth Reed και Little Matha.
Με την ευκαιρία να τονίσω ότι η λέξη southern προφέρεται σάδερν και όχι σάουθερν. Μη με ρωτάς γιατί, απλώς έτσι είναι. Επίσης να πω ότι είναι λάθος ο όρος southern rock. Ουσιαστικά το ίδιο το rock γεννήθηκε στις νότιες πολιτείες. Και επίσης κάθε ένα από τα συγκροτήματα του «νότιου rock» ακούγεται τελείως διαφορετικά από τα υπόλοιπα. Αλλιώς ακούγονται οι Skynyrd, αλλιώς οι Charlie Daniels Band, αλλιώς οι Wet Willie, αλλιώς οι Outlaws κλπ. Όλοι παίρνουν στοιχεία από την αμερικάνικη μουσική παράδοση αλλά δεν παίρνουν τα ίδια ακριβώς. Επίσης υπάρχουν γκρουπ που ενώ δεν είναι από τον νότο, ακούγονται σα να είναι. πχ οι Band, οι Creedence, οι Doobie Brothers κ.α. Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, μου αρέσουν σχεδόν όλα τα αμερικανικά συγκροτήματα που βασίζονται στην παράδοση, δηλαδή στη μίξη της μουσικής των μαύρων με την μουσική των λευκών. Από συναυλίες έχω δει τους Lynyrd Skynyrd το 1992 στο Hammersmith Odeon, τους Gov’t Mule στο club Mean Fiddler του Λονδίνου το 2005 και τους Gregg Allman Band το 2007 στο Pistoia Blues Festival στην Ιταλία.
Ποια είναι η μεγαλύτερη τρέλα που έχεις κάνει για συναυλία;
Δεν κάνω τρέλες.
Ποια συναυλία σου έχει μείνει αξέχαστη;
Είναι αρκετές. Να τις απαριθμήσω;
Rory Gallagher 1981
Blues Band 1982
Eric Clapton 1984
Wishbone Ash 1984 (2 μέρες)
Saxon 1986 και 1990 (2 μέρες)
Jethro Tull 1988
Bruce Springsteen 1988 (Human Rights)
Dr Feelgood 1988 και 1991
Buddy Guy 1991
Free Spirits (1992 ή 93 )
Τemptations (δεν θυμάμαι πότε)
Deep Purple 2000 (στη Θεσσαλονίκη για πολλούς λόγους αλλά κυρίως γιατί ήμουν στα παρασκήνια χάρη στον φίλο μου Πάνο Πολίτη)
Κansas
Αυτά από μνήμης γιατί αν ψάξω τα εισιτήρια σίγουρα θα βρω κι άλλες και κυρίως από τα τελευταία 15 χρόνια. Να μην ξεχάσω να αναφέρω και 2 δικά μας συγκροτήματα τους Socrates drank the conium και τους Blues Wire 031 που ενώ τους έχω δει πάρα πολλές φορές, κάθε φορά ήταν σαν γιορτή. Τώρα που το σκέφτομαι έχω κάνει μια τρέλα. Το 1992 είδα για πρώτη φορά τους Βlues Wire στο ΑΝ και έπαθα τέτοια πλάκα που πήγα Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή και το επόμενο ΣΚ, ξαναπήγα Παρασκευή Σάββατο και Κυριακή. Δηλαδή μέσα σε 10 μέρες τους είδα 6 φορές.
Μετάνιωσες που δεν πήγες σε κάποια συναυλία;
Δεν Θυμάμαι. Μετάνιωσα βέβαια για κάποιες που πήγα, όμως δεν θα αναφέρω ονόματα. Να πω βέβαια ότι μετάνιωσα, επειδή πλήρωσα. Αν δεν είχα πληρώσει δε θα μ ’ένοιαζε.
Ποια είναι η πιο πρόσφατη συναυλία που πήγες;
Δεν πάω πια σε συναυλίες. Ο βασικός λόγος είναι ο οικονομικός. Ο άλλος είναι ότι δεν έρχονται συγκροτήματα που μου αρέσουν και αυτοί που μπορεί να έρθουν είναι μεγάλης ηλικίας.
Πέρσι πήγα σε μια φοβερή συναυλία. Ήταν φεστιβάλ με ελεύθερη είσοδο που έπαιζαν ελληνικά συγκροτήματα ανάμεσα στους οποίους ήταν και οι Rosewood Brothers οι οποίοι με εντυπωσίασαν. Ο λόγος βέβαια που πήγα ήταν ότι ήταν headliners οι Blues Wire. Φαντάσου την έκπληξή μου όταν συνειδητοποίησα ότι είχαν έρθει όχι με την κανονική σύνθεση που έρχονται τα τελευταία χρόνια, αλλά με την παλιά κλασσική με την οποία τους είχα πρωτοδεί εκείνες τις μαγικές βραδιές στο ΑΝ (όχι μόνο τίς 6, είχαν ακολουθήσει κι άλλες). Η συμφωνία όπως έμαθα αργότερα από τους ίδιους ήταν να έρθουν οι συγκεκριμένοι μουσικοί δηλ. Ηλίας Ζάικος, Νίκος Ντουνούσης, Σωτήρης Ζήσης, Αλέξανδρος Αποστολάκης. Τι βραδιά ήταν αυτή; Απίστευτη. Έγινα πάλι 25 χρονών. Αυτή ήταν και η τελευταία συναυλία που είδα.
Εξακολουθείς να αγοράζεις δίσκους;
ΝΑΙ!!!! Παρόλη την οικονομική στενότητα, ΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΔΕΝ ΚΟΒΟΝΤΑΙ. Έχουν περιοριστεί βέβαια στο ελάχιστο. Όμως δεν παίρνω καινούργια πράγματα. Η κλείνω τρύπες ή ξαναπαίρνω κάτι που ήδη έχω αλλά σε καλύτερη έκδοση. Αν θέλω να πάρω κάτι που δεν το γνωρίζω, προτιμώ να το πάρω σε Συμπαγή Δίσκο γιατί είναι πιο βολικό.
Ποιούς καλλιτέχνες θα ήθελες να έχεις δει και μέχρι σήμερα δεν έχεις δει;
Frank Marino, Robin Trower, King’s X, Robert Cray και Thunder.
Επίσης ακόμα και για όλα αυτά που έχουν έρθει στη χώρα μας τις περισσότερες φορές από μία φορά, έχω να πω ότι μία φορά δε φτάνει. Ήθελα να έχω δει τον Rory Gallagher τουλάχιστον 5 φορές. Δεν θα έπρεπε να έχουμε δει τον Stevie Ray, τους Purple την δεκαετία του 80;
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
11/9/17
Δημοσίευση σχολίου