Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που όλοι γνωρίζουμε και στον οποίο οι περισσότεροι προσαρμοζόμαστε. Όλα τα πράγματα κάποια στιγμή αλλάζουν! Μια τέτοια μεγάλη αλλαγή συντελέστηκε και στο μουσικό τοπίο στις αρχές της δεκαετίας του 90, το οποίο είχε διαμορφωθεί στις προηγούμενες δυο δεκαετίες (70-80). Μιλάμε φυσικά για το μεγάλο "τσουνάμι" του grunge, το οποίο σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα άλλαξε ριζικά τα πράγματα. Κάποιοι προσπάθησαν να εναρμονιστούν με τα νέα ηχητικά δεδομένα, κάποιοι όχι και πάρα πολλοί...εξαφανίστηκαν για πάντα!
Με αφορμή τον τίτλο του άρθρου, που αποτελεί γνωστό τραγούδι των R.E.O. SPEEDWAGON, πάμε να κάνουμε μια βουτιά στο χρόνο και να δούμε τα συγκροτήματα και (τους δίσκους)του melodic-sleaze που "νέρωσαν το κρασί τους" και προσπάθησαν να ακουστούν...διαφορετικά.
Οι STEELHEART έγιναν γνωστοί για δυο λόγους: Πρώτον, για τις απίστευτες φωνητικές ικανότητες του Κροάτη τραγουδιστή και ηγέτη τους, Mike Matijievic και δεύτερον
για τις κομματάρες (!!) Can't stop me lovin' you,She's gone και I'll never let you go. Στο δίσκο "Wait" του '96 αποφασίζουν να ακολουθήσουν μια διαφορετική μουσική τοποθέτηση από αυτή των 2 πρώτων άλμπουμ. Ο ήχος έχει γίνει πιο σκληρός και οι κιθάρες χέουνε αποβάλλει το melodic τιγρέ σακάκι τους έχοντας ντυθεί με grunge πουλόβερ, όπως φαίνεται από τα τραγουδάν Take a little time και Live to die. Η σελίδα έχει γυρίσει και οποίος θέλει να επιβιώσει πρέπει να ακολουθήσει την νέα τάξη πραμάτων!
1990 και σαν βόμβα σκάει το πρώτο δισκογραφικό πόνημα του συγκροτήματος απο την Βόρεια Καρολίνα κάνοντας όλους τους "μελωδικοροκάδες" να τραγουδούν τους ύμνους All she wrote, Overnight sensation, και Love of a lifetime. 1992 και η επιτυχία συνεχίζεται, μέσα από το "Hold your fire" προφέροντας μας μουσικό νέκταρ με κομμάτια όπως Reach for the sky, When I look into your eyes, Sleeping with you. 1995,κυκλοφορουν τον δίσκο "3" και η μόνη σύνδεση με τα προηγούμενα άλμπουμ είναι η power ballad "I live my life for you".Οι clubιστικοι ύμνοι αποτελούν πλέον τον απόηχο μιας παρωχημένης εποχής.
Οι WARRANT είναι μια μπάντα η οποία παρότι είχε πολύ αξιόλογα τραγούδια, τουλάχιστον στους 2 πρώτους δίσκους της, στιγματίστηκε από ένα κομμάτι , το οποίο δεν είναι άλλο από το "Cherry pie". Το συγκεκριμένο, από την πλευρά μια έγινε η αιτία για να δουν τις μετοχές τους στα charts να ανεβαίνουν χαρίζοντας τους επιτυχία και καταξίωση και από την άλλη, κατάληξε να γίνει ο εφιάλτης του Jani Lane ο οποίος μέχρι το τέλος μετάνιωνε την στιγμή που το έγραψε. Η απέχθεια αυτή του Jani Lane σε συνδυασμό με το grunge ρεύμα της εποχής δημιούργησε το αποτέλεσμα που ακούμε στο "Dog eat dog". Η μουσική περιβάλλεται από ένα σκοτεινό πέπλο με βαριές κιθάρες και πολλά εναλλακτικά στοιχεία. Η πάρτι διάθεση αποτελεί παρελθόν ή καλυτέρα ένα ξεχασμένο εφιάλτη.
Οι POISON του "Native tongue" ουσιαστικά είναι μια διαφορετική μπάντα από αυτή που είχαμε γνωρίσει στα μέσα της δεκαετίας του 80. Το rockstar attitude που προέβαλαν πολύ έντονα μέσα από τα τραγούδια τους, έτη 1993,το έχουν αφήσει χιλιόμετρα πίσω τους. Θα λέγαμε πως οι POISON....ωρίμασαν! Δύσκολο να το πιστέψει κανείς αυτό άλλα όπως είπαμε όλα τα πράγματα κάποια στιγμή αλλάζουν. Θεμέλιο στοιχείο σε αυτή την ωριμότητα αποτέλεσε ο ερχομός του Richie Kotzen στις κιθάρες, που έφερε μαζί του ένα blues-southern-funky αέρα που φυσούσε σε χαμηλότερη ένταση σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ τους. Ακόμα και έτσι πάντως, βρήκαν τον τρόπο να τρυπώσουν στα charts με τα κομμάτια "Stand" και "Until you suffer some" με το τελευταίο να είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους.
DEF LEPPARD:"Slang"('96)
Αυτοί σίγουρα δεν είναι οι DEF LEPPARD που λατρέψαμε! Ο Mutt Lange δεν είναι πλέον μαζί τους, ως έκτο ισότιμο μέλος, πράγμα που γίνεται αντιληπτό από το πρώτο δευτερόλεπτο του δίσκου, αφού στερείται ηχητικού όγκου. Γενικά από το άλμπουμ απουσιάζει το ξεσηκωτικό στοιχείο και το μουσικό νεύρο, που είναι στοιχεία των Def Leppard. Προσθέστε σε όλα αυτά και την απουσία του χαρακτηριστικού τους logo και θα καταλάβατε οτι το 1996 κανείς δεν ήθελε να θυμάται τι έκαναν δέκα χρόνια νωρίτερα. Μετά την κυκλοφορία του “Slang” ακολουθεί μια σειρά αποτυχημένων άλμπουμ, μακριά από τον ήχο τους με φωτεινή εξαίρεση το Songs from the Sparkle Lounge(2008) που δείχνουν σημάδια ανάκαμψης. Μέσα στις επόμενες ημέρες θα παρουσιαστεί ένα άρθρο με θέμα την εξέλιξή του αγγλικούσυγκροτήματος.
TNT:"Firefly"('97)
Το Νορβηγικό συγκρότημα με τον σπουδαίο Αμερικάνο τραγουδιστήTony Harnell, μεταμορφώνεται! Μην έχοντας πλέον την κάλυψη των καλογυαλισμένων παραγωγών με τα radio-friendly τραγούδια και την over the top εκτέλεση τους, αποφασίζουν να γίνουν μέρος και αυτοί της ομάδας του ενενήντα. Ένας δίσκος, το αποτέλεσμα του οποίου έφερε τον διχασμό τόσο στους οπαδούς όσο και στα μέλη της μπάντας.
Η επιστροφή των "κακών παιδιών" του rock n roll το 1994 τους βρίσκει με νέο τραγουδιστή στην σύνθεση τους. Ο John Corabi (πρώην Scream) είναι αυτός που εχει αντικαταστήσει τον Vince Neil,ο οποίος δεν ξεκαθάρισε αν απολύθηκε ή αν παραιτήθηκε. Μουσικά, κάθε glam στοιχείο ,που είχαν στα προηγούμενα άλμπουμ τους, δείχνει να εξαφανίζεται μπροστά στην διπλή κιθαριστή επίθεση των Corabi και Mars.
Θυμός, ένταση, αυτοπεποίθηση και τόλμη είναι τα 4 συστατικά που αναδύονται καθώς η βελόνα πατινάρει πάνω στα αυλάκια του δίσκου. Το μοναδικό τους ενώνει με το παρελθόν τους είναι οτι γεμίζουν ακόμα αρένες.......μόνο στην Ιαπωνία! Όμως πίσω από την κυκλοφορία του συγκεκριμένου άλμπουμ, υπάρχει ένα έντονο παρασκήνιο, τόσο από τη δισκογραφική τους εταιρεία που τους πρότεινε ακόμα και να αλλάξουν όνομα, κα΄τι που είχε περάσει από το μυαλό τους(!) όσο κι από τη μουσική που θα ακολουθούσαν αφού δεν ήταν καθόλου σίγουροι για τα τραγούδια που ηχογραφούσαν. Κι όμως το “Motley Crue” είναι πολύ καλύτερο από το ….
MOTLEY CRUE: “Generation Swine” (1997)
..που σηματοδότησε την επιστροφή του Vince Neil. Μια επιστροφή στην οποία συντέλεσε κι η δισκογραφική εταιρεία τους Elektra μετά την εμπορική αποτυχία του Motley Crue. ‘Ήθελαν να ηχογραφήσουν ένα πιο σκληρό δίσκο(από το Motley Crue) αλλά οι πολλές grunge επιρροές, το έκαναν να ακούγεται χειρότερο(!) από τον προκάτοχό του!
WINGER:"Pull"('93)
Η ώρα για να ανδρωθούν μουσικά και οι WINGER είχε πλέον φτάσει. Ο Κip Winger αφού αποτέλεσε αντικείμενο χλευασμού για κάποιους (στόχος για βελάκια από τους Metallica), αποφάσισε να σκληρύνει τον ήχο του στο "Pull". Έχοντας έναν έντονο grunge επηρεασμό, μάς παρουσιάζει ένα δίσκο με δυνατά, γρεζάτα φωνητικά και με κιθάρες που διαθέτουν μια μεταλλική κόψη. Οι WINGER μετά από αυτή την στροφή, δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι. Χάραξαν μια νέα πορεία, όπως φάνηκε και στα επόμενα άλμπουμ τους και δεν κοίταξαν ποτέ ξανά πίσω.
Fm χωρίς "overdose" από πλήκτρα είναι σαν έχεις βάλει λάθος δίσκο για ακούσεις. Και μορς ‘εχεις βάλει τον σωστό! Έτσι ηχούσαν οι Fm την δεδομένη χρονική περίοδο. Πάντοτε το AOR που μας προσέφερε το μεγάλο βρετανικό συγκρότημα, είχε ένα blues υπόβαθρο αλλά στο "Dead man's shoes" το blues στοιχείο είναι αυτό που κυριαρχεί, παραμερίζοντας μερικώς ή εντελώς την AOR ταυτότητα τους. Ένα πείραμα που όπως έδειξαν τα πράγματα δεν τους βγήκε.
BONFIRE:"Feels like coming home"('96)
Οι BONFIRE είναι ένα Γερμανικό συγκρότημα που την δεκαετία του 80 ακολουθήσε μια πορεία που είχαν χαράξει οι μεγάλοι SCORPIONS, κάνοντας πολλούς να τους παρομοιάσουν σαν "δευτέρους SCORPIONS". Με πολλά εκρηκτικά τραγούδια αλλά και με μεγάλες μπαλάντες, κέρδισαν πολλούς οπαδούς.That was yesterday, όπως λεει και το άσμα.....Πολλές ακουστικές κιθάρες, ένα ελαφρύ country αεράκι και η έλλειψη έμπνευσης παρήγαγαν το αποτέλεσμα του "Feels like coming home".
SCORPIONS:"Pure instict"('96)
Οι έμπειροι SCORPIONS, έχοντας γνωρίσει την απόλυτη(!) επιτυχία, το 1996 επιστέφουν με κάτι διαφορετικό. Κυκλοφορούν το άλμπουμ "Pure instict"που αποστασιοποιείται εν μέρη από τις hard-rocking ρίζες τους, εστιάζοντας περισσότερο σε μπαλλαντοειδή τραγούδια, τα οποία σε ερεθίζουν σκεπτικά αλλά και συναισθηματικά. Μια απόκλιση χωρίς αρνητικό πρόσημο όμως. Ένα άλμπουμ που δεν θέλει παρωπίδες και που χρειάζεται χρόνο ωρίμανσης για να το αφομοιώσει κάποιος.
DOKKEN:"Dysfunctional"('95)
Οι BON JOVI θα λέγαμε πως είναι η μόνη μπάντα (μαζί και οι SCORPIONS) που στην δεκαετία του ‘90 μπορεί να αλλάξαν τον ήχο τους αλλά και πάλι γνωρίσαν επιτυχία, με την οποία είχαν εξοικειωθεί την προηγούμενη δεκαετία. Το "These days" αν και έχει μια εσωστρέφεια και μια μελαγχολία, δεν στερείται των μεγάλων στιγμών. Φυσικά μιλάμε για κομμάτια όπως Lie to me,This ain't a love song, These days κτλ. Το New Jersey μπορούσε και πάλι να περηφανεύεται για τα παιδιά του! Για την ιστορία, το άλμπουμ πάτησε το Νο1 του αγγλικού chart και έφθασε μόνο ‘έως το Νο9 του αμερικάνικου!
SKID ROW:"Slave to the grind"('91)
Οι SKID ROW, από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, είχαν το metal στοιχείο στην μουσική τους το οποίο ήταν συγκρατημένο. Στο "Slave...." το θηρίο ελευθερώνεται! Αποφασίζοντας να ακολουθήσουν το μεταλλικό ένστικτο τους, αδιαφορώντας για τα ραδιοφωνικά hits, σκληραίνουν τον ήχο τους κηρύσσοντας τον πόλεμο στο αντίπαλο στρατόπεδο του grunge. Ένας τίμιος δίσκος από μια μπάντα που ακολουθεί την εσωτερική φωνή της.
SCORPIONS: "Eye to eye"('99)
Ο πειραματισμός δεν έχει πάντα καλά αποτελέσματα. Ένα (δυστυχώς που το γραφώ) κακό άλμπουμ για την μεγάλη μπάντα του Ανόβερο, ένα άλμπουμ που κι οι ίδιοι έχουν αποκηρύξει. Το"Eye to eye"εξέπληξε τους οπαδούς τους και έκανε πολλούς να χάσουν το ενδιαφέρον τους για τους SCORPIONS. Ευτυχώς, το 2000 επανήλθαν στο σωστό δρόμο με τα "Moment of glory" και "Unbreakable"('04) αποδεικνύοντας πως έμαθαν από τα λάθη του παρελθόντος.
SLAUGHTER:"Revolution"('97)
Άλλη μια μπάντα που επέλεξε τον δρόμο του πειραματισμού, αφήνοντας στην άκρη την "παλιά καλή συνταγή" που χρησιμοποιούσε. Προσθέτοντας ένα ψυχεδελικό συστατικό, που διακρίνεται ιδιαίτερα στο εξώφυλλο, έφτιαξε ένα δίσκο που είναι πολύ μακριά από τις ένδοξες ημέρες του "Stick it to ya".Μια χλιαρή στιγμή για την καριέρα των Slaughter, όπως όλες οι υπόλοιπες που ακολούθησαν.
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
6/8/17/
Ωραία λίστα κ.Σπύρο αλλά είναι κρίμα να μην υπάρχει το CARNIVAL OF SOULS των Kiss. Δισκάρα και grungiα ωραιότατη. :)
ΑπάντησηΔιαγραφή