Οι ουαλοί Budgie δεν είναι γνωστοί στο πλατύ κοινό, αλλά το όνομά τους είναι δεμένο κυρίως με το Hard Rock της δεκαετίας του ’70. Ο πρωτοποριακός heavy ήχος τους άνοιξε δρόμο για πολλά συγκροτήματα των 80’s (κυρίως της NWOBHM σχολής), εντούτοις όμως παραμένουν άγνωστοι σαν σχήμα στο ευρύ Metal κοινό, αλλά και στην Ελλάδα.
Δημιουργήθηκαν το 1967 στο Cardiff της Ουαλίας με ιθύνοντα νου του συγκροτήματος τον Bourke Sheley, όπου έπαιζε μπάσο με έναν ιδιαίτερο δυναμισμό και τραγουδούσε με τη χαρακτηριστική λεπτή, αλλά εμποτισμένη με πολλή βραχνάδα φωνή.
Το συγκρότημα γίνεται ιδιαιτέρα αγαπητό στους 70’s και 80’s Hard Rock οπαδούς και αρέσουν σ’ όλους όσους εκείνους που ζητούν να ακούσουν αυθεντικό, κανονικό, σκληρό Rock και θαυμάζουν το κλασικό, απέριττο στήσιμο του σχήματος.
Έτσι φθάνουμε στο 1975, όπου οι Budgie βγάζουν τον πιο ώριμο πλέον δίσκο τους το “Bandolier”, το σχήμα έχει διαμορφώσει τον δικό του, προσωπικό ήχο και επιπλέον είναι έτοιμο να συνεισφέρει την πολύτιμη κληρονομιά του, για τα συγκροτήματα που θα έβγαιναν στο προσκήνιο τα αμέσως επόμενα χρόνια. Η σύνθεση τους είναι Burke Shelley μπάσο/τραγούδι, Tony Bourge κιθάρα/τραγούδι και Steve Williams ντραμς αλλά ο ήχος είναι πληθωρικός και μεστός, όπως όλων των ανάλογων σχημάτων που αποτελούνται από τρία μέλη όπως π.χ. οι Motorhead, οι Dust, οι Talas, ή οι Rush ας πούμε.
Το εξώφυλλο του δίσκου είναι ομολογουμένως εντυπωσιακό, τρεις καβαλάρηδες πάνω στα άλογα τους σε ένα βραχώδες τοπίο μ’ ένα δένδρο κι ένα τεράστιο ήλιο. Ο ένας από τους καβαλάρηδες υψώνει θριαμβευτικά το τουφέκι του, οι καβαλάρηδες όμως δεν έχουν ανθρώπινα πρόσωπα αλλά παραδόξως κεφάλια παπαγάλων (budgie).
Τα βαριά και αργόσυρτα riffs του κιθαρίστα το σαρωτικό παίξιμο και η ιδιαίτερα ψιλή φωνή του ηγέτη της μπάντας Shelley, δημιουργούν ένα δίσκο ορόσημο στην ιστορία του Hard Rock.
Τρεις απ’ τις καλύτερες συνθέσεις του σχήματος υπάρχουν σ’ αυτόν το δίσκο “Breaking All the House Rules”, “I Can't See My Feelings” και “I Ain't No Mountain”.
Συνεχίζουμε με την δεύτερη πλευρά του δίσκου, η οποία αρχίζει με το “I Can't See My Feelings” όπου και πάλι, γύρω από μία απλή μελωδία χτίζεται ένας ολόκληρος κόσμος από εναλλασσόμενα riffs, όλα με πολύ όμορφο τρόπο συνταιριασμένα. Ακολουθεί το “I Ain't No Mountain”, του οποίου το riff θυμίζει αρκετά Deep Purple, όσο κι αν η μελωδία του φαίνεται απλή μόνο τέτοια δεν είναι.
Στο τέλος του δίσκου έχουμε το έπος “Napoleon Bona-Part One & Two”, όπου αρχίζει με μια μελωδία, συνοδευόμενη από ηλεκτρικές κιθάρες και πάλι την εκπληκτική φωνή του, ο Bourke την αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο. Η μελωδία γίνεται βαθμιαία όλο και πιο επική, βοηθούμενη και από τα drums, μετά η παραμόρφωση της κιθάρας γίνεται σκληρή και το τραγούδι γρήγορο, η δε φωνή του Bourke ακούγεται νευρώδης γεμάτη γρέζια. Το επικό solo κιθάρας το οποίο είναι ουσιώδες και λειτουργικό, πρόκειται μάλλον (κατά τη γνώμη μου) για το πρώτο επικό Hard Rock τραγούδι που ηχογραφήθηκε.
Η δομή των τραγουδιών στηρίζεται κυρίως στα riffs που εναλλάσσονται ενώ είναι σίγουρο ότι ακούγοντας κάποιος αυτόν το δίσκο σήμερα, θα θεωρήσει τα τραγούδια κάπως συνηθισμένα πράγμα πολύ φυσικό. Αφού όλα τα στοιχεία που είναι ενδεικτικά και χαρακτηριστικά για την εποχή εκείνη (1975), έχουν αντιγράφει και αφομοιωθεί απ’ τα σημερινά συγκροτήματα.
ΠΡΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Budgie [1971]
Bandolier [1975]
Power Supply [1980]
TRIVIA:
Οι Metallica και οι Iron Maiden έχουν δηλώσει επανειλημμένως την αγάπη τους και το σεβασμό τους απέναντι στη δισκογραφία των Budgie, ενώ επίσης έχουν διασκευάσει τραγούδια τους. Οι Metallica με το “Breadfan”, σαν b-side στο single “Eye of the Beholder” το 1988 (με το οποίο ο κόσμος τους έμαθε), ενώ οι Iron Maiden με το "I Can't See My Feelings", σαν b-side στο single "From Here to Eternity" το 1992. Με αποτέλεσμα να μάθει τους Budgie αρκετός κόσμος που δεν τους ήξερε, κάλιο αργά παρά ποτέ, λοιπόν.
ΗΛΙΑΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Δημοσίευση σχολίου