Από την άλλη πλευρά, διαβάζοντας τόσο τη συνέντευξη του Ηλία, όσο και των προηγούμενων fans των συγκροτημάτων, φοβάμαι ότι τα νέα παιδιά, πολύ δύσκολα μπορούν να καταλάβουν τη συλλεκτική διάθεση αλλά και βαθειά ενασχόληση με τα αγαπημένα τους συγκροτήματα. Διάθεση που σημαίνει αγορές, ταξίδια αλλά και φοβερή ψυχική διάθεση!
Πότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσες KISS και τι σου έκανε εντύπωση στον ήχο τους;
Ας ξεκινήσουμε λίγο αλλιώς, μουσική Rock άκουσα για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο, ήταν αρχές του 1981 (εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη), αλλά KISS για πρώτη φορά άκουσα το καλοκαίρι του 1982, όταν μου έδωσαν μια κασέτα (κασέτα τι είναι αυτό;), με διάφορα 70’s Hard Rock συγκροτήματα. Η δεύτερη πλευρά της κασέτας ξεκίναγε με 3 τραγούδια των KISS αυτά ήταν τα… “Black Diamond”, “Detroit Rock City” και “God Thunder”, ε αυτό ήταν έκτοτε κόλλησα μαζί τους. Έτσι λοιπόν, από τις αρχές του 1983 μπήκα και συνειδητά στον μαγικό κόσμο του Hard Rock και του Heavy Metal (μαζεύοντας και βινύλια) και μέχρι σήμερα δεν το έχω μετανιώσει καθόλου.
Αυτό που μου έκανε όμως αμέσως εντύπωση στον ήχο των KISS, ήταν το σκληρό Rock ‘N’ Roll/ Heavy Rock που έπαιζαν, αν και εύκολα τραγούδια χωρίς πολλές-πολλές φανφάρες είχαν κάτι το μαγικό. Αυτό που μου άρεσε πάντα, ήταν ότι τα αρχικά μέλη του group έκρυψαν την προσωπικότητα τους και την αληθινή τους ταυτότητα και έφτιαξαν μια υπερμεγέθη Rock persona, κάτι που δεν κατάφερε κανείς άλλος στην ιστορία της Rock μουσικής, όσο κι αν το προσπάθησε. Οι KISS έχουν το μοναδικό επίτευγμα, του συγκροτήματος με τους περισσότερους χρυσούς δίσκους όλων των εποχών στην Αμερική, συν τοις άλλοις.
Αρχικά, ήθελα να κάνω ένα αμιγώς Ελληνικό fan club των KISS στη χώρα μας, αλλά μετά από επαφή και συνεννόηση με τον Nicola Ciccarone που είχε το Ιταλικό fan club “KISS Army International” και το fanzine “Strike”, έτσι έγινα τελικά ο αντιπρόσωπος αυτού του fan club στη χώρα μας. Το fan club είχε αντιπροσώπους σε 11 χώρες, το fanzine έβγαινε αρχικά 4 φορές το χρόνο και μετά 2 φορές. Το 1991 που το ξεκίνησα ήταν αρκετά δύσκολες εποχές τότε, χωρίς internet και μόνο μέσα από γράμματα η επαφή με τα μέλη του fan club. Ο πρώτος Έλληνας που έγινε μέλος στο fan club και οφείλω να το αναφέρω, ήταν ο Χρήστος Σταμέλος, κάποτε είχαμε φτάσει και τα 100 μέλη, παρά τις όποιες δυσκολίες της εποχής. Πολλοί πίστευαν ότι θα τους φάω τα χρήματα και ότι πότε δεν θα λάβουν το membership kit, απλά δεν είχαν εμπιστοσύνη, γι’ αυτό είπα δύσκολες εποχές. Φαντάσου, ότι εγώ έπαιρνα τη χρήματα που μου έστελναν τα μέλη (με επιταγή στην Καλαμάτα, όπου έμενα τότε) και έπρεπε να τα στείλω στην Ιταλία μέσα σε φάκελο, με το όποιο ρίσκο είχε αυτό, ευτυχώς δεν χάθηκε ποτέ κάτι κι όλοι πήραν το membership kit τους.
Ήμουν αντιπρόσωπος του fan club “KISS Army International” για 15 χρόνια περίπου, έως ότου έκλεισε, αλλά ήταν ωραίες εποχές που τις νοσταλγώ ακόμη και σήμερα. Έτσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω αρκετούς KISS οπαδούς στη χώρα μας (αλλά και από το εξωτερικό), που ακόμη με μερικούς από αυτούς κρατάμε επαφή και μιλάμε. Θυμάμαι ακόμη ότι κάναμε συναντήσεις με τα μέλη του fan club όταν ανέβαινα Αθήνα ή και κάποια party στην Αθηνά, όπου είχαν καλή προσέλευση κοινού, φυσικά το Internet ή το facebook δεν υπήρχαν τότε και η διαφήμιση γίνονταν μόνο από στόμα σε στόμα, ωραίες εποχές πάντως. Μέσα από αυτό το fan club γνώρισα οπαδούς των KISS σχεδόν απ’ όλα τα μέρη του κόσμου, κάνοντας tape trading σε bootleg (live ή demos) του group, ανταλλαγές σε fanzine, σε video-tapes, κλπ. Θυμάμαι αγόραζα πολλά αντικείμενα του group από το εξωτερικό, μέσω mail order και φυσικά με το ρίσκο να χαθούν τα χρήματα που έβαζα μέσα στον φάκελο, άλλες εποχές. Έχω κάνει ας πούμε trade με κασέτες και fanzine των KISS σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου, όπως… ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Ιαπωνία, Αργεντινή, Ρωσία, Ευρώπη.
Επίσης, είχα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 1993 κι ένα fanzine στα Ελληνικά, αφιερωμένο στην μνήμη του εκλιπόντα drummer των KISS, Eric Carr.
Τους έχει δει live;
Η πρώτη ήταν στις 16 Αυγούστου του 1996 στο Donington (πρώτη reunion συναυλία των KISS με make-up, στην Ευρώπη), είχαμε πάει μαζί 6 άτομα να τους δούμε, όλα ήταν φανταστικά, το ταξίδι, οι βόλτες στα Αγγλικά δισκάδικα, η πρώτη εμπειρία ήταν απλά μοναδική και ανεπανάληπτη. Να αναφέρω όμως και με ποιους είχαμε πάει τότε μαζί (τιμής ένεκεν), ήταν οι Σάκης Νίκας, Δημήτρης Καζαντζής, Γιώργος Παπαδημητρίου, Αχιλλέας Καλτσούνης και η Αδελφή μου Σταυρούλα (όλοι ήσαν μέλη του fan club). Σε αυτό το live festival είχαμε πάει από το πρωί θυμάμαι, εκεί είχαμε δει και τον Ozzy Osbourne που ήταν αρκετά καλός, αλλά και τους Sepultura, Paradise Lost, Dog Eat Dog που δεν μου έκαναν όμως καμιά εντύπωση. Φυσικά η όλη εμπειρία του ταξιδιού που σε συνδυασμό με τη συναυλία των KISS, ήταν το κάτι άλλο, θυμάμαι επίσης, που είχαμε πάει σε κάποια δισκάδικα στο Notting Hill Gate και εγώ ήθελα να ψάξω για Southern Rock βινύλια και οι μαγαζάτορες μου έδειχναν τα Country, ότι να ’ναι.
Η δεύτερη φορά ήταν στις 11 Ιουνίου του 1997 στην Ολλανδία και στην πόλη Ουτρέχτη, όπου πήγαμε πάλι μαζί με τους Σάκη Νίκα και Δημήτρη Καζαντζή. Μάλιστα, πριν το live είχαμε πάει και σ’ ένα KISS Convention, όπου σ’ ένα club πούλαγαν οπαδοί διάφορα items του συγκροτήματος, πιστεύω πως, όσα λεφτά κι αν είχαμε πάνω μας ήμουν σίγουρος ότι θα τα χαλάγαμε όλα μέχρι τελευταίας δεκάρας, πάντως εκεί γνώρισα και διαφόρους KISS οπαδούς από το fan club. Στο συγκεκριμένο live των KISS (support ήταν οι Channel Zero), ενώ είχαμε κι ένα απρόοπτο, η συναυλία σταμάτησε για περίπου 45 λεπτά, γιατί οι οπαδοί έπρεπε να πάνε λίγο πιο πίσω διότι είχαν μαζευτεί ασφυκτικά πολύ μπροστά στη σκηνή.
Η τρίτη φορά που τους έχω δει live στο εξωτερικό, ήταν πάλι στην Αγγλία (Λονδίνο) στις 25 Μαρτίου του1999 (support ήταν οι Buckcherry), στην περιοδεία για το “Psycho Circus”, μια 3-D περιοδεία όπου με ειδικά 3-D γυαλιά έβλεπες στις γιγαντοοθόνες, διάφορες σκηνές. Ήμασταν μαζί ο Σάκης, ο Δημήτρης, ο Αχιλλέας Καλτσούνης αλλά και οι Χρήστος Σταμέλος και Χάρης Μπακόπουλος.
Αυτές ήταν οι τρεις φορές που τους είδα εκτός Ελληνικού εδάφους, θα ήθελα πάντως να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά που είχαν έρθει μαζί σε αυτά τα live και τις όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί. Πάντως στο εξωτερικό δεν πρόκειται να πάω να τους δω ξανά, (όπως είναι τουλάχιστον με το τωρινό line-up), δηλαδή με Singer και Thayer στην σύνθεση τους.
Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από την συναυλία των KISS στην Αθήνα τον Μάιο 2008;
Αυτό το συγκρότημα (όπως προ-είπα) είναι εδώ και 35 περίπου χρόνια μέσα στη καρδιά μου, είμαι δηλαδή εκτός από ακροατής της μουσικής τους, οπαδός και συλλέκτης. Έχοντας περάσει κάμποσα χρόνια από την πρώτη φορά που τους είδα live το 1996, ενώ τους είχα δει άλλες δύο φορές μια το 1997 και το 1999. Είχα αρκετή αγωνία το πώς θα σταθούν μπροστά στο Ελληνικό κοινό, αν και ποτέ στην χώρα μας δεν είχαν ένα δυνατό fan base, γι' αυτό ευθύνονται κατά κύριο λόγω (αφού πάντα τους έθαβαν), τα γνωστά Ελληνικά μουσικά περιοδικά περασμένων δεκαετιών και όχι μόνο. Ας δούμε όμως τις εντυπώσεις μου από εκείνο το live στην Αθήνα το 2008… όπου support ήταν οι Cinder Road.
«Μετά από αυτό το γνωστό σε όλους μας intro οι KISS, βγαίνουν στη σκηνή του Terra Vibe, πεζοί σαν κοινοί θνητοί, χωρίς την κουρτίνα και τις ειδικές πλατφόρμες που κατεβαίνουν προς τα κάτω και επειδή η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, έχασαν αρκετά θετικά σχόλια με αυτή την κίνηση. Το συγκρότημα μου φάνηκε λίγο, κατώτερο από τις άλλες φορές που τους είχα δει live, ίσως επειδή έλειπαν τα original μέλη Ace Frehley και Peter Criss (δυσαναπλήρωτο κενό). Τώρα τι να κάνουν μόνοι τους ο Paul Stanley και ο Gene Simmons… η μαγιά και η χημεία των τεσσάρων αυθεντικών μελών έχει χαθεί οριστικά πια. Οι KISS προσπάθησαν για δυο ώρες να προσφέρουν το γνωστό σε όλους μας show τους, αλλά ο κόσμος δεν ήταν ότι το καλύτερο, σχετικά μικρή προσέλευση 6.500 με 7.000 χιλιάδες είναι για τους KISS, τίποτα. Δυστυχώς, είχαμε στη Ελλάδα την μικρότερη προσέλευση κοινού σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της περιοδείας. Γιορτάζοντας τα 35 χρόνια από την κυκλοφορία του live album “Alive I”, το set list ήταν βασισμένο πάνω σε αυτό, συν 6 τραγούδια της υπόλοιπης καριέρας τους. Οι KISS προσπάθησαν για το καλύτερο παρά τα προβλήματα, κουρασμένος ο Paul (είχε φαρυγγίτιδα) χωρίς να κάνει το show που τον έχουμε συνηθίσει. Ο Gene όμως ήταν απίστευτα καλός κράτησε το group κυριολεκτικά στη πλάτη του, ο Eric αρκετά καλός πίσω από τα τύμπανα, ενώ ο Tommy ήταν μια κακή replica του Ace προσπαθεί αλλά δεν μπορεί».
Όσον άφορα τώρα τους Singer/ Thayer οι οποίοι ανέλαβαν μόνο την οπτική ταυτότητα των προκατόχων τους, γιατί σε κάτι άλλο είναι απλά αδύνατον να τους μοιάσουν, είναι για μένα, (αλλά και για πολλούς οπαδούς του συγκροτήματος), ένα αρκετά αμφιλεγόμενο κεφάλαιο στην ιστορία τους. Αν θέλουν να συνεχίσουν με το make-up, θα μπορούσαν εάν ήθελαν να το αλλάξουν, το έχουν κάνει ξανά στο παρελθόν μ’ επιτυχία. Πιστεύω πως έχουν εγκλωβιστεί σε αυτό το make-up και δεν μπορούν να ξεφύγουν ή δεν θέλουν κιόλας.
Ναι έχω κάνει… τότε (1988) ήμουν φαντάρος στο Κ.Ε.ΤΧ. Πάτρας κι όταν έμαθα ότι θα έρθουν οι Motorhead τον Μάρτιο του 1988 για πρώτη φορά στην χώρα μας, έπρεπε να βρω έναν τρόπο να πάω οπωσδήποτε. Ζήτησα 48-ώρη άδεια, όταν δεν μου την έδωσαν, ως όφειλα λοιπόν, έκανα κοπάνα και έφυγα κρυφά για το live. Όταν φυσικά γύρισα με είχαν δηλώσει Αδικαιολογήτως Απών κι έφαγα 10 μέρες φυλακή, που τις υπηρέτησα στο τέλος της θητείας μου, αλλά δεν μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή για την κίνηση μου αυτή. Το αστείο είναι ότι όταν ήταν να επιστρέψω πίσω με το τρένο στην Πάτρα είχαν απεργία, οπότε μαζί με άλλους έπρεπε να νοικιάσαμε κάποιο ταξί, αυτές κι αν είναι Heavy Metal καταστάσεις.
Αξέχαστη θα μου μείνει η πρώτη Heavy Metal συναυλία που πήγα και αυτή ήταν των Saxon το 1986 στη Ριζούπολη. Άλλες που θυμάμαι με νοσταλγία είναι η πρώτες των Motorhead και των Running Wild. Επίσης με νοσταλγία θυμάμαι και την πρώτη των Iron Maiden το 1988 στο γήπεδο της ΑΕΚ, την πρώτη του Dio το 1993 στο Ρόδον, αλλά και του UDO το 1998. Τότε στα 80’s έως mid 90’s ζούσα και εργαζόμουν στην Καλαμάτα, οπότε μόνο τα σαββατοκύριακα μου ήταν εύκολο, ν’ ανέβω στην Αθήνα για κάποιο live, έτσι έχασα κάποιες συναυλίες που θα ήθελα να δω. Η συναυλία που θα μου μείνει επίσης αξέχαστη, είναι αυτή των Lynyrd Skynyrd, όταν πήγα το 2010 στην Αγγλία για να τους δω, (εδώ να ευχαριστήσω τον Χρήστο Σταμέλο που μου βρήκε τα εισιτήρια για το live), αλλά αξέχαστη ήταν και στην Αθήνα δύο χρόνια μετά.
Μετάνιωσες που δεν πήγες σε κάποια συναυλία;
Ναι, έχω μετανιώσει που δεν πήγα στον Rory Gallagher το 1981 (αλλά δεν με αφήναν οι γονείς να πω, τότε ήμουν μόλις 15 ετών). Σε άλλες που δεν πήγα είτε λόγω στρατού, είτε λόγω δουλειάς ήταν Status Quo (1986), Black Sabbath, BOC (1987), Bryan Adams (1988), Deep Purple (1991), Accept (1993). Αυτές μου έρχονται σαν πρώτη σκέψη στο μυαλό, ίσως να ήταν και κάποιες άλλες που να μου διαφεύγουν. Α, ναι ήθελα να πάω και Bon Jovi το 2011, αλλά λόγω καλοκαιρινής εργασίας δεν μπορώ να παγαίνω σε συναυλίες ειδικά την περίοδο αυτή, αφού δεν βρίσκομαι καν στην Αθήνα.
Ποια είναι η πλέον πρόσφατη συναυλία που είδες;
Τα τελευταία 2-3 χρόνια για καθαρά οικογενειακούς λόγους (υγείας), όχι προσωπικούς, δεν μπορώ να λείπω αρκετές ώρες από το σπίτι και ειδικά τα βράδια. Πάντως, η τελευταία συναυλία ξένου σχήματος που πήγα, ήταν στο live του Jack Starr το 2014. Ενώ, τελευταία σε Ελληνικό group ήταν στους Jessica’s Them Band το 2015, (Αλέξανδρε, αν δεν τους ξέρεις τσέκαρε τους, παίζουν παλιό 70’s Hard Rock με στοιχεία από Southern Rock).
Εξακολουθείς να αγοράζεις δίσκους σε φυσική μορφή;
Ναι, εξακολουθώ να αγοράζω κυρίως βινύλια, πάντα θυμάμαι τα τρία πρώτα που αγόρασα και ήταν τα εξής… KISS “Lick It Up”, Manowar “Sing Of The Hammer” και Judas Priest “Unleashed Ιn Τhe East”. Από τότε που μαζεύω βινύλια μέχρι στιγμής έχω γύρω στα 7.500 και συνεχίζω ακόμη να συλλέγω, όσο μπορώ φυσικά. Προσωπικά κάνω χειρωνακτική εργασία, την οποία όμως ποτέ δεν παύω να μετατρέπω σε βινύλιο, όσο μου το επιτρέπουν τα οικονομικά μου. Έχοντας στο μυαλό μου όμως όλους τους κόπους, τις θυσίες και τις δυσκολίες που πέρασα για να μαζέψω όλα αυτά τα χρόνια τα βινύλια που έχω, αρνούμαι να δω το Heavy Metal ως το ανώδυνο παιχνιδάκι το οποίο διασκεδάζει διάφορους εκεί έξω, αρνούμαι να αντιμετωπίσω το Metal με μερικά κλικ στο ποντίκι του υπολογιστή που θα με γεμίσουν με αέρα κοπανιστό. Το Heavy Metal κατακτιέται όπως όλα τα όμορφα πράγματα που είναι πάντα δύσκολα, δεν χαρίζεται. Για κάποιους αυτά ίσως να είναι γραφικότητες, για κάποιους άλλους όμως είναι στάσεις ζωής.
 |
| Εισιτήρια συναυλιών Kiss |
Ναι. Έχω μετατραπεί από απλό λάτρη της μουσικής σε συλλέκτη δίσκων βινυλίου, όχι όμως με την έννοια «αγοράζω δίσκους γιατί είναι συλλεκτικοί και έχουν ή θα αποκτήσουν κάποια αξία», αλλά γιατί θέλω να έχω «μουσικές μνήμες» στις οποίες θα απευθύνομαι όποτε μπορώ ή όποτε θέλω, για προσωπική μου απόλαυση, ευχαρίστηση και μόνο. Άλλοι ίσως να το θεωρούν χάσιμο χρόνου να αγοράζουν το φυσικό προϊόν... όπως LP ή CD ας πούμε και να προτιμούν να ποστάρουν στο facebook τραγούδια (που δεν τα έχουν αγοράσει, αλλά τα κατεβάζουν τζάμπα), για να δουν πόσα ψυχρά like θα μαζέψουν. Εγώ πάντως θυμάμαι τον πρώτο δίσκο βινυλίου που αγόρασα, ενώ αυτοί που κατεβάζουν ασύστολα μουσική (που στην ουσία πραγματικά δεν την ακούν, κιόλας), θυμούνται το πρώτο τους download; Ίσως η ερώτηση να ακούγεται κάπως κυνική, το νόημα της όμως δεν παύει να ανταποκρίνεται στην σημερινή μουσική πραγματικότητα. Οπότε ναι, συνεχίζω ακόμη και σήμερα ν’ αγοράζω το φυσικό προϊόν της μουσικής μας. Μερικές μέρες οικονομία, χρήματα στο πορτοφόλι και μια βόλτα στα δισκάδικα. Πίσω στο σπίτι για ακρόαση, η μυρωδιά του νέου βινυλίου, το ευλαβικό πιάσιμο, το καθάρισμα της βελόνας, το χάζεμα του εξωφύλλου. Ιεροτελεστία. Όσοι είναι συλλέκτες βινυλίου (όπως εσύ ας πούμε Αλέξανδρε), θα με καταλάβουν απόλυτα, όλοι οι άλλοι ίσως να μην καταλάβουν τίποτα ή και να γελάσουν.
Η δισκοθήκη σου/ συλλογή αναμνηστικών τι ξεχωριστό από KISS περιέχει;
Αλέξανδρε, θα σου πω μόνο πως απέκτησα το φλίπερ των KISS, γιατί είναι μια ωραία και νοσταλγική ιστορία.
Αρχές, 90’s (πρέπει να ήταν το 1993), έμενα τότε στην Καλαμάτα, ενώ είχα ήδη το fan club, σε επικοινωνία μέσω γραμμάτων, μιλάω μ’ ένα παιδί από τη Δράμα (Σάκης Μανδρατζής), που έμενε Γερμανία κι ερχόταν τα καλοκαιριά σε ένα χωρίο της Δράμας την Προσοτσάνη, για διακοπές. Κάποτε λοιπόν, με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει πως στο χωριό του σε κάποιο καφενείο υπάρχει το φλίπερ. Την επόμενη κιόλας ημέρα παίρνω τηλέφωνο στο καφενείο να ρωτήσω αν το πουλάνε, η απάντηση ήταν «…θα δούμε δεν ξέρω πάρε ξανά σε καμιά εβδομάδα και βλέπουμε…». Δεν πτοήθηκα καθόλου όμως και ξανά πήρα τηλέφωνο, ο ιδιοκτήτης του καφενείου μου είπε ότι δεν είναι δικό του, αλλά το νοικιάζει, οπότε τον έβαλα να ρωτήσει αν του πουλάνε. Σε λίγες μέρες έμαθα ότι αυτός που τα είχε και τα νοικιάζει είχε πεθάνει και ότι η γυναίκα του ήθελε να τα πουλήσει. Αλλά μου είπαν "έλα στη Δράμα και πάρτ﨨, φυσικά αυτό ήταν αδύνατον να γίνει. Τελικά, τον έπεισα να μου το στείλει με το τρένο από την Δράμα μέσω Αθήνας στην Καλαμάτα. Του έστειλα μια επιταγή 50.000 δραχμών για την αγορά του φλίπερ και άλλες 10 χιλιάδες για την μεταφορά του. Ο λόγος που μου το έστειλε στην Καλαμάτα (ο καφετζής), ήταν γιατί έχει κάνει φαντάρος κάποτε στην Καλαμάτα και πέρασε πολύ καλά, οπότε ήμουν τυχερός. Έχω κι αλλά πολλά πράγματα στην συλλογή μου, μέσα στα περίπου 3500 items που έχω από KISS, αυτό το θεωρώ ίσως το πιο ξεχωριστό, λόγο τις επεισοδιακής απόκτησης του. Επίσης, ξεχωριστό θεωρώ το αυτόγραφο που έχω από τον Eric Carr (RIP).
Ποια είναι η γνώμη σου για τα δύο τελευταία studio album τους (“Monster” και “Sonic Boom”);
Για το “Sonic Boom” (2009), τους πήρε πάνω από μια δεκαετία μετά το “Psycho Circus”, για να κάνουν πάλι ένα νέο studio album. Πάλι μόνοι τους οι Stanley/ Simmons επέστρεψαν στο studio με νέα μέλη, ο Stanley πήρε τον έλεγχο της κατάστασης στα χέρια του, επιμένοντας να κάνει την παράγωγη (όπως και στα 80’s) και ότι το σχήμα θα πρέπει να παίξει ξανά μαζί στο studio. Αυτοί οι φαινομενικά απλοί κανόνες απέδωσαν όπως ήταν αναμενόμενο, το αποτελέσματα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστα καλό με τον καλύτερο single τους εδώ και χρόνια, το “Modern Day Delilah”. Τα “Never Enough”, “Say Yeah”, “Yes I Know (Nobody’s Perfect)” και “All For The Glory”, βοήθησαν σε αυτή την καλή κατάσταση.
Όσο για το “Monster” (2012). Με το να έχουν κάνει το 2009 μια ευπρόσδεκτη καλή studio επιστροφή, οι KISS κατέληξαν με μια ελαφρώς πιο διαφοροποιημένη και ισχυρότερη δέσμη από τραγούδια, σε τούτο εδώ το album. Τα κυριότερα σημεία που περιλαμβάνουν το “Monster” είναι τα τραγούδια “Long Way Down”, το ομολογουμένως νεανικό “Take Me Down Below” το οποίο βρίσκει Simmons και Stanley διαπραγματεύονται όπως πάντα το sex. Αλλά και τα “Hell Or Hallelujah”, “Freak”, “The Devil Is Me” και “Back To The Stone Age” μπορούν να υπερηφανεύεται ότι είναι εμπνευσμένα τραγούδια.
Πολλοί πάντως από τους οπαδούς μπορεί να είναι απογοητευμένοι (όπως κι εγώ), με την πιθανώς μόνιμη απουσία των Criss/ Frehley από το line-up. Θα πρέπει να είμαστε όμως σε θέση να αναμένουμε (δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη), περισσότερη μουσική και ποιος ξέρει, ίσως κάποιο τελικό original reunion, έστω και για ένα show. Και μετά ως οφείλουν άλλωστε ένα οριστικό τέλος, πριν γίνουν μια άκρως πολύ κακή και άσχημη καρικατούρα του εαυτού τους...
Εδώ, οφείλω και θέλω να σ’ ευχαριστήσω πολύ Αλέξανδρε, για την ευκαιρία που μου έδωσες να πω όλα αυτά (για πρώτη φορά), για το fan club των KISS, που έκανα στη χώρα μας σε αρκετά δύσκολες εποχές. Αλλά, τις μνημονεύω πάντα με αγάπη και νοσταλγία, φυσικά δεν το μετάνιωσα ποτέ που ασχολήθηκα, ήταν τιμή μου να κάνω κάτι (στη χώρα μας), για τους KISS.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
Διαβάστε εδώ και εδώ τα προηγούμενα Ticket to Ride
22/5/17
Σ’ ευχαριστήσω πολύ Αλέξανδρε, για την ευκαιρία που μου έδωσες να πω όλα αυτά, για το fan club των KISS, που έκανα στη χώρα μας σε αρκετά δύσκολες εποχές. Δεν το μετάνιωσα ποτέ που ασχολήθηκα, ήταν τιμή μου να κάνω κάτι (στη χώρα μας), για τους KISS.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραία συνέντευξη, μπράβο και σ' εσένα Ηλία και στον Αλέξανδρο. \m/
ΔιαγραφήΩ ρε φίλε ο Κωστόπουλος ο μοναδικός οπαδών των kiss στην χώρα μας που έκανε fan club για αυτό το σχήμα... Κάποτε ήμουν μέλος αυτού του club... Τρελός οπαδός και συλλέκτης ο Ηλίας μια ζωή kiss μαζεύει... Αλλά και συλλέκτης βινυλίου πρέπει να έχει κοντά στα 10000 βινύλια τώρα... Με πολλά σπάνια κομμάτια από southern rock,hard rock, aor... Κλπ...
ΑπάντησηΔιαγραφή