Ήταν ένα νωχελικό μεσημέρι Σαββάτου, συγκεκριμένα το Σάββατο πριν την κυριακάτικη headline εμφάνιση των Heaven And Hell στο RockWave Festival του 2007.
Κατέβηκα στο κέντρο της Αθήνας με άλλους 2 φίλους μου, για να τους κάνω την πλήρη τουριστική ξενάγηση, και για να μην στα πολυλογώ καταλήξαμε σε εστιατόριο στην συμβολή των οδών Άστιγγος και Αγίου Φιλίππου, στο Μοναστηράκι.
Καθώς τρώγαμε, ο φίλος που κάθεται δίπλα μου με σκουντάει λέγοντας:
«O Dio…»
Δεν πολυδίνω σημασία και συνεχίζω, αλλά ο διπλανός μου επιμένει, ουρλιάζοντας, πρακτικά, στο αυτί μου:
«Ρε μ****α!!!! ο Dio περνάει απ’ έξω!!!!»
Καθώς στρέφω το βλέμμα μου στο δρομάκι, συνειδητοποιώ ότι πέρα από το τζάμι περπατάει ο άνθρωπος, με την φωνή του οποίου μεγάλωσα.
Η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και πριν το καταλάβω έχω παραμερίσει τα πάντα και τους πάντες και τρέχω στο δρόμο πίσω από τον μεγαλύτερο τραγουδιστή όλων των εποχών! Διανύω με σχεδόν υπερφυσική ταχύτητα την αξιόλογη απόσταση των 40 περίπου μέτρων, και παραμερίζοντας τα μέλη της συνοδείας του με απλές και αφοπλιστικές κινήσεις, μπαίνω μπροστά στον Ronnie, αγγίζοντας τον στον ώμο. Ταυτόχρονα απολογούμαι, επαναλαμβάνοντας μηχανικά την φράση «Hello..I’m sorry», με φωνή που μετά βίας έβγαινε λόγω λαχανιάσματος. Μην ξεχνάς ότι την ώρα που τον είδαμε ήμασταν με πηρούνια και μπουκάλια ανά χείρας!
Κάνει νόημα στα μέλη της συνοδείας του να χαλαρώσουν… και με αυτή την φωνή που τόσο έχουμε λατρέψει όλοι μας, μου λέει «Hi…I’m Ronnie James Dio»..
Παράλληλα με την κάθοδο του αίματος από τον εγκέφαλο στα πόδια και την απώλεια κάθε ικανότητας να μιλήσω αγγλικά, άρχισαν, σαν jukebox, να παίζουν τα τραγούδια του Dio μέσα στο μυαλό μου, από τους Elf μέχρι τους Heaven And Hell.
Εκείνη την στιγμή καταφθάνει ο φίλος μου με την φωτογραφική μηχανή ανά χείρας, ζητώντας του να τον βγάλουμε μια φωτογραφία. Ο Ronnie του κουνάει απαγορευτικά το δάχτυλο, και τότε σκέφτομαι πως για κάποιο λόγο τον… προσβάλλαμε!!!
Ευθύς αμέσως παίρνει την φωτογραφική μηχανή και την δίνει σε κάποιον από την συνοδεία του, και καλεί το φιλαράκι μου για να βγούμε φωτογραφία όλοι μαζί! Σε κάποια φάση έρχεται και χώνεται στην φωτογραφία ένας άσχετος τύπος από ένα μαγαζί δίπλα, και στα ίσα μας ρωτάει αν ον γνωρίζουμε ..όταν εμείς απαντήσαμε όχι, λέει χαρακτηριστικά μπροστά του “Fuck him, then”!
Ενώ φωτογραφιζόμασταν μας ρώτησε από πού είμαστε, αν μας άρεσε το καινούριο άλμπουμ και τυπικά (φαντάζομαι) ρώτησε αν θα είμαστε στην συναυλία την επόμενη μέρα.
Από όσο μπορώ να θυμηθώ, στις επόμενες ώρες, δεν ανταλλάξαμε κουβέντα μεταξύ μας. Συνήλθαμε μόνο λίγο προς το βράδυ και καταστρώσαμε σχέδιο δράσης για την συναυλία της επόμενης ημέρας!
Φαντάζομαι ότι θα τον έχεις δει live σε συναυλία.
Φυσικά, και μάλιστα εκτός από εκείνο το θρυλικό για εμένα Rockwave του 2007, είχα την ευτυχία να τον δω και 2 χρόνια αργότερα, στο Rocking Athens, τον Ιούλιο του 2009!
Πάλι μπροστά, πάλι με δέος, να χαζεύουμε τους Heaven And Hell σε απόσταση αναπνοής. Εγώ στεκόμουν κάπου εκεί στο ύψος του Tony Iommi, αλλά παρακολουθούσα ξεκάθαρα και τους Geezer Butler και Vinnie Appice, εκτός του μεγάλου Dio, o οποίος κυριαρχούσε σαν κίνηση και παρουσία στο κέντρο της σκηνής!
Δυστυχώς, λόγω της ασθένειας που τον προσέβαλλε και του επερχόμενου θανάτου του, δεν είχα την ευκαιρία να τον δω και τρίτη φορά.
Ποία φορά ήταν η καλύτερη;
Λόγω της εκστατικής εμπειρίας, με την απροσδόκητη συνάντηση στο Μοναστηράκι, που σου ανέφερα προηγουμένως, και φυσικά επειδή ήταν και η πρώτη φορά, θα έλεγα το 2007.
Ωστόσο, και στην δεύτερη εμφάνιση τους απέδωσαν τα αναμενόμενα, και μάλιστα μπορώ να σου πω ότι τα συγκροτήματα που προηγήθηκαν (Gojira, Testament και Blind Guardian) ζέσταναν το κοινό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Μου έλεγες ότι θεωρείς τους UFO υποτιμημένους σε σχέση με την προσφορά τους.
Μιλάμε για ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα μου και ως εκ τούτου θα νιώσεις την υποκειμενικότητα στην άποψη μου!
Οι UFO έγραφαν σχετικά απλά, μα εξαιρετικά δυναμικά και συναισθηματικά κομμάτια. Η φωνή του Phil Mogg δεν ήταν ολυμπιακών επιδόσεων αλλά ήταν ζεστή, όλο μαγκιά και είχε κάτι που σε καθήλωνε. Η κιθάρα του Michael Schenker, απλά, είναι ανεπανάληπτη, μνημειώδης, τόσο σαν παίξιμο όσο και σαν ήχος, ολόκληρη σχολή. Ο μπασίστας Pete Way συμπληρώνει απόλυτα τους παραπάνω και δένει τα κομμάτια εκεί που πρέπει, και ως εικόνα αλλά και στην συγγραφή και σύνθεση των κομματιών, ενώ ο ντράμερ Andy Parker κρατάει ουσιαστικά και δυναμικά το μέτρο της προέλασης. Φυσικά και ο Paul Raymond, που έπαιζε πλήκτρα και κιθάρα, ενίσχυσε και στόλισε το κάθε κομμάτι με τις ιδιαίτερες του ιδέες. Και η δισκογραφική και μουσική τους πορεία αντανακλά αυτές ακριβώς τις παραμέτρους που τους έφεραν κοντά και μετά τους γονάτισαν.
Από το, τυπικό για τα 70s, space rock των δύο πρώτων τους album στην Decca (UFO 1, UFO 2), στο καθαρότατο, παραδοσιακό hard rock των 2 πρώτων albums με τον Schenker για την Chrysalis (Phenomenon, Force It), στην καλοκουρδισμένη μηχανή που οδήγησε την μπάντα στην μεγαλύτερη δημιουργική κορυφή της (No Heavy Petting, Lights Out, Obsession) και σε ένα από τα καλύτερα live albums όλων των εποχών (Strangers In The Night). Στην νέα αρχή του No Place To Run, χωρίς τον μάγο Schenker. Και σε μια σειρά αξιοπρέπεστατων κυκλοφοριών στο υπόλοιπο της δεκαετίας του ΄80, που για άλλους ήταν άπιαστες.
Είναι από τα συγκροτήματα που κράτησαν ψηλά το ενδιαφέρον, την σημαία αν προτιμάς, του παραδοσιακού βρετανικού hard/heavy rock σε μία εποχή εξαιρετικά αντίξοη για την μουσική αυτή στην γενέτειρα τους Μεγάλη Βρετανία, λόγω της μουσικής έκρηξης του punk από το 1976 και για το υπόλοιπο της δεκαετίας του ΄70. Αυτό τους κατατάσσει στο κλειστό club των συγκροτημάτων που έπραξαν το ίδιο, κατά την εν λόγω περίοδο: AC/DC, Thin Lizzy, Judas Priest, Motorhead, Rainbow… Αντίστοιχα, επηρέασαν όλο το NWOBHM κίνημα ανεξαιρέτως (από τους Def Leppard μέχρι τους Iron Maiden), και συγκροτήματα όπως οι Metallica, οι Megadeth,οι Slayer και οι Guns ‘N’ Roses.
Το θέμα είναι πως οι προσωπικές τους επιλογές, οι σχέσεις μεταξύ τους και οι εθισμοί τους, έθεσαν πρόωρα φρένο στις τεράστιες δυνατότητες τους σαν συγκρότημα. Δεν είχαν κάποιον στο περιβάλλον τους να τους επαναφέρει στην τάξη. Έναν μέντορα, manager ή παραγωγό, όπως οι Maiden είχαν τον manager Rod Smallwood και οι Def Leppard τον John “Mutt” Lange και την Q-Prime, την οποία είχαν και οι Metallica στο management και επίσης τον Bob Rock ως παραγωγό, ο οποίος τους διαχειρίστηκε σωστά και τους έκανε ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα στον κόσμο. Οι UFO δεν ήταν σε θέση να διαχειριστούν την πολυπόθητη επιτυχία και την φήμη, για τις οποίες είχαν δουλέψει τόσο σκληρά τα προηγούμενα χρόνια.
O Pete Way είχε ξεφύγει εντελώς με τα ναρκωτικά, oι Paul Mogg και Michael Schenker, με το αλκοόλ. Αν σκεφτείς πως η σύζυγος και manager του Ozzy Osbourne, Sharon, έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να μην έρθει σε επαφή ο Ozzy με τους UFO,κατά την κοινή τους περιοδεία, επειδή νόμιζε ότι αποτελούσαν απειλή για τον άνδρα της, ε τι να πω, νομίζω το πράγμα μιλάει από μόνο του! Η τριπλέτα που τροφοδοτούσε την μηχανή της μπάντας αχρηστεύτηκε από τις καταχρήσεις, και σίγουρα το bullying των παλιών Mogg και Way κατά του Schenker δεν βοήθησε. Ο Schenker ήταν 18 χρονών όταν ξεκίνησε με τους UFO και δεν μιλούσε αγγλικά. Ως αντίδραση, απέναντι στην «συνέτιση» που προσπαθούσαν οι παλιότεροι να του περάσουν, ο Schenker άρχισε να πίνει βαριά αφενός, και αφετέρου να αποχωρεί εν μέσω των ζωντανών εμφανίσεων τους. Έτσι προέκυψε ένας φαύλος κύκλος.
Η μεγαλύτερη κατάκτηση τους στα αμερικανικά charts ήταν η θέση νο. 23 με το Lights Out του 1977, ενώ στην πατρίδα τους έπιασαν το Top-10 με το ολοκληρωτικό live τους “Strangers In The Night”, φτάνοντας μέχρι το νο. 7. Παγκοσμίως, έχουν κάνει πωλήσεις περίπου 10 εκ., από το 1969 μέχρι και τις μέρες μας.
Επειδή έχω πλατειάσει –στο είπα εξαρχής ότι δεν μπορώ να εκφραστώ αρκετά αντικειμενικά- θέλω να καταλήξω λέγοντας πως ενώ για τα παραπάνω συγκροτήματα έχουν γραφτεί και έχουν λεχθεί ραψωδίες ολόκληρες, αφιερώματα μεγέθους εγκυκλοπαίδειας, και τα τραγούδια τους ακούγονται επίσης σε πολλά εξειδικευμένα (και μη) μέσα, οι UFO φαίνεται να αγνοούνται σε βαθμό σκανδαλώδη, ύποπτο θα έλεγα! Αν δεν έπαιζε που και που το “Doctor, Doctor”, ποιος θα ήξερε πραγματικά για τον ήχο και τις μελωδίες τους; Πρόκειται για ένα συγκρότημα το οποίο θα έπρεπε να βρίσκεται κάπου ανάμεσα ή κοντά , εν πάση περιπτώσει, στο τρίγωνο Aerosmith-Boston-AC/DC, από επίπεδο πωλήσεων. Θα μπορούσαν να είναι οι Def Leppard, πριν τους Def Leppard, στις ΗΠΑ. Και για να μην με πεις υπερβολικό , τουλάχιστον, ας πούμε ότι εκεί που έφτασαν οι Scorpions, θεωρώ ότι ήταν σαφώς μέσα στις προοπτικές των δυνατοτήτων τους.
Εγώ θα σου έλεγα ότι υποτιμημένοι είναι οι Uriah Heep.
(Σε κάθε περίπτωση, θα έλεγα ότι οι Uriah Heep ήταν οι κατεξοχήν αδικημένοι της προηγούμενης γενιάς των μεγάλων βρετανικών συγκροτημάτων. Απλά θεωρώ ότι η περίπτωση των UFO είναι πιο χαρακτηριστική. Με την ίδια λογική φοβερά υποτιμημένοι θα μπορούσαν να θεωρηθούν και οι Rush και οι Thin Lizzy! (μεταξύ μας είναι, σωστά;)
Οι Heep εξακολουθούν να έχουν αξιόλογο πλήθος στις συναυλίες τους, έχουν περισσότερες επιτυχίες στα βρετανικά και στα αμερικάνικα charts (5 top-20 albums στην Μεγάλη Βρετανία και άλλα τόσα top-40 στις ΗΠΑ ), περισσότερες πωλήσεις παγκοσμίως (περίπου 40 εκ., διόλου ευκαταφρόνητο) και σταθερή δημοφιλία σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου.
Θεωρώ ότι είχαν περισσότερο χώρο, μιας και πρωταγωνίστησαν στην αρχή της βρετανικής hard rock έκρηξης, κοντά στα άλλα 3 μεγάλα συγκροτήματα της εποχής. ίσως αυτό που έλειπε ήταν η διαχείριση της προώθησης του συγκροτήματος από την Bronze Records, στο δυναμικό της οποίας άνηκαν από το 1971 (Look At Yourself) μέχρι και το 1983 (Head First).
Σίγουρα όμως το εντατικό πρόγραμμα συναυλιών και η βύθιση τους σε ένα κόσμο καταχρήσεων ουσιών και αλκοόλ έφεραν και την πτώση τους. Μουσικά, έκαναν κάποιες λάθος επιλογές επίσης, αλλάζοντας τον ήχο τους σε πιο απλές και λιγότερο ηλεκτρικές συνθέσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει πως σε πολλούς από εμάς έπαψε να μας αρέσει.
Τέλος, θέλω να σημειώσω πως το μουσικό στυλ των Heep ήταν ιδιαίτερο, με περισσότερα progressive στοιχεία και ιδιαίτερες μελωδίες, που κάποια κοινά ίσως να μην κατανοούσαν πλήρως. Δεν είναι τυχαίο ότι έκαναν πολύ μεγαλύτερη επιτυχία, αναλογικά, στην Γερμανία, παρά στις Αγγλοσαξονικές χώρες, διότι οι Γερμανοί ήταν πολύ εξοικειωμένοι με τον προοδευτικό και ηλεκτρονικό ήχο.
Και εδώ που τα λέμε, ήταν πιο προσιτός ο ήχος των Heep από των συνοδοιπόρων τους; Μυστήριες, fantasy μελωδίες από τον Ken Hensley, συμπληρωμένες απόλυτα από την wah κιθάρα του Mick Box και πάνω σε αυτό το μουσικό χαλί, οι περίτεχνες πολυφωνίες που πετούσαν γύρω από τις ολυμπιακές φωνητικές ερμηνείες του David Byron. Πολύ soft και προοδευτικοί για τους hard rockers, πολύ ωμοί και δυναμικοί για τους progressive rockers, με αποτέλεσμα να έχουν ένα πολύ ρευστό κοινό, ανάλογα με τις εκάστοτε κυκλοφορίες τους.. εντάξει, εμείς ενθουσιαστήκαμε, το ψάξαμε, το ακούσαμε… η μάζα ωστόσο θα ταυτιστεί περισσότερο με κάτι από Aerosmith ή AC/DC, παρά με τους Uriah Heep.
Βέβαια, οι δύο περιπτώσεις (UFO και Uriah Heep) μοιάζουν πάρα πολύ. Καταλυτικό ρόλο και στην περίπτωση των Heep έπαιξαν οι χαμηλές αντιστάσεις και αντοχές των μελών του συγκροτήματος στις σειρήνες της επιτυχίας και εκεί υπήρξαν και απώλειες (David Byron, Gary Thain).
Ποια ήταν η τελευταία συναυλία που πήγες;
Ήταν αυτή του Joe Lynn Turner, στο Μεταξουργείο, όπου ο μεγάλος αυτός τραγουδιστής εμφανίστηκε με την μπάντα του Γ. Γάκη (aka The Troublemakers). Ομολογώ ότι ενθουσιάστηκα, διότι ενώ λατρεύω τις δουλειές του με Rainbow, Purple και Malmsteen, καθώς και τις προσωπικές του δουλειές (π.χ. Rescue You), δεν είχα παρευρεθεί σε καμία από τις προηγούμενες επισκέψεις του στην Ελλάδα. Το να τον βλέπω και να τον ακούω ζωντανά ήταν ομολογουμένως μία ξεχωριστή εμπειρία!
Βέβαια, έχω και το παράπονο (όπως και όλη η παρέα που ήμασταν εκεί) ότι δεν ακούσαμε κυρίως κομμάτια από την δική του καριέρα, αλλά ακούσαμε πολλές διασκευές (Gimme Some Lovin' από Spencer Davis Group, Roadhouse Blues από Doors, Johnny Be Good από Chuck Berry και Born To Be Wild από Steppenwolf, αυτά θυμάμαι..), ενώ θα μπορούσε άνετα να παίξει δικά του κομμάτια, που το κοινό ζητούσε διακαώς (π.χ. Heaven Tonight, Losing You και περισσότερα, γενικά, από Rainbow ή Malmsteen, ενδεχομένως). Απλά ο Joe ήρθε στην Ελλάδα να κάνει μία χαλαρή και ωραία περιοδεία, με μία μπάντα που δεν ήταν δική του, να τραγουδήσει και να περάσει καλά με τους fans. Και καλά έκανε! Αλλά θα ήταν πολύ καλύτερα αν είχαν προβάρει και παίξει περισσότερα δικά του κομμάτια!
Εξακολουθείς να αγοράζεις δίσκους;
Φυσικά…. θεωρώ ότι η ερώτηση σου είναι ρητορική!
Αλλά να εξομολογηθώ την αμαρτία μου;
Εδώ και αρκετό καιρό ψάχνομαι με παλαιότερες κυκλοφορίες και επανακυκλοφορίες και δεν κοιτάω τα σύγχρονα μου albums!
Είμαι πλέον σε μια φάση που προσανατολίζομαι να συμπληρώσω δισκογραφία (ή μέρη δισκογραφίας) από συγκροτήματα για τα οποία ήδη έχω εικόνα. Έτσι, οι τελευταίες μου 10 αγορές αφορούσαν τα εξής albums (με τυχαία σειρά):
1. Saxon – Forever Free
2. Mind over Four – Goddess (ένα από τα καλύτερα progressive metal albums όλων των εποχών)
3. Dream Theater – When Dream And Day Unite (Αυτό, το ντεμπούτο τους, είναι και το αγαπημένο μου, αυτό που βρίσκεται πιο κοντά στα δικά μου γούστα)
4. Kingdom Come – In Your Face (από τα ισχυρά glam metal/hard rock albums)
5. Rob Halford – Crucible
6. Don Dokken – Up From The Ashes (o Don απέδειξε πως δεν χρειάζεται τους άλλους για να κάνει solo δουλειά ισάξια με των Dokken)
7. John Norum – Face The Truth (Ο αγαπημένος μου κιθαρίστας των 80s, μετά από John Sykes και Vivian Campbell)
8. Peter Gabriel - Passion - Music For 'The Last Temptation Of Christ' (εξαιρετικά ατμοσφαιρικό μουσικό θέμα, ουσιαστικά το Soundtrack του κινηματογραφικού «Τελευταίου Πειρασμού» του Scorcese)
9. Dio - Dio At Donington Uk: Live 1983 & 1987
10. Cozy Powell – Tilt (πέρα από το γεγονός ότι είναι ο αγαπημένος μου drummer, και φιλοξενεί ένα all-star σύνολο μουσικών, περιέχει και το υπέροχο “Sunset” με την πανέμορφη κιθάρα του Gary Moore).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
Δημοσίευση σχολίου