Επιτέλους έφτασε στα χέρια μου το πολυπόθητο "Infinite".Είμαι από τους πολύ φανατικούς οπαδούς των Deep Purple και συνήθως οι φανατικοί οπαδοί είναι και οι πιο αυστηροί κριτές. Για αρχή να ξεκαθαρίσω πως κατά την γνώμη μου το συγκρότημα έχει βγάλει μόνο δύο albums κάτω του μετρίου και αυτά περιλαμβάνουν τον Ritchie.Blackmore στην σύνθεση τους. Στο "Infinite" ακούμε το συγκρότημα σε μεγάλη φόρμα μουσικά και τον Ian Gillan να κρύβει με μεγάλη μαεστρία στις φωνητικές του μελωδίες τα όποια ελαττώματα έχει φέρει στην φωνή του η πάροδος του χρόνου. Δεν κάνω καμία σύγκριση με το παρελθόν γιατί είναι άδικο να περιμένεις από αυτούς τους ανθρώπους στα 70 τους να κάνουν ότι έκαναν στα 25.Για άλλη μια φορά η παραγωγή του Bob Ezrin είναι υποδειγματική (ακόμη και ο τρόπος που έχει μαζέψει τον Steve Morse στα solos),ενώ ο Don Airey θυμίζει πιο πολύ τον μεγάλο μαέστρο Jon Lord από ποτέ. Ενδεικτικά θα αναφέρω και τα αγαπημένα μου από το album ξεκινώντας με το πρώτο single "Time for Bedlam" το οποίο περιέχει κάποιους από τους καλύτερους στίχους του Gillan,αποδεικνύοντας πως είναι από τους καλύτερους χειριστές της Αγγλικής γλώσσας στο rock.Αρκετά μου αρέσει επίσης το "All I Got Is You" το οποίο είναι αρκετά πιασάρικο, ενώ η μεγάλη αποκάλυψη είναι τα "The Surprising" και "Birds Of Prey", τα οποία άνετα συμπεριλαμβάνονται στην λίστα με τα καλύτερα κομμάτια που έχει συνθέσει το συγκρότημα. Εν κατακλείδι ένα αξιοπρεπέστατο album από ανθρώπους που πλέον δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν και απλά γουστάρουν να γράφουν μουσική. Ακόμη και το τελευταίο τους να είναι, είναι ένας πάρα πολύ ωραίος τρόπος να μας πουν αντίο.
ΥΓ
Το μοναδικό αρνητικό η εντελώς αχρείαστη και ανέμπνευστη διασκευή του "Roadhouse Blues" των Doors.
A.K.
ΓΙΩΡΓΟΣ GK
Το ότι το μεγαλύτερο Hard Rock συγκρότημα όλων των εποχών βρίσκεται μουσικά ενεργό εν έτει 2017, νομίζω αποτελεί έκπληξη ακόμα και για τους ίδιους. O Bob Ezrin, ένας εξαιρετικός μουσικός παραγωγός και μηχανικός ήχου αναλαμβάνει να δέσει και να ολοκληρώσει το όλο εγχείρημα, είναι αρκετό όμως αυτό ;
Η ακρόαση ξεκινάει με το Time For Bedlam,το πρώτο single του δίσκου. Ένα κομμάτι διαφορετικό από αυτά που ξέραμε, φέρει όμως την υπογραφή των Deep Purple.Δεμένος ήχος και όπως οι περισσότεροι θα καταλάβουν με το άκουσμα του, είναι ότι τα πλήκτρα του Don Airey, έχουν όγκο ,δύναμη και την απαραίτητη οξύτητα στον ήχο δίνοντας έναν πιο heavy τόνο. Hip Boots για την συνέχεια. Από τα δυνατά κομμάτια του δίσκου, με στίχο καθαρά rock που πιστεύω οτι θα βρεί το χώρο του στο setlist της πολυδιαφημιζόμενης The Long Goodbye Tour. Φθάνουμε στο All I Got Is You, που δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα album track και μετά.... One Night In Vegas. Ίσως το πιο ξεχωριστό και όμορφο κομμάτι του δίσκου να είναι το The Surprising. Έχει όλα τα απαραίτητα μουσικά συστατικά των Deep Purple. Eισαγωγή, δυναμικές, κορύφωση και ένα ιδιαίτερο πέρασμα από τα πλήκτρα του Don Airey. Ο δίσκος συνεχίζει με τα Johhny’s Band, On Top Of The world για να καταλήξει στο Birds Of Prey και να κλείσει με το ιστορικό Roadhouse Blues. Πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα που ακολουθώ εδώ και χρόνια, αλλά θέλω να είμαι δίκαιος.Ο δίσκος δεν με εντυπωσίασε, όμως δεν πέρασε απαρατήρητος και σίγουρα δεν είναι ένας δίσκος που τους αδικεί. Αυτή είναι η μουσική εξέλιξη των Deep Purple και μέχρι εκεί μπορούν να φθάσουν. Είναι φυσιολογικό στα 70 plus να μην έχουν την έμπνευση που είχαν κάποτε ,όμως το Infinite αποτελεί σεμινάριο ηχοληψίας και τεχνικής για τους μουσικούς ανα τον κόσμο.
Παρακολουθήστε το DVD που συνοδεύει το δίσκο,βιντεοσκοπημένο μέσα από τα στούντιο των ηχογραφήσεων και προσέξτε με πόση λεπτομέρεια χτίζεται ένα σόλο, ένα refrain και πώς τελικά «γράφεται» ένας δίσκος. Όλοι οι οπαδοί των Deep Purple θα θέλαμε ένα κομμάτι δυνατό, που να ξεχωρίζει και να έχουμε ανάγκη να το ακούσουμε παραπάνω από μια φορά, αλλά στο Infinite νομίζω δε θα το βρούμε. Ένα είναι σίγουρο, και κανείς δεν μπορει να το αμφισβητήσει: Η μουσική τους. Η μουσική τους είναι που έχει περάσει στην ιστορία εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η μουσική τους θα συνεχίσει να μεγαλώνει τις επόμενες γενιές τείνοντας προς το άπειρο, είτε υπάρχουν οι Deep Purple είτε όχι. Αν δεν είναι Infinite αυτό, τότε τι είναι;
ΓΙΩΡΓΟΣ GK
¨ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΟΥΡΔΑΚΟΣ
inFinite: Το Now What συναντά το Purpendicular
Το νέο άλμπουμ των Deep Purple είναι ένα απόσταγμα της μουσικής πορείας της μπάντας από τότε που ήρθε ο Steve Morse. Τα τραγούδια του άλμπουμ θα μπορούσαν να διανεμηθούν στα άλμπουμ της εποχής Morse καθώς καλύπτουν όλο το μουσικό φάσμα από το οποίο έχει περάσει η μπάντα. Το Time For Bedlam χαρακτηριστικότερο κομμάτι του δίσκου με την έννοια ότι μας φανερώνει στοιχεία που χαρακτηρίζουν το άλμπουμ, όπως ο αναβαθμισμένος ρόλος του Don Airey, η διαφορετική - πιο μελωδική – κιθάρα του Steve Morse και η παραλλαγές της φωνής του Ian Gillan. Αυτή η τριάδα παραγόντων καθορίζει όλο το άλμπουμ.
Η επανεμφάνιση σε ικανοποιητικό βαθμό μετά από καιρό (εποχή Purpendicular - Bananas) πολλών στοιχείων blues, όπως φυσαρμόνικα, blues φράσεις, πιάνο αντί για Hammond, slide κιθάρα είναι στα θετικά του δίσκου. Επίσης, τα σόλο των πλήκτρων και της κιθάρας ακούγονται περισσότερο εμπνευσμένα σε σχέση με προηγούμενους δίσκους. Έξυπνη κίνηση η αφήγηση ιστοριών στα κομμάτια με αποκορύφωμα το αυτοσαρκαστικό Johnny’s Band.
Στα αρνητικά του άλμπουμ η εμφανής αδυναμία (γνωστή μεν) του Gillan να τραγουδήσει σε πιο γρήγορους – έντονους ρυθμούς και επομένως η απουσία ενός πιο riff – ατού τραγουδιού. Ξενίζει η φωνητική παραμόρφωση στα Time For Bedlam, On Top Of The World, Birds Of Prey, η οποία δεν είναι ατού του δίσκου. Έκπληξη προκαλεί η μικρή διάρκεια της πλειονότητας των τραγουδιών (7/9) η οποία είναι κάτω από 4 λεπτά. Σπάνιο φαινόμενο σε Purple δίσκο.
Καλύτερο κομμάτι του inFinite είναι το The Surprising, μία σύνθεση που περιέχει ατμοσφαιρικά πλήκτρα, μελωδικό άρπισμα, κρυστάλλινη φωνή του Gillan, ο οποίος ευνοείται από τον αργό ρυθμό του κομματιού και καίρια χτυπήματα των τυμπάνων, σαν να τέμνουν το κομμάτι σε διάφορες πράξεις. Θυμίζει κάτι από Uncommon Man (Now What) και Loosen My Strings (Purpendicular) και Rapture Of The Deep (από το ομώνυμο άλμπουμ).
Π.Μ.
Θλιβερό….
Α.Ρ.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΙΛΗΣ
Η επιστροφή των Deep Purple με το Infinite χαιρετίστηκε μ' έντονο ενδιαφέρον απ'το ακροατήριο αν κρίνουμε από τη γρήγορη είσοδο του album στο Νο.6 του Βρετανικού chart. Tι έχουν όμως να μας πουν εν έτη 2017;
Με 10 κομμάτια και διάρκεια μόλις 45 λεπτών τα λένε όλα. Χρησιμοποιώντας σχετικά απλά και άμεσα ριφάτα μουσικά θέματα μιλούν απευθείας σε αυτί και καρδιά χωρίς να κουράζουν με μακρόσυρτα σχήματα και αυτοσχεδιασμούς.
Το ύφος τους είναι δυνατό rock'n'roll με στακάτα 4/4 θέματα και αρκετά mid tempos, ενώ συνδυάζουν πετυχημένα τον κλασικό τους ήχο με τα σύγχρονα στοιχεία κι εδώ τα εύσημα πάνε στον βετεράνο παραγωγό Bob Ezrin, που συμμετέχει ενεργά και στις συνθέσεις. Στο νέο album όλα ξεκινούν από τη βάση ή τη "ραχοκοκαλιά" των συνθέσεων, που δεν είναι άλλη από τα ρυθμικά τύμπανα του Ian Paice, όπου πάνω σ'αυτήν την καταπληκτική δουλειά χτίζουν και τα υπόλοιπα όργανα με ιδιαίτερη επιτυχία. Δυνατοί ρυθμοί, όμορφες φωνητικές μελωδίες, έξυπνοι στίχοι, κοφτερά κιθαριστικά ριφ κι έντονο hammond B-3 organ, όλα σε αρμονικά μοιρασμένους ρόλους τόσο-όσο πρέπει για να είναι κατανοητό από το μέσο κοινό, είναι τα χαρακτηριστικά του Infinite. Όπως όμως μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια δεν λείπουν και οι progressive πινελιές, που είναι εμφανείς στα αινιγματικών στίχων The Surprising και Birds of Prey. Το album κλείνει με τη διασκευή στο τεράστιο Roadhouse Blues των Doors, όπου οι Purple τελικά το κάνουν "δικό τους", παίζοντάς το πιο αργά και πιο bluesy σε στυλ Lazy, με την φυσαρμόνικα να κυριαρχεί κι έντονα σόλο κιθάρας και πλήκτρων που το απογειώνουν.
Τελικά εν έτει 2017 οι Deep Purple φαίνεται ότι κερδίζουν το στοίχημα με το χρόνο.
Γ.Φ.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη των παραγωγών του Rockmachine.gr για το single, Time for Bedlam
13/5/17/
Δημοσίευση σχολίου