Ένα ξεχωριστό άρθρο για τη σχέση κλασικής και rock μουσικής παρουσιάζει ο Αντώνης Κοσμάς. Ένα ταξίδι που ξεκινά από τη φολκλορική μουσική των Steeyey Span, περνά μέσα από τον ογκόλιθο του progressive και καταλήγει στον κιθαρίστα των Accept, Wolf Hoffmann. To κείμενο που ακολουθεί, διαβάζεται με τη μουσική υπόκρουση των video που το συνοδεύουν και σας προτείνουμε να το διαβάσετε ολόκληρο κι όχι διακεκομμένα.
Υποτίθεται ότι η κλασική μουσική βρίσκεται και ως φόρμα αλλά και ως κουλτούρα στον αντίποδα της ροκ. Ότι εκφράζει την αυστηρότητα, την πολυπλοκότητα, την ψυχρή πειθαρχία, ενώ η ροκ την ανέμελη προχειρότητα, το ξεφρένιασμα, τον πηγαίο αυθορμητισμό. Σε ένα βαθμό όλα τα παραπάνω ισχύουν. Αυτό που όμως παραγνωρίζουμε είναι ότι η ουσία της μουσικής είναι το μεράκι και το πάθος είτε τη συλλαμβάνει και την εκτελεί ένας λόγιος μουσικός είτε ένας φιλόδοξος νεαρός που μόλις έπιασε την κιθάρα στα χέρια του. Η μουσική είναι μία και παραμένει άπιαστη για τους ατάλαντους, τους ασυγκίνητους και τους άπιστους, και διόλου δε νοιάζεται αν την κυνηγάς με στιλπνές άρπες, αβρά βιολοντσέλα και μεγαλοπρεπή κλειδοκύμβαλα ή με θορυβώδη ντραμς, βρώμικα πνευστά και ηλεκτρισμένες χορδές. Κλασικοί συνθέτες και ροκάδες ήταν όλοι μικρά παιδιά, φτερωμένα με το πάθος του ρυθμού και της μελωδίας και πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον Anton Bruckner παρέα με το Rory Gallagher να παιανίζουν μεθυσμένους σκοπούς κατεβάζοντας μπύρες.
Αν λοιπόν είναι πραγματικός καλλιτέχνης με ταλέντο, δεξιοτεχνία και αφοσίωση δεν είναι τόσο μακρινός ο ροκάς από τον συμφωνικό μουσουργό και αν ξέρει και το σολφέζ του, μια χαρά μπορεί να ανταποκριθεί και στο κλασικό ρεπερτόριο, δίνοντας μάλιστα σε αυτό και μια άλλη διάσταση. Αυτή τη συνάφεια κλασικής μουσικής και ροκ θέλουμε να αναδείξουμε σε αυτήν εδώ τη λίστα παρουσιάζοντας 31 κορυφαίες στιγμές όπου η ροκ συνδιαλέχθηκε με κλασικές συνθέσεις. Ιδού λοιπόν οι 31 καλύτερες classic rock διασκευές κλασικών συνθέσεων όπως τις επιλέξαμε από έναν αρκετά μεγάλο όγκο υλικού (η σειρά των κομματιών είναι τυχαία και όχι αξιολογική):
Μία από τις πιο ανάλαφρες ροκ διασκευές ενός ήδη ανάλαφρου κλασικού κομματιού, το Nut Rocker είναι μια απολαυστική παρωδία μιας μελωδίας από το Nutcracker, τον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι. Η εκτέλεση αυτή έφτασε στο #1 του βρετανικού Chart το Μάιο του 1962. Πρόκειται για μία από τις πιο πρώιμες προσπάθειες σύνδεσης των δύο ειδών και για όποιον θέλει κάτι πιο βαρύ υπάρχει και η βερσιόν των Emerson, Lake & Palmer.
2. Ray Manzarek (Orff) - The Face of The Spring (1983)
Τα Carmina Burana ήταν μεσαιωνικά ποιήματα που γράφτηκαν κατά τον 11ο-12ο αιώνα από φοιτητές και κληρικούς και -παραδόξως πως για τα δεδομένα της εποχής- υμνούσαν τις χαρές της ζωής. Ο Γερμανός συνθέτης Carl Orff τα μελοποίησε το 1935-36 σε ένα έργο που θεωρείται κλασικό. Το 1983 ο Ray Manzarek, ο γνωστός πληκτράς των Doors έδωσε μια ροκ ερμηνεία στο έργο του Orff, ηχογραφώντας έναν εξαιρετικό solo δίσκο από τον οποίο θα μπορούσαμε να βάλουμε οποιοδήποτε κομμάτι. To O Fortuna (The Wheel of Fortune) είναι εξίσου εντυπωσιακό αλλά εδώ επιλέξαμε το Veris Leta Facies (The Face of Spring), μια θριαμβική ωδή για τον ερχομό της Άνοιξης.
3. Argent (Berlioz) - The Coming of Kohoutek (1974)
Οι πληκτράδες όπως είναι φυσικό έχουν την τιμητική τους σε αυτή τη λίστα, μιας και το πιάνο είναι το κατ’ εξοχήν όργανο της κλασικής μουσικής. Το The Coming of Kohoutek είναι μία παραλλαγή ενός μέρους της Φανταστικής Συμφωνίας του Μπερλιόζ από τον σπουδαίο Rod Argent, συνθέτη και ηγέτη των Zombies. Περιλαμβάνεται στον δίσκο «Nexus» που ηχογράφησε με τους Argent, μια προσωποπαγή μπάντα που πλαισίωνε τον ήχο των πλήκτρων του.
4. Emerson, Lake & Palmer (Ginastera) – Toccata (1973)
Η πρώτη μπάντα που έβαλε για τα καλά την κλασική μουσική στη ροκ ήταν οι Emerson, Lake and Palmer. Ο πληκτράς τους, Keith Emerson είχε κλασική μουσική παιδεία, ήξερε να διαβάζει και να γράφει μουσική και μυούσε και τους υπόλοιπους της μπάντας σε κλασικές συνθέσεις. Η πιο συναρπαστική εκτέλεσή τους σε κλασική σύνθεση είναι αυτή εδώ η εκδοχή της Τοκάτας του Alberto Ginastera (Χιναστέρα), σπουδαίου συνθέτη του 20αι., ο οποίος θεωρείται ο Αργεντίνος Bartok. Για να μπορέσει να κυκλοφορήσει το κομμάτι, ζητήθηκε από το συγκρότημα η άδεια του συνθέτη. Εκείνος –προς έκπληξη του συγκροτήματος- όχι μόνο τους την παραχώρησε αλλά δήλωσε με ενθουσιασμό ότι η δική τους εκτέλεση ήταν η μόνη που έχει πλησιάσει το μουσικό του όραμα και έχει συλλάβει την ουσία της μουσικής του! Περιλαμβάνεται στο «Brain Salad Surgery», ένα από τα εμβληματικά album του prog-rock ήχου.
Σίγουρα δεν είναι η πιο εμπνευσμένη εκτέλεση του 3ου μέρους της 4ης Συμφωνίας του Brahms, όμως δείχνει ότι οι Yes ήταν μεγάλοι μάστορες και ο κιμπορντίστας τους, Rick Wakeman (από τα δάκτυλα του οποίου βγαίνει κάθε ήχος που ακούγεται στο κομμάτι) ήταν ένας εξαιρετικά προικισμένος μουσικός. Περιέχεται στο album Fragile, ένα από τα μεγάλα album της progressive rock.
6. Jethro Tull (Bach) – Bourrée (1969)
Από τις πιο δημοφιλείς συναντήσεις της κλασικής μουσικής με τη ροκ. Ο Ian Anderson άκουγε επανειλημμένα έναν φοιτητή που έμενε στον κάτω όροφο να παίζει στην κιθάρα το ρεφραίν του κλασικού κομματιού του Bach. Η μελωδία λοιπόν του καρφώθηκε στο μυαλό και σκέφτηκε ότι θα ήταν καλή ιδέα να την αναπτύξει με το συγκρότημα. Τα αποτελέσματα του εγχειρήματος ήταν κάτι παραπάνω από επιτυχημένα. Από το album «Stand Up».
Μια εκτέλεση στην οποία η ροκ ενορχήστρωση υπηρετεί το πρωτότυπο, με τα πλήκτρα να ακολουθούν κατά πόδας τη σύνθεση του Bach και τα κρουστά να παρεμβαίνουν όσο διακριτικά χρειάζεται. Σπουδαία στιγμή για τον πληκτρά Dave Stewart από το φερώνυμο ντεμπούτο των Egg, ενός πολύ καλού λονδρέζικου progressive rock συγκροτήματος που εντάσσεται στη σκηνή του Canterbury μιας και πορεύτηκε στα χνάρια των Soft Machine.
8. Sky (Bach) – Toccata (1980)
Οι Sky ήταν ένα instrumental rock συγκρότημα (χτισμένο γύρω από τον σπουδαίο κλασικό κιθαρίστα John Williams), πιο γνωστό για την ικανότητά του να δημιουργεί radio-friendly εκδοχές κλασικών κομματιών. Η πιο μεγάλη τους επιτυχία ήταν αυτή η ηλεκτρισμένη βερσιόν της πασίγνωστης σύνθεσης του Bach, με την οποία έφτασαν στο #5 της Βρετανίας παίζοντάς την και στο Top of the Pops (!), με τους πιτσιρικάδες από κάτω να χορεύουν συμμετέχοντας σε αυτό το αυτοκυριαρχημένο νταβαντούρι.
9. Procol Harum (Bach) – A Whiter Shade of Pale (1967)
Ο Bach έχει την τιμητική του σε αυτή τη λίστα μιας και ήταν ο αγαπημένος των πληκτράδων των περισσότερων ροκ συγκροτημάτων. Πολλές φορές η εισχώρηση των αρμονιών και των μελωδιών του στα ροκ κομμάτια ήταν καλά καμουφλαρισμένη, όμως στο υπέροχο A Whiter Shade of Pale των Procol Harum, που στην ουσία πρόκειται για μια ελεύθερη αναδημιουργία της σύνθεσης «Air on a G String» του Γερμανού συνθέτη. Το κομμάτι γνώρισε τεράστια επιτυχία, αποτελώντας μία από τις ευτυχέστερες συνευρέσεις κλασικής μουσικής και ροκ.
Το ίδιο καλά κρυμμένη ήταν και η μελωδία του «Pachelbel’s Canon in D major» στο Rain and Tears του σπουδαίου συγκροτήματος του Ντέμη Ρούσσου και του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Έτσι, ο Γερμανός Πάχελμπελ ήταν ο επόμενος Γερμανός συνθέτης που από τη μπαρόκ μπήκε στη… ροκ!
11. The Doors (Giazotto) – Albinoni’s Adagio in G Minor (1979)
Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν ότι η μακράν πιο γνωστή σύνθεση του Albinoni, το περίφημο Adagio, δεν είναι δικό του, αλλά του μουσικολόγου και βιογράφου του Ιταλού συνθέτη, Remo Giazotto. Οι Doors, πάντως, αγαπούσαν πολύ το κομμάτι και έκαναν τη δική τους –ομολογουμένως εντυπωσιακή- εκδοχή γύρω στο 1969, στο πλαίσιο των ηχογραφήσεων για το album «The Soft Parade». Το κομμάτι κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1979 στο album «Αn American Prayer».
12.The Who (Grieg) – In The Hall of The Mountain King (1967)
Η επική αυτή σύνθεση του Edvard Grieg από τη συνεργασία του με τον Ίψεν για το θεατρικό έργο «Peer Gynt» είναι πολύ δημοφιλής στη ροκ και έχει διασκευαστεί επανειλημμένως (E.LO., Apocalyptica κ.α.) Ωστόσο η καλύτερη διασκευή κατά τη γνώμη μας είναι αυτή η ακατέργαστη, σχεδόν garage-rock εκτέλεση των Who από τις ηχογραφήσεις που έγιναν για το album «Who’s Next». Το αποτέλεσμα της ηχογράφησης τελικά κυκλοφόρησε αργότερα ως bonus track στις επανακυκλοφορίες του album το 1995 και το 2009.
Στο ίδιο μοτίβο και η διασκευή των Ουαλών Love Sculpture του σπουδαίου κιθαρίστα Dave Edmunds. Η σύνθεση ανήκει στον Αρμένιο συνθέτη του 20ου αι. Aram Khachaturian αποτελεί μέρος του μπαλέτου του, Gayane και συνοδεύει ηχητικά έναν χορό πολεμιστών που πάλλουν τα σπαθιά τους στον αέρα. Η εκτέλεση των Love Sculpture είναι όμως ακόμα πιο πολεμοχαρής. Ποτέ άλλοτε η κλασική μουσική δεν ακούστηκε τόσο τραχιά.
14.Trans Siberian Orchestra (Beethoven, Mozart) – Requiem (The Fifth) (2000)
Από τη ροκ όπερα των Αμερικανών προγκρεσιβάδων Trans-Siberian Orchestra. Περιλαμβάνει μέρη από την Πέμπτη Συμφωνία του Beethoven και το Ρέκβιεμ του Mozart.
15.Wolf Hoffmann (Mussorgsky) – Night on Bald Mountain (2016)
Ο πρώην κιθαρίστας των Accept έχει δώσει δύο σπουδαία album μίξης της κλασικής μουσικής με τον hard και heavy ήχο. Στο δεύτερο από αυτά («Headbanger’s Symphony» του 2016) ο Γερμανός κιθαρίστας δίνει μια εξαιρετική διασκευή του πασίγνωστου κομματιού του Mussorgsky «Νύχτα στο Φαλακρό Βουνό» που περιγράφει ηχητικά μια σύναξη μαγισσών. Η εκτέλεση αναδεικνύει το πόσο κοντά είναι στις μεγάλες στιγμές της η metal με την καλή συμφωνική μουσική. (Συνιστούμε εμφατικά και το «Classical» του 1997 με φοβερές επικές και λυρικές εκτελέσεις κομματιών μεγάλων συνθετών).
16.Steve Howe (Vivaldi) – Concerto in D (2nd Movement) (1979)
Το δεύτερο μέρος του «Κοντσέρτου για Λαούτο» του Vivaldi, σε μια μαγική εκτέλεση του κιθαρίστα των Yes από το φερώνυμο δεύτερο προσωπικό του album του. Στο ρόλο του λαούτου η Les Paul Gibson κιθάρας του Howe που σταλάζει ομορφιά κατευθείαν στην ψυχή μας.
17.The Nice (Bernstein) – America (Second Amendment) (1967)
Οι Nice ήταν το πρώτο εμπορικά επιτυχημένο συγκρότημα του κιμπορντίστα Keith Emerson και η πρώτη τους μεγάλη επιτυχία ήταν αυτή η εκτέλεση του δημοφιλούς θέματος του Leonard Bernstein από το μιούζικαλ West Side Story (περιέχει και στοιχεία από τη New World Symphony του Dvorak). Σύμφωνα με τον Emerson, ήταν το πρώτο instrumental τραγούδι διαμαρτυρίας. Ο τίτλος του κομματιού αναφερόταν στη Δεύτερη Αναθεώρηση του Αμερικανικού Συντάγματος, σύμφωνα με την οποία προβλεπόταν το δικαίωμα της οπλοκατοχής. To single κυκλοφόρησε με ένα αμφιλεγόμενο εξώφυλλο (τα μέλη της μπάντας εικονίζονταν κρατώντας στα γόνατά τους παιδάκια που είχαν στη θέση του κεφαλιού αφίσες με τα πρόσωπα του John Kennedy, του Robert Kennedy και του Martin Luther King). Πολλές αντιδράσεις προκλήθηκαν όταν ο Emerson έκαψε επί σκηνής μια αμερικανική σημαία κατά τη διάρκεια μιας live εκτέλεσης του κομματιού.
18.Brainbox (Gershwin) – Summertime (1969)
Μπορεί να θεωρείται κλασικό τραγούδι του jazz ρεπερτορίου, όμως στην αυθεντική του εκδοχή το Summertime είναι άρια της όπερας Borgy and Bess του George Gershwin. Πάρα πολλές είναι οι διασκευές του και από καλλιτέχνες της ροκ με εκείνη της Janis Joplin να είναι η πιο γνωστή. Δεν πάει πίσω όμως και αυτή εδώ από τους Ολλανδούς Brainbox (του κιθαρίστα Jan Akkerman πριν σχηματίσει τους Focus), που θυμίζει έντονα ανάλογες διασκευές των Vanilla Fudge.
19.Manfred Mann’s Earth Band (Holst) – Joybringer (1987)
Ο Νοτιοαφρικανός μουσικός Manfred Mann ήταν ικανότατος κιμπορντίστας και γι’ αυτό του άρεσε να ξανοίγεται στα ύδατα της jazz και της κλασικής μουσικής. Η πιο επιτυχημένη του απόπειρα παντρέματος κλασικής μουσικής με jazz ήταν το Joybringer, μια ροκ προσαρμογή του κομματιού Jupiter (από το έργο «Planets») του Άγγλου συνθέτη Gustav Holst. Το τραγούδι μπήκε το 1973 στο album «Solar Fire», έγινε hit στη Βρετανία και επανακυκλοφόρησε το 1987 ως μέρος του album «Masque» (που περιελάμβανε και άλλες διασκευές κομματιών του έργου του Holst).
20. Frank Zappa (Ravel) – Bolero (1988)
Μια ευφάνταστη εκτέλεση του Bolero του Maurice Ravel από τον Frank και την ορχήστρα του από live στη Βαρκελώνη. Δείτε το βίντεο για ολοκληρωμένη απόλαυση.
21.Robert Fripp & The League of Crafty Guitarists (Bach) – Prelude in C minor (1995)
Δεκαεπτά(!) ταλαντούχους κιθαρίστες συγκέντρωσε ο Robert Fripp (ο γνωστός κιθαρίστας των King Crimson) και έκανε μαζί τους τρία πολύ ξεχωριστά album. Οι κιθάρες είναι ακουστικές αλλά επειδή παίζουν πολλές μαζί ο μεταλλικός ήχος ακούγεται σχεδόν σαν κλαγγή σε αυτή τη live εκτέλεση του έργου του Bach.
22.Mike Oldfield (traditional) – In Dulci Jubilo (1975)
«Με γλυκιά ευφροσύνη τραγουδήστε και ευφρανθείτε», παρακινεί τους πιστούς αυτό το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο άσμα (γραμμένο στη λεγόμενη μακαρονική διάλεκτο, μείγμα λατινικών και γερμανικών) του οποίου οι καταβολές χάνονται κάπου στα βάθη του Μεσαίωνα. Η instrumental εκδοχή του Mike Oldfield είναι ένα θαυμάσιο δείγμα της πολύπλευρης μουσικής του δεινότητας, καθώς από τα χέρια αυτού του ανθρώπου-ορχήστρα βγαίνει κάθε ήχος που ακούγεται στο κομμάτι. Το solo της ηλεκτρικής κιθάρας βέβαια είναι όλα τα λεφτά.
23. Steeleye Span (traditional) – Gaudete (1973)
Χριστουγεννιάτικος ύμνος του 16ου αι. σε a cappella εκτέλεση από το αγγλικό folk-rock συγκρότημα Steeleye Span. Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους (έφτασε στο #14 στη Βρετανία) ένα από τα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού κομμάτια που μπήκαν στα charts με στίχο στα λατινικά και μάλιστα σε a cappela εκτέλεση.
24.Steve Vai (Paganini) - Eugene’s Trick Bag (1986)
Πρόκειται για μεταφορά του έργου του Paganini, Caprice No. 5 στην ηλεκτρική κιθάρα. Ηχογραφήθηκε από τον Steve Vai για τις ανάγκες του soundtrack της ταινίας «Crossroads». Το κομμάτι παίζεται σε μία τραγελαφική σκηνή όπου ο κεντρικός ήρωας (στο ρόλο του ο Ralph Macchio, πιο γνωστός ως Daniel Larusso από το Karate Kid) πρέπει να νικήσει σε κιθαριστική μονομαχία τον Steve Vai, για να πάρει πίσω την ψυχή του από το διάβολο! Όσο γκροτέσκο κι αν είναι η όλη φάση, ο Steve Vai παίζει απίστευτα και ομολογουμένως καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να χάσει το δακτυλισμό στο τέλος, κατά τις απαιτήσεις του σεναρίου.
25. Jeff Beck (traditional) – Greensleeves (1968)
Μια γαλήνια ακουστική εκτέλεση της γνωστής μελωδίας της οποίας η σύνθεση ανάγεται στην εποχή των Τυδώρ. Από τον σπουδαίο Jeff Beck και τον δίσκο «Truth».
26.Jan Akkerman (Fauré)- Après un rêve (1996)
Το υπέροχο τραγούδι του Γάλλου ρομαντικού συνθέτη Gabriel Fauré γίνεται ακόμα πιο όμορφο σε αυτήν την ερμηνεία του σπουδαίου Ολλανδού κιθαρίστα Jan Akkerman. Από το δίσκο «Focus in Time».
27. David Gilmour (Bizet) – Je Crois Entendre Encore (2002)
Ο David Gilmour τραγουδά σε άπταιστα γαλλικά την γνωστή άρια από την όπερα «Les Pêcheurs de Perles» του Georges Bizet. Από το δίσκο «David Gilmour in Concert» με live εμφανίσεις του κιθαρίστα των Pink Floyd στο Royal Festival Hall του Λονδίνου. Η κιθαριστική εκδοχή του Wolf Hoffman από το δίσκο «Headbanger’s Symphony» του 2016 συνιστάται επίσης ανεπιφύλακτα.
28. Emerson, Lake & Palmer (Copland) – Fanfare for The Common Man (1977)
Ο Keith Emerson ήταν θαυμαστής του σύγχρονου Αμερικανού συνθέτη Aaron Copland και είχε ηχογραφήσει με τους ELP τη σύνθεσή του Hoedown η οποία κυκλοφόρησε στο album «Trilogy» του 1972. Το 1977 και για το album Works Vol.1 το εγχείρημα επαναλήφθηκε με το περίφημο Fanfare for The Common Man. Πρόκειται για μια από τις δημοφιλέστερες συνθέσεις του Copland, θεωρούμενη κάτι σαν εθνικός ύμνος για τον μέσο Αμερικανό, καθώς αποθεώνει το πνεύμα του κοινού ανθρωπάκου που ζει σε μια χώρα που του επιτρέπει να νιώθει σαν ένα μικρός βασιλιάς. Ο ίδιος ο Copland ενέκρινε την κυκλοφορία της διασκευής, δηλώνοντας ότι δεν καταλάβαινε τι ακριβώς έκανε το συγκρότημα στα 6 λεπτά της μέσης κομματιού, όμως η αρχή και το τέλος ήταν πιστά στη σύνθεσή του και εξαιρετικά εκτελεσμένα.
29. David Bowie (Weill) – Alabama Song (1980)
Τραγούδι των Bertolt Brecht και Kurt Weill που χρησιμοποιήθηκε στην όπερα «Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny» και διασκευάστηκε με μεγάλη επιτυχία από τους Doors και τον David Bowie. Η διασκευή των Doors είναι σίγουρα η πιο φιλική στα αυτιά από τις δύο, όμως αυτή του Bowie είναι πιο πιστή στη μελωδία αλλά και στην παράνοια της αυθεντικής σύνθεσης.
30. Elvis Presley (Liszt) – Today, Tomorrow and Forever (1963)
Κι ο Βασιλιάς μέσα στη λίστα. Το It’s Now Or Never βασιζόταν στο O Sole Mio, το Can’t Help Falling in Love στο Plaisir d’ Amour, το Surrender στο Torna a Surriento, ενώ άλλα βασίζονταν σε μελωδίες συνθετών όπως ο Offenbach και ο Brahms. Το τελειωτικό χτύπημα όμως ήταν όταν κατάφερε να φέρει στα μέτρα του και το Liebestraum, κάνοντας τον Franz Liszt easy listening.
Η rock του Ritchie Blackmore βρισκόταν πάντα σε ανοιχτό διάλογο με την κλασική μουσική. Οι αρμονικές πρόοδοι στις συνθέσεις του και τα κιθαριστικά του σόλο παραπέμπουν ευθέως σε κλασικές συνθέσεις, ιδίως σε αυτές του Bach. Μην ξεχνάμε άλλωστε το έντονο φλερτ των Deep Purple με την κλασική μουσική, με αποκορύφωμα το μεγαλεπήβολο «Concerto for Group and Orchestra» (1969) σε συνθέσεις του κιμπορντίστα του γκρουπ, Jon Lord (σημεωτέον ότι ο Lord έχει παρουσιάσει ένα πλήθος συμφωνικών έργων στη solo καριέρα του). Μιας και όμως εδώ το θέμα μας είναι οι διασκευές κλασικών συνθέσεων από ρόκερς και όχι πρωτότυπες συνθέσεις τους, παραθέτουμε Rainbow και αυτή την εξαιρετική hard rock διασκευή της 9ης Συμφωνίας του Beethoven από τον Μαυροφοερεμένο.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΣΜΑΣ
5/5/17/
Δημοσίευση σχολίου