Α.Ρ. Να ξεκινήσουμε από τους Flames. Ήσουν μέλος του συγκροτήματος έως και το 1988 που κυκλοφόρησαν το Live in the Slaughterhouse. Πως ξεκίνησε το συγκρότημα και τι θυμάσαι από τους δύο δίσκους που συμμετείχες;
- Αρχαία ιστορία αλλά, για καλή σου τύχη, έχω καλή μνήμη. Το συγκρότημα ξεκίνησε από δική μου πρωτοβουλία τον χειμώνα του 1983 (Οκτώβριος ήταν, πιστεύω), στην Rainbow το παλιό rock club στην λεωφόρο Βουλιαγμένης. Βρίσκομαι στην πίστα και χτυπιέμαι παίζοντας air guitar στο Transylvania των Iron Maiden και παρατηρώ πως δίπλα μου είναι ένας που κάνει ακριβώς το ίδιο αλλά όπως και εγώ, δείχνει να κατέχει το όργανο. Οι κινήσεις των χεριών ενός κιθαρίστα, ακόμα και όταν παίζει air guitar, είναι χαρακτηριστικές και άμεσα αναγνωρίσιμες από άλλους κιθαρίστες. Τέλος πάντων, μόλις τελείωσε το τραγούδι και απομακρυνθήκαμε από την πίστα με πλησιάζει ο Chris (αυτός ήταν δίπλα μου, σε περίπτωση που αναρωτιέσαι) και μου λέει: Παίζεις κιθάρα; Ναι, του απαντάω, εσύ; Απάντησε και αυτός καταφατικά, πιάσαμε την κουβέντα και κάποια στιγμή του λέω: Φτιάχνουμε ένα συγκρότημα, τι λες; Απάντησε θετικά και έτσι ξεκίνησαν όλα. Τώρα όσον αφορά τι θυμάμαι, ειλικρινά δεν ξέρω από που να αρχίσω... Άπειρες πρόβες, αμέτρητες προσπάθειες ανεύρεσης των άλλων μελών, τσακωμοί σε τι ύφος θα κινηθούμε μουσικά... Αυτό το τελευταίο ήταν και το μεγαλύτερο πρόβλημά μας. Ο Chris ήθελε να κινηθούμε στο ύφος των Venom, ενώ εγώ πρότεινα το αντίστοιχο των Slayer, καθώς μου άρεσε η ταχύτητα στα κομμάτια τους...
Οι ηχογραφήσεις ήταν μία πραγματικά πρωτόγνωρη εμπειρία. Δεν ξέραμε που πάνε τα τέσσερα από συνθήκες studio και όλα τα κάναμε βιαστικά, πρόχειρα, σπασμωδικά, αυτοσχέδια αλλά με πολύ πάθος και πόρωση. Τα τραγούδια ήταν καλά αλλά εμείς είμασταν ανέτοιμοι και άπειροι, κάτι που νομίζω είναι εμφανές στο όλο αποτέλεσμα.Θα σου παραθέσω δύο τρία παραλειπόμενα από τις ηχογραφήσεις που έχουν πραγματικά ενδιαφέρον...
Την ημέρα που ξεκινήσαμε να γράφουμε τα φωνητικά για το Made In Hell πετάγεται ο Δημήτρης Αγεράκης, ο ηχολήπτης και στουντιάρχης του Micro 8, του studio που ηχογραφήσαμε τους δύο πρώτους δίσκους, και προτείνει πως κάτι πρέπει να κάνουμε για να καθαρίσει η φωνή μου, οπότε ο Βαγγέλης Μπαλτάς, ο μάνατζέρ μας, με πήρε και πήγαμε σε ένα ουζερί στη πλατεία Βάθης, τριακόσια μέτρα από το studio και αρχίζει να με ποτίζει ούζα για να γλυκάνει το λαρύγγι μου. Αποτέλεσμα; Γυρνάμε στο Micro 8 τρεις ώρες μετά με εμένα κουδούνι, καθώς δεν έπινα ούτε μπύρα, πόσο μάλλον ούζο και ξεκινάμε κακήν κακώς τις ηχογραφήσεις. Μετά από δύο ώρες άκαρπων προσπαθειών μπαίνει στο studio ο Chris και αρχίζει να ωρύεται για το πως ακούγεται η φωνή μου, με ποτίζει τρία κουτάκια παγωμένη coca-cola, για να αποκτήσω «γρέζι» και συνεχίστηκε η προσπάθεια. Οι δραματικές η/και τραγελαφικές καταστάσεις, όμως, έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων και της φωτογράφησης του Merciless Slaughter… Ο drummer μας ο Κώστας (καλή του ώρα) είχε κάνει εκπληκτική δουλειά στον προγραμματισμό των drums αλλά δεν ήταν γραφτό μας να την βγάλουμε καθαρή. Δύο μήνες μετά, λόγω μιας διακοπής ρεύματος το drum machine του Micro 8 την άκουσε με αποτέλεσμα να χαθούν κάποια μέρη από την μνήμη του και όλα τα υπόλοιπα να γίνουν αχταρμάς και όλα αυτά τρεις ημέρες πριν ξεκινήσουμε να ηχογραφούμε τις κιθάρες και με τον Κώστα σε διακοπές! Η κατάληξη; Εγώ και ο Δημήτρης περάσαμε αυτές τις τρεις ημέρες ακούγοντας κατ’επανάληψη τα υπάρχοντα μέρη των drums μέχρι να ξεχωρίσουμε τι πάει που και επαναπρογραμματίζοντας όπως-όπως όσα είχαν χαθεί. Η χειρότερη εμπειρία μας ήταν ένα απόγευμα κατά την διάρκεια της μίξης του “Werewolf On The Hunt”… Αποφασίσαμε πως χρειαζόμασταν ένα ειδικό εφέ για το κομμάτι και τι καλύτερο από το να προσθέσουμε ουρλιαχτά λύκων; Μπαίνουμε λοιπόν στο αυτοκίνητο του Κώστα, αυτός ο Chris, ο Βαγγέλης και εγώ, και πηγαίνουμε στο video club Ave πίσω από το Hilton για να νοικιάσουμε σε βιντεοκασσέτα την ταινία The Howling που είχε τα απαιτούμενα ηχητικά σημεία που θέλαμε και που ακούγονται στο κομμάτι. Μέχρι εκεί όλα καλά. Για κακή μας τύχη στο γυρισμό μπαίνουμε στο στόχαστρο του διευθυντή της Ασφάλειας που βρίσκεται στο διπλανό μας αυτοκίνητο στο φανάρι της διασταύρωσης Ηρώδου Αττικού και Β. Σοφίας, ο οποίος, επειδή δεν γουστάρει την φάτσα μου καθώς οδηγούσα, βάζει την συνοδεία του να μας σταματήσουν και με κατηγορούν πως πέρασα με κόκκινο, πράγμα που φυσικά δεν ίσχυε και όπως ήταν αναμενόμενο, αρνήθηκα κατηγορηματικά! Μας οδηγούν λοιπόν στο 4ο Αστυνομικό τμήμα στην Σωκράτους (απέναντι από το Rock City και 500 μέτρα από το studio), όπου μας κρατάνε για τρεις ώρες και επειδή αρνούμαι να υπογράψω πως αποδέχομαι την κλήση πλακωνόμαστε στις φάπες στο γραφείο τού αξιωματικού υπηρεσίας, εγώ και τρεις αστυνομικοί ενώ οι υπόλοιποι έχουν οδηγηθεί στο κρατητήριο! Τελικά μας έβγαλε ο πατέρας μου, ο οποίος ήρθε άρον-άρον να ηρεμήσει τα πνεύματα, αστυνομικός και αυτός γαρ...Επόμενο επεισόδιο: έχουμε πάει ένα απόγευμα στα ερείπια μιας καμένης disco στον Α. Δημήτριο για την φωτογράφηση του οπισθόφυλλου του άλμπουμ και ήμαστε ένα τσούρμο. Η μπάντα, ο Βαγγέλης με την γυναίκα του την Άννα, ο Άρης Ζουρούδης (συνέταιρός του Βαγγέλη) και η τότε κοπελιά μου. Ξεκινήσαμε την φωτογράφηση γύρω στις έξι το απόγευμα και για δυόμιση περίπου ώρες, όσο δηλαδή είχαμε ακόμα ηλιόφως, όλα κυλούσαν ομαλά και χωρίς προβλήματα. Μετά τις εννέα το βράδυ όμως η κατάσταση άλλαξε άρδην, προς το χειρότερο. Οι περίοικοι που μας παρατηρούσαν όλο αυτό το διάστημα κάλεσαν την αστυνομία καταγγέλλοντας πως κάναμε όργια, σατανιστικές τελετές, παίρναμε ναρκωτικά, πλακωνόμασταν στο ξύλο και ότι άλλο μπορούσαν αν φανταστούν! Οπότε, ξανά οι Flames στο τμήμα για τα περαιτέρω...
Α.Ρ Πως ήλθε το συμβόλαιο με την FM Records;
- Το φρόντισε ο Βαγγέλης Μπαλτάς και οφείλω να ομολογήσω πως ήταν μια γενναία απόφαση από μέρους του, αφού δεν είχε ακούσει ούτε νότα από το υλικό της μπάντας! Απλά με εμπιστεύτηκε λόγω της φιλίας μας όταν τον άρχισα στις ατάκες του τύπου: η μπάντα γαμεί, έχουμε κομματάρες, θα τουςπάρουμε τα σώβρακα και διάφορα άλλα τέτοια χαριτωμένα.
 |
| Φωτό των Flames, o Nigel Foxx είναι ο... ανάποδα! |
Α.Ρ Με τον Χρήστο (από τους Flames) έxεις κάποια επαφή;
Έχουμε ανταλλάξει δυο τρία μηνύματα τα τελευταία δυο χρόνια στο facebook και αυτό είναι όλο. Σε ένα από αυτά μου πρότεινε, πολύ διακριτικά για να είμαι ειλικρινής, ένα reunion αλλά απέφυγα να συνεχίσω την κουβέντα... Έχω εντελώς διαφορετικές μουσικές ανησυχίες πια.
Α.Ρ. Και προέκυψαν οι Thanatos Inc.
Α.Ρ Πάντως το άλμπουμ Life L.T.D. περιέχει ένα από τα καλύτερα κομμάτια εκείνης της εποχής, το Surveillance. Πατήστε εδώ να το ακούσετε
-Το αγαπημένο μου του άλμπουμ και ένα από τα καλύτερα που έχω γράψει, πάντα κατά τα γούστα μου. Στηριγμένο, απόλυτα, στιχουργικά σε δύο διηγήματα του H.P. Lovecraft, το μικρό αλλά μοναδικό The Hound και το αριστουργηματικό The Rats In The Walls. Έχω τρελό κόλλημα με αυτά τα δύο διηγήματα, όχι πως δεν μου αρέσουν και όλα τα υπόλοιπα του συγκεκριμένου συγγραφέα, και έτσι αποφάσισα να τα κάνω τραγούδια. Για δύο κομμάτια στόχευα αρχικά αλλά στην πορεία τα συνέπτυξα και έγιναν ένα, κάτι που δεν μετάνοιωσα ποτέ. Βέβαια είχαμε ένα μικρό θέμα με τον Johnny καθώς το κομμάτι έχει το τεράστιο κουσούρι τού να περιέχει πλήκτρα, πράγμα που για αυτόν είναι απαράδεκτο... Για να καταλάβεις θα σου παραθέσω ένα επεισόδιο σχετικά με το εν λόγω άσμα. Πριν από τέσσερα χρόνια σε μια πρόβα των Metal List, της δισκευομπάντας που είχαμε του βάζω να ακούσει το κομμάτι σε μια καινούρια εκτέλεση που έχει καλύτερη ενορχήστρωση με περισσότερα πλήκτρα και, ω τι εγκληματικό, χαμηλότερο tempo! Ο Johnny το ακούει, ξυνίζει τα μούτρα του και δεν λέει κουβέντα. Μία ώρα αργότερα ξεκινάω να παίζω το κομμάτι και στρέφομαι προς το μέρος του. Με κοιτάει απαθής και ανέκφραστος, οπότε του λέω: Παίξε μωρέ, αφού το ξέρεις το τραγούδι και εισπράτω την παρακάτω μοναδική ατάκα: Πως να το παίξω, αφού δεν το αναγνωρίζω πια, έτσι όπως το έκανες!
- Ήταν απόλυτα φυσικό και αναμενόμενο! Ο Νίκος Κούρτης ήξερε πως η κινητήρια συνθετική/στιχουργική δύναμη των Flames ήμουν εγώ οπότε τι πιο φυσικό από το να επενδύσει σε ένα κατάδικό μου σχήμα. Φυσικά ο Βαγγέλης Μπαλτάς έβαλε για μια ακόμη φορά το χέρι του στην όλη ιστορία.
Α.Ρ Ο Νίκος Κούρτης (ιδιοκτήτης της FM) είχε παίξει σημαντικό ρόλο στο ελληνικό metal της εποχής.
-Υποθέτω πως θα μπορούσες να το θέσεις έτσι καθώς έδωσε την ευκαιρία σε κάποια σχήματα να παρουσιάσουν την δουλειά τους. Πρόσθεσε σε αυτό και το γεγονός πως σχεδόν όλα αυτά τα σχήματα (Flames, Thanatos Inc./Nigel Foxxe’s Inc., Vice Human, Vavel) θεωρούνται σήμερα ιστορικά οπότε, ναι ισχύει νομίζω.
Α.Ρ Γιατί αλλάξατε όνομα κι από Thanatos Inc γίνατε Nigel Foxxe’s Inc;
Πονεμένη ιστορία... Έχουμε κυκλοφορήσει το Life L.T.D. και μία ωραία πρωία λαμβάνω ένα γράμμα από μια παγκοσμίως άγνωστη Ολλανδική μπάντα ονόματι Thanatos. Το διαβάζω και μένω άφωνος καθώς αδυνατώ να πιστέψω τις μαλακίες που βλέπουν τα μάτια μου αραδιασμένες στο χαρτί! Σε γενικές γραμμές ήταν τα εξής: Είμαστε πολύ γνωστοί στην χώρα μας και στην Ευρώπη, γιατί έχουμε βγάλει ένα demo (λες και εμείς με κυκλοφορία Lp που έφτασε μέχρι την χώρα τους, ώστε να μάθουν την ύπαρξή μας, είμασταν άγνωστοι) και δεν μπορείτε να χρησιμοποιείτε το όνομα γιατί το βρήκαμε πρώτοι (ενώ το όνομα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟ, καθώς το συστατικό Inc. ΠΑΙΖΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΡΟΛΟ, άσε κατά μέρος που η λέξη είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ) και αν δεν συμμορφωθείτε θα αναγκαστούμε να σας πάμε στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο και πάει λέγοντας... Τα έχω πάρει στο κρανίο και τρέχω στην FM για να δούμε τι θα κάνουμε. Ύστερα από διαβουλεύσεις τριών περίπου μηνών ο δικηγόρος της εταιρίας μάς δηλώνει πως υπάρχει σοβαρότατη πιθανότητα να χάσουμε την δίκη καθώς αυτοί θα υποστήριζαν πως θα επικρατούσε σύγχυση ανάμεσα στα δύο ονόματα λόγω κοινού συστατικού, οπότε καλό θα ήταν να αλλάζαμε όνομα ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα. Δυστυχώς αυτή η αλλαγή ονόματος ήταν που έφερε τα χειρότερα... Ο Κούρτης επέμεινε στο να ονομάσουμε την μπάντα Nigel Foxxe’s Inc. υποστηρίζοντας πως ήταν απόλυτα λογικό αφού εγώ ήμουν ο συνθέτης/στιχουργός/κιθαρίστας/τραγουδιστής ( ο Fabian είχε ήδη αποχωρήσει) , άποψη την οποία υποστήριξε με σθένος και ο Μπαλτάς, με αποτέλεσμα να εξαγριωθεί ο Johnny, ο οποίος θεωρούσε πως έτσι δεν ήμασταν πλέον γκρουπ αλλά η προσωπική μου μπάντα και αυτός δεν φαινόταν πλέον ως ισάξιο μέλος. Πρόσθεσε και το γεγονός πως στην κριτική τού “War Of The Godz” ο συντάκτης που την έγραψε χρησιμοποίησε τη ατάκα, ο Nigel Foxxe και η παρέα του, όποτε μπορείς να φανταστείς το ψυχροπολεμικό κλίμα που επικρατούσε.Α.Ρ Και τα δύο εξώφυλλα ήταν καλαίσθητα. Δεν θα το έλεγα... Ναι μεν έχουν καλή τεχνοτροπία και ωραία χρώματα, ειδικά το Life L.T.D., αλλά σαν ιδέα τα θεωρώ αποτυχημένα. Δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τους τίτλους των άλμπουμ και ειδικά αυτό του War Of The Godz το θεωρώ πολύ κιτς! Δυστυχώς το κοστολόγιο του artwork βάρυνε την εταιρία οπότε είχαν και το δικαίωμα να προβάλουν βέτο, και έτσι το βουλώσαμε και το κατάπιαμε αμάσητο, με εξαίρεση τον Fabian που δεν έχανε ευκαιρία να ειρωνεύεται το τερατάκι στο εξώφυλλο του Life L.T.D. αποκαλώντας το, γατί!
Α.Ρ Τόσο σαν Flames όσο και σαν Nigel Foxxe’s Inc. είχατε σκεφτεί το ενδεχόμενο να προσπαθήσετε για καριέρα στο εξωτερικό; Οι Flames όχι, από όσο θυμάμαι, παρά το γεγονός πως είχαμε μερικές χιλιάδες πωλήσεις σε Γερμανία και Ιταλία. Για την ακρίβεια στην Ιταλία είχαμε βρεθεί στο chart των αναγνωστών του Ιταλικού περιοδικού Heavy Metal κάτι... στο νούμερο έξι με το Made In Hell ενώ το Ultimate Sin ήταν στο νούμερο 5 και το Ride The Lightning στο νούμερο 7! Οι Nigel Foxxe’s Inc. ναι. Δύο φορές και αποτύχαμε παταγωδώς λόγω ειδικών συνθηκών. Η πρώτη ήταν αμέσως μετά την κυκλοφορία του War Of The Godz. H FM είχε στείλει το άλμπουμ στην Roadracer Records, το Αμερικανικό παράρτημα της Roadrunner, και οι Αμερικανοί θεώρησαν πως το υλικό ήταν καλό αλλά δεν τους άρεσε η παραγωγή, οπότε και πρότειναν να πάμε η μπάντα στην Αμερική και να επαναηχογραφήσουμε το άλμπουμ εκεί. Δυστυχώς ο Johhny και ο Wolf δεν είχαν πάει φαντάροι και δεν υπήρχε περίπτωση να τους δώσουν βίζα! Όταν το αναφέραμε στους Αμερικανούς μας πρότειναν να πάω μόνο εγώ και να μου βρουν μουσικούς να με πλαισιώσουν στις ηχογραφήσεις αλλά και πάλι χάλασε η δουλειά καθώς το μόνο που προσέφεραν ήταν τα έξοδα των προβών και των ηχογραφήσεων! Ούτε ένα δωμάτιο να μείνω δεν ήταν διατεθειμένοι να μου παρέχουν, πράγμα που καθιστούσε αδύνατη την μετάβασή μου εκεί καθώς αντιμετώπισα και το επιπρόσθετο πρόβλημα της Αμερικανικής Πρεσβείας, η οποία για να μου δώσει επαγγελματική βίζα τριών μηνών ζητούσε να βάλουμε ενέχυρο το σπίτι της οικογένειας! Η δεύτερη ευκαιρία ήρθε κάποιους μήνες αργότερα και ήταν πραγματικό λουκούμι. 31 εμφανίσεις σαν support act στην Αμερικανική περιοδεία των Megadeth για το So Far, So Good…So what, επί πληρωμή, παρακαλώ! Δυστυχώς το πρόβλημα των στρατιωτικών υποχρεώσεων μας τα χάλασε ακόμα μια φορά... Εγώ προσωπικά είχα επίσης προσπαθήσει να αντικαταστήσω τον Pete Blakk στους King Diamond, αλλά και εκεί... τζίφος! Δεν βαριέσαι...
Α.Ρ Πως προέκυψε η συνεργασία με τον Lord (Βαγγέλη Μπαλτά) στη συλλογή Greece Attacks;
-Τι πιο λογικό; Φίλοι ήμασταν, να τραγουδήσει ένα τραγούδι ήθελε, το Great Balls Of Fire άρεσε και στους δυο μας, οπότε όλα ήρθαν εύκολα. Και καθώς ήταν και ο εμπνευστής της όλης ιδέας, πιάσαμε αξιοκρατικά (λέμε τώρα) την πρώτη θέση στην συλλογή! Και το επαναλάβαμε και στην δεύτερη, μόνο που αυτήν τη φορά το κάναμε σαν ντουέτο, Nigel Foxxe/The Lord, καθώς οι Nigel Foxxe’s Inc. δεν υφίσταντο πλέον.
Α.Ρ Γιατί διαλύθηκαν οι Nigel Foxxe’s Inc;
Η γρήγορη απάντηση: Παίξαμε μπουνιές με τον Johhny. Κυριολεκτικά! Η εξέλιξη; Έχουμε ξεκινήσει τις πρόβες για το τρίτο άλμπουμ με την προσθήκη του Νίκου Τάγαρη (τέως μπασίστα των Ripper) στην δεύτερη κιθάρα. Για πρώτη φορά έχουμε μοιραστεί εξ’ίσου τα συνθετικά βάρη και οφείλω να ομολογήσω πως ο Νίκος είχε καταπληκτικές ιδέες και μάλιστα νεοκλασσικίζουσες, κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα. Δυστυχώς για τον Johhny είχαμε ρίξει αισθητά τις ταχύτητες κινούμενοι σε πιο τεχνικά μονοπάτια, έχοντας μέχρι και αργά ακουστικά μέρη στα κομμάτια. Κάποια στιγμή σε μια πρόβα ο Johhny έχει πια απαυδήσει και γυρνάει στον Νίκο και του λέει: Καλά ρε συ, αυτός έχει φλωρέψει (για μένα μιλούσε, φυσικά), εσύ που είσαι thrasher τι δικαιολογία έχεις; Τι μαλακίες είναι αυτές που γράφετε; Νοιώθω λες και παίζω μουσική για τσόντα! Ε, όπως καταλαβαίνεις εγώ στράβωσα, αρχίσαμε να βριζόμαστε, βγήκα από τα ρούχα μου, του πέταξα την κιθάρα στο κεφάλι, μου χίμηξε και καταλήξαμε να κυλιόμαστε στο πάτωμα παίζοντας μια ξεγυρισμένη κλωτσοπατινάδα! Φυσικό επακόλουθο ήταν να το διαλύσουμε. Το θεϊκό της όλης υπόθεσης ήταν που μπαίνει στο δωμάτιο να μας χωρίσει ο Νίκος Αθανασίου, ο ιδιοκτήτης του Quallisound, του studio που κάναμε τις πρόβες και μου λέει το αμίμητο: Ρε πας καλά; Τα έβαλες με το βουνό; Βλέπεις τότε ήμουν 56 κιλά και ο Johhny 120! Τώρα που τα θυμάμαι γελάω αλλά τότε το είχαμε πάρει πολύ σοβαρά. Κάναμε να ξαναμιλήσουμε τρία με τέσσερα χρόνια. Και το χειρότερο όλων ήταν πως ο Wolf, που μέχρι τότε δεν είχε εκφράσει κάποιο παράπονο ή δυσαρέσκεια, έφυγε για να πάει να παίξει στους Spitfire με την δήλωση: Επιτέλους να πάμε σε μια μπάντα να παίξουμε σοβαρή μουσική. Λες και εμείς παίζαμε παπαριές. Παρ'όλα αυτά θα δηλώσω το εξής: Σαν σχήμα ήμασταν πολύ δεμένοι, παίζαμε τα κομμάτια ζωντανά νότα προς νότα και με μια δύναμη και ενέργεια που καμιά άλλη εγχώρια μπάντα δεν διέθετε και οι δύο συνεργάτες μου ήταν πραγματικά μουσικά στηρίγματα! Ειδικά ο Johhny είναι ένας από τους πέντε καλύτερους drummers που είχα ποτέ την ευκαιρία να παίξω μαζί τους. Αν μπορούσε μόνο να αποβάλλει αυτήν την, είμαι-ένας-thrasher-και-αν-δεν-παίξω-γρηγορότερα-και-δυνατότερα-από-όλους-πως-θα-ξεχωρίσω, παιδιάστικη νοοτροπία που δυστυχώς τον διακατέχει μέχρι και σήμερα, θα μπορούσε να είναι ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών, στην Ευρώπη τουλάχιστον καθώς το ταλέντο του είναι απίστευτο. Ομοίως ο Wolf εξελίχθηκε σε έναν υπεράρτιο jazz/fusion μπασσίστα και ταυτόχρονα είναι ένας πολύ επιτυχημένος κατασκευαστής οργάνων στην Ολλανδία, αλλά έχει την κακή τάση να απαξιώνει το παρελθόν του ως metal μουσικός. Ας είναι...
Α.Ρ. Τι ακολούθησε μετά;
-Τεμπελιά και λούφα... Για λίγο διάστημα δεν ασχολήθηκα με την μουσική, δηλαδή δεν προσπάθησα να φτιάξω καινούριο σχήμα. Μετά από κάμποσο καιρό μου ξανακόλλησε το μικρόβιο και έφτιαξα τους Censored, με τους Μάνο Μανουσέλη στην κιθάρα, Κυπριανό Γρηγορίου στο μπάσο και Βαγγέλη Παπαχριστόπουλο στα τύμπανα (ναι, αυτούς που έπαιξαν μετά στους Divorce), που είχαν εντελώς διαφορετική μουσική κατεύθυνση. Έγραψα δεκαπέντε περίπου καινούρια κομμάτια που άνετα τα χαρακτήριζες μελωδικό metal ή και hard rock, αν θέλεις, λειώσαμε στις πρόβες, κάναμε τέσσερις ζωντανές εμφανίσεις (καμία από αυτές με τον Μάνο, μία με τον Στέλιο Μάμαλη, μία με τον Κώστα Παρινό στο Ρόδον, μαζί με τους Douglas και τους Crushκαι δύο σαν τρίο με τον Τέρρυ Μαυρίδη στο μπάσο)και τα παρατήσαμε. Τα περισσότερα αυτών των τραγουδιών, με την προσθήκη ενός καινούριου, τα κυκλοφόρησα το 2003 από την Sound And Vision του Μπαλτά με τα φωνητικά να τα έχει αναλάβει ο Βασίλης Αξιώτης. Έκτοτε ασχολήθηκα με την μουσική σε προσωπικό επίπεδο, μελετώντας, γράφοντας, κάνοντας κάποιες παραγωγές και παίζοντας σαν session μουσικός όπου παρουσιάστηκε ανάγκη και δούλεψα και για δύο σχεδόν δεκαετίες στα σκυλάδικα.
Α.Ρ Μετά από τόσο έντονη δεκαετία του 80, δίσκους, συναυλίες, χαρές, απογοητεύσεις, τι σου έμεινε;
-Η ικανοποίηση πως έγινα καλύτερος μουσικός, δεν έμπλεξα
με τις γνωστές παπαριές που ταλανίζουν τον χώρο, αλκοόλ, ναρκωτικά και τα ρέστα και γνώρισα και συνεργάστηκα με μερικούς κορυφαίους μουσικούς πράγμα που θεωρώ ευλογία. Έζησα το metal στην ακμή του, είδα ζωντανά μερικά από τα καλύτερα σχήματα στις καλύτερες στιγμές τους και το σπουδαιότερο, ήμουν από τους πρωτοπόρους της δημιουργίας αυτού που λέμε metal σκηνή στην Ελλάδα, κυκλοφορώντας δικές μου μουσικές δημιουργίες, που έτυχαν θετικής ανταπόκρισης από το κοινό. Αυτό από μόνο του είναι ανεκτίμητο. Το γεγονός πως ακόμα, σπάνια πια είναι η αλήθεια, με συναντούν κάποια πολύ νέα παιδιά ηλικίας 14 με 16 ετών στον δρόμο και με ρωτάνε με ενθουσιασμό, αν είμαι ο Nigel Foxxe, μου δημιουργεί ένα μοναδικό συναίσθημα! Και το καλύτερο όλων είναι πως η ενασχόλησή μου με την μουσική με έχει βοηθήσει επανειλημμένα να ανταπεξέλθω σε δύσκολες προσωπικές καταστάσεις, καταφεύγοντας στην ανακούφιση που προσφέρει.
Α.Ρ Πως βλέπεις τα ελληνικά metal συγκροτήματα σήμερα. Ποιους ξεχωρίζεις;
- Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια σχήματα γιατί θα γίνω, αναπόφευκτα, αντιπαθής. Θα τολμήσω όμως να στηλιτεύσω κάποιες καταστάσεις και πρακτικές που έχουν γίνει κανόνες τα τελευταία χρόνια και με ενοχλούν τα μάλα. Για να εξηγούμαι: έχουμε καταπληκτικούς μουσικούς στην χώρα μας που είναι ικανοί για το καλύτερο και μπορούν να σταθούν επί ίσοις όροις απέναντι στα λεγόμενα μεγαθήρια του εξωτερικού. Μια ματιά στην καριέρα των Rotting Christ ή, ακόμα καλύτερα, των Firewind και του Gus G. ιδιαίτερα ως κιθαρίστα του Ozzy, θα πείσει και τον πιο αρνητικά κείμενο στο όλο θέμα. Δεν περιορίζομαι σε αυτά τα ονόματα, απλά φέρνω το πιο σύνηθες παράδειγμα. Μέχρι εδώ καλά. Αυτό που δεν μπορώ να καταπιώ είναι η εμμονή νέων ταλαντούχων παιδιών στην αντιγραφή των διάφορων ινδαλμάτων τους, είτε μουσικά, είτε ηχητικά, είτε δημιουργικά. Δεν θα διαφωνήσω πως επιρροές έχουμε όλοι! Ένας από τους σπουδαιότερους μουσικούς του πλανήτη, ο Larry Carlton, έχει πει το σοφό: όσο ακούω μουσική, παίζω! Αν μη τι άλλο η μουσική είναι ανακύκλωση. Όλοι βαδίζουμε πάνω στους κανόνες που έθεσαν οι κλασσικοί συνθέτες εξακόσια χρόνια πριν και ο καθένας μας προσπαθεί να φτιάξει κάτι δικό του που θα αφήσει το προσωπικό του στίγμα, ξεχωρίζοντας από το πλήθος. Χωρίς ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ αυτό δεν είναι δυνατόν! Ναι, μπορεί να είσαι γενικώς αναγνωρίσιμος, αλλά εάν σου κολλήσει η ρετσινιά πως είσαι έστω και μερικώς αντίγραφο κάποιου άλλου, δεν θα την αποβάλλεις ποτέ! Ειδικά αυτή η μανία να ακουγόμαστε όπως οι άλλοι οι επιτυχημένοι είναι κάτι που δεν μπορώ να το καταπιώ με τίποτα. Θα είχαν κάνει καριέρα οι Manowar, Judas Priest, Iron Maiden, Metallica, Motorhead και όλοι οι υπόλοιποι αν δεν είχαν ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ και άμεσα και αβίαστα ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΜΟ ήχο; Όχι βέβαια, οπότε γιατί να το κάνεις εσύ, όταν θέλεις να ξεχωρίσεις;
Το άλλο που με ενοχλεί και το θεωρώ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ είναι αυτή η κακή πρακτική του buying in, όπως ονομάζεται, και που θέλει τα νέα συγκροτήματα να πληρώνουν για να παίξουν ως support acts σε ξένα σχήματα, εδώ και στο εξωτερικό. ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΧΙ! Θέλεις να παρουσιάσεις την δουλειά σου σε σαφέστατα περισσότερο κόσμο, ανοίγοντας για κάποιο επώνυμο σχήμα; ΚΑΝΕ ΤΟ ΔΩΡΕΑΝ, εάν δεν γίνεται αλλοιώς! Μαζί σου! Αλλά να πληρώσεις τον επιτήδειο, κουτοπόνηρο (μάνατζερ, διοργανωτή, ιδιοκτήτη του χώρου της εμφάνισης, όποιος είναι τέλος πάντων), για να βγάλει αυτός παραπάνω χρήμα είναι ΜΑΛΑΚΙΑ ΟΛΚΗΣ! Ή το άλλο το αμίμητο, που νοικιάζουν δύο ή τρεις μπάντες ένα van και ουσιαστικά ζουν μέσα σε αυτό για δύο με τρεις εβδομάδες και τους τρώει η αυπνία, η κούραση και η απλυσιά, γυρνώντας την Ευρώπη και παίζοντας σε 50-100 άτομα την βραδυά (πολλές φορές και σε λιγότερα από 20) και έχουν πληρώσει από την τσέπη τους για αυτό κάποιον, ντε και καλά, διοργανωτή/μάνατζερ; Ρε μην σώσω να ακουστώ ποτέ! Θέλεις να διαθέσεις χρήμα για να γίνεις γνωστός λεβέντη μου; Νοίκιασε έναν συναυλιακό χώρο και παίξε με ελεύθερη είσοδο, στο φινάλε. Εκεί να δεις κόσμο που θα μαζέψεις. Και αν δεν μπορείς να επωμιστείς μόνος σου το κόστος φώναξε και άλλα δύο ή τρία σχήματα και μοιραστείτε τα έξοδα! Το να μην έχεις έσοδα από μια εμφάνιση το καταπίνω. Το να πληρώσεις για να παίξεις, με τίποτα. Εάν θέλεις να διαφημίσεις την δουλειά σου υπάρχουν πολύ καλύτεροι τρόποι και με μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας. Πλήρωσε για να γυρίσεις ένα καλό video clip, μοίρασε 150 cds δωρεάν, επένδυσε σε μια τηλεοπτική διαφήμηση, κάτι θα σκεφτείς... Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό. Μάθε τι στα κομμάτια είναι αυτό που παίζεις! Η μουσική είναι μια ΓΛΩΣΣΑ! Αν δεν την μιλάμε όλοι όσοι θέλουμε να παίξουμε μαζί σαν σχήμα, δεν θα τα καταφέρουμε. Δεν λέω να γίνεις αυθεντία στα ανώτερα θεωρητικά αλλά, όπως και να το κάνουμε, τα βασικά πρέπει να τα ξέρεις βρε αδερφέ. Αλλοιώς, πολύ απλά, δεν θα συνεννοηθούμε ποτέ. Και μία επισήμανση: τα likes στο facebook δεν σε κάνουν καλό μουσικό! Ούτε τα views στο you tube! Δημοφιλή ίσως. Προβεβλημένο, σίγουρα. Όχι απαραίτητα καλό, όμως.
Α.Ρ Εδώ και λίγα χρόνια ασχολείσαι με ένα συγκρότημα διασκευών
- Αυτό ξεκίνησε πριν από επτά χρόνια, αν θυμάμαι καλά. Το πρώτο σχήμα ήταν οι False Metal και ήταν ιδέα του Πέτρου Καραλή του τραγουδιστή η δημιουργία του. Στην πρώτη σαιζόν εκείνου του σχήματος είχα φέρει για drummer τον Johhny και ήταν πολύ ωραία αίσθηση που ξαναπαίξαμε μαζί μετά από 25 χρόνια! Τέλος πάντων, μετά από δύο χρόνια έφυγα και εγώ και φτιάξαμε τους MetalList και παίζαμε για δυόμιση χρόνια. Μετά τα πράγματα, ως συνήθως, στράβωσαν πάλι και το διαλύσαμε. Πάντως την ξαναέφτιαξα την μπάντα φέτος αλλά, προς το παρόν, είμαστε αδρανείς καθώς ο Mike Livas, ο τραγουδιστής μας, παίζει αυτήν την εποχή με τον Tolkki. Από Σεπτέμβριο το ξαναβλέπουμε...
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
Α.Ρ Τόσο σαν Flames όσο και σαν Nigel Foxxe’s Inc. είχατε σκεφτεί το ενδεχόμενο να προσπαθήσετε για καριέρα στο εξωτερικό; Οι Flames όχι, από όσο θυμάμαι, παρά το γεγονός πως είχαμε μερικές χιλιάδες πωλήσεις σε Γερμανία και Ιταλία. Για την ακρίβεια στην Ιταλία είχαμε βρεθεί στο chart των αναγνωστών του Ιταλικού περιοδικού Heavy Metal κάτι... στο νούμερο έξι με το Made In Hell ενώ το Ultimate Sin ήταν στο νούμερο 5 και το Ride The Lightning στο νούμερο 7! Οι Nigel Foxxe’s Inc. ναι. Δύο φορές και αποτύχαμε παταγωδώς λόγω ειδικών συνθηκών. Η πρώτη ήταν αμέσως μετά την κυκλοφορία του War Of The Godz. H FM είχε στείλει το άλμπουμ στην Roadracer Records, το Αμερικανικό παράρτημα της Roadrunner, και οι Αμερικανοί θεώρησαν πως το υλικό ήταν καλό αλλά δεν τους άρεσε η παραγωγή, οπότε και πρότειναν να πάμε η μπάντα στην Αμερική και να επαναηχογραφήσουμε το άλμπουμ εκεί. Δυστυχώς ο Johhny και ο Wolf δεν είχαν πάει φαντάροι και δεν υπήρχε περίπτωση να τους δώσουν βίζα! Όταν το αναφέραμε στους Αμερικανούς μας πρότειναν να πάω μόνο εγώ και να μου βρουν μουσικούς να με πλαισιώσουν στις ηχογραφήσεις αλλά και πάλι χάλασε η δουλειά καθώς το μόνο που προσέφεραν ήταν τα έξοδα των προβών και των ηχογραφήσεων! Ούτε ένα δωμάτιο να μείνω δεν ήταν διατεθειμένοι να μου παρέχουν, πράγμα που καθιστούσε αδύνατη την μετάβασή μου εκεί καθώς αντιμετώπισα και το επιπρόσθετο πρόβλημα της Αμερικανικής Πρεσβείας, η οποία για να μου δώσει επαγγελματική βίζα τριών μηνών ζητούσε να βάλουμε ενέχυρο το σπίτι της οικογένειας! Η δεύτερη ευκαιρία ήρθε κάποιους μήνες αργότερα και ήταν πραγματικό λουκούμι. 31 εμφανίσεις σαν support act στην Αμερικανική περιοδεία των Megadeth για το So Far, So Good…So what, επί πληρωμή, παρακαλώ! Δυστυχώς το πρόβλημα των στρατιωτικών υποχρεώσεων μας τα χάλασε ακόμα μια φορά... Εγώ προσωπικά είχα επίσης προσπαθήσει να αντικαταστήσω τον Pete Blakk στους King Diamond, αλλά και εκεί... τζίφος! Δεν βαριέσαι...
Α.Ρ Πως προέκυψε η συνεργασία με τον Lord (Βαγγέλη Μπαλτά) στη συλλογή Greece Attacks;
-Τι πιο λογικό; Φίλοι ήμασταν, να τραγουδήσει ένα τραγούδι ήθελε, το Great Balls Of Fire άρεσε και στους δυο μας, οπότε όλα ήρθαν εύκολα. Και καθώς ήταν και ο εμπνευστής της όλης ιδέας, πιάσαμε αξιοκρατικά (λέμε τώρα) την πρώτη θέση στην συλλογή! Και το επαναλάβαμε και στην δεύτερη, μόνο που αυτήν τη φορά το κάναμε σαν ντουέτο, Nigel Foxxe/The Lord, καθώς οι Nigel Foxxe’s Inc. δεν υφίσταντο πλέον.
 |
| Φωτό από το οπισθόφυλλο του άλμπουμ των Nigle Foxxe's Inc. |
Η γρήγορη απάντηση: Παίξαμε μπουνιές με τον Johhny. Κυριολεκτικά! Η εξέλιξη; Έχουμε ξεκινήσει τις πρόβες για το τρίτο άλμπουμ με την προσθήκη του Νίκου Τάγαρη (τέως μπασίστα των Ripper) στην δεύτερη κιθάρα. Για πρώτη φορά έχουμε μοιραστεί εξ’ίσου τα συνθετικά βάρη και οφείλω να ομολογήσω πως ο Νίκος είχε καταπληκτικές ιδέες και μάλιστα νεοκλασσικίζουσες, κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα. Δυστυχώς για τον Johhny είχαμε ρίξει αισθητά τις ταχύτητες κινούμενοι σε πιο τεχνικά μονοπάτια, έχοντας μέχρι και αργά ακουστικά μέρη στα κομμάτια. Κάποια στιγμή σε μια πρόβα ο Johhny έχει πια απαυδήσει και γυρνάει στον Νίκο και του λέει: Καλά ρε συ, αυτός έχει φλωρέψει (για μένα μιλούσε, φυσικά), εσύ που είσαι thrasher τι δικαιολογία έχεις; Τι μαλακίες είναι αυτές που γράφετε; Νοιώθω λες και παίζω μουσική για τσόντα! Ε, όπως καταλαβαίνεις εγώ στράβωσα, αρχίσαμε να βριζόμαστε, βγήκα από τα ρούχα μου, του πέταξα την κιθάρα στο κεφάλι, μου χίμηξε και καταλήξαμε να κυλιόμαστε στο πάτωμα παίζοντας μια ξεγυρισμένη κλωτσοπατινάδα! Φυσικό επακόλουθο ήταν να το διαλύσουμε. Το θεϊκό της όλης υπόθεσης ήταν που μπαίνει στο δωμάτιο να μας χωρίσει ο Νίκος Αθανασίου, ο ιδιοκτήτης του Quallisound, του studio που κάναμε τις πρόβες και μου λέει το αμίμητο: Ρε πας καλά; Τα έβαλες με το βουνό; Βλέπεις τότε ήμουν 56 κιλά και ο Johhny 120! Τώρα που τα θυμάμαι γελάω αλλά τότε το είχαμε πάρει πολύ σοβαρά. Κάναμε να ξαναμιλήσουμε τρία με τέσσερα χρόνια. Και το χειρότερο όλων ήταν πως ο Wolf, που μέχρι τότε δεν είχε εκφράσει κάποιο παράπονο ή δυσαρέσκεια, έφυγε για να πάει να παίξει στους Spitfire με την δήλωση: Επιτέλους να πάμε σε μια μπάντα να παίξουμε σοβαρή μουσική. Λες και εμείς παίζαμε παπαριές. Παρ'όλα αυτά θα δηλώσω το εξής: Σαν σχήμα ήμασταν πολύ δεμένοι, παίζαμε τα κομμάτια ζωντανά νότα προς νότα και με μια δύναμη και ενέργεια που καμιά άλλη εγχώρια μπάντα δεν διέθετε και οι δύο συνεργάτες μου ήταν πραγματικά μουσικά στηρίγματα! Ειδικά ο Johhny είναι ένας από τους πέντε καλύτερους drummers που είχα ποτέ την ευκαιρία να παίξω μαζί τους. Αν μπορούσε μόνο να αποβάλλει αυτήν την, είμαι-ένας-thrasher-και-αν-δεν-παίξω-γρηγορότερα-και-δυνατότερα-από-όλους-πως-θα-ξεχωρίσω, παιδιάστικη νοοτροπία που δυστυχώς τον διακατέχει μέχρι και σήμερα, θα μπορούσε να είναι ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών, στην Ευρώπη τουλάχιστον καθώς το ταλέντο του είναι απίστευτο. Ομοίως ο Wolf εξελίχθηκε σε έναν υπεράρτιο jazz/fusion μπασσίστα και ταυτόχρονα είναι ένας πολύ επιτυχημένος κατασκευαστής οργάνων στην Ολλανδία, αλλά έχει την κακή τάση να απαξιώνει το παρελθόν του ως metal μουσικός. Ας είναι...
Α.Ρ. Τι ακολούθησε μετά;
-Τεμπελιά και λούφα... Για λίγο διάστημα δεν ασχολήθηκα με την μουσική, δηλαδή δεν προσπάθησα να φτιάξω καινούριο σχήμα. Μετά από κάμποσο καιρό μου ξανακόλλησε το μικρόβιο και έφτιαξα τους Censored, με τους Μάνο Μανουσέλη στην κιθάρα, Κυπριανό Γρηγορίου στο μπάσο και Βαγγέλη Παπαχριστόπουλο στα τύμπανα (ναι, αυτούς που έπαιξαν μετά στους Divorce), που είχαν εντελώς διαφορετική μουσική κατεύθυνση. Έγραψα δεκαπέντε περίπου καινούρια κομμάτια που άνετα τα χαρακτήριζες μελωδικό metal ή και hard rock, αν θέλεις, λειώσαμε στις πρόβες, κάναμε τέσσερις ζωντανές εμφανίσεις (καμία από αυτές με τον Μάνο, μία με τον Στέλιο Μάμαλη, μία με τον Κώστα Παρινό στο Ρόδον, μαζί με τους Douglas και τους Crushκαι δύο σαν τρίο με τον Τέρρυ Μαυρίδη στο μπάσο)και τα παρατήσαμε. Τα περισσότερα αυτών των τραγουδιών, με την προσθήκη ενός καινούριου, τα κυκλοφόρησα το 2003 από την Sound And Vision του Μπαλτά με τα φωνητικά να τα έχει αναλάβει ο Βασίλης Αξιώτης. Έκτοτε ασχολήθηκα με την μουσική σε προσωπικό επίπεδο, μελετώντας, γράφοντας, κάνοντας κάποιες παραγωγές και παίζοντας σαν session μουσικός όπου παρουσιάστηκε ανάγκη και δούλεψα και για δύο σχεδόν δεκαετίες στα σκυλάδικα.
-Η ικανοποίηση πως έγινα καλύτερος μουσικός, δεν έμπλεξα
με τις γνωστές παπαριές που ταλανίζουν τον χώρο, αλκοόλ, ναρκωτικά και τα ρέστα και γνώρισα και συνεργάστηκα με μερικούς κορυφαίους μουσικούς πράγμα που θεωρώ ευλογία. Έζησα το metal στην ακμή του, είδα ζωντανά μερικά από τα καλύτερα σχήματα στις καλύτερες στιγμές τους και το σπουδαιότερο, ήμουν από τους πρωτοπόρους της δημιουργίας αυτού που λέμε metal σκηνή στην Ελλάδα, κυκλοφορώντας δικές μου μουσικές δημιουργίες, που έτυχαν θετικής ανταπόκρισης από το κοινό. Αυτό από μόνο του είναι ανεκτίμητο. Το γεγονός πως ακόμα, σπάνια πια είναι η αλήθεια, με συναντούν κάποια πολύ νέα παιδιά ηλικίας 14 με 16 ετών στον δρόμο και με ρωτάνε με ενθουσιασμό, αν είμαι ο Nigel Foxxe, μου δημιουργεί ένα μοναδικό συναίσθημα! Και το καλύτερο όλων είναι πως η ενασχόλησή μου με την μουσική με έχει βοηθήσει επανειλημμένα να ανταπεξέλθω σε δύσκολες προσωπικές καταστάσεις, καταφεύγοντας στην ανακούφιση που προσφέρει.
 |
| Με τους Nigle Foxx'es Inc έξω από το ιστορικό δισκάδικο Happening το 1988. Ο γράφων είναι ο πρώτος δεξιά. |
- Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια σχήματα γιατί θα γίνω, αναπόφευκτα, αντιπαθής. Θα τολμήσω όμως να στηλιτεύσω κάποιες καταστάσεις και πρακτικές που έχουν γίνει κανόνες τα τελευταία χρόνια και με ενοχλούν τα μάλα. Για να εξηγούμαι: έχουμε καταπληκτικούς μουσικούς στην χώρα μας που είναι ικανοί για το καλύτερο και μπορούν να σταθούν επί ίσοις όροις απέναντι στα λεγόμενα μεγαθήρια του εξωτερικού. Μια ματιά στην καριέρα των Rotting Christ ή, ακόμα καλύτερα, των Firewind και του Gus G. ιδιαίτερα ως κιθαρίστα του Ozzy, θα πείσει και τον πιο αρνητικά κείμενο στο όλο θέμα. Δεν περιορίζομαι σε αυτά τα ονόματα, απλά φέρνω το πιο σύνηθες παράδειγμα. Μέχρι εδώ καλά. Αυτό που δεν μπορώ να καταπιώ είναι η εμμονή νέων ταλαντούχων παιδιών στην αντιγραφή των διάφορων ινδαλμάτων τους, είτε μουσικά, είτε ηχητικά, είτε δημιουργικά. Δεν θα διαφωνήσω πως επιρροές έχουμε όλοι! Ένας από τους σπουδαιότερους μουσικούς του πλανήτη, ο Larry Carlton, έχει πει το σοφό: όσο ακούω μουσική, παίζω! Αν μη τι άλλο η μουσική είναι ανακύκλωση. Όλοι βαδίζουμε πάνω στους κανόνες που έθεσαν οι κλασσικοί συνθέτες εξακόσια χρόνια πριν και ο καθένας μας προσπαθεί να φτιάξει κάτι δικό του που θα αφήσει το προσωπικό του στίγμα, ξεχωρίζοντας από το πλήθος. Χωρίς ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ αυτό δεν είναι δυνατόν! Ναι, μπορεί να είσαι γενικώς αναγνωρίσιμος, αλλά εάν σου κολλήσει η ρετσινιά πως είσαι έστω και μερικώς αντίγραφο κάποιου άλλου, δεν θα την αποβάλλεις ποτέ! Ειδικά αυτή η μανία να ακουγόμαστε όπως οι άλλοι οι επιτυχημένοι είναι κάτι που δεν μπορώ να το καταπιώ με τίποτα. Θα είχαν κάνει καριέρα οι Manowar, Judas Priest, Iron Maiden, Metallica, Motorhead και όλοι οι υπόλοιποι αν δεν είχαν ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ και άμεσα και αβίαστα ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΜΟ ήχο; Όχι βέβαια, οπότε γιατί να το κάνεις εσύ, όταν θέλεις να ξεχωρίσεις;
Το άλλο που με ενοχλεί και το θεωρώ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ είναι αυτή η κακή πρακτική του buying in, όπως ονομάζεται, και που θέλει τα νέα συγκροτήματα να πληρώνουν για να παίξουν ως support acts σε ξένα σχήματα, εδώ και στο εξωτερικό. ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΧΙ! Θέλεις να παρουσιάσεις την δουλειά σου σε σαφέστατα περισσότερο κόσμο, ανοίγοντας για κάποιο επώνυμο σχήμα; ΚΑΝΕ ΤΟ ΔΩΡΕΑΝ, εάν δεν γίνεται αλλοιώς! Μαζί σου! Αλλά να πληρώσεις τον επιτήδειο, κουτοπόνηρο (μάνατζερ, διοργανωτή, ιδιοκτήτη του χώρου της εμφάνισης, όποιος είναι τέλος πάντων), για να βγάλει αυτός παραπάνω χρήμα είναι ΜΑΛΑΚΙΑ ΟΛΚΗΣ! Ή το άλλο το αμίμητο, που νοικιάζουν δύο ή τρεις μπάντες ένα van και ουσιαστικά ζουν μέσα σε αυτό για δύο με τρεις εβδομάδες και τους τρώει η αυπνία, η κούραση και η απλυσιά, γυρνώντας την Ευρώπη και παίζοντας σε 50-100 άτομα την βραδυά (πολλές φορές και σε λιγότερα από 20) και έχουν πληρώσει από την τσέπη τους για αυτό κάποιον, ντε και καλά, διοργανωτή/μάνατζερ; Ρε μην σώσω να ακουστώ ποτέ! Θέλεις να διαθέσεις χρήμα για να γίνεις γνωστός λεβέντη μου; Νοίκιασε έναν συναυλιακό χώρο και παίξε με ελεύθερη είσοδο, στο φινάλε. Εκεί να δεις κόσμο που θα μαζέψεις. Και αν δεν μπορείς να επωμιστείς μόνος σου το κόστος φώναξε και άλλα δύο ή τρία σχήματα και μοιραστείτε τα έξοδα! Το να μην έχεις έσοδα από μια εμφάνιση το καταπίνω. Το να πληρώσεις για να παίξεις, με τίποτα. Εάν θέλεις να διαφημίσεις την δουλειά σου υπάρχουν πολύ καλύτεροι τρόποι και με μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας. Πλήρωσε για να γυρίσεις ένα καλό video clip, μοίρασε 150 cds δωρεάν, επένδυσε σε μια τηλεοπτική διαφήμηση, κάτι θα σκεφτείς... Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό. Μάθε τι στα κομμάτια είναι αυτό που παίζεις! Η μουσική είναι μια ΓΛΩΣΣΑ! Αν δεν την μιλάμε όλοι όσοι θέλουμε να παίξουμε μαζί σαν σχήμα, δεν θα τα καταφέρουμε. Δεν λέω να γίνεις αυθεντία στα ανώτερα θεωρητικά αλλά, όπως και να το κάνουμε, τα βασικά πρέπει να τα ξέρεις βρε αδερφέ. Αλλοιώς, πολύ απλά, δεν θα συνεννοηθούμε ποτέ. Και μία επισήμανση: τα likes στο facebook δεν σε κάνουν καλό μουσικό! Ούτε τα views στο you tube! Δημοφιλή ίσως. Προβεβλημένο, σίγουρα. Όχι απαραίτητα καλό, όμως.
Α.Ρ Εδώ και λίγα χρόνια ασχολείσαι με ένα συγκρότημα διασκευών
- Αυτό ξεκίνησε πριν από επτά χρόνια, αν θυμάμαι καλά. Το πρώτο σχήμα ήταν οι False Metal και ήταν ιδέα του Πέτρου Καραλή του τραγουδιστή η δημιουργία του. Στην πρώτη σαιζόν εκείνου του σχήματος είχα φέρει για drummer τον Johhny και ήταν πολύ ωραία αίσθηση που ξαναπαίξαμε μαζί μετά από 25 χρόνια! Τέλος πάντων, μετά από δύο χρόνια έφυγα και εγώ και φτιάξαμε τους MetalList και παίζαμε για δυόμιση χρόνια. Μετά τα πράγματα, ως συνήθως, στράβωσαν πάλι και το διαλύσαμε. Πάντως την ξαναέφτιαξα την μπάντα φέτος αλλά, προς το παρόν, είμαστε αδρανείς καθώς ο Mike Livas, ο τραγουδιστής μας, παίζει αυτήν την εποχή με τον Tolkki. Από Σεπτέμβριο το ξαναβλέπουμε...
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
20/5/17/
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπολαυστικός ο Λάκης...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι κάποτε πως σε μια επισκεψή μου στο παλιό Rock City στην Σωκράτους...εν έτει 1989, μ' έβαλε με το ζόρι ν' αγοράσω ένα βινύλιο των Drive, She Said...
Βravo Nigel...
Δεν σε χάλασε!
Διαγραφήαναμφισβητητα ανθρωπος με ταλεντο ...
ΑπάντησηΔιαγραφήνα αναφερω κατι που αρκετοι γνωριζουν αλλα οχι ολοι ....
Οι Flames ,στην αρχη σπρωχτηκαν απο το τοτε περιοδικο 'heavy metal' , σαν Γερμανικο συγκροτημα μαλιστα στα πρωτα τευχη του, θα ελεγα οτι ηταν το βασικο συγκροτημα του περιοδικου , εξαπατωντας αρκετους ακροατες του metal που πηγαν και αγορασαν το συγκεκριμενο δισκο.Εκεινη την εποχη υπηρχε μια προκαταληψη απενταντι στα Ελληνικα σχηματα , ομως αυτη η εξαπατηση για μενα αποτελει μελανο σημειο στην ιστορια του μουσικου τυπου . Αυτο το περιστατικο δεν επιδεχεται αμφισβητηση για οσους το αμφισβητουν μπορουν να ψαξουν και να βρουν ( πραγμα πιθανων δυσκολο βεβαια αλλα καποιοι τα εχουν ) τα συγκεκριμενα τευχη . Μαλιστα κατετασε τους flames αναμεσα στους metalica ,maiden κτλ .Δεν ηθελε και πολλα ο τοτε πιτσιρικας για να αγορασει το αλμπουμ τους .Γνωριζω αρκετους που την 'πατησαν ' ετσι . Βλεπετε εκεινη την εποχη δεν υπηρχει ιντερνετ και η ροη πληροφοριων ηταν ελαχιστη . Αυτα για τους flames .
Διαφωνω καθετα με αυτο που αναφερει για τα views του youtube .Αν τα views ειναι πραγματικα , τοτε σαφως και λενε πολλα πραγματα και θα ελεγα οτι αποδιδουν και δικαοσυνη πολλες φορες .Πραγματα που αξιζαν και ποτε δεν ακουστηκαν αποκτουν εστω και των υστερων αναγνωριση .
Πριν την εμφανιση του ιντερνετ , ο μουσικος τυπος στην Ελλαδα , στον heavy χωρο ηταν συγκεκεριμενα ατομα , μια παρεα , ενας μικρος κυκλος . Οποτε αυτοι εσπρωχναν τους κολλητους τους .Θυμαται κανεις τα dangerακια ?
Θυμαμαι την διθυραμβικη κριτικη που ειχε λαβει το cencored ...
Το εχω ακουσει πολυ προσεκτικα το cd , και θα το χαρακτηριζα σαν τα leftovers των raw silk , με αλλα λογια τα κομματια που θα μπορουσαν να ειχαν γραφτει απο τους τοτε raw silk αλλα δεν θα εμπαιναν στο cd τους ...
ΟΚ, καλό είναι να αναπολούμε και να γελάμε με κάποιες καταστάσεις που μας θυμίζουν τα Γραφικά Ελληνικά Metal 80's αλλά μέχρι εκεί. ¨Εχουν περάσει 30 χρόνια από τότε κι ακόμα ασχολούμαστε με σαχλαμάρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους επιτέλους, καλό θα είναι να πούμε πως αν δεν υπήρχε ο (συγχωρεμένος πια) Βαγγέλης να σπρώχνει και να ιντριγκάρει κάθε λίγο και λιγάκι τότε την κατάσταση στο Heavy Metal & Metal Hammer δεν θα είχε ασχοληθεί κανείς ούτε με τους Flames ούτε με τον Foxxe ούτε με κανέναν από δαύτους.
Ακόμα γελάω με τον προγραμματισμό των "τυμπάνων" στα δύο πρώτα με κάτι γυρίσματα που δεν παίζονται ακόμα κι αν έχεις τέσσερα χέρια και έξι πόδια. Έλεος...
Κι αν ανοίγαμε λίγο την κουβέντα θα μιλάγαμε για τη διαπλοκή της τότε κατάστασης αλλά τι σημασία έχει τώρα πια...