τον Μάρτιο του 1973. Εμπορικά επιτυχημένος, πολλές φορές πλατινένιος στην Αμερική, περιέχει μερικά από τα γνωστότερα τραγούδια τους. Δύο από τα κομμάτια του δίσκου ηχογραφήθηκαν σε διαφορετικό από τον συνήθη ήχο των Zeppelin, τo funky The Crunge (Bonham & Jones ήταν λάτρεις του ήχου των Motown & Stax καθώς και του James Brown) και το reggae D’yer Mak’er.
Το δεύτερο, το οποίο θα παρουσιάσουμε σήμερα, πιστώνεται συνθετικά και στα τέσσερα μέλη της μπάντας. Ξεκίνησε από τα τύμπανα του Bonham κατά τη διάρκεια πρόβας, ο οποίος προσπάθησε να ‘’διασταυρώσει’’ τον ήχο των φωνητικών συγκροτημάτων της δεκαετίας του ‘50 με αυτόν της reggae. Σύμφωνα με τον John Paul Jones το συγκεκριμένο τραγούδι ξεκίνησε ως αστείο στο studio και είχε στόχο να μιμηθεί τη reggae. Ο χαρακτηριστικός ήχος των τυμπάνων επετεύχθη με την τοποθέτηση τριών μικροφώνων σε απόσταση από το σετ του Bonham. Τελικά κατέληξε, όχι μόνο να συμπεριληφθεί στον δίσκο, αλλά κυκλοφόρησε και σε μικρό δίσκο με το The Crunge στη δεύτερη πλευρά, σκαρφαλώνοντας στο Νο. 20 στις Ηνωμένες Πολιτείες ενώ δεν κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Το χαρακτηριστικό του D;yer Mak’er είναι ο ίδιος ο τίτλος του, ο οποίος δεν αναφέρεται στους στίχους του τραγουδιού.
Σύμφωνα με τον Robert Plant ο τίτλος επιλέχθηκε ώστε να αντανακλά το reggae συναίσθημα του. Ο ίδιος βρίσκει διασκεδαστικό ότι οι θαυμαστές τους παραβλέπουν τις αποστρόφους στον τίτλο και λαθεμένα τον προφέρουν Dire Maker.
Ο τίτλος, λοιπόν, είναι λογοπαίγνιο για τη λέξη Jamaica όταν ομιλείται με αγγλική προφορά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΑΚΟΣ
21/5/17/
Δημοσίευση σχολίου