Ο τίτλος του τραγουδιού, σύμφωνα με τον ντράμερ Ron Bushy & τον συνθέτη/ βασικό τραγουδιστή Doug Ingle υποτίθετο ότι θα ήταν ‘’In the Garden of Eden’’. Ο Ingle εκείνη την εποχή είχε αρχίσει να πειραματίζεται με ηλεκτρονικούς ήχους κι επιθυμούσε να συνθέσει μουσικά θέματα για ταινίες. Αποφάσισε να γράψει ένα κομμάτι το οποίο θα συμπύκνωνε τους διαφορετικούς ήχους που είχε στο κεφάλι του και δημιούργησε το riff, το οποίο του φάνηκε πολύ καλό ως βάση για περαιτέρω επεξεργασία. Προσωρινά έδωσε τον τίτλο ‘’In the Garden of Eden’’ αλλά δεν ήταν στις προθέσεις του να τον χρησιμοποιήσει σαν τελικό τίτλο.
ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ
Ένα βράδυ, κάποια κορίτσια έφεραν ένα γαλόνι (4,5 λίτρα) κόκκινο κρασί. Ο Ingle δεν είχε φάει ούτε μπουκιά επί διήμερο με συνέπεια ο οίνος να έχει μία ξαφνική και διαρκή επίδραση στην ικανότητα του να μιλάει καθαρά. Ο ντράμερ ήθελε να πληροφορηθεί πάνω σε τι δούλευε όλη την ημέρα και ο Ingle του πρότεινε να πάει στο μοναδικό μηχάνημα ηχογράφησης που είχαν και ν’ ακούσει το αποτέλεσμα της ηχογράφησης, πριν την άφιξη του οίνου. Ο Bushy το άκουσε, του άρεσε και ζήτησε να μάθει τον τίτλο. Σύμφωνα με τον συνθέτη: ‘’Νόμιζα ότι είπα In the Garden of Eden. Αυτός νόμιζε ότι είπα In-A-Gadda-Da-Vida. Πάντως έγραψε φωνητικά αυτό που νόμιζε ότι είχα πει.’’
Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο είναι το γεγονός ότι η ηχογράφηση που κατέληξε στον δίσκο ελήφθη κατά τη διάρκεια δοκιμής ήχου (sound check) όταν το συγκρότημα έπαιζε αναμένοντας την άφιξη στο studio του παραγωγού τους. Στο τέλος άρεσε σε όλους η ποιότητα και η συγκεκριμένη χρησιμοποιήθηκε. Η πρόθεση του Ingle δεν ήταν να έχει τόσο μεγάλη διάρκεια το κομμάτι αν και είχε κατά νου την ‘’ενσωμάτωση’’ σόλο από τα μέλη.
Για την κυκλοφορία του σε μικρό δίσκο στις Η.Π.Α(No.30) και σε άλλες αγορές, καθώς και για τη διάθεσή του σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, το κομμάτι περιορίστηκε χρονικά από τα -περίπου- τρία λεπτά έως τα πέντε.
Ο ομότιτλος δίσκος (πρώτος της κλασικής σύνθεσης των Iron Butterfly*) έφθασε μέχρι το No. 4 στον κατάλογο του Billboard. Παρέμεινε στους πίνακες επιτυχιών για 140 εβδομάδες εκ των οποίων τις 81 στους κορυφαίους δέκα, ενώ ήταν ο πρώτος στον οποίο απονεμήθηκε πλατίνα το 1976. Έχει πιστοποιηθεί τέσσερις φορές πλατινένιος στις Η.Π.Α. Οι πωλήσεις του παγκοσμίως ξεπερνούν τα τριάντα εκατομμύρια.
*Doug Ingle (πλήκτρα, φωνητικά)/ Erik Brann (κιθάρα, φωνητικά)/ Lee Dorman (μπάσο)/ Ron Bushy (τύμπανα).
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΑΚΟΣ
10/4/17
Δημοσίευση σχολίου