Σε ένα γεμάτο Piraeus 117 Academy, οι Blues Pills βγήκαν στη σκηνή στην ώρα τους, φορτσάτοι και με διάθεση να ευχαριστήσουν το κοινό. Από το πρώτο κομμάτι του show, το Lady In Gold από τον καινούριο τους δίσκο, έδωσαν το στίγμα τους για τη συνέχεια. Πρόκειται για μια πολύ σφιχτοδεμένη πενταμελή μπάντα (φωνή, lead κιθάρα, μπάσο, drums και rhythm κιθάρα ή πλήκτρα) με τους μουσικούς να μην πλατειάζουν ούτε μια νότα και με προφανή την πρόθεση να αναδείξουν την τραγουδίστρια Elin Larsson, η οποία με την παρουσία της δεσπόζει στη σκηνή. Η Elin, με το που βγήκε, έκλεψε τα βλέμματα του κοινού με το παράστημα, την ομορφιά και το χαμόγελό της, ενώ στη συνέχεια απέδειξε ότι η ικανότητά της ως performer δεν εξαντλείται στις εμφανισιακές της χάρες. Με τη δυνατή soulful φωνή της, την ενέργεια και το δυναμισμό της γέμιζε τη σκηνή, και παρ’όλο που η κίνησή της ήταν κάπως άχαρη, έβγαζε πάθος και απίστευτη ένταση.
Το setlist ήταν μια καλή επιλογή τραγουδιών από τα δύο albums του συγκροτήματος και σίγουρα το κοινό δεν έμεινε παραπονεμένο από κάποια σοβαρή παράλειψη. Η blues rock των Bliss, Little Boy Preacher και Ain’t No Change γινόταν λίγο πιο funky χάρη στο wah-wah εφέ της κιθάρας του Dorian Sorriaux, ενώ η διασκευή τους στο Elements and Things του Tony Joe White έμοιαζε αγνώριστη, καθώς έσμιγε με το riff του I Wanna Be Your Dog. Στο δικό μου αγαπημένο, το Astralplane, το συγκρότημα έδωσε ρέστα, αλλά τα κομμάτια στα οποία ανταποκρίθηκε περισσότερο το κοινό ήταν οι επιτυχίες τους: Το High Class Woman (το οποίο η Elin αφιέρωσε στο γυναικείο κοινό), το Lady In Gold (με το οποίο άνοιξε η συναυλία), το Little Sun (που μοιάζει σαν tribute τους στο Simple Man των Skynyrd) και φυσικά το Devil Woman (με το οποίο έκλεισαν). Η πιο αδύναμη –σχεδόν αμήχανη- στιγμή του show ήταν το I Felt A Change, με την Elin μόνη της στη σκηνή να παίζει keyboards και να ερμηνεύει μια μάλλον ανιαρή soul μπαλάντα, που αφ’ενός κούρασε αφ’ετέρου δεν κολάκευε ιδιαίτερα την στιβαρή αλλά όχι ιδιαίτερα αισθαντική blues rock φωνή της. Ευτυχώς, το συγκρότημα επανόρθωσε γρήγορα, αφήνοντας το καλύτερο για το encore: Μια καταπληκτική διασκευή στο Somebody to Love των Jefferson Airplane και μια εκρηκτική εκτέλεση του Devil Woman, κομμάτια που ξεσήκωσαν τον κόσμο. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός και το show σίγουρα ικανοποίησε το κοινό, που φαινόταν να απολαμβάνει τη μουσική και τους μουσικούς (ξεχωρίζω το Γάλλο κιθαρίστα Dorian Sorriaux, ο οποίος με την αθόρυβη παρουσία του και το λιτό και μεστό του παίξιμο, συνδυασμό blues, rock, ψυχεδελικών μέχρι και ανατολίτικων επιρροών, πραγματικά με κέρδισε), χωρίς όμως να συμμετέχει ιδιαίτερα στα κομμάτια. Γνώμη μου είναι ότι το συγκρότημα θα μπορούσε να προσθέσει μία ή δύο ακόμα διασκευές στο πρόγραμμά του, μιας και έχει μόνο δύο δίσκους πίσω του. Πάντως, προσωπικά, βγαίνοντας από τη χρονοκάψουλα των Blues Pills αισθάνθηκα σαν καινούργιος. Ίσως τελικά τα 70s να μην είναι τόσο μακρινά, ούτε τόσο φθαρμένα. ΚΕΙΜΕΝΟ:ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΣΜΑΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΑΝΑΗ ΑΡΓΥΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Δημοσίευση σχολίου