ΤΙ ΛΕΝΕ Ο JON LORD KI IAN GILLAN ΓΙΑ ΤΟ "HOUSE OF THE BLUE LIGHT"

Στις 12 Ιανουαρίου 2017, συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από την κυκλοφορία του άλμπουμ House of the Blue Light (1987) των Deep Purple. Πάνω σε αυτό πολλά sites έκαναν σχετικές αναφορές, δίνοντάς μου την ευκαιρία να θυμηθώ μια σειρά συζητήσεων που είχα τόσο με τους Jon Lord και Ian Gillan γι αυτό το άλμπουμ.
H αλήθεια είναι ότι το House of the Blue Light υπολείπεται και μάλιστα έντονα σε σχέση με τον προκάτοχό του, Perfect Strangers. Οι λόγοι, εν προκειμένω τα τραγούδια, είναι ευνόητοι. “Knocking at your back door”, “Perfect Strangers” και "Wasted Sunsets" έχουν μείνει κλασικά, σε αντίθεση με τα τραγούδια του House of the Blue Light που δεν θυμάστε κανένα. Θα σας μεταφέρω ό,τι είχαμε συζητήσει με τον John Lord, κατά τη διάρκεια της συνάντησής μας στην Αθήνα το 1990 (την ημέρα της συναυλίας τους). Για την ιστορία, εκείνη την εποχή εργαζόμουν σαν Υπεύθυνος Ξένου Ρεπερτορίου στην BMG, όπου το συγκρότημα είχε  κυκλοφορήσει το άλμπουμ του Slaves and Masters με τον Joe Lynn Turner. Προσπάθησα να κλείσω μια ραδιοφωνική συνέντευξη με τον Γιάννη Πετρίδη στο Β’Πρόγρμμα της ΕΡΤ αλλά για κακή μου τύχη εκείνη την ημέρα ο Γιάννης είχε ένα κώλυμα και δεν πήγε εκπομπή. Έτσι, σε ένα ραδιόφωνο που ΔΕΝ έπαιζε rοck, ο μόνος που μπορούσε να κάνει εκπομπή με φιλοξενούμενο τον Lord ήταν ο Κώστας Ζήκος, που τότε έπαιζε στον  ΚΛΙΚ Fm που μεσουρανούσε. Ο Ζήκος είχε ανοιχτούς ορίζοντες στο ρεπερτόριό του και σε ένα σταθμό που δεν ταίριαζε διόλου στο ύφος των Deep Purple, μπορούσε να παίξει τα τραγούδια του αλλά και να μιλήσει με τον Lord. Παίρνω τον Lord από το Hilton όπου έμεναν και προσπαθούμε να πάμε στο Μαρούσι που ήταν οι εγκαταστάσεις του ΚΛΙΚ, έχοντας να αντιμετωπίσουμε άλλα δύο προβλήματα. Ο Ζήκος θα πήγαινε καθυστερημένα στην εκπομπή κι ο Lord μου ζήτησε στο διάστημα της απουσίας τού Ζήκου να παίξει αγαπημένα του τραγούδια! Και που να τα βρω εγώ τα αγαπημένα τραγούδια του; Τα γράφει σε ένα χαρτί στην είσοδο του Hilton και πάμε σπίτι μου, όπου (ευτυχώς) είχα τα περισσότερα. Φθάνουμε στην ώρα μας στο studio κι ο Lord άνετος ξεκινά εκπομπή στην θέση του παραγωγού Ζήκου, που ήλθε λίγο αργότερα κι η εκπομπή κύλησε καλά. Μετά από τόσα χρόνια φαντάζομαι την έκπληξη των ακροατών του ΚΛΙΚ να ακούνε τον Jon Lord να κάνει εκπομπή!

Τώρα θα μου πείτε γιατί τα έγραψα όλα αυτά στην ανασκόπηση του House of the Blue Light. Δεν μου έφθαναν οι μικροαναποδιές, είχαν και μονά ζυγά κι έπρεπε να κάνω ένα μεγάλο κύκλο για να πάω από το Hilton στα Πατήσια που έμενα και μετά στο Μαρούσι. Έτσι, στην ώρα που είμαστε στο αυτοκίνητο, μιλήσαμε επί παντός επιστητού και μεταξύ αυτών και για το συγκεκριμένο άλμπουμ. Ο ίδιος ήταν πολύ ικανοποιημένος από το παίξιμό του, ειδικά στα Mad Dog και Unwritten Law, αν και χαρακτήρισε το άλμπουμ «περίεργο»! Θεωρεί ότι το μεγάλο πρόβλημα δεν ξεπήδησε από τις μεταξύ τους σχέσεις, που τόσο πολύ έχουν «διαφημιστεί» , αλλά από το γεγονός ότι προσπάθησαν να κάνουν τον ήχο τους πιο μοντέρνο (για τα δεδομένα της εποχής) και δεν κοίταξαν πίσω στον κλασικό ήχο των Deep Purple που ήθελαν να ακούσουν οι fans. Προχώρησε ακόμα περισσότερο, λέγοντας ότι το άλμπουμ δεν έχει τον κιθαριστικό ήχο των προηγούμενων άλμπουμ τους, παρ’ όλη την καλή δουλειά που έκανε ο Ritchie στα Call of the Wild, Dead or Alive και Unwritten Law.

Με τον Jon Lord στο Hilton

Κάτι παρόμοιο είχε δηλώσει κι ο Ian Gillan το 1992, στη συνέντευξη τύπου σε ένα ξενοδοχείο στο ύψος των στύλων του Ολυμπίου Διός (δεν θυμάμαι το όνομά του). Στη συνέντευξη, που είχαμε παραβρεθεί σχετικά λίγοι για την φωτεινότητα του ονόματος του Gillan, είχε μιλήσει ακατάπαυστα όχι μόνο για τη μουσική αλλά και για τις πολιτικές καταβολές της οικογένειας του. Αναφερόμενος στο The House of Blue Light, είπε κι αυτός για το λάθος τους να προσπαθήσουν να κάνουν τον ήχο τους μοντέρνο και να μην  γυρίσουν στον ήχο που θέλουν να ακούσουν οι fans. Ο ίδιος ήταν ικανοποιημένος από την απόδοσή του και θεωρεί ότι αρκετά από τα κομμάτια δεν θα έπρεπε να μπουν στο άλμπουμ. Θυμάμαι ότι είχε πει ότι στο τέλος όταν άκουσαν ολόκληρο το άλμπουμ, είχαν το αίσθημα της ανεκπλήρωτης επιθυμίας.
Κλείνοντας, να σημειώσω ότι όσες φορές κι αν άκουσα αυτό το άλμπουμ, στο τέλος δεν μου έμεινε κανένα τραγούδι, με εξαίρεση (ίσως) το Bad Attitude.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
3/2/17/

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος