Η τριετία 1988-1991 ήταν μια από τις πιο εμπορικά και ποιοτικά πετυχημένες στην ιστορία του αμερικάνικου hard rock. Με δεδομένη την τεράστια επιτυχία των Great White, Whitesnake, Bon Jovi, Cinderella, Quiet Riot κ.α., κυκλοφόρησαν δεκάδες καλοί δίσκοι που σημείωσαν μεγάλη εμπορική επιτυχία. Να αναφέρω συγκροτήματα όπως Warrant, Hurricane, Firehouse, Shark Island, FM (είναι άγγλοι), Autograph, Steelheart, Black and Blue, Poison και πολλά άλλα. Προσέξτε, ότι όλα τα προαναφερόμενα έκαναν επιτυχίες που παραμένουν έως σήμερα ζωντανές κι αναφέρομαι μόνο στα συγκροτήματα που έκαναν μεγάλη καριέρα. Γιατί υπάρχουν δεκάδες που δεν γνώρισαν επιτυχία, παρά μόνο δημοσιότητα. Η μουσική άλλαξε, το grunge ήλθε και ξαφνικά μια ολόκληρη σκηνή εξαφανίστηκε. Στην κυριολεξία έχασε την αξιοπιστία της. Καμία δισκογραφική εταιρεία δεν υπέγραφε hard/metal συγκροτήματα, όσο καλά κι αν ήταν, και πολλά συγκροτήματα του είδους υποχρεώθηκαν να προσαρμοστούν στον καινούργιο ήχο. Μια προσαρμογή που απέτυχε παταγωδώς. Όμως, η αφορμή για αυτό το κείμενο δεν είναι η προσαρμογή τους, αλλά η αποτυχημένη προσπάθεια που έκαναν να ...επιστρέψουν. Θυμάται κανείς σας τους τίτλους των 2 τελευταίων άλμπουμ των Warrant, των Black and Blue, Tyketto ή των Loverboy;. Δεν σας ρωτώ για τραγούδι, γιατί αποκλείεται να ξέρετε (όχι να θυμάστε). Αν και η πληθώρα sites που καλύπτουν αυτό το χώρο είναι ευρεία κι η ανάρτηση τέτοιων ειδήσεων βρίσκει πρόσφορο έδαφος, η αποτυχία τους ήταν παταγώδης. Λες και δεν βγήκαν ποτέ, λες και είναι αόρατα! Κι όμως, αυτό το φαινόμενο συμβαίνει σε τέτοιο βαθμό στα συγκροτήματα αυτής της εποχής (88-91), που τα πρώτα άλμπουμ τους σημείωσαν μεγάλη επιτυχία.
Εκείνο που όλοι σκεπτόμαστε είναι, τι φταίει; To grunge ή μήπως η έλλειψη ιδεών; Αλλά αν φταίει το grunge, γιατί συγκροτήματα όπως Judas Priest, Scorpions, Τιτανοτεράστιοι κ.α συνέχισαν να γνωρίζουν επιτυχία, κυρίως στις συναυλίες τους; Ένας παράγοντας είναι κι η αλλαγή τρόπου διαφήμισης και προώθησης λόγω του internet, στοιχείο όμως που δεν είναι πολύ δυνατό γιατί εκείνη την εποχή, δηλαδή μετά το 1991 το internet δεν υπήρχε ή μήπως η νομοτελιακή αρχή της αλλαγής μουσικής κάθε 10 περίπου χρόνια;
Αν έχετε άποψη, γράψτε το σχόλιο σας.
Α.Ρ.
9/2/17
About
Αλέξανδρος Ριχάρδος
Για τα συγκροτήματα που ανέφερες αγαπητέ Ριχάρδο, η επιτυχία τους ήταν συνυφασμένη με την συγκυρία. Όχι ότι δεν ήταν ικανοί και ταλαντούχοι μουσικοί, αλλά εκείνο που προείχε για την επιτυχία τους ήταν ο συχρονισμός του ήχου τους με ό, τι η συγκεκριμένη τριετία απαιτούσε (δηλ. κυρίως οι δισκογραφικές, οι οποίες ήθελαν το χιτ που θα προβαλόταν από την τηλεοραση και το ραδιόφωνο). Αυτό που ίσως δεν κατανοούν οι σύγχρονοι ακροατές ήταν η ανάγκη του χιτ, για εκείνη την εποχή. Αν τα τραγούδια σου ήταν μέτρια, αλλά είχες ένα χιτ, θα σε υπέγραφαν. Ακόμα και για το grunge ίσχυε αυτό, καθότι το μέγεθος της επιτυχίας του οφειλόταν εν πολλοίς στο "smells like...". Αν δεν υπήρχαν οι νιρβάνα το grunge θα έμενε στο underground, αν υπήρχαν αλλά χωρίς το "smells..", το grunge θα έκανε επιτυχία αλλά όχι στο βαθμό που έκανε. Έχουμε λοιπόν μία κατάσταση όπου η επιτυχία συναρτάται από τα τραγούδια "κράχτες", από τα αναλογα μέσα της εποχής για την προώθηση τους, αλλά και την ανάλογη κατάσταση στο επίπεδο της ακρόασης, καθότι ο μουσικόφιλος πληροφορούταν από ραδιοφωνο, τηλεόραση, περιοδικά. Όταν λοιπόν τα συγκροτήματα αυτά επέστρεψαν, η εποχή και τα γούστα είχαν αλλάξει πλήρως. Η μουσική του ροκ μεταλ είχε πλέον πολλά νέα παρακλάδια, υπήρχε η απαίτηση για πιο σκληρό ήχο, και το κοινό δεν είχε ζήσει τα 80σ ώστε να τα νοσταλγεί. Επιπλέον η πληροφορία και η δυνατότητα επιλογής είναι πλέον άπειρη, έτσι ώστε η απόλαυση ενός χιτ να μπορεί να κορεστεί στην απλή διαδυκτιακή ακρόαση. Παρόλα αυτά γκρούπ όπως οι Scorpions, Judas Priest, Maiden, Metallica, Dio, Sabbath κτλ, συνέχιζαν να κανουν επιτυχία, διότι είχαν πιο βαθιές "ρίζες" στην ροκ μουσική, η μουσική αυτή είναι δημιούργημά τους. Ο νέος μουσικόφιλος μπορεί ίσως να ακούει πχ death metal αλλά δεν έχει, έστω και απλώς "ψυχολογική", επαφή με τη μουσική του αν αγνοεί τα πιο πάνω συγκροτήματα.Παρόλα αυτά εκείνος ο ήχος για τον οποίο μιλάμε έχει τη δική του αξία, και δεν έχει πεθάνει, πέθανε μόνο η πρακτική της προώθησής του. Σήμερα βλέπουμε νέους καλλιτέχνες να οδηγούν τον ήχο αυτό σε μία νέα άνθηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρθρο του 2017 ! δεν πειραζει ας ειναι ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομιζω μετα την υπερ-επιτυχια συγκροτηματων οπως Bon Jovi,Europe ,μια στρατια απο μπαντες στα τελη των 80'ς ακολουθησαν την πεπατημενη αλλα κανοντας το 'λυσα ', με μια υπερβολη .Ολοι αυτοι Warrant,Poison κτλ , εδωσαν μεγαλυτερο βαρος στο 'φαινεσθαι ' απο την ουσια δηλαδη την συνθεση . Πιθανων εκει τους εστρεψαν οι εταιρειες . Δεν ειναι ποιοτικο κομματι το cherry pie π.χ ειναι καλοφτιαγμενο 'σουξε' , εχει διαφορα . Αστεια κομματια εγιναν επιτυχιες .
Οι γενιες αλλαζαν και οι νεοτερες γενιες που ερχοντουσαν κουραστηκαν απο αυτους τους 'φτιασιδωμενους ' glamαδες και στραφηκαν προς μια πιο 'ακατεργαστη' κατευθυνση που προσεφερε το grunge .Στον ηχο που ειχε η μπαντα της γειτονιας τους κανοντας προβες στο γκαραζ .
Οποτε αυτο το ειδος το glam/hair καλως εκανε και παραγκωνιστηκε γιατι συνθετικα δεν ειχε καποιο βαθος . Η μπαλα πηρε και αλλους , αλλα αυτοι που ειχαν βαθος επιβιωσαν ,οι υπολοιποι ειναι μονο για 'κρουαζιερες αναβιωσης και αναμνησεων ' .
Το μεταλ δεν ειχε προβλημα επειδη ειναι μουσικη που βασιζεται στους 'διαβασμενους ' και τους 'συλλεκτες ' ,στους 'σπασικλες ' ,με την καλη εννοια το λεω , της μουσικης . Ειναι η μουσικη των 'καλων μαθητων ' της μουσικης .οποτε αυτοι ειχαν παντα μια σταθεροτητα .Γιαυτο και οταν κανεις πλεον δεν πουλουσε αυτοι πουλουσαν . Μεχρι εκει ομως , σημερα και αυτοι εφτασαν στα ορια τους .