προοιωνίζονται ήδη από τη δεκαετία του ‘40 (π.χ. το Rocket 88 του Ike Turner), υπάρχουν αμέτρητα προπολεμικά blues που συνέβαλαν στη διαμόρφωσή της, όμως πόσα τραγούδια υπάρχουν που να συνοψίζουν την ιστορία της; Ελάχιστα είναι αυτά και, σίγουρα, κανένα δεν το κάνει καλύτερα από το Train Kept A-Rollin’, ένα τραγούδι που όχι μόνο είναι συνομήλικο με τη ροκ (66 ετών) αλλά, ακόμα, έχει μεγαλώσει μαζί της, έχοντας περάσει από όλα τα αναπτυξιακά της στάδια. Παρακολουθώντας κανείς την ιστορία του τραγουδιού (στις σημαντικότερες εκτελέσεις του από το 1951 μέχρι σήμερα), έχει μια εικόνα της ιστορίας της ροκ ως ζωντανού οργανισμού από τα γεννοφάσκια και την πρώτη της νιότη, μέχρι την ωρίμαση και τα γηρατειά της. Η αρχή έγινε το 1951, όταν ο Tiny Bradshaw και η μπάντα του ηχογράφησαν το κομμάτι στην αυθεντική εκδοχή του. Ήταν ένα ωραίο jump blues (=ζωηρό blues με πνευστά) που, ρόκαρε πριν υπάρξει ροκ, και εξίταρε τη νεανική φαντασία με τους υπαινικτικούς διφορούμενους στίχους του (το τραίνο που τσουλάει είναι μεταφορά για το sex στην αμερικάνικη αργκό).
Ο επόμενος σταθμός στην ιστορία του κομματιού είναι η δεύτερη εκτέλεσή του από τους Yardbirds, αυτή τη φορά με τον Jimmy Page στη σύνθεσή τους δίπλα στον Jeff Beck. Η εκτέλεση (1966) αυτή έγινε για τις ανάγκες της περίφημης ταινίας του Antonioni “Blowup”. Το τραγούδι μάλιστα μετονομάστηκε σε Stroll On, προκειμένου να παρακαμφθεί ένα νομικό κώλυμα και να μπορέσει να συμπεριληφθεί στην ταινία. Η εκτέλεση αυτή είχε ένα ωμό, ακατέργαστο και βίαιο garage ήχο, ενώ αλησμόνητη είναι η σκηνή της ταινίας με τη live performance του συγκροτήματος: Τα μέλη της μπάντας παίζουν για τον εαυτό τους, μπροστά σε ένα κατατονικό, απαθές κοινό (μην ξεχνάμε ότι ο Antonioni είναι ο σκηνοθέτης της αποξένωσης) με τον Jeff Beck να αφηνιάζει και να σμπαραλιάζει την κιθάρα του στο τέλος της εκτέλεσης.
Μετά τη διάλυση των Yardbirds το 1968, ο Jimmy Page αναζητούσε μέλη για μία νέα μπάντα. Μετά από πολύ ψάξιμο, κατέληξε στους Robert Plant, John Bonham και John Paul Jones, αν τα ονόματα σας λένε κάτι… Σε ένα μικρό υπόγειο στο Soho, έκαναν την πρώτη τους πρόβα και το πρώτο κομμάτι που έπαιξαν ήταν το Train Kept A-Rollin’. Σύμφωνα με μαρτυρίες των μελών του συγκροτήματος, ο ηλεκτρισμός και η ενέργεια που τους έβγαλε αυτό το κομμάτι ήταν κάτι μοναδικό. Με τέτοιο βάπτισμα πυρός οι νεοσύστατοι, τότε, Led Zeppelin ήταν προορισμένοι για το μεγαλείο. Η συνέχεια γνωστή… Οι Zeppelin δεν ηχογράφησαν ποτέ μια studio εκδοχή του κομματιού, το έπαιζαν όμως τακτικά στα live τους. Ακούστε ένα δείγμα.
Η εκτέλεση όμως που θα έκανε το κομμάτι mainstream για τη ροκ ήταν αυτή των Aerosmith. Τα μέλη του συγκροτήματος ήταν φανατικοί οπαδοί των Yardbirds και λάτρευαν τις κιθαριές του Jeff Beck και ιδίως του Jimmy Page στο εν λόγω κομμάτι. Μάλιστα, το έπαιζαν και οι ίδιοι ανελλιπώς, σε όλες τους τις ζωντανές εμφανίσεις (από το πρώτο τους live του 1970), συνήθως κλείνοντας τα show τους. Η studio ηχογράφηση δεν άργησε να έρθει, για να συμπεριληφθεί στο δεύτερο album τους (Get Your Wings 1974). Το πρώτο μέρος είναι πιο αργό και groovy, ενώ το δεύτερο μια ξέφρενη ροκιά που συλλαμβάνει το πνεύμα των live του συγκροτήματος. Για τα σόλο επιστρατεύτηκαν οι περίφημοι session κιθαρίστες Steve Hunter και Dick Wagner. Η εκτέλεση έφερε τη σφραγίδα του κλασικού και έκανε το κομμάτι γνωστό σε πολύ ευρύτερο ακροατήριο. Μάλιστα, λόγω αυτής της εκτέλεσης, το κομμάτι ταυτίστηκε τόσο πολύ με τους Aerosmith, που, όταν ενίοτε το έπαιζε ο Jeff Beck, δεχόταν τα εύσημα για την εξαιρετική του διασκευή στο κομμάτι τους!
Μετά την εκτέλεση των Aerosmith, το κομμάτι έγινε τόσο γνωστό, που είναι δύσκολο να βρεις hard-rock μπάντα που να μη θέλησε να το περιλάβει στα χεράκια της. Οι εκτελέσεις των Motörhead, των Skid Row και των Metallica είναι οι πιο χαρακτηριστικές για να ολοκληρωθεί η παρουσίαση των ποικίλων μεταμορφώσεων ενός τραγουδιού που ξεκίνησε ως σουινγκάτο jump blues για να καθιερωθεί ως hard-rock/metal σουξέ.
https://www.youtube.com/watch?v=iCMaW6a2XFghttps://www.youtube.com/watch?v=sCGBI7FzU1M
https://www.youtube.com/watch?v=3vqQk-w4ui8
Δεν ξέρω τι θα ένιωθε ο Tiny Bradshaw, ακούγοντας την εκτέλεση του κομματιού του από τους Skidrow ή τους Motörhead, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το αναγνώριζε καν. Γιατί, πράγματι, αν συγκρίνουμε το original του 1951 με την εκτέλεση των Aerosmith του 1974, διαπιστώνουμε πόσο εντυπωσιακή ήταν η εξέλιξη της ροκ μέσα σε 23 χρόνια. Αμφιβάλλω αν η εξέλιξή της ήταν το ίδιο αξιοσημείωτη τα τελευταία 23 χρόνια (ας πούμε από την επέλαση της grunge αρχές ’90s μέχρι σήμερα). Εκτός αν κάτι καινούργιο και σπουδαίο έχει σκάσει μύτη, που μπροστά του η ροκ ακούγεται, όπως τότε ακουγόταν το jump blues του Bradshaw. Ας ελπίσουμε ότι αυτό το καινούργιο έχει λάβει υπ’όψη του τη ροκ. Ότι το τραίνο συνεχίζει να τσουλάει και δεν κείτεται σκουριασμένο κάπου στις ράγες της σύγχρονης μουσικής σκηνής.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΣΜΑΣ
30/12/17
Δημοσίευση σχολίου