Με ελάχιστες επιφυλάξεις, ο πιο ταλαντούχος τραγουδοποιός στην blues σκηνή την τελευταία 20ετία είναι ο Keb Mo, και σίγουρα η ικανότητα ενός bluesman να γράφει πιασάρικες μελωδίες δεν είναι και ό,τι καλύτερο για την αυθεντικότητά του, καθώς τον βάζει στον πειρασμό να λοξοδρομήσει νοθεύοντας τα blues του με υλικό πιο φιλικό στα αυτιά του ευρύτερου κοινού. Ωστόσο, παρά την ποπ «ρετσινιά» ο Keb Mo είναι πάντα ο Keb Mo και το όνομά του δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη λίστα.
Γεννημένος στο Los Angeles το 1951, από νωρίς ακολούθησε το δρόμο της μουσικής και ήδη τη δεκαετία του ’70 έπαιζε με ονόματα όπως οι Papa John Creach, Mahavishnu Orchestra και Jefferson Starship. Τη δεκαετία του ’80 παίζοντας στη μπάντα του Monk Higgins εμβάθυνε τη γνώση του στα blues, ενώ το 1994 κάνει το ντεμπούτο στη δισκογραφία με το καταπληκτικό φερώνυμο album του, μια εξαιρετική δουλειά (με διασκευές κομματιών του Robert Johnson αλλά και πολλά δικά του κομμάτια) που τον τοποθετεί αυτομάτως στην πρώτη γραμμή της συγκαιρινής του blues σκηνής.
Βέβαια, οι προσδοκίες των φίλων της καθαρόαιμης blues ότι βρήκαν επιτέλους τον ήρωά τους, έναν μπλουζίστα που θα λάνσαρε μια εκσυγχρονισμένη αλλά ευλαβικά πιστή στην παράδοση, αμιγή μορφή της blues γρήγορα διαψεύστηκαν, μιας και ο Keb Mo έβαλε έκτοτε αρκετό νερό στο κρασί του (και αρκετή pop στα blues του). Από το 1998 με το “Just Like You” μέχρι σήμερα, από album σε album ολοένα και απομακρύνεται από τον κανόνα των blues, διατηρώντας τα ωστόσο ως εμφανή ραχοκοκαλιά της μουσικής του. Στις όποιες επικρίσεις για υποτιθέμενη νοθεία του είδους μπορεί να απαντήσει όχι μόνο με τα 3 Grammys (που δηλώνουν ότι κατάφερε να φέρει στο προσκήνιο ένα παραγκωνισμένο είδος) αλλά και με τραγούδια εξαιρετικής ποιότητας όπως τα Am I Wrong, Perpetual Blues Machine, Everything I Need, Door, Life is Beautiful, Henry, Better Man και τόσα άλλα (που δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν χρειάστηκε να διολισθήσει στην ευτέλεια για να πουλήσει).
Για όσους λοιπόν αρέσκονται σε μια πιο bluesy εκδοχή καλλιτεχνών όπως ο James Taylor, o Jackson Brown ή η Bonnie Raitt, ο Keb Mo είναι μια ιδανική ακρόαση. Οι λάτρεις της αυθεντικής blues ας μείνουν στα 3 πρώτα του album και ιδίως στο πρώτο.
Αν η απήχηση που έχει ένας καλλιτέχνης σημαίνει κάτι για την αξία του, τότε η πιο περίοπτη θέση στη σύγχρονη blues σκηνή ανήκει δικαιωματικά στον 39χρονο Αμερικανό Joe Bonamassa.
Βέβαια, για έναν blues purist, ο ήχος του J.B. απέχει κατά πολύ από αυτό που θα λέγαμε παραδοσιακή blues, μιας και η βασική επιρροή του είναι η βρετανική εκδοχή των blues, επιρροή έκδηλη ήδη στο πρώτο του album. Με ήρωές του καλλιτέχνες όπως οι Eric Clapton, Jeff Beck, Peter Kossoff, Rory Gallagher και Stevie Ray Vaughan συνεχίζει άξια την blues rock παράδοση, διευρύνοντας συγχρόνως το μουσικό του φάσμα.
Σκαλίζοντας την πλούσια δισκογραφία του (καμιά 25αριά album τα τελευταία 15 χρόνια) μπορεί να βρει κανείς εξαιρετικές διασκευές της παλιάς καλής βρετανικής blues rock (Α New Day Yesterday, Cradle Rock κ.α.) αλλά και πολύ δυνατά δικά του κομμάτια (ιδίως από το 2009 και το album “The Ballad Of John Henry” και μετά). Στους δύο δίσκους του με το supergroup Black Country Communion κινείται στο χώρο της hard rock, ενώ ξεχωριστή θέση στη δισκογραφία του έχουν οι δύο δίσκοι συνεργασίες του με την υπέροχη Beth Hart, όπου η κιθάρα του επενδύει ιδανικά κλασικό ρεπερτόριο της soul, των blues και της jazz.
Ένας ακάματος καλλιτέχνης, πολύ καλός κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης της blues rock, καταφέρνει με την πολυπραγμοσύνη και τον επαγγελματισμό του να κρατάει αυτό το είδος ακόμα ψηλά σε δημοτικότητα, χωρίς βέβαια να έχει προσθέσει κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ή ανανεωτικό.
Αν υπάρχει ένας καλλιτέχνης στην σύγχρονη blues σκηνή για τον οποίο μπορούμε να ισχυριστούμε ότι έχει ανανεώσει το είδος παρουσιάζοντας μια μοντέρνα όσο και αρχέγονη εκδοχή του, αυτός είναι ο Otis –Ποιότης- Taylor. Και, βέβαια, για να ανανεώσεις ένα είδος με τόσο πλούσιο παρελθόν και τόσο συγκεκριμένη, παγιωμένη εδώ και δεκαετίες μορφή, το σοφότερο δεν είναι να προσθέσεις αλλά να αφαιρέσεις στοιχεία, αφήνοντας ως πλαίσιο τη σκελετική του δομή.
Αυτό έχει κάνει, λοιπόν, ο Otis Taylor, αυτός ο πολύπειρος Αμερικανός μπλουζίστας που ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τα blues ήδη από τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 μαθαίνοντας μπάντζο και κιθάρα. Μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα να ξεκινήσει καριέρα ως μουσικός στα τέλη των 60s, αποφάσισε να εγκαταλείψει οριστικά τη μουσική το 1976 ακολουθώντας μια επιτυχημένη καριέρα ως πωλητής σπάνιων αντικειμένων ! Ευτυχώς για τα blues –αλλά και για τη μουσική γενικότερα- ο O.T. επέστρεψε το 1997 και έκτοτε δεν παύει να μας δίνει πολύ ενδιαφέροντες δίσκους (δεκατρείς, χωρίς κανέναν να υστερεί), που φέρουν τη δική του σφραγίδα και αποτελούν μια κατηγορία από μόνη της στη σύγχρονη δισκογραφική παραγωγή.
Τα blues του O.T. είναι μακρόσυρτα, υπνωτικά boogie, χαλαρές σε δομή συνθέσεις (modal), που δίνουν χώρο για instrumental περιδιαβάσεις μιας ποικιλίας οργάνων (κιθάρα, μπάντζο, μαντολίνο, βιολί κ.α.) δίνοντας ένα απόκοσμο αλλά και πολύ γήινο ηχητικό αποτέλεσμα. Τα σκληρά αυτά ηχοτοπία μοιάζουν σαν το ιδανικό πλαίσιο για τους στίχους του δημιουργού, που στα πολιτικά του τραγούδια αναψηλαφεί το αμερικανικό παρελθόν ζωντανεύοντας περιστατικά ρατσιστικής βαναυσότητας και ακόμα καταγγέλλει τη φτώχεια και την εκμετάλλευση, ενώ στα ερωτικά του στοιχειώνει το ρομαντισμό με τα θέματα της σκληρότητας, της προδοσίας και της απώλειας (ενδεικτικά αναφέρουμε τα Resurrection Blues, My Soul’s In Louisiana, Hands On Your Stomach, Ain’t No Cowgirl, Ten Million Slaves).
Να πούμε εδώ ότι τα blues του Otis Taylor δεν είναι για όλους, ειδικά για τους κολλημένους στον blues rock ήχο. Μιλάμε για ένα μουσικό που, για να οραματιστεί το μέλλον των blues, φαντάστηκε το παρελθόν τους: Αυτό το χαμένο κρίκο που ενώνει τα Απαλλάχια Όρη με τη Δυτικοαφρικανική Σαχάρα. Και έφτιαξε αυτά τα προϊστορικά blues, που μοιάζουν τόσο μοντέρνα, όπως οι μάσκες, τα φυλαχτά και τα ξόανα στη μοντέρνα εικαστική τέχνη.
Στον αντίποδα του Otis Taylor, η περίπτωση του Eric Bibb μας υπενθυμίζει ότι τα blues δεν είναι μόνο καταραμένα τραγούδια, βουτηγμένα στη μαυρίλα και την απόγνωση και ταγμένα να παιχτούν από κάποιον που έχει πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο. Ο πυρήνας τους είναι βέβαια το παράπονο και η μελαγχολία, στοιχεία σύμφυτα με την ανθρώπινη ύπαρξη (και φυσικά την ιστορική συνθήκη που τα γέννησε, τη σκλαβιά των νέγρων). Από εκεί όμως ξεκινάει και η αποφασιστικότητα για την επιβίωση, η ανάγκη για αισιοδοξία, η πίστη για την τελική νίκη μέσα από τις δυσκολίες της ζωής, η τάση για λύτρωση και ψυχική ανάταση, ακόμα και για ανθρώπινη συναδέλφωση. Αυτά τα θέματα ήταν εξίσου δημοφιλή στα blues, τα οποία –ας μην ξεχνάμε- έλκουν την καταγωγή τους όχι μόνο από τα θρηνητικά τραγούδια της σκλαβιάς των νέγρων αλλά και από τα θρησκευτικά spirituals.
O καλύτερος εκπρόσωπος αυτού του είδους των ευφορικών, λυτρωτικών blues είναι εδώ και κάποια χρόνια ο Νεοϋορκέζος Αφροαμερικανός Eric Bibb. Μεγαλωμένος σε ένα περιβάλλον γεμάτο από μουσικά ερεθίσματα (ο πατέρας του ήταν διάσημος τραγουδιστής της folk, είχε πλούσια δισκοθήκη και έφερε το γιο του από νωρίς σε επαφή με μουσικούς όπως τον Pete Seeger, την Odetta, τον Dylan και τον Paul Robeson), σπούδασε μουσική, ταξίδεψε στην Ευρώπη, εντρύφησε στα προπολεμικά blues και ξεκίνησε με αξιώσεις την καριέρα του στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Έκτοτε ηχογραφεί δίσκους-υποδείγματα για την ακουστική blues, με διασκευές αλλά και δικά του κομμάτια, υλικό σπάνιας μουσικής εκλέπτυνσης, που φανερώνει βαθειά γνώση των blues, της folk και των gospel καθώς και ικανότητα συγχώνευσής τους σε ένα άρτιο μουσικό αποτέλεσμα (ακούστε ενδεικτικά τα Needed Time, Loving In My Baby’s Eyes, With My Maker). Μάλιστα οι δίσκοι του από το απολαυστικό “Friends” (2004) και μετά είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο, πράγμα αξιοθαύμαστο για έναν καλλιτέχνη που βρίσκεται στην έκτη δεκαετία της ζωής του.
Για να λέμε την αλήθεια, ο Eric Bibb δεν είναι ο μουσικός που έχει δώσει κάτι καινούριο στα blues ούτε ο ήχος του είναι κάτι που θα σου πάρει τα μυαλά. Αν όμως σου αρέσουν τα ακουστικά blues, η χαμηλόφωνη προσέγγιση στη μουσική και θες να ακούσεις κάτι που θα σε γαληνέψει, ο Eric Bibb είναι αξία ανεκτίμητη.
Ο Kenny Wayne Shepherd είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Εκπληκτικός κιθαρίστας, εντελώς αυτοδίδακτος, ξεκίνησε να παίζει τα blues σε ηλικία επτά ετών, ακούγοντας τους δίσκους του πατέρα του και βγάζοντας νότα-νότα στην κιθάρα του ό,τι άκουγε από τα ηχεία. Ήδη δεξιοτέχνης του οργάνου στην εφηβεία του και χάρη στις διασυνδέσεις του πατέρα του, γνωστού τοπικού μουσικού παράγοντα, πραγματοποιεί ένα εκρηκτικό ξεκίνημα στη δισκογραφία με δύο δίσκους φωτιά, που τον αναδεικνύουν ως το νέο παιδί θαύμα της blues κιθάρας. Σε αυτούς, χωρίς να παρουσιάζει κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο, δείχνει ότι, ήδη από τα 18 του, έχει αφομοιώσει πλήρως τις επιρροές του (S.R. Vaughan, Muddy Waters, Albert King, Slash, Robert Cray, Duane Allman) και τις βγάζει σε ένα γεμάτο πάθος και ενέργεια παίξιμο (βλέπε Deja Voodoo και Blue On Black).
Η τεράστια –για τα δεδομένα του είδους- εμπορική επιτυχία αυτών των album βάζουν τον νεαρό κιθαρίστα στον πειρασμό να ακολουθήσει τα γούστα της εποχής, με ένα alternative rock album το 2004, το οποίο όμως έτυχε χλιαρής υποδοχής και, αντίθετα με τις επιδιώξεις του καλλιτέχνη, όχι μόνο δεν αγκαλιάστηκε από το ευρύ κοινό αλλά αποξένωσε και τους πιστούς blues οπαδούς του. Έκτοτε, σαν να προσπαθεί να εξιλεωθεί για την «προδοσία» του, κυκλοφορεί δίσκους-διαμάντια, πιστούς στο πνεύμα και το γράμμα της blues, εκ των οποίων ξεχωρίζει το “10 Days Out: Blues From The Backroads”(2007), ένας δίσκος ιστορικής σημασίας για τα blues, με τη συμμετοχή βετεράνων του είδους, αφανών ηρώων που για πρώτη φορά έρχονται στο προσκήνιο.
Όσοι δεν γουστάρουν στα blues τους πολλές προσμίξεις αλλά υψηλή ενέργεια και πολλών οκτανίων εκτελέσεις δεν θα μείνουν παραπονεμένοι από τον Kenny Wayne Shepherd, ένα μπλουζίστα που σήμερα φαντάζει πιο υποσχόμενος κι απ΄ ό,τι στις αρχές της καριέρας του.
Mε μια πρόχειρη ματιά σε αυτή τη λίστα (που ελπίζουμε ότι είναι αρκετά αντιπροσωπευτική), διαπιστώνει κανείς δύο πράγματα, ενδεικτικά για το μέλλον των blues: Πρώτον, την παντελή απουσία Βρετανών (οι Nimmo Brothers, Joanne Shaw Taylor και Aynsley Lister δεν έχουν δείξει κάτι τρομερό) και δεύτερον, την ισχνή αντιπροσώπευση Αφροαμερικανών μουσικών (μόλις 4 ονόματα). Είναι, βέβαια, κοινό μυστικό ότι στην Μ. Βρετανία τα blues και η πάλαι ποτε κραταιά blues rock σκηνή της άρχισαν να τίθενται στο περιθώριο από τα τέλη των 70s και με την επέλαση της punk. Την ίδια περίοδο κάτι παρόμοιο άρχισε να συμβαίνει και στην Αμερική με την ανερχόμενη hip hop σκηνή να απορροφά τους νέους και ταλαντούχους Αμερικανούς που –αν δεν κατευθύνονταν προς τη soul- αποτελούσαν την κύρια δεξαμενή του είδους.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Πολύ απλά για να καταλήξουμε στο ότι το μέλλον των blues –αν θέλουμε να υπάρχει μέλλον- βρίσκεται κάπου αλλού και σίγουρα όχι στην πιστή αντιγραφή του στυλ του Eric Clapton ή του Muddy Waters. Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, το μέλλον των blues βρίσκεται στην κατεύθυνση που χαράζει με την πορεία του ο 32χρονος υπερ-ταλαντούχος Αφροαμερικανός Gary Clark Jr.
Ασύλληπτος κιθαρίστας με ένα εμπρηστικό, γεμάτο παραμόρφωση παίξιμο στο στυλ του J. Hendrix, εξαιρετικός τραγουδιστής με μια soft φωνή που έρχεται σε αντίθεση με τη θορυβώδη κιθάρα του, ολοκληρωμένος μουσικός, είναι ό,τι πιο καυτό και ελπιδοφόρο συμβαίνει αυτή την εποχή στα blues. Έχοντας αφομοιώσει πλήρως το παλιό παραδοσιακό blues παίξιμο (ακούστε τις εκτελέσεις του στα κλασικά Catfish Blues και When The Sun Goes Down) αλλά και τα κιθαριστικά πυροτεχνήματα του Hendrix, παρουσιάζει έναν νέο απολαυστικό ήχο που στηρίζεται σε αυτήν τη blues ραχοκοκαλιά, ενσωματώνοντας καλαίσθητα και ό,τι πιο φρέσκο υπάρχει στο σημερινό μουσικό τοπίο (από hard rock και retro soul μέχρι hip hop).
Η ακρόαση του φανταστικού πρώτου του δίσκου στη μεγάλη δισκογραφική Warner (“Blak and Blu” 2012) ή του κομματιού The Healing από τον επίσης καταπληκτικό τελευταίο του δίσκο (“The Story Of Sonny Boy Slim” 2015) συνοψίζει καλύτερα από οποιονδήποτε επίλογο τον ήχο ενός καλλιτέχνη που έχει μορφώσει ένα υβρίδιο το οποίο αντλεί εξίσου από το παρελθόν αλλά και το μέλλον των blues. Για τους πιο παραδοσιακούς, συνιστούμε το διπλό live album του (“Gary Clark Jr. Live” 2014), στο οποίο μπορούν να απολαύσουν τον «σύγχρονο Hendrix», χωρίς τις προσμίξεις του studio.
Αν ψάχνετε να ακούσετε καλή blues μουσική που να ισορροπεί άψογα ανάμεσα στην εμπορικότητα και την ποιότητα, το παραδοσιακό στυλ και το νεωτερισμό, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα καλύτερα από αυτήν εδώ τη μπάντα. Δύο σημαντικοί καλλιτέχνες, ο καθένας τους μεγάλο κεφάλαιο για τη σύγχρονη blues, ενώνουν τις δυνάμεις τους (και τις μπάντες τους), για να σχηματίσουν αυτό το εξαιρετικό 11μελές σχήμα. Ο λόγος φυσικά πρακτικός, καθότι Derek Trucks και η Susan Tedeschi, παντρεμένοι από το 2001, έψαχναν να βρουν τρόπο για να μοιράζονται περισσότερο οικογενειακό χρόνο και τι καλύτερο για δύο μουσικούς από τη θαλπωρή της συνύπαρξης υπό τη στέγη της ίδιας μπάντας…
Ο D. Trucks και η S. Tedeschi δεν είναι και χθεσινοί. Ο Derek Trucks, ένας από τους καλύτερους slide κιθαρίστες όλων τον εποχών (με επιρροές από τα blues, τη jazz αλλά και την ινδική μουσική), μέλος των Allman Brothers από το 1999, ηχογράφησε με την πολυσυλλεκτικής σε ήχο μπάντα του μια σειρά τριών εκπληκτικών δίσκων από το 2006 έως το 2010. Η Susan Tedeschi, πάλι, είναι μια χαρισματική τραγουδίστρια (κράμα Bonnie Raitt και Janis Joplin) και ακόμα πολύ καλή blues κιθαρίστρια και συνθέτης με πανέμορφους solo δίσκους τη δεκαετία του 2000.
Η μουσική συγγένεια διευκόλυνε, λοιπόν, τη μετάβαση στο νέο «οικογενειακό» σχήμα των Tedeschi Trucks Band, ένα συγκρότημα που υπερβαίνει τα blues και τη blues rock, αντλώντας επίσης από τη roots rock, τη southern rock, τη soul, τη funk, τη jazz, ακόμα και την ινδική μουσική και θυμίζοντας μπάντες όπως είναι οι The Band και οι Little Feat σε μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή τους. Από το 2011 έως το 2016 έχουν κυκλοφορήσει τρεις εξαιρετικούς δίσκους (“Revelator”, “Made Up Mind”, “Let Me Get By”) με τον τελευταίο να είναι και ο καλύτερος.
Ας ελπίσουμε ότι έχουμε πολλά ακόμα να περιμένουμε από τους TTB. Όσοι γουστάρουν τα blues τους με άρωμα southern και τη μουσική τους με ρίζες βαθιά χωμένες στο πλούσιο έδαφος της αμερικάνικης παράδοσης ας σταματήσουν εδώ. Δεν θα χρειαστεί να ψάξουν πολύ παραπέρα.
Μια από τις πιο δυναμικές νέες παρουσίες στη σύγχρονη blues σκηνή είναι αυτή του μπαρουτοκαπνισμένου 75άρη Seasick Steve, ενός παλαιμάχου με καρδιά πιτσιρικά και πείρα ζωής μεγαλύτερη και από αυτήν που υποδηλώνουν τα χρόνια του. Η ζωή του μοιάζει με ένα ατέρμονο road movie, μιας και από τα δεκατέσσερά του, που το έσκασε απ’ το σπίτι του, διήγε το βίο ενός περιπλανώμενου, πηδώντας σε τραίνα, ταξιδεύοντας σε όλη την Αμερική, αλλάζοντας ένα σωρό απίθανες δουλειές, παίζοντας μουσική στο δρόμο και γενικά, επιβιώνοντας. Συγχρόνως, διατηρούσε την επαφή του με τη μουσική, παίζοντας περιστασιακά σε συναυλίες, εργαζόμενος ως ηχολήπτης και παραγωγός για indie καλλιτέχνες (πιο γνωστοί οι Modest Mouse) αλλά και ως session μουσικός.
Όλη αυτή η συσσωρευμένη πείρα (βιωματική και μουσική) μιας μυθιστορηματικής ζωής βγήκε προς τα έξω όταν από το 2006 του δόθηκε η ευκαιρία να ηχογραφήσει το δικό του υλικό. Ακατέργαστα ακουστικά country blues, νευρώδη και θορυβώδη à la John Lee Hooker boogie, slide κιθαριές σε τρίχορδες και τετράχορδες, φτιαγμένες από κουτιά πούρων κιθάρες πλαισιώνουν αυτοβιογραφικούς στίχους, γεμάτους από σοφία του δρόμου, που άλλοτε αποτελούν φορτισμένες ενδοσκοπήσεις (όπως στο Treasures), άλλοτε αναφέρονται στην περιπετειώδη ζωή του πλάνητος μουσικού, ενώ άλλοτε αποθεώνουν τη χαρά της ζωής. Εξάλλου, όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος ο Seasick Steve, στα εβδομηνταφεύγα του διανύει τα καλύτερά του χρόνια και αυτό βγαίνει στα ανεβαστικά του boogie (όπως τα That’s All και Thunderbird) που μπορεί να ικανοποιήσουν το λάτρη της αυθεντικής blues αλλά και να βάλουν φωτιά σε ένα νεανικό ροκ πάρτυ.
Συνολικά θα λέγαμε ότι αυτό που αποπνέει η προσέγγιση του Seasick Steve στη μουσική είναι ειλικρίνεια και τιμιότητα, μοιάζοντας με φυσική προέκταση της ζωής και της προσωπικότητάς του. Γι’αυτό όσο εκλεπτυσμένο αυτί και να έχεις, είτε ροκάς είτε μπλουζάς δηλώνεις, δεν μπορεί παρά να εκτιμήσεις τη συνέπεια και την αυθεντικότητα αυτού του βετεράνου της νιότης.
Αν αυτό που χρειάζεται για να τραγουδήσεις τα blues είναι οδυνηρά βιώματα, χάρισμα και αφοσίωση η Janiva Magness φάνηκε από πολύ νωρίς προορισμένη γι’αυτό. Οι γονείς της αυτοκτόνησαν όταν η ίδια βρισκόταν στην πρώιμη εφηβεία της και από τότε η Πρόνοια την παραπέταγε από τη μία ανάδοχη οικογένεια στην άλλη, ενώ στα μεσοδιαστήματα η Janiva ζούσε στο δρόμο. Στα δεκαεπτά της έμεινε έγκυος και αναγκάστηκε να δώσει το παιδί της για υιοθεσία. Εκείνη την περίοδο βιώνει μια στιγμή επιφοίτησης, όταν ακούει σε μια συναυλία τον Otis Rush, εκστασιάζεται και ακαριαία συνειδητοποιεί ότι η μοίρα της ανήκει στα blues.
Προικισμένη με μια παθιασμένη και εκφραστική φωνή με φοβερό φραζάρισμα, από την αρχή της δισκογραφικής της καριέρας (1997) δείχνει τις δυνατότητές της, τραγουδώντας κλασικό jazz-soul-blues ρεπερτόριο που μοιάζει με αυτό των δίσκων της Nina Simone. Το μεγάλο άλμα στην καριέρα της γίνεται όμως το 2008, όταν υπογράφει στην περίφημη Alligator Records στην οποία και ηχογραφεί τρεις πολύ δυνατούς δίσκους (“What Love Will Do”, “The Devil Is An Angel Too”, “Stronger For It”), στον προσφιλή της ήχο αλλά με πολύ καλύτερη παραγωγή και φυσικά με τις δυνατότητες προώθησης και διανομής της κραταιάς εταιρείας. Το 2014 φεύγει από την Alligator και εμπνεόμενη από πρόσφατες προσωπικές της κακοτυχίες, γράφει τον πρώτο της δίσκο με δικά της κομμάτια (“Original”), μια ιδιαίτερη προσθήκη στη δισκογραφία της.
Για όσους αρέσκονται σε soul-blues γυναικείες φωνές και στον ήχο μιας backing μπάντας σε στυλ Albert King, με soulful πνευστά και bluesy κιθαριστικά licks και σόλο, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές καλύτερες από τους δίσκους της Janiva Magness.
Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει για τα blues το ότι στη λίστα μας δε βρέθηκε χώρος για ένα όνομα από τη Μεγάλη Βρετανία ή τον Καναδά (αν και ο Colin James έθετε σοβαρή υποψηφιότητα), που φυσικά μαζί με τις ΗΠΑ αποτελούν τις παραδοσιακές δυνάμεις των blues, τη στιγμή που τα Βαλκάνια έχουν την τιμητική τους με την Σέρβα Ana Popovic. Φυσικά, η εξέχουσα θέση της στη σύγχρονη blues σκηνή δεν της χαρίστηκε λόγω ομορφιάς (που διαθέτει μπόλικη) ούτε λόγω εξωτικής καταγωγής αλλά επειδή στο –ευειδές ομολογουμένως-πρόσωπό της πραγματώνεται η τριπλή ευτυχής συγκυρία για την οποία θα «σκότωνε» κάθε καλλιτέχνης της blues: Ικανότητα σε φωνή, κιθάρα και σύνθεση.
Η Ana Popovic, γεννημένη στο Βελιγράδι το 1976, ξεκίνησε να παίζει κιθάρα στα δεκαπέντε της και σύντομα ίδρυσε τη δικιά της μπάντα, με την οποία έκανε περιοδείες παίζοντας στη Γιουγκοσλαβία, στην Ουγγαρία αλλά και στην Ελλάδα. Το 1999 πήγε στην Ολλανδία για να σπουδάσει jazz κιθάρα και λίγο αργότερα υπέγραψε στη γερμανική δισκογραφική Ruf Records και ξεκίνησε την καριέρα της στη δισκογραφία. Οι δίσκοι που έχει ηχογραφήσει από το 2002 μέχρι σήμερα δείχνουν μια μπλουζίστα με καρδιά ρόκερ (Fool Proof, Fearless Blues, Change My Mind) και άψογη κιθαριστική τεχνική, που με βάση τα blues επεκτείνεται στο Hendrix (ψάξτε τις εξαιρετικές live διασκευές της) και τη jazz με χαρακτηριστική άνεση (Navajo Moon, Slideshow).
Σίγουρα η Ana Popovic δεν κομίζει κάτι νέο στο είδος, για όσους όμως ενδιαφέρονται για ωραίες μπλουζιές με jazz πινελιές και ροκ πάθος και attitude η Αna Popovic είναι μια πάρα πολύ καλή επιλογή.
Μια από τις πιο εμφατικές παρουσίες στη σημερινή blues σκηνή είναι αυτή του Καλιφορνέζου Tommy Castro, ενός καλλιτέχνη με εκρηκτικό παίξιμο στην κιθάρα και πολύ δυναμική και παθιασμένη φωνή. Με βασικές επιρροές στην κιθάρα τους παλιούς Αμερικανούς μπλουζίστες και τον Stevie Ray Vaughan και στη φωνητική ερμηνεία τους Ray Charles, James Brown, τους soulmen της Stax Records αλλά και τον Bob Seger, έπαιξε σε διάφορες μπάντες σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία στην περιοχή της California.
Ο δρόμος για ευρύτερη αποδοχή άνοιξε για τον Tommy Castro το 1993, όταν ίδρυσε τη δική του μπάντα και ξεκίνησε τη δισκογραφική του καριέρα. Οι 14 δίσκοι που μας έχει δώσει μέχρι σήμερα βρίθουν από φορτωμένα ενέργεια soul rock κομμάτια με ερμηνείες γεμάτες τσαγανό, blues licks, solo που θυμίζουν Stevie Ray Vaughan και rhythm sections που θυμίζουν δίσκους της Stax.
Το βασικό πρόβλημα με τον Tommy Castro είναι ακριβώς αυτό, ότι η μουσική του, όσο συναρπαστική κι αν είναι, θυμίζει πρότυπα που δεν μπορεί να ξεπεραστούν και σίγουρα όχι από τον ίδιο και τη μπάντα του. Το παραπάνω, όμως, δεν ακυρώνει την αξία της δουλειάς του, που κρατάει σήμερα ζωντανό ένα υπό εξαφάνιση είδος. Οι δύο τελευταίες, μάλιστα, δουλειές του στην Alligator (“The Devil You Know” - 2014, “Method To My Madness” - 2015) τον βρίσκουν σε δαιμονιώδη φόρμα, με ένα πιο φρέσκο και αιχμηρό ήχο χωρίς πνευστά και με διάθεση να απαλλαγεί από τα κλισέ των προηγούμενων δίσκων του.
Αν υπάρχει αυτή τη στιγμή στη blues σκηνή κάτι που να ακούγεται συγχρόνως γνήσια παραδοσιακό αλλά και αναζωογονητικά μοντέρνο, αυτό είναι οι North Mississippi Allstars. Βέβαια, τα blues –αν και το κύριο- είναι ένα μόνο από τα πολλά παραδοσιακά είδη που ανακατεύονται στο μουσικό τους χαρμάνι, το οποίο έχει έντονο άρωμα Αμερικάνικου Νότου.
Βάση του συγκροτήματος είναι οι αδελφοί Luther (κιθάρες, μαντολίνο, φωνή) και Cody Dickinson (ντραμς, κρουστά), γιοι του θρυλικού παραγωγού Jim Dickinson. Φορτωμένοι με ταλέντο στα γονίδια και ποιότητα στα ακούσματα, ξεχύνουν το δυναμικό τους ήδη στον πρώτο τους δίσκο (“Shake Hands With Shorty” - 2000), που φανερώνει τις κύριες επιρροές τους (περιλαμβάνοντας διασκευές των Mississippi Fred McDowell, R.L. Burnside και Junior Kimbrough) αλλά και τη μουσική τους κατεύθυνση. Πάντα πιστοί στις μουσικές ρίζες της γενέτειράς τους (North Mississipi Hill country blues), προσθέτουν τα δέοντα γκάζια, ικανή ποσότητα southern και ενίοτε hard rock και τη φρεσκάδα μιας alternative rock αισθητικής προσέγγισης (η ακρόαση του Shake ‘Em All Down λύνει όλες τις σχετικές απορίες).
Τον ίδιο ήχο δουλεύουν περισσότερο στους επόμενους δίσκους τους, που μπορεί να μην έχουν το ίδιο αυθόρμητο σφρίγος αλλά δείχνουν καλλιτεχνική ωρίμαση καθώς περιλαμβάνουν και δικά τους κομμάτια (π.χ. The Meeting), που μπορούν να σταθούν πλάι στις εξαιρετικές ομολογουμένως διασκευές (βλέπε Rolling And Tumbling). Με 4 καταπληκτικούς δίσκους (“Shake Hands With Shorty” – 2000, “Electric Blue Watermelon” – 2005, “Keys To The Kingdom” – 2004 , “World Boogie is Coming” – 2013) και ένα πολύ δυνατό live (“Do It Like We Used To Do” – 2009), οι North Mississippi Allstars μας κάνουν να ανυπομονούμε για κάθε νέα τους δουλειά.
Όσοι ενδιαφέρονται για ένα συγκρότημα με καλοδουλεμένες διασκευές παλιών blues που να μοιάζουν με νέες δημιουργίες και για έναν ήχο που να σέβεται την παλιά αμερικάνικη μουσική αλλά να την παρουσιάζει όπως θα έπρεπε να ακουστεί σήμερα δεν πρέπει να χάσουν τους North Mississippi Allstars.
Αναμφίβολα το σημαντικότερο και ιστορικότερο συγκρότημα της ελληνικής blues σκηνής. Οι Blues Wire ιδρύθηκαν το 1983 και με leader τον εμβληματικό Ηλία Ζάικο (κιθαρίστα και τραγουδιστή) και τον Σωτήρη Ζήση (μπάσο) ξεκίνησαν τη δισκογραφική τους πορεία στα μέσα των 80s, σε μια εποχή που για τα καθ’ ημάς δεδομένα η blues ήταν στην καλύτερη περίπτωση εξωτικό και στη χειρότερη περιθωριακό είδος. Από τότε και μέχρι το 2002 οι Blueswire μας έχουν δώσει εξαιρετικές δουλειές με αφετηρία τον blues κανόνα αλλά και με ανοίγματα στα υπόλοιπα όμορα στυλ μέχρι την classic rock. Στο πλαίσιο της έντονης όλα αυτά τα χρόνια συναυλιακής τους δραστηριότητας συνεργάστηκαν με ονόματα-θρύλους (Buddy Guy, Albert King, John Mayall, Otis Rush), ενώ συνεχίζουν ακόμα ακμαίοι και πάντα μάχιμοι στις επάλξεις των blues.
Το έτερο σπουδαίο συγκρότημα που μαζί με τους Blueswire ενσαρκώνει τη ζωντανή ιστορία της ελληνικής blues σκηνής. Πιστοί στο δωδεκάμετρο κανόνα της κλασικής blues του Σικάγο παραμένουν μέχρι σήμερα το πιο αυθεντικό blues συγκρότημα στα μουσικά μας δρώμενα. Ιδρύθηκαν το 1984 από τους Δημήτρη Ιωάννου (μπάσο, φωνή) και Στέλιο Ζαφειρίου (κιθάρα). Με πολλές εμφανίσεις στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, συνεργασίες με ονόματα όπως οι John Mayall, John Hammond, Nick Gravenites και John Cippolina και με τρεις πολύ καλούς δίσκους (ο τελευταίος του 2016) αποτελούν μια σταθερή αξία στο χώρο.
Μπορεί οι MeWeathers Blues Band να μην έχουν ακόμα καταθέσει δισκογραφική δουλειά (όπως έχουν κάνει οι ομότεχνοί τους και πολύ καλοί Limping Express και Small Blues Trap), αλλά οι live εμφανίσεις τους το επιβάλλουν και σίγουρα δικαιολογούν τη θέση τους σε αυτήν εδώ τη λίστα. Το τετραμελές σχήμα έχει ως επίκεντρο την φοβερή soulful φωνή της Τζένης Καπάδαη, που πλαισιώνεται από το λιτό και μεστό παίξιμο του κιθαρίστα Γιώργου Δάφνου, το μπάσο του Μάνου Αναγνωστόπουλου και τα ντραμς του Δημήτρη Κλωνή. Όλοι άρτιοι μουσικοί, βγάζουν ένα ηχητικό αποτέλεσμα που ξεκινάει από τα blues και διαχέεται στα υπόλοιπα συναφή είδη.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΣΜΑΣ
11/1/17
προφανως αυτη ειναι η πρωσοπικη αποψη του υπογραφοντος ..εχει να μαθει πολλα ακομα περι blues ..ας διαβασει λιγο παραπανω περι blues και τα ξαναλεμε..
ΑπάντησηΔιαγραφή