Η ΕΥΑ ΖΕΥΓΟΥΛΑ, Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΣΜΑΣ ΚΙ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΑΚΟΥΣΑΝ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΩΝ ROLLING STONES ΚΑΙ ΓΡΑΦΟΥΝ

Η Εύα Ζευγουλά, ο Αντώνης Κοσμάς κι Αλέξανδρος Ριχάρδος άκουσαν το καινούργιο άλμπουμ των Rolling Stones και γράφουν

THE ROLLING STONES - BLUE AND LONESOME (2016) 
Εύα Ζευγουλά 

Blue ναι...το μπλε των μπλουζ...βαθύ μπλουζ, δέλτα μπλουζ από τη μπάντα των Βρετανών γερόλυκων...Lonesome από την άλλη καθόλου...ίχνος μοναξιάς δε σου αφήνει το καινούργιο άλμπουμ των Rolling Stones το αντίθετο μάλιστα...
Οι πέτρες αποτίουν φόρο τιμής στα μπλουζ που αγαπούν, στα μπλουζ που τους έφεραν κοντά.
Δεν είναι μυστικό ότι χάρη στα μπλουζ γνωρίστηκαν όταν ο Mick κάλεσε τον Κeith σπίτι για να ακούσουν δίσκους όπως κάναμε όλοι κάποτε. Ο Κeith μαγεύτηκε και πήρε τους δίσκους σπίτι του για να συνεχίσει τη μελέτη and the rest is history...Τι θα μπορούσες άλλωστε να περιμένεις από τύπους που κοιμόνταν στρωματσάδα στην κουζίνα του σπιτιού του Muddy Waters όπως δήλωσε κάποτε ο Alexis Korner!!!
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Πέτρες τραγουδούν μπλουζ, ανατρέξτε στο βίντεο της ζωντανής τους εμφάνισης με το Muddy Waters που τον ακούν ως θαμώνες και νιώθουν συστολή όταν τους φωνάζει ν ανέβουν στη σκηνή να παίξουν όλοι μαζί το little red rooster,κομμάτι που ερμήνευσαν εκπληκτικά με τον tom waits πέρσι στα πλαίσια των εμφανίσεων τους στις ΗΠΑ.
Τα χρόνια που γράφει η ταυτότητα του καθενός τους μοιάζουν αστείο αφού η φωνή του Mick είναι καλύτερη παρά ποτέ κι ο τρόπος που παίζει φυσαρμόνικα θα έκανε τον Little Walter τον οποίο τιμούν διασκευάζοντας δυο τραγούδια του να τους βγάλει το καπέλο.
Ο Mick παίζει ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ φυσαρμόνικα!!!Είναι γεγονός!!!
Κατά την άποψη μου, αυτός ο δίσκος δεν άργησε να βγει...βγήκε στην κατάλληλη στιγμή...το μπλουζ δεν το παίζεις,το μπλουζ το νιώθεις!!!
Πρέπει να έχεις κάνει τα χιλιόμετρα σου για να βγεις στο μετερίζι του και σίγουρα δεν είναι για καλοζωισμένα αμούστακα παλικάρια.
Ο Κηθ παίζει κιθάρα και φαίνεται,έχει ρόλο και υπόσταση...για πρώτη φορά στην ιστορία τους βγαίνει μπροστά κι ο Μικ δεν τον καπελώνει.
Οι μεγάλοι πατέρες των μπλουζ σίγουρα θα έσφιγγαν το χέρι του Κeith γεμάτοι περηφάνια, ο άνθρωπος τα έχει δει όλα και βγάζει στην πενιά του τη σοφία της ηλικίας του άλλα και το πάθος του ανθρώπου που κοροϊδεύει συνεχώς το θάνατο και θέλει να ζήσει κι άλλο κι άλλο κι άλλο...Νέοι και ορμητικοί οι Stones χρειάστηκαν μόνο 72 ώρες για να ηχογραφήσουν αυτό το άλμπουμ αφού τα μπλουζ κυλάνε στο αίμα τους...
Για άλλη μια φορά οι Βρετανοί ήρωες αποδεικνύουν πως ξέρουν να παίζουν τα μπλουζ καλύτερα από τους αμερικανούς συναδέλφους τους οι οποίοι τα τελευταία χρόνια αναλώνονται σε επιδείξεις κιθαριστικής δεξιοτεχνίας, φανφάρες και γκλαμ...κάτι που δεν έχει καμία σχέση με τα μπλουζ που είναι τραχιά,π ρωτόγονα και βγαίνουν από την καρδιά και όχι από τα εκλεπτυσμένα όργανα. Μοναδική παραφωνία σ αυτή τη βρετανική σχολή ο καινούργιος δίσκος του Jeff Beck που είναι σκέτη απογοήτευση γι'αυτό ακριβώς το λόγο!!!
Οι Stones άθελα τους σ'αυτό το άλμπουμ εφαρμόζουν την προτροπή του Buddy Guy...επιστρέφουν στη βάση, στην απλότητα η οποία είναι τα μπλουζ...παίζουν σαν να μην ξέρουν νότες και ακόρντα αφημένοι στην αγάπη και το πάθος τους γι'αυτό το είδος χωρίς να νοιάζονται για περίπλοκα εντυπωσιακά σόλο. Αν ήθελα να ξεχωρίσω κάποια τραγούδια, πράγμα σχεδόν αδύνατο, θα ξεχώριζα τα I gotta go και hate to see you go λόγω της αδυναμίας μου στο Little Walter όπως και τα Just like I treat you και I can't quit you baby πάλι για τον ίδιο λόγο αφού κυριολεκτικά λατρεύω το Willie Dixon.
Το I can't quit you baby των Stones ΦΥΣΙΚΑ και δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση μ αυτό των Led Zeppelin το οποίο αν μη τι άλλο συνοδεύεται από δικαστικές διαμάχες κι έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στ'αυτια όλων μας...είμαι σίγουρη ότι ο Μικ,ως γνωστή...μουσίτσα, επίτηδες το είπε έτσι για να μην υπάρχει καμιά ομοιότητα!!! Καμιά εκτίμηση δεν είχα στους Stones και πάντα τους θεωρούσα υπερτιμημένους και δικτάτορα το Mick...ήρθε όμως το blue and lonesome να με διαψεύσει....
Εύα Ζευγουλά

Αντώνης Κοσμάς

    Δεν υπάρχει καλύτερη τακτική για έναν καλλιτέχνη που αισθάνεται ότι η μούσα του τον έχει εγκαταλείψει ή έχει πάψει πια να συμβαδίζει με το ρυθμό και τα γούστα των καιρών από το να επιστρέψει σε μια παλιά κλασική αξία. Αυτό έκανε ο Bruce Springsteen, όταν μετά από μια σειρά μέτριων δίσκων στα 90s, έσωσε την καριέρα του με το «We Shall Overcome» του 2006, όπου αποτίνει φόρο τιμής στο protest song και το βασιλιά του, Pete Seeger, αυτό κάνουν τώρα και οι Rolling Stones με το νέο τους album «Blue and Lonesome» και την επιστροφή τους στα blues.

   Βέβαια, αυτό που κάνει και τα δύο αυτά album επιτυχημένα και τα δικαιώνει καλλιτεχνικά είναι ότι η επιστροφή στις ρίζες δεν γίνεται απλώς προς άγραν έτοιμου υλικού, ελλείψει έμπνευσης, αλλά κινείται από πραγματική αγάπη και δέος. Μιλώντας για τους Stones, είναι γνωστό ότι θεωρούσαν τα blues ως την μουσική τους βάση, στην οποία προσθέτοντας σταδιακά και άλλα στοιχεία (R’n’B, country, ψυχεδέλεια, έως και disco) θα διαμόρφωναν το δικό τους ροκ ύφος. Τα πρώτα τους album μάλιστα –ιδίως το πρώτο- περιελάμβαναν αρκετές διασκευές blues κομματιών, οπότε κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι με την ηχογράφηση αυτού του album κλείνει για το συγκρότημα ένας κύκλος με τον ωραιότερο τρόπο.

   Τέτοια σχέδια για κλείσιμο καριέρας δεν νομίζω, ωστόσο, ότι ήταν –και ούτε θα είναι ποτέ- στο μυαλό του συγκροτήματος, τα μέλη του οποίου ηχογράφησαν ένα παλιό blues του Little Walter, το “Blue and Lonesome”, απλώς για να εξοικειωθούν με το νέο τους studio. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό και έτσι προέκυψε η ιδέα για την ηχογράφηση ενός album με blues διασκευές. Ο κύκλος αυτών των διασκευών διαφέρει πολύ από τις διασκευές blues των πρώτων album του συγκροτήματος. Εκεί οι εκτελέσεις δεν ήταν τόσο πιστές στο πρωτότυπο αλλά μάλλον προσαρμοσμένες στην αισθητική της εποχής, στον νέο ροκ ήχο που διαμορφωνόταν αλλά και στην κατεύθυνση που ήθελε να πάρει το ίδιο το συγκρότημα. Στα «I Want to Make Love to You» και «King Bee» του ντεμπούτου τους, ακόμα και στο «Love in Vain» του όγδοου δίσκου τους τους οι Stones φαίνεται ότι χρησιμοποιούν τα blues ως συστατικό στοιχείο της μουσικής τους οντότητας, φέρνοντάς τα στα δικά τους μέτρα.

   Η μεγάλη διαφορά σε αυτό το album είναι ακριβώς αυτή, ότι εδώ οι Stones δεν χρησιμοποιούν τα blues αλλά τα υπηρετούν. Όλες οι εκτελέσεις είναι πιστές στο original, το βάρος δίνεται στα τραγούδια και όχι στους κιθαριστικούς αυτοσχεδιασμούς και τα solo, η φυσαρμόνικα δεσπόζει, ενώ οι κιθάρες περιορίζονται στις πινελιές που χρειάζονται για να αναδείξουν το κάθε τραγούδι. Ακόμα και η φωνή του Jagger μοιάζει να έχει αποκοπεί από την πληθωρική περσόνα του κατόχου της και να υποτάσσεται στο υλικό που έχει να ερμηνεύσει. Το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα είναι πολύ κοντά στον κλασικό ήχο των blues του Chicago  και έχει έναν παλμό και ένα αβίαστο groove που σε κάνει να χαίρεσαι να ακούς μια μπάντα που χαίρεται να παίζει. Τα πιο δυνατά σημεία του δίσκου είναι η γεμάτη ένταση ερμηνεία και η εξαιρετική φυσαρμόνικα του Jagger, o ο οποίος είναι και ο πρωταγωνιστής του δίσκου, ενώ από τα κομμάτια θα ξεχώριζα τα «Blue and Lonesome», «Hate to See You Go» και «Just Like I Treat You», σε ένα album χωρίς ωστόσο ιδιαίτερες διακυμάνσεις σε ένταση ή σε ποιότητα.

   Για όσους γουστάρουν τους Stones για την εικόνα και το σταριλίκι τους ο δίσκος αυτός θα είναι ως μη γενόμενος· για όσους περιμένουν το νέο Beggar’s Banquet απογοητευτικός· για όσους δεν τρελαίνονται για τα blues, μάλλον αδιάφορος. Για όσους όμως έχουν ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον για τα blues και θέλουν να τα ακούσουν να παίζονται με μεράκι και αυθορμητισμό και συνάμα με γνώση και σεβασμό αυτός είναι ένας αξιοπρόσεκτος δίσκος.   

Ακούστε την εκπομπή του Αντώνης Κοσμά, Helter Skelter κάθε Τρίτη 20-22.00 και κάθε Πέμπτη 22-24.00       

 

Για να είμαι ειλικρινής, θα περίμενα να είχαν κυκλοφορήσει αυτό το άλμπουμ πριν 30-35 χρόνια. Αλλά ποτέ η ταραχώδης καριέρα τους δεν τους άφησε να κοιτάξουν πίσω. Ρίξτε μια ματιά στις προηγούμενες δεκαετίες και θα διαπιστώσετε ότι ποτέ οι Stones δεν είχαν το χρόνο(!) αλλά και τη διάθεση για ένα blues άλμπουμ. Πότε να το ηχογραφήσουν; Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 που οι drug dealers είχαν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του συγκροτήματος ή στα τέλη της ίδιας δεκαετίας που ο Mick Jagger ξημεροβραδιαζόταν στο Studio 54;  Για τη δεκαετία του ’80 ας μην συζητήσουμε, η μουσική της δεν χώραγε τα Blues των Stones. Οι μόνες δεκαετίες που θα μπορούσαν να ηχογραφήσουν ένα blues άλμπουμ ήταν στα 90’s και 00’s όπου κυκλοφόρησαν τρία συνολικά άλμπουμ, ποιοτικά συμπαθητικά. Έως εκεί!  Κάλλιο αργά παρά ποτέ λοιπόν για τους 70αρηδες (και πλέον) Rolling Stones, που με το Blue & Lonesome κάνουν το αυτονόητο για ένα συγκρότημα του μεγέθους τους. Κοιτούν ολόματα το παρελθόν  και οι ρίζες τους ζωντανεύουν, λες και δεν μαράθηκαν ποτέ! Η πρώτη αίσθηση που είχα ακούγοντας για πρώτη φορά το άλμπουμ είναι ότι δεν περιέχει ένα γνωστό blues κομμάτι που θα παρασύρει εμπορικά το άλμπουμ. Το δίλεπτο “Just Your Fool” (του Buddy Johnson και της bog band του απ΄το ’53) ακούστηκε πολύ άγνωστο στα rock αφτιά μου, αλλά το “Hate To See You Go” του Little Walter με έκανε να αισθανθώ τη διαφορά που εξέπεμπε το άλμπουμ. Περιορίστηκα σε αυτά τα δύο τραγούδι και μετά περίμενα να ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ. Πήρα το βινύλιο, όπου το μέγεθος του προσδίδει μια διαφορετική όψη κι αίσθηση στο λογότυπο τους και το άκουσα όπως τότε. Μόνος σπίτι, καθισμένος, στον καναπέ, χωρίς τηλέφωνο και υπολογιστή, μόνο η μουσική κι εγώ! Δεν τρελάθηκα, αλλά μου άρεσε. Μου άρεσε η ατμόσφαιρα, το παίξιμο, η αίσθηση, μού άρεσε η κιθάρα του Richards. Για να είμαι ειλικρινής, η συμμετοχή του Eric Clapton περνάει σαν μια απλή συμμετοχή, δεν προσφέρει τίποτε παρά μόνο δημοσιότητα. Ξέρετε, το σημαντικότερο που μου προσέφερε αυτός ο δίσκος είναι ότι αυτοί που τον ηχογράφησαν, γούσταραν κι αυτό ακούγεται!
Υ.Γ.
Και για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους η διασκευή που επιχειρούν στο I can’t quit you baby του Willie Dixon δεν φθάνει , δεν αγγίζει τη συγκλονιστική εκτέλεση των Led Zeppelin.

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος