ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
Μετά από μια ταινία που κανείς δεν κατάλαβε, ένα αχρείαστο soundtrack, μια συναυλία στο Ν.Πόλο(!), τρεις πολύ καλές εμφανίσεις σε tributes (Ray Davis,Ronnie James Dio και Τιτανοτετάστιοι), ένα άλμπουμ συνεργασία με τον Lulu Reed που άρεσε μόνο σε αυτούς, ατελείωτες περιοδείες, μια καταπληκτική περιοδεία με τους Big Four κι οκτώ χρόνια μετά το μέτριο Death Magnetic, ήλθε η στιγμή που οι Metallica κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ.
Το Hardwires…self-destruct δεν κρύβει καμία έκπληξη. Ήχος Metallica, συνθέσεις πιο ουσιαστικές από αυτές του προηγούμενου άλμπουμ, τα μεγάλης διάρκειας κομμάτια δεν απουσιάζουν (αντίθετα) και το promotion είναι άρτιο. Άρτιο, σε σημείο αναφοράς σπουδαστών στο μάθημα του marketing. Ειδικά, το promotion όπου ανά δύο ώρες εμφάνιζαν κι ένα video τραγουδιού από το καινούργιο άλμπουμ, είναι κεφάλαιο στο σύγχρονο marketing.
Το ομώνυμο κόμματα ήταν ότι καλύτερο για να μάς προετοιμάσει για αυτό που θα ακούσουμε: Σίγουρα δεν ήταν το hit single, αλλά ήταν σκέτη καταιγίδα. Metallica όπως τους θέλει ο die hard οπαδός. Το ίδιο ενθαρρυντικό ήταν και το Moth Into Flame" με κορυφαίο το "Atlas, Rise!" που είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους. Από κει και πέρα, ακούγοντας και ψάχνοντας.Το “Halo on Fire’ το αδικεί η μεγάλη διάρκεια του, έως τη μέση είναι αδιάφορο κι από τα σόλο και μετά απογειώνεται, το “Murder On’ γραμμένο για τον Αρχηγό δεν προκαλεί το παραμικρό ενδιαφέρον (ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από μάρκα ενισχυτών που χρησιμοποιούσε ο Αρχηγός), τα Dream no more, Here Comes Revenge και Now that we’re dead συμπληρώνουν το δίσκο που κλείνει με το «Spit Out The Bone» που συγκαταλέγεται στα καλύτερα του άλμπουμ.
Δεν μπορώ να καταλάβω αυτή τη μανία τόσο των Metallica όσο και των Iron Maiden με τα τραγούδια μεγάλης διάρκειας. Και τα δύο συγκροτήματα έχουν χάσει την έμπνευση που είχαν …τότε και τα μεγάλα τραγούδια δείχνουν την έντονη αδυναμία σφιχτών συνθέσεων. Το “Halo on Fire’ αν ήταν μισό ή έστω και λίγο μεγαλύτερο θα ήταν ένα μεγάλο τραγούδι. Από την μια πλευρά οι fans μουρμουρίζουν για τη χρονική διάρκεια των τραγουδιών από την άλλη τα συγκροτήματα, επιμένουν. Κι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω τι ακούνε αυτοί και επιμένουν σε αυτή τη λογική.
Το Hardwired...to self destruct είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ για ένα συγκρότημα που προερχόταν από ένα αδιάφορο Death Magnetic και έχει πίσω του μια ιστορία 34 χρόνων.
Όσο για το εξώφυλλο, που άκουσα πολλούς να το κριτικάρουν, να υπενθυμίσω ότι το metal είναι συνυφασμένο με τη δεκαετία του ’80, τότε βγήκαν τα μεγάλα εξώφυλλα, όχι μόνο των Metallica (Master of Puppets, Ride the Lighting, Kill em all, …and Justice) αλλά και εκατοντάδων άλλων metal συγκροτημάτων της τότε εποχής. Σήμερα η αισθητική έχει προσαρμοστεί στα σύγχρονα δεδομένα.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΑΡΙΔΕΣΗΣ
Όταν ανακοινώθηκε ότι οι Metallica θα κυκλοφορήσουν καινούριο άλμπουμ, ξεκίνησαν οι γκρίνιες ή οι διθύραμβοι. Από το Black Album κι έπειτα και μόνο το άκουσμα του ονόματός τους προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις. Και μην ξεχνάμε, ότι πέρασαν οκτώ χρόνια από το Death Magnetic. Η προσμονή δεν λειτουργεί απαραίτητα υπέρ σου.
Και κυκλοφόρησε. Και ξέρετε κάτι, συνολικά είναι καλό. Συγκριτικά δε με τα δύο προηγούμενα, αναπάντεχα καλό θα προσθέσω. Επιτέλους, ακούμε μια καλή παραγωγή, συνθέσεις που δεν προσπαθούν να ακουστούν όπως παλιά. Τους βγαίνει φυσικά κι αυτό φαίνεται από την πρώτη στιγμή. Υπάρχουν ωραία riffs, δουλεμένα solo (σε σχέση με το προηγούμενο), απλό rhythm section που γεμίζει τις συνθέσεις χωρίς να ξεφεύγει ή να κάνει κάτι που δεν μπορεί (πχ. St. Anger). O Hetfield τραγουδάει όπως του ταιριάζει, χωρίς να προσπαθεί να ακουστεί όπως το ’96 ή το ’86. Η μεγάλη έκπληξη του άλμπουμ είναι ότι δεν έχει μπαλάντα, αλλά κυρίως δεν έχει ακόμα ένα Unforgiven.
Έχει και αρνητικά βεβαίως-βεβαίως. Καταρχάς έχει μεγάλη διάρκεια. Πιστεύω ότι αν ήταν 15 λεπτά μικρότερο, θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα. Τα solo παρ’ όλη την δουλειά που έχει γίνει, μένουν στη μέση. Για παράδειγμα στο ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ, τελειώνει εντελώς ξαφνικά χωρίς να έχει κάνει τον κύκλο του. Ή σε άλλα κομμάτια, είναι μεγάλα και δεν καταλήγουν κάπου και κουράζει. Επίσης δεν ξέρω κατά πόσο ο Hetfield θα μπορέσει να ανταποκριθεί φωνητικά στο πλαίσιο μιας μακράς περιοδείας. Αλλά αυτό μένει να το δούμε. Και τέλος· Ρε παιδιά, τι εξώφυλλο είναι αυτό?
Υπάρχουν τραγούδια που ξεχωρίζουν, σε έναν κατά άλλα δίσκο ο οποίος «κυλάει» αρμονικά. Τα Dream no more και Now that we’re dead, θεωρώ ότι είναι καλύτερα από τα singles που προηγήθηκαν της κυκλοφορίας του δίσκου. Το Confusion είναι ένα πολύ ιδιότροπο κομμάτι, το οποίο θέλει πολλές ακροάσεις για να το αγαπήσεις. Το Spit out the bone ακούγεται λες και ξεπήδησε από τα μακρινά ‘80s. Και το Murder one, ένα τραγούδι φόρο τιμής σε μια από τις μεγαλύτερες επιρροές τους, τον Lemmy, με στίχους από διάφορα κομμάτια των Motorhead.
Κλείνοντας, δεν ξέρω αν μου αρέσει επειδή δεν μου άρεσαν τα δύο προηγούμενα, ή επειδή είναι όντως τόσο καλό. Αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Πέρασα ευχάριστα ακούγοντάς το, την μία ώρα και κάτι που διαρκεί. Κι αυτό κάτι σημαίνει. Είμαι σίγουρος ότι θα το ακούσουμε περισσότερες φορές τελικά, γιατί κάνει κάτι που δεν έκανε το Death Magnetic. Δεν προσπαθεί να γλύψει τους παλαιομεταλάδες ούτε τους νεότερους, και εν τέλει αυτό είναι τίμιο.
Βαγγέλης Σαριδέλης
(Ακούστε την εκπομπή του Maximum Overdrive κάθε Τρίτη 22-24.00 και κάθε Τετάρτη 20-22.00)
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΡΩΜΑΝΟΣ ΤΕΡΖΗΣ
Είναι ελπιδοφόρο και απολαυστικό να διαπιστώνει κανείς ότι μια νέα δουλειά των Metallica εξακολουθεί να εγείρει τόσο έντονα πάθη, πιο έντονο θετικό και πιο έντονο αρνητικό σχολιασμό απ’ οποιαδήποτε άλλη κυκλοφορία στο σύνολο της μουσικής. Στην πραγματικότητα, το γεγονός αυτό τα λέει όλα για το συγκρότημα, το μέγεθος του brand name, την ανυπολόγιστη κληρονομιά.
Σε αυτή την κριτική δεν θα εστιάσω ούτε στο μεγάλο χρονικό διάστημα που πέρασε από το Death Magnetic, ούτε σε παντελώς ανούσιες και συχνά αστοιχείωτες συγκρίσεις με τους προηγούμενους δίσκους τους. Το ενδιαφέρον για μένα βρίσκεται στα 78 λεπτά (και όχι 88 όπως έγραψε λανθασμένα σύσσωμος ο ξένος τύπος, από το αγγλικό Metal Hammer μέχρι τον Guardian) του Hardwired.. to Self-Destruct.
Το πρώτο cd είναι αψεγάδιαστο, ξεκινώντας μανιασμένα και αυξάνοντας το momentum στο μέγιστο με την τριάδα Moth into Flame, Dream No More και Halo on Fire. Το Moth into Flame έχει μάλλον το καλύτερο ρεφρέν του δίσκου, στο Dream No More τρίζουν τα πατώματα από τα υπέρβαρα riffs του Hetfield, ενώ το φινάλε του Halo on Fire και το επαναλαμβανόμενο ‘Hello darkness, say goodbye’ μοτίβο αποτελούν την απάντηση στην ερώτηση «γιατί ακούς αυτή τη μουσική;».
Στο δεύτερο μέρος, οι mid-tempo ταχύτητες και ο περιστασιακός Load αέρας δεν ενόχλησαν καθόλου τον γράφοντα, απλά με ένα κομμάτι λιγότερο (μάλλον το Murder One) το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη εντυπωσιακότερο. Το Here Comes Revenge είναι τόσο sexy όσο ο τίτλος του, ενώ το αγαπημένο riff του Hetfield στο album βρίσκεται μετά το δεύτερο ρεφρέν του Am I Savage. Ωστόσο, παρά τα όσα έχουν προηγηθεί στον δίσκο, τίποτα δεν μπορεί να προετοιμάσει τον ακροατή για την ευφορία του απερίγραπτου Spit Out The Bone, που πρώτα σκοτώνει την αμφισβήτηση και την μιζέρια, και εν συνεχεία τις πυρπολεί για σιγουριά.
Το Hardwired… to Self-Destruct είναι χορταστικό, έχει (επιτέλους) τέλεια παραγωγή, στηρίζεται στο songwriting των δύο αρχηγών με ποιοτικές τζούρες από το supporting cast και θα στείλει το κτήνος σε περιοδεία για minimum δύο χρόνια. Good day(s) to be alive sir.
...δεν ειναι κακό το αλμπουμ...το ακούς και περνάει η ώρα...αλλα μέχρι εκει.
ΑπάντησηΔιαγραφή