Είχα να παρακολουθήσω συναυλία των Stranglers, από τα μέσα της δεκαετίας του 90 στο Ρόδον! Έκτοτε , έχουν παίξει πάρα πολλές φορές στην Αθήνα κι αυτή η Κυριακή ήταν μια καλή ευκαιρία να τους ξαναθυμηθώ live. Αν και εμφανίστηκαν μέσα στην γενική έκρηξη του punk, οι Stranglers διέφεραν απ’ όλα τα άλλα συγκροτήματα εκείνης της γενιά . Μόνο και μόνο, ο ξεχωριστός ήχος των πλήκτρων του Dave Greenfiled κι οι μελωδίες που πέρναγε σε κάθε τραγούδι, έδωσαν στο αγγλικό συγκρότημα μια ξεχωριστή ταυτότητα με προεξέχον το βαρύ μπάσο του Burnell. Και 39 χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ τους Rattus Norvegicus, αυτή η μαγεία εξακολουθεί να υπάρχει. Με τον μπασίστα Jean Jaques Burnell και Dave Greenfield από το αρχικό σχήμα και τους Baz Warme κιθάρα, τραγούδι και λίαν προσφάτως με τον ντράμερ Jim MacAulay που πήρε τη θέση του 78χρονου(!) Jet Black, βγήκαν στη σκηνή και με ένα ορμητικό, δεμένο ήχο, μας μετέδωσαν την ένταση που έχει μια rock συναυλία. Ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Baz Warne τα πήγε καλά, αν κι είχε τον δύσκολο ρόλο να πατάει πάνω στα χνάρια του Hugh Cornwell. Κινητικός, με την ερμηνεία του να "φτύνει' τις λέξεις, κράτησε το κοινό ζωντανό. Ένα 
κοινό που έφθανε τα 900 άτομα, όλοι άνω των 45, είχε πάει όχι για να παρακολουθήσει , αλλά για να χορέψει και να ακούσει τα anthems της εποχής του. Και οι τέσσερεις μουσικοί τα έπαιξαν όλα: Nice n’ Sleazy, Golden Brown, No More heroes, Midnight Summer dream, Always the Sun (το τραγούδησε όλο το Piraeus), Hangin around, Peaches για να κλείσουν με 2 διασκευές, που τα έκαναν επιτυχία: τα Walk on by(πρώτη εκτέλεση Dionne Warwick 1964) και All day and all of the night (Kinks, 1964). Χαρακτηριστικό είναι ότι στο ξεκίνημά τους έπαιξαν 6, όχι τόσο γνωστά τραγούδια τους (μεταξύ αυτών και το Get a Grip on yourself) αλλά ήταν τέτοια η ορμητικότητα τους και ο δεμένος ήχος τους που συνεπήρε το κοινό. Το κοινό το ευχαριστήθηκε κι από ότι φάνηκε και το συγκρότημα!
Δημοσίευση σχολίου