Βεβαίως, όταν λέμε σήμερα “Jethro Tull” εννοούμε ουσιαστικά τον εμβληματικό Ian Anderson, αφού όλα τα μέλη του κλασικού line-up έχουν σιγά-σιγά αποχωρήσει, μηδέ του Martin Barre εξαιρουμένου! Όχι ότι έχει πρόβλημα ο Ian Anderson να έχει στο πλευρό του άξιους συνεργάτες! Το τωρινό line-up (το οποίο «επισημοποιήθηκε» με την έκδοση του άλμπουμ Thick as a Brick 2, το 2012) απαρτίζουν: ο Βαυαρός (!) Florian Opahle – κιθάρα, o καταπληκτικός μουσικός John O’ Hara – keyboards, το «πολυεργαλείο» David Goodier – μπάσο, ξυλόφωνο, δεύτερες φωνές και “last but not least” ο Scott Hammond – ντραμς, ο οποίος μας έκανε μια επίδειξη της μεγάλης του αξίας σε ένα υπέροχο σόλο στο κομμάτι Dharma for One (από το άλμπουμ This Was).
Μέσα λοιπόν σε μια κατάμεστη Τεχνόπολη (με τιμές εισιτηρίων € 30 - € 45), λίγο μετά τις 9 μ.μ., ήχησαν οι πρώτες νότες του Living in the Past, με τον κόσμο να καλωσορίζει με ενθουσιασμό τον μεγάλο πρωταγωνιστή και την καλοκουρδισμένη μπάντα! Ο ενθουσιασμός αυτός έμεινε αμείωτος σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, η οποία πήγε –δίχως διάλειμμα- ως τις 11 παρά 10’! Βεβαίως, θα πρέπει κανείς να ξεχωρίσει κάποιες στιγμές μοναδικές, όπως τη “short” εκδοχή του Thick as a Brick (!!), μια υπέροχη εκτέλεση του Bourree, και την (κορυφαία κατά τη γνώμη μου) στιγμή, όπου την καταπληκτική εκτέλεση του My God ακολούθησε το Aqualung, μέσα σε αποθέωση!
Ασφαλώς, δεν ήταν μόνο αυτές οι όμορφες στιγμές! Άλλωστε, η συναυλία είχε τον τίτλο “The best of Jethro Tull by Ian Anderson”! Και πόσα “best” να χωρέσεις στα 110’ περίπου διάρκειας της συναυλίας! Να ξεχωρίσω μόνο (γιατί δεν τα έχω ακούσει συχνά) το Songs from the Woods και το Mother Goose! Και, φυσικά, το μόνιμο encore και φινάλε Locomotive Breath, με το οποίο σείστηκε η Τεχνόπολη! Να πω εδώ, ότι αυτή τη φορά, η περίτεχνη εισαγωγή με πιάνο και ηλεκτρική κιθάρα, αποδόθηκε εξαιρετικά από τους μουσικούς της μπάντας!
Λίγα λόγια για τη διοργάνωση: Βρήκα το venue εξαιρετικό, τον έλεγχο των εισιτηρίων ευγενικό και αποτελεσματικό, τον ήχο θαυμάσιο, την προσέλευση του κόσμου υποδειγματικά συνεπή, τον δε καιρό υπέροχο!!! Μέχρι και επαρκής ταξιθεσία υπήρχε! Έτριβα τα μάτια μου! Άσε δε τα stands για τις μπύρες και το merchandise, άσε τις τουαλέτες, όλα άψογα! Ένα παράπονο μόνο: οι θέσεις καθημένων ήταν υπερβολικά στριμωγμένες. Ένας εύσωμος φίλος μας υποχρεώθηκε να παρακολουθήσει τη συναυλία όρθιος, παρόλο που είχε δώσει 45 €. Χώρια που δεν μπορούσαμε να χειροκροτήσουμε με τον ενθουσιασμό που θέλαμε, γιατί μπορεί άθελά μας ο διπλανός μας να έτρωγε καμιά ανάποδη!
Ας μην αφήσω όμως αυτό το πρόβλημα να χαλάσει τη συνολική εντύπωση! Κι η εντύπωση αυτή συνοψίζεται στο ότι από τις 6 φορές, που είχα την τύχη να δω το μυθικό συγκρότημα στην Αθήνα, ήταν η δεύτερη ωραιότερη συναυλία που έχω παρακολουθήσει, με πρώτη βέβαια (και μακράν!) αυτή στο Ηρώδειο, το 2003!
Long live Jehtro Tull! Long live Ian Anderson!
Δικαιόπολις, 2-10-2016
Δημοσίευση σχολίου