Σ’ ένα κατάμεστο Κύτταρο, υπολογίζω γύρω στους 650 θεατές, οι Pavlov’s Dog εμφανίστηκαν ακριβώς στις 22.00, όπως έλεγε το πρόγραμμα. Να σημειώσω ότι με την είσοδο στο υπήρχε αφίσα που ενημέρωνε τον κόσμο να μην καπνίσει, πράγμα που σεβάστηκαν όλοι. Με πλήρη μπάντα 7 ατόμων στη σκηνή (μπάσο, κιθάρα, πλήκτρα, βιολί, ντραμς, David Surkamp τραγούδι/κιθάρα και η γυναίκα του Sara τραγούδι) οι Pavlov’s Dog κρατούν όλη τη λάμψη του μεγαλείου τους και όλη την αίσθηση του classic rock. Κατάφεραν σ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας τους να κρατούν το ενδιαφέρον του κοινού, παίζοντας όλα τα κλασικά τραγούδια τους (Valkerie, Song Dance, Late November, Preludin Theme from Subway Sue, κι ας άφησαν έξω το Gold Nuggets) και πολλά από τα πρόσφατα άλμπουμ τους, πράγμα που ίσως ενόχλησε πολύ κόσμο. Ο ήχος για τόσα όργανα επί σκηνής ήταν καλός και βέβαια η (θρυλική) φωνή του David Surkamp που δίνει σε κάθε κομμάτι ξεχωριστή υφή, απέδωσε όλα τα κομμάτια σε άψογο βαθμό. Ίσως το Julia να μην το ερμήνευσε όπως θα θέλαμε να το ακούσουμε, αλλά ας αναλογιστούμε ότι το κομμάτι πρωτοερμημεύτηκε το 1976 και σήμερα έχουμε 2016, δηλαδή πριν 40 χρόνια!!!
Όπως και τις άλλες δύο εμφανίσεις των Pavlov’s Dog, o Surkamp ήταν επικοινωνιακός κι αφηγηματικός, λέγοντας ιστορίες για τα τραγούδια, την κιθάρα του (που έχει υπογράψει ο Steve Croper, κιθαρίστας των Booker T&Mg’s ), ενώ στο encore ερμήνευσε μόνος του το αγαπημένο του τραγούδι, το White Shade of Pale των Procol Harum. Μετά από 2 και 10 λεπτά επί σκηνής, οι Pavlov’s Dog άφησαν τον κόσμο απόλυτα ικανοποιημένο, δικαιολογώντας για ακόμα μια φορά ότι οι «ηλικιωμένοι» rockers του κλασικού rock θα έχουν για πολλά ακόμα χρόνια τον πρώτο λόγο.
ΝΩΝΤΑΣ ΚΟΛΙΟΣ
About
Αλέξανδρος Ριχάρδος
Δημοσίευση σχολίου