Το Smoke on the Water, γίνεται country? Με τον Steve Morse όλα γίνονται!
Τώρα που επιτέλους η φαιδρά πανήγυρης έλαβε τέλος ας πούμε μερικά στενόχωρα και αληθινά.
Το 1968 δύο μουσικοί, ο Jon Lord και ο Ritchie Blackmore δημιούργησαν τους Deep Purple. Αυτό είναι ένα γεγονός. Αδιαμφισβήτητο. Ο Blackmore έδωσε το όνομα στο γκρουπ. Γεγονός. Ο Blackmore έφερε στο γκρουπ τον Ian Paice. Γεγονός. Δημιουργήθηκε έτσι ο πυρήνας των βιρτουόζων που έβαλε την ιδιαίτερη μουσική σφραγίδα που γνωρίζουμε. Ο Blackmore επέλεξε και προσέλαβε τους Ian Gillan και Roger Glover, μέλη και oι δύο στους Episode Six, ένα pop συγκρότημα με μικρή επιτυχία στο οποίο ο Ian Gillan έκανε δεύτερα φωνητικά (πρώτη φωνή ήταν η ευειδής Sheila Carter). Και στην συνέχεια τον David Coverdale (ήταν πωλητής σε μπουτίκ) και τον Glenn Hughes. Γεγονός. Ο Blackmore από το 1970 έβγαλε μπροστά την προσωπικότητά του και δημιούργησε τον ήχο, την μουσική, την σκηνική παρουσία και τα τραγούδια που καθιέρωσαν το συγκρότημα. Γεγονός.
Εάν έχετε διαφορετική άποψη σε κάτι από τα παραπάνω μην συνεχίσετε να διαβάζετε, θα συγχυστείτε.
Από τους δύο ιδρυτές του συγκροτήματος μόνον ο Ritchie Blackmore (σ.σ.βασιλιάς) είναι εν ζωή. Προσέξτε, έχει σημασία. Ο μόνος λοιπόν που απέμεινε από τους δύο αυτούς μουσικούς, αυτός που εμπνεύσθηκε το όνομα που φοράνε σήμερα όλοι οι υπόλοιποι, δεν εμφανίσθηκε στην σαπουνόπερα που ονομάζεται Hall of Fame!(σ.σ.στέψη) Γιατί;
Το Hall of Fame είναι μία αμερικανιά, ανάξια πάσης σημασίας για όποιον μουσικό έχει σώας τας φρένας. Για την εισαγωγή σε αυτό πρέπει να πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις σχετικές με έτη παρουσίας στην μουσική, επιτυχίες στο Αμερικανικό chart κλπ. Έχει έδρα στο Κλήβελαντ, και στο Κλήβελαντ δεν έχει τίποτε, εάν πάτε θα δυστυχήσετε. Δεν είναι καν μία πόλη με μουσική παράδοση. Ο οργανισμός αυτός λειτουργεί σαν show, και εξυπηρετεί αποκλειστικά σκοπούς marketing. Αυτό το ¨φωνάζει¨ και η ίδια η ιστοσελίδα του.
Οι Purple είχαν προταθεί για την εισαγωγή τους δύο τρεις φορές στο παρελθόν, χωρίς αποτέλεσμα. Όλοι οι ενδιαφερόμενοι μουσικοί (Blackmore, Gillan, Paice, Glover κλπ) είχαν δηλώσει πως ΄΄προσωπικά δεν τους απασχολούσε καθόλου το ζήτημα και περισσότερο είχε να κάνει με την ικανοποίηση των fans οι οποίοι ταυτίζονται με το συγκρότημα, όπως ακριβώς οι οπαδοί κάποιας ποδοσφαιρικής ομάδας΄΄! (Ian Paice στην απονομή). Τέτοια απαξίωση. Τα ίδια πάνω κάτω είπαν και οι υπόλοιποι. Δηλαδή πήγαν εκεί, βραβεύτηκαν και έπαιξαν σε ένα ¨θεσμό¨ που δεν σέβονταν, όχι για τον εαυτό τους (αυτοί ήταν οι τιμώμενοι), αλλά για τους fans! Για να νιώσουμε όμορφα εμείς δηλαδή. Σοβαρά τώρα;
Δεν ξέρω τι κάνατε εσείς, αλλά εγώ δεν ζήτησα ποτέ την χάρη από τον Hughes και τον Paice να πάνε εκεί για να βραβευθούν. Κάποια παρεξήγηση έχει γίνει προφανώς, που τους υποχρέωσε να εμφανισθούν εκεί παρά την θέλησή τους για να βγάλουν ευχαριστήριους λόγους και να διαφημίσουν το προϊόν τους, δοθείσης της ευκαιρίας (Coverdale-Whitesnake). Κάτι που πολύ του κακοφάνηκε του Gillan γιατί άλλα είχαν συμφωνήσει. Το marketing που λέγαμε. Και η απρέπεια βέβαια, για όσους δεν κατάλαβαν, να βραβεύεσαι δηλαδή για τους Purple και να βγάζεις λόγο για τους Whitesnake, ήταν πληρωμένο νόμισμα αφού ο όρος που έθεσε ο Gillan, ο οποίος συμπεριφέρεται σαν δραγάτης σε ξένο αμπέλι, να παίξουν μόνο οι σημερινοί μουσικοί που απαρτίζουν το συγκρότημα, μετέβαλε μία ιδιαίτερη στιγμή στην ιστορία τους σε κάτι που θα προσπαθήσουν να ξεχάσουν γρήγορα.
Τι ακριβώς δηλαδή είναι ο Gillan που απαγορεύει να παίξουν οι βραβευόμενοι Coverdale - Hughes σε μία τέτοια εκδήλωση που αφορά την συνολική προσφορά των Purple στην μουσική; Και ακόμα δεν έχω αναφερθεί στον Blackmore. Γιατί ο δημοσιογραφικός τύπος εστίασε, και δικαίως, σε αυτόν και σχεδόν ξέχασε πως τους είχε πάρει όλους το ποτάμι. Και έτσι έφθασε η μοναδική στιγμή άλλοι να βραβεύονται και άλλοι να παίζουν live. Μαγεία. Καλώς ήλθατε στον σουρεαλισμό.
 | |
| Ο Lars Ulrich κατά την διάρκεια της ένθερμης παρουσιάσης των Deep Purple στο Hall of Fame. |
Αφού λοιπόν δεν μπορούσαν να αποφύγουν την συμμετοχή του στο event, επέβαλλαν όρους. Υπήρχε όμως ποτέ περίπτωση κάποιος (ειδικά ο Blackmore) να παρευρεθεί υπό προϋποθέσεις; Τόσο λαμβάνουν τελικά υπ’ όψιν τους, τόσο υπολογίζουν τους fans οι Purple. Ο Lars Ulrich δήλωσε στην συνέντευξη τύπου πως εάν ο Blackmore πραγματικά ήθελε να πάει, τίποτα δεν θα τον σταματούσε. Κύριοι, τον σταμάτησε η αξιοπρέπειά του και μπράβο του! Θα καθόταν π.χ. σαν τον φτωχό συγγενή στο τραπέζι του Coverdale ο οποίος του απηύθυνε προσωπική πρόσκληση, να παρακολουθεί τον Morse να σφαγιάζει τα τραγούδια του; Τρελός είναι; Άλλη τραγική γκάφα εκεί. Ο προσκεκλημένος προσκάλεσε τον προσκεκλημένο. Και η βλακεία απογειώθηκε. Γέλια.
Στην ίδια συνέντευξη τύπου ο Gillan, πολύ αθώα, απήντησε σε σχετική ερώτηση πως και ο ίδιος προσκάλεσε στην σεμνή τελετή τον Blackmore δύο φορές. ¨But not to perform!¨ πρόσθεσε, και επαλήθευσε έτσι την προηγούμενη δήλωση Blackmore περί απαγόρευσης. Και πού τον προσκαλούσε, στο δικό του σπίτι ή στον γάμο του; Μόνο το Hall of Fame μπορεί να προσκαλεί τους καλλιτέχνες. Και αυτοί με την σειρά τους μπορούν να συνοδεύονται από δύο άτομα της επιλογής τους, κυρίως την οικογένειά τους.
Η υποκρισία είχε ξεκινήσει νωρίτερα τον Φεβρουάριο, όταν σε δήλωσή του ο Gillan έγραψε το εξής, ¨DP Inductees will accept the awards and then the living breathing Deep Purple will perform. Inevitably, this will mean excluding Ritchie, David and Glen from the live performance, but, given the circumstances, there is no other acceptable option.¨ ξεκαθαρίζοντας τις προθέσεις τους. Μετά από σχετικό κράξιμο στα media η δεύτερη πρόταση διαγράφηκε. Αφού έμεινε έτσι για κάποιο χρονικό διάστημα, αργότερα, προστέθηκε το εξής: ¨In fact, we would love to perform with Ritchie, David, Glen et al on Smoke on the Water in the encore jam.¨
Αντιλαμβάνεσθε λοιπόν πως γινόταν ένα άθλιο παζάρι, με τελευταίο ξεροκόκαλο το Smoke in the Water, να τραγουδήσει ο κάθε ένας από μία στροφή. Όπως είδατε κανένας δεν τσίμπησε.
https://www.youtube.com/watch?v=36TgXwQa1_U&feature=player_embedded
https://www.youtube.com/watch?v=belP783zBq8
 | |||
| Ωραίο κοστούμι! |
Πού γίνονται αυτά τα πράγματα; Μόνο στους Purple του Bruce Payne και του Ian Gillan που στην συγκεκριμένη περίπτωση, του Hall of Fame, δεν ήταν καν τσιφλίκι τους να αποφασίσουν ποιός θα παίξει και ποιός όχι. Σε μία απίστευτη επίδειξη μικροψυχίας και μικροπρέπειας ο αλκοολικός τραγουδιστής, στο στόμα του οποίου έκαναν πάρτι οι κατσαρίδες όντας αναίσθητος από το μεθύσι (ο ίδιος περιγράφει το συμβάν στην αυτοβιογραφία του, δεν είμαι εγώ ο κακός στην ιστορία) και ο δραχμοφονιάς Bruce Payne εξ’ αιτίας του οποίου πήρατε στα χέρια σας 30+ ολόκληρα χρόνια μετά, το Live στην Αυστραλία του 1984, αποφάσισαν την μη συμμετοχή των παραπάνω, κρυπτόμενοι τεχνηέντως πίσω από τον Morse και τον Airey. Για να μην τους προσβάλουν!
Γιατί όμως οι Gillan και Σία ήταν τόσο απόλυτοι; Γιατί δεν τον γουστάρουν. Αμ, δε. Βλέπετε, ο πραγματικός, μοναδικός λόγος για τον οποίο δεν ήθελαν με κανένα θεό μία τέτοια συνύπαρξη, έστω για 20-25 λεπτά, ήταν το ρεζιλίκι . Γιατί ποιός είναι τόσο αφελής να πιστεύει πως θα εμφανισθεί ο Blackmore επί σκηνής και θα καθίσει καλό παιδί; Οι Deep Purple του σήμερα είναι μία προβλέψιμη μπάντα, που παίζει εκ του ασφαλούς ένα κλισέ ρεπερτόριο. Ο Blackmore μόνον safe δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί. Το ενδεχόμενο να παρασύρει το συγκρότημα σε απρόβλεπτα jams, με τον τραγουδιστή είτε απομονωμένο στην γωνία, είτε καλώντας τον σε ¨διάλογο¨ κιθάρας-φωνής όπως συνήθιζαν οι δύο τους στο παρελθόν προξενεί εφιάλτες στους ενδιαφερόμενους. Γιατί ο Gillan δεν μπορεί να τραγουδήσει πλέον (ήταν φανερή η δυσφορία του, ήδη μετά την δεύτερη στροφή του Highway Star στην εμφάνισή τους) και για αυτό εξάλλου δεν ήθελε την σύγκριση με τους Hughes και Coverdale. Χαζός είναι;
Για την ίδια την εμφάνιση, τα σχόλια περισσεύουν. Απλανή βλέμματα, σφιγμένα χαμόγελα και κοσμικότητες, και το Smoke on the Water σε country εκτέλεση.
Χαίρομαι, γιατί ο Ιούνιος πλησίασε, και δεν υπήρχε άλλος καλύτερος τρόπος από όλη αυτήν την φτηνοκατινιά για να ¨φτιαχθεί¨ ο Blackmore για τις Rainbow εμφανίσεις.
30 μόνον χρόνια μετά από σήμερα, και στην αιωνιότητα, ο κόσμος θα μιλάει για τους Deep Purple του Blackmore και του Lord. ‘Όχι του Gillan και του Morse. Συμφωνούμε σε αυτό; Στην συλλογική μνήμη του κοινού θα υπάρχει το Machine Head. Όχι το Bananas, θεός φυλάξει.
Κώστας Θεοδωρακάκος, Απρίλιος 2016
Διαβάστε επίσης άρθρα του Κώστα Θεοδωρακάκου εδώ κι εδώ
16/4/16
Δημοσίευση σχολίου