VOICES OF THE MIST VOL.II @ ΚΥΤΤΑΡΟ (ΣΑΒΒΑΤΟ 26 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016)

Ο Ηλίας Περόγαμβρος ήταν εκεί, φωτογράφισε και γράφει για τον Rockmachine.gr την άποψή του για το Voices of the Mist II.
Σάββατο 26 Μαρτίου στο Κύτταρο και το πολλά υποσχόμενο female fronted metal φεστιβάλ επανήλθε για δεύτερη χρονιά, αυτή τη φορά με αρκετά απρόοπτα, μεταξύ των οποίων και την πρωτόγνωρη εκκένωση του ιστορικού συναυλιακού χώρου κατά τη διάρκεια του event λόγω προειδοποιητικού τηλεφωνήματος για... βόμβα! (διάβασε εδώ)
Πριν ασχοληθούμε όμως με το μουσικο-αστυνομικό ρεπορτάζ (όπως εξελίχθηκε), θα μας επιτρέψετε κάποια γενικά σχόλια. Το female fronted metal διεθνώς παρουσιάζει μια φαινομενική άνοδο αλλά επί της ουσίας δεν μεταφράζεται σε ανάλογη καλλιτεχνική ή άλλη επιτυχία και εξέλιξη. Και ο λόγος είναι ότι ένα είδος στο οποίο πρωτοστάτησαν συγκροτήματα-μύθοι όπως οι The Gathering και εν συνεχεία οι Theatre of Tragedy, Nightwish, Within Temptation κ.λ.π. έχει, μεταξύ μας, κορεστεί. Πολύ λίγες μπάντες διεθνώς κάνουν πλέον τη διαφορά, κυρίως γιατί συνθετικά κινούνται στο ίδιο ύφος που το έκαναν και το κάνουν με πολύ καλύτερες παραγωγές και προώθηση οι «μεγάλοι» του είδους.
Αφήνοντας τις φιλοσοφίες στην άκρη και περνώντας στο τεχνικό κομμάτι, είναι απαράδεκτο να προσεγγίζεται ηχοληπτικά ένα συγκρότημα που έχει γυναίκα ως lead τραγουδίστρια με τον ίδιο τρόπο που «φτιάχνεις» ήχο σε ένα αμιγώς ανδρικό group, εκτός αν μιλάμε για τους Arch Enemy. Και αυτό, δυστυχώς, ζήσαμε το Σάββατο στο Voices of the mist Vol.2 στο Κύτταρο: για όσους έχουν έστω και τις ελάχιστες τεχνικές γνώσεις ή γνωρίζουν τι σημαίνει μια γυναίκα να τραγουδάει, οπερετικά ή straight, δίπλα σε ηλεκτρικά όργανα, η υπερπροσπάθεια και καταπόνηση των κοριτσιών-frontwomen και των πέντε συγκροτημάτων ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής και σίγουρα ο ήχος τις αδίκησε. Όπως και η μετριότατη προσέλευση του κόσμου, κάτι που θα πρέπει να απασχολήσει περισσότερο τους διοργανωτές και τους fans του είδους, οι οποίοι είναι σίγουρα πολλαπλάσιοι όσων τίμησαν το ελληνικό female fronted metal την συγκεκριμένη βραδιά.
Αρχή λοιπόν με τους Upon Revival, μια νεανική μπάντα που σίγουρα χρειάζεται περισσότερη εμπειρία πριν τις μεγαλύτερες σκηνές, γιατί ενώ διακρίναμε καλά στοιχεία και καλές προθέσεις, είναι ένα νεοσύστατο συγκρότημα που δεν έχει γράψει «χιλιόμετρα».
Οι Mute Tale ακολούθησαν με μια εξαιρετική εμφάνιση και την Annou σε πολύ καλή φόρμα, παρά τα προαναφερθέντα προβλήματα στον ήχο. Με ένα full album στο ενεργητικό τους, απέδωσαν πιστά την καλοδουλεμένη συμφωνική και παραμυθένια μουσική τους και άρχισαν να ξεσηκώνουν τον κόσμο που άρχισε να προσέρχεται στο συναυλιακό χώρο. Σίγουρα ένα συγκρότημα που αδικείται αν παίζει σε μικρές σκηνές, μια και ο grande ήχος τους χρειάζεται και την ανάλογη υποστήριξη, τόσο ηχητικά όσο και οπτικά.

Enemy of Reality

Μια κλασική κριτική της χθεσινής συναυλίας θα συνέχιζε με τους Dakrya αν δεν είχε προηγηθεί της εμφάνισής τους απειλητικό τηλεφώνημα για βόμβα. Μετά την προτροπή των διοργανωτών ο χώρος εκκενώθηκε, σε μία πρωτόγνωρη, τουλάχιστον για τον γράφοντα, στιγμή στα ελληνικά συναυλιακά δεδομένα. Ο κόσμος μαζεύτηκε ακριβώς έξω από τον χώρο για αρκετή ώρα ενώ η αστυνομία δεν εμφανίστηκε... ποτέ, πράγμα που μας έκανε να αναρωτηθούμε πώς αποδείχθηκε η φάρσα και τι θα γινόταν αν δεν επρόκειτο για φάρσα. Πιθανώς στην Ελλάδα δεν έχουμε συνηθίσει τις σκηνές που έχουν συγκλονίσει Ευρώπη και Αμερική και έχουμε άγνοια κινδύνου, διότι δεν μπορούμε να φανταστούμε συνέχιση της συναυλίας μετά από ένα τέτοιο τηλεφώνημα χωρίς επίσκεψη της αστυνομίας σε κάποια άλλη χώρα. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα βέβαια να μας διαφεύγει κάτι, όπως ο φαρσέρ να πήρε και να είπε ότι κάνει πλάκα. Το αστυνομικό δελτίο ίσως μας βοηθήσει σε αυτό.
Γεγονός είναι ότι δεν έσκασε καμία βόμβα, αντιθέτως ο κόσμος ξαναμπήκε στο Κύτταρο μετά περίπου μία ώρα και έσκασαν οι... Dakrya! Εδώ μιλάμε για κάτι πραγματικά διαφορετικό. Burlesque/theatrical metal, εκπληκτικές φωνές, τόσο από την Thina όσο και τον υπέροχο Mike Karasoulis, τον οποίο να είμαι ειλικρινής πως δεν γνώριζα, αλλά για τον οποίο θα πρέπει να μάθω περισσότερα σύντομα γιατί πρόκειται για φωνή από τις λίγες! Παρά το γεγονός ότι η Thina ζει στο εξωτερικό και ουσιαστικά ήρθε για το live, η μπάντα μόνο απροβάριστη δεν έδειξε και ο αυτοσαρκασμός τους σίγουρα μας κέρδισε και ήταν απόλυτα ταιριαστός με τον εκκεντρικό ήχο τους.

Dakrya

Τι να πει κανείς για τους Enemy of Reality και την Ηλιάνα Τσακιράκη. Απίστευτη φωνή, κλασική σοπράνο με ιδιαίτερη δυναμική να εξουσιάζει στα ψηλά τα πάντα. Συμφωνικοί, πληθωρικοί στα όλα τους, ξεσήκωσαν το κοινό και δικαίως. Αν θα μπορούσε να λείπει κάτι, αυτό ήταν οι διασκευές των “Over the hills and far away” (που δεν είναι των Nightwish όπως συστήθηκε στον πρόλογό του!) και “It’s a sin”, οι οποίες δεν φάνηκαν ιδιαίτερα δουλεμένες. Το υλικό και το στήσιμό τους δεν χρειάζεται fillers της τελευταίας στιγμής!
Όταν μιλάμε για τους headliners Jaded Star, μιλάμε για μια τελείως διαφορετική ιστορία. Με σεβασμό στο παρελθόν, το υπέρ-έμπειρο διεθνώς συναυλιακά συγκρότημα της Μάχης, προσπαθεί να κάνει κάτι πολύ πιο μοντέρνο και κινείται σε διαφορετική κατεύθυνση από τα περισσότερα, ελληνικά τουλάχιστον, female-fronted groups. Με... διαγαλαξιακή θεματολογία και κύρια επιρροή, στα δικά μας τουλάχιστον αυτιά, τους Evanescence, αλλά με πολύ βαρύτερο και λιγότερο «εμπορικό» ήχο, χωρίς να θυσιάζεται η μελωδία, οι Jaded Star χάρισαν ένα επαγγελματικότατο show στους περιέργως όλο και λιγότερους (όσο περνούσε η ώρα) fans και δικαίωσαν τον τίτλο του headliner.

Συμπέρασμα της βραδιάς; Τους μουσικούς τους έχουμε. Το ταλέντο το έχουμε. Το θέμα είναι να τους στηρίζουμε και φυσικά και εκείνοι να συνεχίσουν να δημιουργούν ξεκολλώντας από τα διάσημα πρότυπά τους, γιατί οι Nightwish, οι Within Temptation, οι Gathering, οι Evanescence το τερμάτισαν. Και φυσικά οι ανεύθυνοι που θα ταλαιπωρήσουν τον κόσμο και τους καλλιτέχνες με τις ανόητες φάρσες τους εν μέσω συναυλίας δεν θα λείψουν ποτέ.

Jaded Star

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος