Το 1987 κατά τη διάρκεια της περιοδείας του για το άλμπουμ Defender, ο Rory Gallegher βρέθηκε στο Λίβερπουλ, όπου προσκλήθηκε στη ραδιοφωνική εκπομπή του Spencer Leigh στο BBC. Η συνέντευξη ηχογραφήθηκε μετά το sound check και ο Gallagher ήταν πολύ ευχάριστος και προσιτός και το γεγονός ότι ο Spencer είχε ζητήσει 15 λεπτά και πήρε 22, λέει πολλά! Ο δημοσιογράφος ετοίμαζε δύο ντοκιμαντέρ, ένα για την country μουσική και ένα για τον Bob Dylan – το τελευταίο δεν έγινε ποτέ. Το πρώτο μέρος της συνέντευξης προοριζόταν για το εβδομαδιαίο πρόγραμμά του, το On the Beat, και περιλαμβάνει τα σχόλιά του για τους Beatles, καθώς ήταν ένα μουσικό πρόγραμμα στο Λίβερπουλ, όπου ρωτούσε σχεδόν όλους για τους Beatles και ο καθένας έδινε διαφορετική απάντηση. Στο βιβλίο του Tomorrow Never Knows: The Beatles on Record (Nirvana, 2010) υπάρχουν περισσότεροι από 500 άνθρωποι, ανάμεσά τους και ο Gallagher, που μιλούν για αυτούς. Spencer Leigh: Rory, σε μανατζάρει ο αδελφός σου Donal. Φαντάζομαι ότι είναι σημαντικό πλεονέκτημα, μια που έξω υπάρχουν πολλοί απατεώνες ενώ ο αδελφός σου ξέρεις ότι δε θα σε γδύσει.
Rory Gallagher: Ναι, με διευκολύνει πολύ, εξάλλου δεν περιλαμβάνει κάποια τεράστια επιχείρηση. Δουλεύει μαζί μου χρόνια και εννοείται, πρέπει να είμαστε επαγγελματίες. Στο παρελθόν είχα αντιμετωπίσει προβλήματα με ορισμένα άτομα στον τομέα αυτό.
Spencer Leigh: Υποθέτω ότι άκουγες πολλή λαϊκή ιρλανδέζικη μουσική όταν ήσουν μικρός.
Rory Gallagher: O πατέρας μου έπαιζε παραδοσιακή ιρλανδέζικη μουσική και στο σπίτι άκουγα τους Chieftains και τους Ronnie Drew and the Dubliners. Με επηρεάζει όσον αφορά τα ακόρντα μου και παίρνω ιδέες για τραγούδια, αλλά γενικά ξεκινώ με ρίζες από μπλουζ και τις δουλεύω. Όσο και να θες, δεν μπορείς να κρατήσεις τις επιρροές των μπλουζ έξω από τη μουσική σου.
Spencer Leigh: Μεγάλωσες κι εσύ με rock’n’roll όπως τα περισσότερα 12χρονα που δηλώνουν ότι δεν ακούν blues.
Rory Gallagher: Στην περίπτωσή μου μόλις ανακάλυψα ότι ο Lonnie Donegan έπαιζε κομμάτια των Woody Guthrie and Leadbelly , θέλησα να τσεκάρω τις πρωτότυπες ηχογραφήσεις των ‘Rock Island Line’ και ‘Bring A Little Water, Sylvie’. Από εκεί δεν θέλεις πολύ να ακούσεις Big Bill Broonzy. Μετά, μεγαλώνοντας στα 60s άκουγα Jimmy Reed και Chuck Berry και ανακάλυψα τον Muddy Waters. Δεν μεγάλωσα με blues δίσκους στο σπίτι. Έπρεπε να βγω και να τους ανακαλύψω μόνος μου και να διαβάσω γι’ αυτούς. Άκουγα rock’n’roll, folk και blues και τα απέσταξα όλα, όμως με τα χρόνια έγινα όλο και περισσότερο ταγμένος στα blues, παρότι όταν γράφω το δικό μου υλικό προσεγγίζω το hard rock και άλλα πράγματα. Η ψυχή της μουσικής μου είναι τα blues.
Spencer Leigh: Πολλοί πιστεύουν ότι τα blues είναι επαναλαμβανόμενα.
Rory Gallagher: Είναι αλήθεια ότι είναι επαναλαμβανόμενα και αυτό είναι μέρος της γοητείας τους. Ο Jimi Hendrix ήταν βασικά blues μουσικός και πρόσφατα (σ.μ. το 1987) εμφανίστηκαν ο Robert Cray, οι Fabulous Thunderbirds και ο Stevie Ray Vaughan. Το Rock’n’roll είναι επίσης επαναλαμβανόμενο και αποτελεί μια πιο έντονη εκδοχή των blues. Εάν σ’ αρέσει το rock’n’roll, λογικά σου αρέσουν και τα blues, όμως κάποιοι τα βρίσκουν τραχιά και υπερβολικά εθνικά. Τα blues του Chicago είναι ηλεκτρικά, βλ. Howlin’ Wolf, Muddy Waters και Elmore James. Αυτοί οι τύποι παίζουν ηλεκτρικά, ενώ οι country blues μουσικοί είναι πρωταρχικά ακουστικοί παίκτες. Ήταν παραδοσιακοί μουσικοί από διαφορετικές πολιτείες και κυρίως έπαιζαν μόνοι τους. Καθώς έφθασαν στο Detroit και το Chicago, άρχισαν να παίζουν city folk και χρειάζονταν ενισχυτές για ν’ ακουστούν στα μπαρ, οπότε τα blues μετασχηματίστηκαν πάλι. Οι Blind Boy Fuller, Blind Blake και Scrapper Blackwell έπαιζαν country blues. Κάποιοι όπως οι Big Joe Williams και Bukka White γεφύρωσαν το χάσμα.
Spencer Leigh: Ποια είναι η άποψή σου για κάποιον λευκό όπως ο "Singing Brakeman" Jimmie Rodgers;
Rory Gallagher: Ήταν country τραγουδιστής και πολύ καλός strummer (έντεχνο γρατζούνισμα κιθάρας). Έπαιζε ρυθμική κιθάρα και έκανε λαρυγγισμούς – όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά της country μουσικής, όμως συνεργάστηκε με πολλούς μπλουζίστες κι αυτό επηρέασε τη δουλειά του. Υπήρχε κι ένας άλλος Jimmie Rogders που έπαιζε δεύτερη κιθάρα με το Muddy Waters. Eίναι επίσης σπουδαίος τραγουδιστής και είχε κάνει τότε ένα σπουδαίο άλμπουμ. Όταν ο Muddy τελείωνε νωρίς, άφηνε το Jimmie να ηχογραφήσει κανένα-δυο κομμάτια.
Spencer Leigh: Όταν εμφανίστηκαν οι Beatles το 1963, σου φάνηκαν υπερβολικά εμπορικοί;
Rory Gallagher: Όχι καθόλου. Το 1963 πήγαινα ακόμη σχολείο και όταν πρωτοβγήκαν, μου φάνηκαν σπουδαίοι. Επανέφεραν πολλούς ανθρώπους που είχαν βγει εκτός μόδας. Αναβίωσαν το ενδιαφέρον για καλλιτέχνες όπως ο Carl Perkins και ο Βuddy Holly. Μαζί με αυτούς και τους Stones επανήλθε το ενδιαφέρον για τον Chuck Berry. Οι Beatles έγιναν πιο εμπορικοί στην πορεία, όμως δεν έβγαλαν ποτέ κακούς δίσκους. Δεν ακούω μουσική αποστειρωμένα, με ευχαρίστηση ακούω καλή pop, ελληνική ή βαλκανική μουσική. Έχω ανοικτούς ορίζοντες όσον αφορά τη μουσική.
Spencer Leigh: Ως κιθαρίστας ο ίδιος, πώς θα αξιολογούσες τον George Harrison για πρώτη κιθάρα;
Rory Gallagher: Είναι ασυνήθιστος κιθαρίστας. Πρώτα απ’ όλα, είναι υποτιμημένος βοηθητικός κιθαρίστας, ενώ είναι πολύ ακριβής. Είναι πολύ καλός στο στυλ Carl Perkins. Όλα τα μοντέρνα – fuzz παιξίματα κιθάρας προέρχονται από τον Paul McCartney, αλλά και ο John Lennon ήταν δυναμικός παίκτης ρυθμικής κιθάρας. Ο George είχε πολύ καλό γούστο και ποτέ δεν κατέστρεφε ένα τραγούδι – πάντα δούλευε μέσα στο κομμάτι χωρίς την επίδειξη ενός βιρτουόζου. Δεν ταίριαζε στο στυλ Eric Clapton / Jeff Beck. Μπορούσε να παίζει rock’n’roll και rockabilly σπουδαία.
S.L. Ο μεγάλος κιθαρίστας από αυτή την πόλη (Λίβερπουλ), ήταν ο Brian Griffiths των Big Three: ήταν επικίνδυνος παίκτης και εξαιρετικά καλός. Οι Big Three έφτιαξαν μια σπουδαία βερσιόν του ‘Reelin’ and Rockin’’ σ’ εκείνο το ΕΡ: The Big Three At The Cavern. Έχουν επίσης ένα δικό τους κομμάτι που είναι πολύ καλό και λέγεται ‘Don’t Start Runnin’ Away’. Υπάρχει ένα φανταστικό σόλο εκεί, εξάλλου και οι Johnny Hutchinson και Johnny Gustafson ήταν σπουδαίοι τραγουδιστές. Μήπως έφτιαξες τους Τaste σαν τρίο στα πρότυπα των Big Three?
Rory Gallagher: Όχι συνειδητά. Οι Johnny Kidd and the Pirates ήταν κουαρτέτο έπαιζαν όμως τρία όργανα – κιθάρα, μπάσο και drums – και ο κιθαρίστας, ο Mick Green, ήταν φοβερός τότε. Ο Mick ήταν φανταστικός παίκτης κι εξακολουθεί να είναι. Ναι, ίσως προσπαθήσαμε να πιάσουμε αυτόν τον τραχύ, ακατέργαστο ήχο των Big Three, εξάλλου και οι Cream και οι Jimi Hendrix Experience ήταν επίσης τρίο. Δεν αντιγράψαμε κανέναν τους, αλλά τους θαυμάζαμε όλους.
Spencer Leigh: Σου άρεσε η παραμόρφωση που πρόσθετε ο Hendrix στο παίξιμο της κιθάρας;
Rory Gallagher: Πριν τον Hendrix, o Jeff Beck είχε παίξει με παραμόρφωση, το ίδιο και ο Keith Richards, ενώ ήδη υπήρχαν από τα 50s δίσκοι blues με παραμόρφωση. Δεν την χρησιμοποιούσαν σαν τεχνική, αλλά είχαν μικρούς ενισχυτές που τους έβαζαν πολύ δυνατά και όλο αυτό έγινε ‘πακέτο΄ του ήχου των Chicago blues. Κατά κάποιο τρόπο ο Hendrix, το φορμάρισε καλλιτεχνικά. Ήταν φανταστικός, αλλά δεν ήταν ο πρώτος που εφάρμοσε την παραμόρφωση στο παίξιμό του.
Spencer Leigh: Ήσουν στο Isle of Wight την ίδια χρονιά με τον Hendrix?
Rory Gallagher: Ναι, αλλά ήμασταν μόνο για μια μέρα και χάσαμε πολλές εμφανίσεις. Το line-up τότε σε εκείνα τα φεστιβάλ ήταν απίστευτα καλό, φανταστικό. Όταν τρέχεις σε μια συναυλία και πρέπει να προετοιμαστείς σωστά, δεν έχεις χρόνο να αναλύσεις τι συμβαίνει γύρω σου, όμως θυμάμαι μία θάλασσα προσώπων που δεν έφευγαν με τίποτα. Έπρεπε να επιστρέψουμε με το ferry boat και από εκεί κατευθείαν στην Ευρώπη για τουρνέ που θα ήταν και η τελευταία των Taste. Ήμασταν στη Σουηδία όταν μου τηλεφώνησαν κάποιοι δημοσιογράφοι ζητώντας κάποιο σχόλιο για το θάνατο του Jimmi Hendrix, ενώ εγώ δεν είχα ιδέα. Δυο βδομάδες πριν έπαιζε στο φεστιβάλ του Isle of Wight. Νομίζω ότι είχε κάνει άλλη μία συναυλία στη Δανία λίγο πριν πεθάνει.
Spencer Leigh: Λατρεύω το άλμπουμ Against The Grain, ειδικά το παλιό soul κομμάτι ‘I Take What I Want’.
Rory Gallagher: Μια – δυο μπάντες το είχαν παίξει και τη δεκαετία του 60. Θυμάμαι μια εκτέλεση των James and Bobby Purify. Αλλά και μια Λονδρέζικη μπάντα, οι Artwoods (σ.μ. πλήκτρα έπαιζε ο Jon Lord) το είχαν παίξει, αλλά κι εμείς, γιατί μας άρεσε.
Spencer Leigh: Κι ένα από τα κομμάτια του Defender είναι το ‘Don’t Start Me Talkin’’ που θυμάμαι από τον Sonny Boy Williamson.
Rory Gallagher: Ποτέ δεν είδα τον Sonny Boy Williamson, παρότι ερχόταν στην Αγγλία αρκετά συχνά. Τρελαίνομαι γι' αυτό το τραγούδι. Το έπαιζε με τη μπάντα του Μuddy Waters. Δεν υπάρχει μπάσο σ’ αυτή την ηχογράφηση, πράγμα που είναι ασυνήθιστο. Κάθε φορά που κάνουμε ένα άλμπουμ, ηχογραφούμε κάποια στάνταρ πράγματα σε rock και blues ύφος, πράγμα που με χαλαρώνει, με βάζει στο κλίμα του άλμπουμ, δεν αισθάνομαι πίεση όταν γράφω μουσική και έχω μία καλή απόδοση.
Spencer Leigh: Ένα από τα τραγούδια σου στο άλμπουμ είναι το ‘Loan Shark Blues’ και είναι καταπληκτικό.
Rory Gallagher: Το ‘Loan Shark Blues’ ξεχωρίζει σαν το αγαπημένο μου στο άλμπουμ, κατά περίεργο τρόπο, γιατί συνήθως δεν έχω αγαπημένα τραγούδια στους δίσκους μου. Έχει επηρεασμούς από το On the Waterfront. Είναι η ιστορία ενός συνηθισμένου ανθρώπου. Δεν θέλει να μπλέξει με τη Μαφία αλλά αναγκάζεται να δανειστεί από έναν τοκογλύφο και φθάνει στο σημείο που επειδή δεν μπορεί να επιστρέψει όσα χρωστά, διαπράττει έγκλημα για να τους ξεπληρώσει.
Spencer Leigh: Όταν γράφεις ένα τραγούδι, οι στίχοι είναι εξίσου σημαντικοί όσο η μουσική;
Rory Gallagher: Ακόμη κι αν ένα τραγούδι ακούγεται απλοϊκό όταν το ακούς, πίσω του έχει σκληρή και σοβαρή δουλειά πάνω στους στίχους, οπότε ναι, οι στίχοι είναι σημαντικοί για μένα. Δεν είναι απλά γεμίσματα ανάμεσα σε κιθαριστικά ξεσπάσματα. Όσο περισσότερο γράφει κανείς, τόσο πιο απαιτητικός γίνεται με τη στιχουργία και το όλο περιεχόμενο. Κάποιοι από τους στίχους του νέου άλμπουμ Defender είναι πραγματικά καλοί. Σε παλαιότερους δίσκους, ξεχωρίζω το Philby σαν καλογραμμένο κομμάτι, όπως και το Tattooed Lady και το Calling Card. Ελπίζω ότι δεν έχω γράψει κακά τραγούδια. Πιστεύω ότι κάθε άλμπουμ έχει ένα – δύο δυνατά τραγούδια. Πρέπει η μουσική να είναι δυνατή και οι στίχοι να δένουν αντίστοιχα. Τα φλύαρα και μακροσκελή κομμάτια από την άλλη με κουράζουν. Mια μέρα αισθανόμουν σαν κάποιος να με καταδίωκε μια και μου συνέβαιναν πολλά πράγματα και σκέφτηκα πώς ένιωθε ο Philby λίγο πριν περάσει τα αλβανικά σύνορα. Είχα διαβάσει ένα βιβλίο σχετικά και παρότι δεν τον δικαιολογώ ιδιαίτερα, ομολογώ ότι είναι ένας χαρακτήρας ελκυστικός. Το τραγούδι δεν είναι αποκλειστικά για αυτόν, αλλά επιχείρησα να δημιουργήσω λίγη από τη "ζώνη του λυκόφωτος" στην οποία είχε βρεθεί η ζωή του. Όταν βρίσκεσαι στο δρόμο πολύ καιρό, η ζωή στα ξενοδοχεία μοιάζει λίγο με τη ζωή ενός κατασκόπου.
Spencer Leigh: Και το Shadowplay?
Rory Gallagher: Ήμουν στο κρεβάτι με γρίπη και αισθανόμουν χάλια. Είχα μια 12χορδη κιθάρα δίπλα στο κρεβάτι. Απλά τη γρατζουνούσα και το riff του Shadowplay ξεπήδησε από μόνο του. Προσπάθησα να γράψω ένα τραγούδι για τον άλλο κόσμο. Ακούγεται σαν να είμαι εκτός εαυτού στις 4 το πρωί. Βασίστηκε στη φαντασία αλλά περιέχει και εφιάλτες.
Spencer Leigh: Δεν ντύνεσαι με φανταχτερά ρούχα στις συναυλίες. Αντιθέτως είσαι γνωστός για τα καρώ πουκάμισά σου και τα jeans. Είναι συνειδητή επιλογή σου;
Rory Gallagher: Όταν ήμουν παιδί, έπρεπε να φορώ λευκό πουκάμισο και παπιγιόν. Επίσης αργότερα, όταν έπαιζα με άλλα συγκροτήματα για δύο χρόνια, έπρεπε να φορώ στολή. Το μισούσα. Σαν κανόνα, δεν μου αρέσουν τα φανταχτερά ρούχα. Δεν είναι κάποια τρομερή δήλωση ούτε χτίσιμο εικόνας. Απλά μου αρέσουν τα άνετα καθημερινά ρούχα. Δεν θα αισθανόμουν άνετα εάν κάποιος μου ζητούσε να εμφανιστώ απόψε με λαμέ σακάκι.
Spencer Leigh: Είναι γνωστό ότι παίζεις με Fender Strat. Η πρώτη φορά που είδα τέτοια κιθάρα ήταν το 1958, όταν είχε έρθει στην Αγγλία ο Buddy Holly.
Rory Gallagher: Βέβαια, στο εξώφυλλο του πρώτου άλμπουμ των Buddy Holly and the Crickets που λεγόταν The Chirpin’ Crickets, κρατούσε μια Fender Strat, ενώ ο Niki Sullivan και ο άλλος κιθαρίστας είχαν Gibson. ΄Ολοι είχαν μείνει έκπληκτοι με τη Strat, τώρα βέβαια φαίνεται συντηρητική, τότε όμως φαινόταν διαστημική. Ήταν φουτουριστική. Ο Hank Marvin την έκανε διάσημη, μου πήρε καιρό να βρω μια, τώρα όμως όλοι έχουν μία.
Έχω μια Gibson που χρησιμοποιώ για ήχο ευρύ, είναι καλή και για slide. H Strat σε συνεπαίρνει, είναι κατάλληλη για ρυθμό, ενώ ο ήχος της είναι πολύ καλός. Στην Strat το χτύπημα ακόμη και με ενισχυτή έχει καθαρότητα. Ποτέ δεν γίνεται βαβούρα όπως στις μεγάλες, βαριές κιθάρες με Humbuckers πάνω τους κ.ο.κ. Είναι βέβαια και θέμα γούστου. Οι Telecaster είναι επίσης ωραίες, με μικρή διαφορά από τις Strat. Είναι λίγο πιο δύσκολες στον έλεγχο και δεν αλλάζουν εύκολα, αφού στις Strat έχεις τα τρία pickups. Αυτό τις κάνει πιο άνετες.
Spencer Leigh: Σου κάνουν πολλές ερωτήσεις για κιθάρες όταν υπογράφεις αυτόγραφα στις συναυλίες?
Rory Gallagher: Σίγουρα, και μου αρέσει να τις απαντώ.
Spencer Leigh: Υπάρχουν αγαπημένοι σου δίσκοι του Dylan?
Rory Gallagher: Eίμαι μεγάλος θαυμαστής του. Τα αγαπημένα μου άλμπουμ είναι τα Blonde On Blonde και Highway 61 Revisited. Μου αρέσουν τα ‘Fourth Time Around’ και ‘One Of Us Must Know’, όπως επίσης το ‘Highway 61 Revisited’ με τον Mike Bloomfield, σε slide κιθάρα είναι εξαιρετικό. Τις πρώτες μέρες των Taste, συνήθιζα να παίζω το ‘Don’t Think Twice, It’s All Right’ κι έχω σκεφτεί να ηχογραφήσω το ‘Tough Mama’. Είναι φανταστικό τραγούδι.
Spencer Leigh: Πώς είναι σαν κιθαρίστας ο Dylan?
Rory Gallagher: Eίναι ένας ωραίος ακουστικός κιθαρίστας με πολύ καλή αίσθηση του χρόνου στα πρώτα άλμπουμ. Δεν είναι εξαιρετικός, αλλά ξέρει τι κάνει. Και στην ηλεκτρική κιθάρα είναι επίσης ΟΚ. Κάποιες φορές ακούγεται τραχύς κι εκτός ρυθμού, αλλά έτσι είμαστε και οι υπόλοιποι.
Spencer Leigh: Και αγαπημένοι σου country δίσκοι?
Rory Gallagher: Το αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών είναι το Lonesome On’ry And Mean, το οποίο είναι ένα από τα άλμπουμ του Waylon Jennings, όπως και ένα άλλο δικό του το The Ramblin’ Man, εξίσου καλό. Το ‘Lay It Down’ είναι όμορφο τραγούδι, λάτρεψα την κιθάρα του, παίζει μια κοφτή Telecaster. Έχει ένα πολύ διακριτό ήχο, ενώ ήταν ένα από τους πρώτους country καλλιτέχνες που χρησιμοποίησαν κενό ήχου στην κιθάρα, ένα εφέ που συνήθως ακούγεται στη ροκ. Αλλάζει τόνο ενώ παίζεις, κάτι που μοιάζει λίγο με τρέμολο ή βιμπράτο. Μου αρέσουν επίσης μερικές δουλειές του Merle Haggard. Το ‘My Own Kind Of Hat’ είναι ένα σπουδαίο τραγούδι σ’ ένα από τα άλμπουμ του. Πρέπει να είναι το Serving 190 Proof. Ακόμη, ενδιαφέροντες είναι και παλαιότεροι καλλιτέχνες – ο Jimmie Rodgers and ο Hank Williams βεβαίως. Μ’ αρέσει πολύ ο Doc Watson που είναι πιο ακουστικός country bluegrass καλλιτέχνης, είναι πραγματικά άφθαστος. Παίζει το καταπληκτικό ‘Deep River Blues’ και το instrumental Doc’s Guitar, το οποίο μοιάζει με το ‘Nashville Skyline Rag’, το instrumental σε κείνο το άλμπουμ του Dylan. Είναι σχεδόν στον ίδιο τόνο.
Spencer Leigh: Το ‘Out On The Western Plain’ θύμιζε country. Πώς προέκυψε αυτό?
Rory Gallagher: Είναι ένα κομμάτι του Lead Βelly, folk blues και το προσέγγισα με μια κέλτικη χροιά. Του άλλαξα το τέμπο και χρησιμοποίησα τονισμό που χρησιμοποιούν καλλιτέχνες όπως ο Bert Jansch. Κάναμε ένα κομμάτι στο Blueprint που ονομαζόταν «If I had a reason» , που είναι πραγματικό country. Ένα ακόμη country τραγούδι βρίσκεται στο πρώτο Rory Gallagher άλμπουμ που λέγεται ‘It’s you’. O Keith Richards είπε ότι τα καλύτερα παιξίματα κιθάρας και φυσαρμόνικας βρίσκονται σε δίσκους country και blues, κι έχει δίκιο. Θα ήταν κρίμα οι νεότεροι να απορρίπτουν την country εξολοκλήρου, ενώ υπάρχουν απίστευτες ευκαιρίες για συλλέκτες στους δίσκους εκείνους. Ο Fred Carter ο κιθαρίστας, είναι πολύ χαρακτηριστικός μουσικός. Ο Chet Atkins έχει κάνει υπέροχη δουλειά. Ο Ralph Mooney που ήταν steel κιθαρίστας με τον Waylon (Jennings), οι Floyd Cramer, Weldon Myrick, Charlie McCoy και James Burton είναι ανώτεροι μουσικοί. Ο Roy Nichols με τους Strangers του Merle Haggard είναι ραφιναρισμένος κιθαρίστας και ο κατάλογος συνεχίζεται.
Spencer Leigh: Rory Gallagher, σε ευχαριστώ πολύ.
Rory Gallagher: Ευχαρίστησή μου.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ/ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ: ΜΠΙΛΛΥ ΤΣΟΥΒΑΛΙΔΟΥ
Rory Gallagher: Eίναι ένας ωραίος ακουστικός κιθαρίστας με πολύ καλή αίσθηση του χρόνου στα πρώτα άλμπουμ. Δεν είναι εξαιρετικός, αλλά ξέρει τι κάνει. Και στην ηλεκτρική κιθάρα είναι επίσης ΟΚ. Κάποιες φορές ακούγεται τραχύς κι εκτός ρυθμού, αλλά έτσι είμαστε και οι υπόλοιποι.
Spencer Leigh: Και αγαπημένοι σου country δίσκοι?
Rory Gallagher: Το αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών είναι το Lonesome On’ry And Mean, το οποίο είναι ένα από τα άλμπουμ του Waylon Jennings, όπως και ένα άλλο δικό του το The Ramblin’ Man, εξίσου καλό. Το ‘Lay It Down’ είναι όμορφο τραγούδι, λάτρεψα την κιθάρα του, παίζει μια κοφτή Telecaster. Έχει ένα πολύ διακριτό ήχο, ενώ ήταν ένα από τους πρώτους country καλλιτέχνες που χρησιμοποίησαν κενό ήχου στην κιθάρα, ένα εφέ που συνήθως ακούγεται στη ροκ. Αλλάζει τόνο ενώ παίζεις, κάτι που μοιάζει λίγο με τρέμολο ή βιμπράτο. Μου αρέσουν επίσης μερικές δουλειές του Merle Haggard. Το ‘My Own Kind Of Hat’ είναι ένα σπουδαίο τραγούδι σ’ ένα από τα άλμπουμ του. Πρέπει να είναι το Serving 190 Proof. Ακόμη, ενδιαφέροντες είναι και παλαιότεροι καλλιτέχνες – ο Jimmie Rodgers and ο Hank Williams βεβαίως. Μ’ αρέσει πολύ ο Doc Watson που είναι πιο ακουστικός country bluegrass καλλιτέχνης, είναι πραγματικά άφθαστος. Παίζει το καταπληκτικό ‘Deep River Blues’ και το instrumental Doc’s Guitar, το οποίο μοιάζει με το ‘Nashville Skyline Rag’, το instrumental σε κείνο το άλμπουμ του Dylan. Είναι σχεδόν στον ίδιο τόνο.
Spencer Leigh: Το ‘Out On The Western Plain’ θύμιζε country. Πώς προέκυψε αυτό?
Rory Gallagher: Είναι ένα κομμάτι του Lead Βelly, folk blues και το προσέγγισα με μια κέλτικη χροιά. Του άλλαξα το τέμπο και χρησιμοποίησα τονισμό που χρησιμοποιούν καλλιτέχνες όπως ο Bert Jansch. Κάναμε ένα κομμάτι στο Blueprint που ονομαζόταν «If I had a reason» , που είναι πραγματικό country. Ένα ακόμη country τραγούδι βρίσκεται στο πρώτο Rory Gallagher άλμπουμ που λέγεται ‘It’s you’. O Keith Richards είπε ότι τα καλύτερα παιξίματα κιθάρας και φυσαρμόνικας βρίσκονται σε δίσκους country και blues, κι έχει δίκιο. Θα ήταν κρίμα οι νεότεροι να απορρίπτουν την country εξολοκλήρου, ενώ υπάρχουν απίστευτες ευκαιρίες για συλλέκτες στους δίσκους εκείνους. Ο Fred Carter ο κιθαρίστας, είναι πολύ χαρακτηριστικός μουσικός. Ο Chet Atkins έχει κάνει υπέροχη δουλειά. Ο Ralph Mooney που ήταν steel κιθαρίστας με τον Waylon (Jennings), οι Floyd Cramer, Weldon Myrick, Charlie McCoy και James Burton είναι ανώτεροι μουσικοί. Ο Roy Nichols με τους Strangers του Merle Haggard είναι ραφιναρισμένος κιθαρίστας και ο κατάλογος συνεχίζεται.
Spencer Leigh: Rory Gallagher, σε ευχαριστώ πολύ.
Rory Gallagher: Ευχαρίστησή μου.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ/ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ: ΜΠΙΛΛΥ ΤΣΟΥΒΑΛΙΔΟΥ
19/3/16
Δημοσίευση σχολίου