Φαντάσου να ζεις το 1982, να κάνεις τα πρώτα σου βήματα ως ακροατής της rock μουσικής και μόλις που έχεις προλάβει να εναρμονίσεις λίγο τις αισθήσεις σου με τους ήχους των Doors, Rainbow/Deep Purple κ.α Τρέχεις στο ραδιόφωνο να ακούσεις την εκπομπή του Πετρίδη στο κρατικό, ή κάποιους εξαιρετικούς ερασιτέχνες που έκαναν εκπομπές εκείνα τα χρόνια, προκειμένου να ανακαλύψεις νέους μουσικούς ορίζοντες. Ακόμα δεν ξέρεις καλά-καλά τις διαφορές του rock από το heavy metal, και βάλτε στο μυαλό σας, την έκσταση να ακούς νέες ή παλιές μπάντες και την αγωνία να έρθει κάποιος δίσκος που τον περιμένεις πως και πως, στο κοντινό δισκάδικο της γειτονιάς σου. Ξέρετε, τότε οι δίσκοι δεν έρχονταν στην χώρα μας ακριβώς την ημερομηνία κυκλοφορίας τους (που να την ξέραμε κιόλας θα μου πείτε..), αλλά με κάποια σχετική καθυστέρηση, όχι τραγική αλλά υπολογίστε σίγουρα κάνα μήνα μετά μέχρι να φτάσουν στα ράφια των δισκοπωλείων.
Τέλος, εκτός από το περιοδικό ΠΟΠ και ΡΟΚ, η επόμενη έντυπη ενημέρωση σχετικά με την μουσική, ήταν μόνο τα τηλεοπτικά περιοδικά τα οποία έγραφαν τα charts των άλμπουμ σε Αμερική και Μ. Βρετανία. Σε ένα τέτοιο περιοδικό λοιπόν, έβλεπα στα charts της Αμερικής, ένα άλμπουμ το οποίο ονομαζόταν “The number of the beast”, από μια μπάντα με το όνομα Iton Maiden. Σίγουρα κατάλαβα ότι επρόκειτο για heavy metal συγκρότημα και πως με τέτοιο τίτλο (από Αγγλικά δε σκάμπαζα και πολλά τότε) λογικά θα ήταν ένα ..best of!! Όλοι οι φίλοι μου έλεγαν ότι είναι τρομερή μπάντα, αλλά εγώ δεν είχα ιδέα, μέχρι που είδα για πρώτη φορά το εξώφυλλο του άλμπουμ και σκέφτηκα.. «Αυτό είναι κάτι που πρέπει να ακούσω..». Αρχές Μαΐου λοιπόν, κατεβαίνω στην Φωκίωνος Νέγρη και στην οδό Κυψέλης (μαντέψτε που έμενα..) που ήταν τα δισκάδικα της περιοχής και ενώ ίσα – ίσα μου έφταναν τα χρήματα μου, αγόρασα δυο κασέτες (!!) μιά που τότε το πικ-απ ήταν μακρινό όνειρο ακόμα. Η πρώτη ήταν το “Hot space” των Queen και η άλλη το …best of των φίλων μας!! Δεν μπορείτε να φανταστείτε το καμάρι του υποφαινόμενου τόσο όταν τις ζητούσε να τις αγοράσει, όσο και καθώς περπατούσε στον δρόμο και τις κρατούσε στα χέρια του διότι είχε βρει ακριβώς ότι ζητούσε. Θα πρέπει και εσείς να έχετε νιώσει αυτόν τον ενθουσιασμό που θες να αρχίσεις να φωνάζεις και να δείχνεις σε όποιον βρίσκεις μπροστά σου τι έχεις αγοράσει!
Η επόμενη σπουδαία στιγμή ήταν όταν ο εγκέφαλος μου άρχισε να εκπέμπει s.o.s καθώς τα επιθετικά ριφ των Maiden άρχισαν να κατακλύζουν τα ηχεία του κασετοφώνου μου. Τραγούδι με τραγούδι, μελωδία μετά την μελωδία, από ρεφρέν σε ρεφρέν και από νότα σε νότα, άρχισε η κασέτα να τελειώνει και να αρχίζει ξανά.. και ξανά.. και ξανά.. Αστεία – αστεία, όλος ο δίσκος έγινε βίωμα, μέρος του εαυτού μας, της καθημερινότητας μας, μαζί και η άφθαρτη φωνή στην εισαγωγή του ομώνυμου τραγουδιού πάντα να την ακούμε μέσα στο μυαλό μας μαζί με το απίστευτο ρεφρέν του. Η φρεσκάδα και η αμεσότητα που χαρακτηρίζουν αυτό το άλμπουμ καταφέρνουν να διατηρηθούν ακόμα και σήμερα, τριάντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, αφού ακούγοντάς το για ακόμα μια φορά έχεις την βεβαιότητα ότι η μπάντα είναι μέσα στο δωμάτιό σου και παίζει εκεί δίπλα σου ακριβώς!!! Η ιστορία το κατατάσσει ως ένα από τα καλύτερα ever metal άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ, μα ο τρόπος με τον οποίο οι οπαδοί ταυτίστηκαν με το “The number of the beast” είναι αυτό που του χαρίζει πραγματικά την μοναδικότητα του. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο περισσότερος κόσμος νόμιζε πως αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ των Iron Maiden… Και για όλους όσους ακόμα πιστεύουν πως το “The number of the beast” ήταν ένα άλμπουμ ..σατανικό, θα τονίσω πως το αγαπημένο μου σημείο σε ολόκληρο το άλμπουμ είναι στο ομότιτλο κομμάτι όταν ο Dickinson ουρλιάζει.. “Satan’s work is done”!! E δε μπορεί, τόσα χρόνια μετά θα το έχουν καταλάβει!
Δημοσίευση σχολίου