Ένας μήνας πέρασε από την ημέρα που μου ζήτησε ο Αλέξανδρος να γράψω δυο λόγια για το νέο άλμπουμ των DREAM THEATER, μιας μπάντας που θεωρώ ότι ανήκει στην ελίτ των rock και metal συγκροτημάτων τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια. Δύσκολο όμως να γράψεις για τούτο εδώ το άλμπουμ. Δύσκολο για τον λόγο ότι πρέπει να συλλάβεις την διάστασή του, εάν θες να το σεβαστείς ως δημιούργημα. Ας δοκιμάσω... Εάν κάποτε κάποιοι υποστήριζαν πως το heavy metal είναι για λίγους (και προφανώς ..έξυπνους), τότε θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι η μοναδικότητα της πολυπλοκότητας των THEATER είναι για ακόμα λιγότερους, μα έλα που η ιστορία έδειξε πως δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Πρώτον γιατί το metal δεν ήταν ποτέ για τους λίγους και εκλεκτούς και δεύτερον γιατί όσο πιο δύσκολοι γίνονταν οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, τόσο δεν έχαναν οπαδούς τελικά. Πέρασαν οριακές περιόδους, αλλά επιβίωσαν θριαμβευτικά ακόμα και όταν άλλαζαν τον Portnoy και κάποιοι πίστεψαν ότι έχαναν την δυναμική τους. Εκεί λοιπόν που λες πως η παρακμή είναι προ των πυλών, έρχεται το “The astonishing”, να αποδείξει περίτρανα πόσο μικρό μπορεί να είναι ένα μουσικό ιδίωμα να περιχαράξει την μουσική τους ταυτότητα και ύπαρξη. Ένα άλμπουμ που δονείται από heavy ρυθμούς και metal ενορχηστρώσεις από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά πως θα μπορούσε κανείς να το περιορίσει εκεί; Εκεί είναι η μαγεία; Παράγουν μουσική αστείρευτης έμπνευσης, την τυλίγουν με μια μελωδική μα τραχιά αισθητική, τινάζοντας στον αέρα οποιαδήποτε απόπειρα λογικής προσέγγισης και απλής κατανόησης αυτού που παράγουν. Δεν είναι δύσκολοι στο άκουσμα, το αντίθετο, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα πιο μελωδικά τους άλμπουμ που μπορεί εύκολα να το ακούσει ο οποιοσδήποτε, αλλά το να κατανοήσουμε σε βάθος θα είναι πολύ πιο δύσκολο από όσο θα θέλαμε σε τελική ανάλυση. Το “Τhe astonishing”έρχεται να μας σαρώσει ως ένα μουσικό θεατρικό έργο και μόνο ως τέτοιο μπορεί να χαρακτηριστεί στο σύνολο του, με τον κίνδυνο αποτυχίας αν απομονώσουμε συγκεκριμένα τραγούδια από το σύνολο και κάνουμε το μοιραίο λάθος να κριτικάρουμε μεμονωμένα μέρη του. Απλά είναι ένα θριαμβευτικό μουσικό σύνολο που συναρπάζει από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή. Μια ανάσα, και αυτή ξέπνοη, από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα του. Με την δική του αυτόνομη ύπαρξη, θα σταθεί δίπλα στο “Images and words”, θα αγκαλιάσει το “Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory” και σε λίγα χρόνια ίσως πούμε ότι είναι η κορυφή της δημιουργίας τους. Αλλά με τέτοια μεγαθήρια μουσικής παραγωγής που έχουμε να κάνουμε είσαι ποτέ σίγουρος για το τι θα ακούσουμε από αυτούς στο μέλλον; Ως προς το αιώνιο ερώτημα… Αν θα έπρεπε να το αποκτήσετε; Ε οκ, εάν ακούτε COLDPALY, Lady Gaga και Ρέμο, έχετε κάθε δικαίωμα να το αγνοήσετε…
Δημήτρης Σειρηνάκης
Ακούστε την εκπομπή του Δημήτρη Σειρηνάκη κάθε Παρασκευή 20-22.00 από το web radio του Rockmachine.gr
About
Αλέξανδρος Ριχάρδος
Δημοσίευση σχολίου