Χαμογελώ πικρά με τις συμπτωματικά διαρκείς αναγγελίες θανάτου, με πρώτη αυτή του Lemmy. Μικροί ή μεγάλοι rock ήρωες, φεύγουν σιγά σιγά από τη ζωή, ενώ κάποιοι θα αρχίσουν να αποσύρονται μόνοι τους με τα χρόνια να πέφτουν βαριά στην πλάτη τους. Σε λίγο όλα τα μουσικά sites θα γεμίσουν από αναγγελίες θανάτων και επιμνημόσυνες τελετές. Και επειδή η αγαπημένη μας μουσική δεν ανανεώνεται θα μείνουμε με τις αναμνήσεις και την ωραία μουσική. Δεν το θεωρώ κακό. Γιατί δηλαδή όσοι ακούν κλασική μουσική, έχουν δει ζωντανά τον Beethoven ή τον List; Τη μουσική τους απολαύουν σε δίσκους σου ή σε συναυλίες από ορχήστρες. Εξ άλλου είναι αδύνατον να γυρίσουμε το χρόνο πίσω ή να δούμε να επιστρέφουν τα μεγαλεία των δεκαετιών 70 και 80. Γιατί τη δεκαετία του ’70 είχαμε πραγματική παρθενογένεση, με τους Jethro Tull, Genesis, Pink Floyd, Yes, Black Sabbath, Led Zeppelin, Τιτανοτεράστιους και χιλιάδες άλλες μουσικούς από την Αγγλία κατά κύριο λόγο αλλά κι από την Αμερική να πρωτοστατούν στη δημιουργία μίας καινούργιας μουσικής. Μια καινούργιας μουσικής που τη δεκαετία του ’80 προσαρμόστηκε στα δεδομένα της εποχής και εκτινάχθηκε. Σκεφτείτε, ότι κάποτε η μουσική δεν ήταν μόνο αισθητική αλλά και μόδα. Σκεφτείτε ότι χιλιάδες ζευγάρια γνωρίστηκαν χορεύοντας ένα blues, χιλιάδες συνέδεσαν μια εκδρομή, μια σχέση, μια κοινωνική τους δραστηριότητα με ένα τραγούδι. Σήμερα δεν γίνεται πια αυτό και γι αυτό φταίει η ψηφιακή τεχνολογία. Αλλά ουδών καλόν αμιγές κακού. Την ιδέα για το συγκεκριμένο κείμενο μου την έδωσε το dvd που συνοδεύει τη remastered έκδοση του World Wide Live των Scorpions, που περιέχει live από την αμερικάνικη περιοδεία 1984-1985. Ευτυχώς τα ζήσαμε. Τεράστιοι συναυλιακοί χώροι, λαοθάλασσα ο κόσμος, τεράστια σκηνή, υπερ(υπερ)υψωμένη η βάση των ντραμς και το συγκρότημα να πετάγεται τρέχοντας μέσω από καπνούς και να καταλαμβάνει ολόκληρη τη σκηνή. Συνηθισμένο σκηνικό στις μεγάλες συναυλίες της δεκαετίας του’80: Bon Jovi, Kiss, Journey, Def Leppard, Guns’n’Roses, Iron Maiden, Metallica, Queen κ.α. Σήμερα αποτελεί ανάμνηση, αφού ελάχιστα συγκρότημα μπορούν να γεμίζουν γήπεδα και να αντέχουν οικονομικά μια τέτοια σκηνική παραγωγή (Metallica, Iron Maiden και μερικοί άλλοι), ενώ η βιολογική ικανότητα να τρέχει πυραυλοκίνητα στη σκηνή (μόνο ο 70αρης Jagger!) σπανίζει. Εξ’ άλλου, τα καινούργια συγκροτήματα δεν έχουν τη σχέση που είχαν οι παλιοί με τους fans και κυρίως δεν είναι ινδάλματα! Γιατί για να γίνει κάποιος μεγάλος, πρέπει να είναι κι ίνδαλμα.
About
Αλέξανδρος Ριχάρδος
Δημοσίευση σχολίου