Με αφορμή το άρθρο του Neil Jeffries, που αναρτήθηκε στο site του αγγλικού περιοδικού Classic Rock (διαβάστε το εδώ) σε σχέση με τον Ritchie Blackmore και την επιστροφή του στις συναυλίες σαν Rainbow, θα ήθελα από την πλευρά μου, αφού σάς παραθέσω τα σημαντικότερα σημεία του, να καταθέσω τη γνώμη μου. Ο Neil Jeffries γράφει τους ενδοιασμούς του ως προς τα καινούργια μέλη των Ritchie Blackmore’s Rainbow που τελικά απλά θα αναπαράγουν τον ήχο των παλαιών μελών, που ήταν ξεχωριστοί και μοναδικοί. Η πιθανή ανυπαρξία χημείας μεταξύ τους, το γεγονός ότι δεν έχουν παίξει ποτέ live αλλά και οι υψηλές προσδοκίες των fans είναι τα βασικά σημεία του άρθρου αλλά και των ερωτηματικών. Οι Dio και Powell δεν υπάρχουν πια και ο στιβαρός ήχος εκείνων των άλμπουμ δεν μπορεί να αναπαραχθεί με τίποτα. Και συνεχίζει ο συντάκτης του άρθρου, ότι ναι μεν ο Blackmore αρέσκεται να δουλεύει με νέα ονόματα αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ας σταματήσω εδώ την μεταφορά των ενδοιασμών του συντάκτη γιατί μπορείτε να το διαβάσετε μόνοι σας αλλά δεν βγαίνει κι άκρη.
Τελικά δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Τόσα χρόνια κάναμε τάματα για να ξαναδούμε κι ακούσουμε τον Blackmore να παίζει με τη λευκή Stratocaster, τόσα χρόνια καταθέταμε όρκους πίστης και αφοσίωσης να είμαστε παρόντες στην πρώτη συναυλία που θα έδινε και τώρα …ξαφνικά έχουμε αμφιβολίες….Αμφιβολίες ως προς τι; Μήπως τις ίδιες αμφιβολίες δεν είχαμε όταν κυκλοφόρησε το 1997 το Stranger in Us All με τον άγνωστο Doogie White; Και τότε είχε συνεργαστεί με νέα πρόσωπα και καθιέρωσε τον White, όπως παλαιότερα τον Ronnie James Dio αλλά και τον Joe Lynn Turner. Γιατί μη μου πει κάποιος ότι τους ήξερε όταν έπαιζαν στους Elf και στους Fandango αντίστοιχα; Ο Blackmore είναι δύσκολος χαρακτήρας, με ανύπαρκτες δημόσιες σχέσεις και ελάχιστες φιλίες με δημοσιογράφους και ίσως για πολλούς άγγλους δημοσιογράφους να αποτελεί (εύκολο) στόχο. Γιατί σίγουρα όσες πρόβες και να κάνουν θα είναι δύσκολο να πιάσουν υψηλό επίπεδο ερμηνείας και όσο αν ο Μαυροφορεμένος δεν σηκώνει λάθη, θα ακούσουμε αρκετά.Δεν πειράζει. Στα 70 του αποφάσισε να επιστρέψει στο rock και να ξαναγράψει ιστορία. Ας μεμψιμοιρούμε κι ας απολαύσουμε αυτόν τον θαυμάσιο κιθαρίστα στην επιστροφή του.
Τελικά δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Τόσα χρόνια κάναμε τάματα για να ξαναδούμε κι ακούσουμε τον Blackmore να παίζει με τη λευκή Stratocaster, τόσα χρόνια καταθέταμε όρκους πίστης και αφοσίωσης να είμαστε παρόντες στην πρώτη συναυλία που θα έδινε και τώρα …ξαφνικά έχουμε αμφιβολίες….Αμφιβολίες ως προς τι; Μήπως τις ίδιες αμφιβολίες δεν είχαμε όταν κυκλοφόρησε το 1997 το Stranger in Us All με τον άγνωστο Doogie White; Και τότε είχε συνεργαστεί με νέα πρόσωπα και καθιέρωσε τον White, όπως παλαιότερα τον Ronnie James Dio αλλά και τον Joe Lynn Turner. Γιατί μη μου πει κάποιος ότι τους ήξερε όταν έπαιζαν στους Elf και στους Fandango αντίστοιχα; Ο Blackmore είναι δύσκολος χαρακτήρας, με ανύπαρκτες δημόσιες σχέσεις και ελάχιστες φιλίες με δημοσιογράφους και ίσως για πολλούς άγγλους δημοσιογράφους να αποτελεί (εύκολο) στόχο. Γιατί σίγουρα όσες πρόβες και να κάνουν θα είναι δύσκολο να πιάσουν υψηλό επίπεδο ερμηνείας και όσο αν ο Μαυροφορεμένος δεν σηκώνει λάθη, θα ακούσουμε αρκετά.Δεν πειράζει. Στα 70 του αποφάσισε να επιστρέψει στο rock και να ξαναγράψει ιστορία. Ας μεμψιμοιρούμε κι ας απολαύσουμε αυτόν τον θαυμάσιο κιθαρίστα στην επιστροφή του.
Δημοσίευση σχολίου