Το line up (τότε δεν ξέραμε τι σημαίνει Line up) ήταν μια σειρά μεγάλων και πετυχημένων ονομάτων της εποχής όπως Telephone (γαλλικό συγκρότημα που μάλλον τους έβαλε στο line up η Nouvelle Frontieres), Depeche Mode, Cure, Stranglers, Talk – Talk, Nina Hagen, Culture Club με τους Clash να δίνουν τελευταία μεγάλη συναυλία τους πριν διαλυθούν και το εισιτήριο να κοστίζει 2.000 δρχ, πολλά χρήματα για την εποχή. Αρχικά είχε προβλεφθεί να παίξουν και οι Μουσικές Ταξιαρχίες, των οποίων το όνομα εμφανίζεται στις αφίσες …μεταφρασμένο σαν Brigades Musicales!!! Τελικά δεν έπαιξαν και ίσως καλύτερα για αυτούς. Τότε οργανωμένα σεκιούριτι δεν υπήρχαν και όσοι έμπαιναν πηδώντας ή μπουκάροντας ήταν πολύ υπερήφανοι σε αντίθεση με αυτούς του πλήρωναν! Φυσικά οι γνωστές «μπούκες» έδιναν κι έπαιρναν και τελικά μετά από συνεννόηση με τον αστυνομικό Αρκουδέα (ναι, τον γνωστό), τους επιτράπηκε η είσοδος, αφού προηγουμένως είχε γίνει η απαραίτητη παρεξήγηση με τα ΜΑΤ που δεν γνώριζαν την εντολή του Αρκουδέα και επιτεθήκαν! Δυστυχώς λίγα πράγματα θυμάμαι από εκείνο το φεστιβάλ: Τους Stranglers (ακόμα τότε με την αυθεντική σύνθεση) να εμφανίζονται πριν βραδιάσει με αποτέλεσμα η μουσική τους να χάσει ένα δυνατό όπλο, τον φωτισμό, τους Talk Talk να παρασύρουν τον κόσμο σε χορό με τις επιτυχίες τους Talk Talk, It's My Life και Such a Shame, αλλά και την ακατανόητη και απολίτιστη αντίδραση του κοινού στην εμφάνιση των Culture Club του Boy George. Ένα σχετικά μικρό μέρος του κοινού πέταξε στον Boy George, γιαούρτια, πέτρες και μπουκάλια, την ώρα που τραγουδούσε τη μεγάλη επιτυχία τους «Do you really want to hurt me». Ένα μέλος των Culture Club έπιασε ένα από τα πολλά αντικείμενα που έπεφταν βροχή και το ξαναπέταξε στον κόσμο, δημιουργώντας πανδαιμόνιο, καθότι μόνο το κοινό μπορεί να πετάει αντικείμενα και ποτέ να δέχεται. «Αν δεν ήμουν κυρία, θα σας έδειχνα τον κώλο μου!” είπε o Boy George για να συμπληρώσει ειρωνικά: «είναι πολύ άνδρες».» Σήμερα 30 χρόνια μετά, αναρωτιόμαστε τι είδους πολιτιστική πρωτεύουσα ήταν η Αθήνα, όταν «απαγορεύτηκε» σ’ έναν καλλιτέχνη με μεγάλες επιτυχίες και πωλήσεις τότε και στην Ελλάδα, να εκφραστεί, είναι πραγματικά ένα ερώτημα! Γενικά, σε όλα τα επίπεδα τότε είμαστε ανώριμοι κι ευτυχώς που το περιστατικό με τον Boy George έγινε σε μια εποχή που δεν υπήρχε internet! Φυσικά, την επομένη ημέρα, οι εφημερίδες είχαν τα σχετικά πρωτοσέλιδα με τους πολιτικούς αντιπάλους της Μελίνας να βρίσκουν ευκαιρία να ρίξουν τη χολή τους (λες κι η Μελίνα έφταιγε).
 |
| Το εξώφυλλο του περιοδικού Ποπ-Κορν, Ιούνιος 1985 |
Θυμάμαι ότι η εμφάνιση της κατά τα άλλα εντυπωσιακής Nina Hagen πέρασε και δεν άγγιξε, αφού δεν είχε ούτε μια επιτυχία για να τραβήξει τον κόσμο παρά μόνο εκκεντρικότητα. Θα τολμούσα να την παραλληλίσω με τη σημερινή Lady Gaga, μόνο που αυτή έχει επιτυχίες. Για την ιστορία η Nina Hagen είχε γεννηθεί στην Ανατολική Γερμανία κι αυτό είχε πάρει δυσανάλογη δημοσιότητα (μιλάμε για μια εποχή που το Τείχος του Βερολίνου ζούσε και βασίλευε), ενώ οι εκκεντρικές φωτογραφήσεις της ήταν πολύ διαδεδομένες στα τότε περιοδικά κι εφημερίδες. Αλλά από επιτυχίες, τίποτε… Τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς είχε κυκλοφορήσει το μέτριο άλμπουμ της In Ekstasy, που είχε κερδίσει την άπειρη δημοσιότητα και θέμα είναι αν είχε ξεπεράσει τα 1.200 αντίτυπα.
 |
| Η Nina Hagen κι ο υπογράφων σε δωμάτιο του Hilton που είχαμε κλείσει για συνέντευξεις |
 |
| To photo session των Clash (απόκομμα από το αρχείο μου και το περιοδικό Ταχυδρόμος) |
 | ||||||||||
| Στο club Αεροδρόμιο, από αριστερά Δημήτρης Γιαρμενίτη, Μίλτος Καρατζάς, Αλέξανδρος Ριχάρδος | , Hugh Cornwell. φωτό Μ.Καλογερόπουλος. |
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
24/7/15
Δημοσίευση σχολίου