Η περίπτωση των Black Star Riders, είναι πραγματικά σπάνια στη δισκογραφία. Ξεκίνησαν σαν η συνέχεια των Thin Lizzy και πριν προλάβουν να ...καταντήσουν tribute συγκρότημα σ’ αυτούς , άλλαξαν το όνομα τους σε Black Star Riders. Το πρώτο άλμπουμ άφησε καλές εντυπώσεις και όπως ήταν αναμενόμενο κινήθηκε στο ήχο των Thin Lizzy, κάτι που δεν ενόχλησε κανέναν. Οι προσδοκίες για ένα καλύτερο δεύτερο, διαψεύστηκαν με την κυκλοφορία του The Killer Instinct. Στην καλύτερη περίπτωση να είναι ένα δύο κλικ κατώτερο του πρώτου, αλλά το πρόβλημα δεν βρίσκεται εκεί. Μέτριος ήχος, μουντός λες η παραγωγή ανήκει σε άλλες εποχές. Κάντε μια σύγκριση με τα αντίστοιχα άλμπουμ των Thin Lizzy (δεκαετίας '70) με διαυγή, καθαρό ήχο. Οι Warwick, Gorham έχουν μικρή συνθετική συνεισφορά, εξ’ άλλου και οι δύο μετά τους Almighty και Thin Lizzy οι καριέρες τους ήταν ασήμαντες. Το συνθετικό βάρος έχει πέσει στον κιθαρίστα Damon Johnson που μπορεί η προϊστορία του να μην είναι σπουδαία (Brother Cane, Alice Cooper και στο country συγκρότημα Whiskey Falls) αλλά ελλείψει άλλων…Σαν τη μύγα μέσα στο γάλα ξεχωρίζει το Soldierstown με τον κέλτικο ρυθμό.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά το War of Kings από το ομότιτλο άλμπουμ των Europe, σκέφτηκα ότι ή έκαναν λάθος τραγούδι ή θα ακολουθήσει ένα καλύτερο. Δυστυχώς για τους συμπαθείς σουηδούς δεν συνέβη το δεύτερο. Ένα μέτριο άλμπουμ με αδιάφορα τραγούδια, όπου το blues rock, “Praise you” ξεχωρίζει. Επίσης ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το προηγούμενο άλμπουμ τους, Bag of Bones είναι τόσο καλό!
Ο Chris Impellitteri το παλεύει από το 1988 και το μόνο που κατάφερε είναι να θεωρείται σαν ένα καλός νεοκλασικός κιθαρίστας. Η πικρή αλήθεια γι αυτόν είναι ότι όταν τον ακούμε, το μυαλό μας πάει στον Malmsteen και στον Blackmore. Αυτό δεν λέγεται επιτυχία. Το Venom είναι το 10o άλμπουμ του που κινείται σε μέτρια συνθετικά επίπεδα και το μόπνο που ξεχωρίζει, εκτός από το καλό παίξιμο του Ιμπελλιττερι είναι η φωνή του Rob Rock που ταιριάζει απόλυτα στο ύφος των τραγουδιών. Κιθαριστικό άλμπουμ, με καλά φωνητικά και έως εκεί.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά το War of Kings από το ομότιτλο άλμπουμ των Europe, σκέφτηκα ότι ή έκαναν λάθος τραγούδι ή θα ακολουθήσει ένα καλύτερο. Δυστυχώς για τους συμπαθείς σουηδούς δεν συνέβη το δεύτερο. Ένα μέτριο άλμπουμ με αδιάφορα τραγούδια, όπου το blues rock, “Praise you” ξεχωρίζει. Επίσης ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το προηγούμενο άλμπουμ τους, Bag of Bones είναι τόσο καλό!
Ο Chris Impellitteri το παλεύει από το 1988 και το μόνο που κατάφερε είναι να θεωρείται σαν ένα καλός νεοκλασικός κιθαρίστας. Η πικρή αλήθεια γι αυτόν είναι ότι όταν τον ακούμε, το μυαλό μας πάει στον Malmsteen και στον Blackmore. Αυτό δεν λέγεται επιτυχία. Το Venom είναι το 10o άλμπουμ του που κινείται σε μέτρια συνθετικά επίπεδα και το μόπνο που ξεχωρίζει, εκτός από το καλό παίξιμο του Ιμπελλιττερι είναι η φωνή του Rob Rock που ταιριάζει απόλυτα στο ύφος των τραγουδιών. Κιθαριστικό άλμπουμ, με καλά φωνητικά και έως εκεί.
Δημοσίευση σχολίου