Πριν 2 περίπου μήνες, ο Gene Simmons των Kiss δήλωσε ότι το «rock πέθανε», δημιουργώντας όπως ήταν αναμενόμενο, σωρό αντιδράσεων. Κανείς δεν έχασε την ευκαιρία για μια προβολή και μια δήλωση υποστήριξης του rock. Κι όμως ο Simmons έχει δίκιο. Το rock, όπως το ξέρουμε έχει πεθάνει και δυστυχώς μαζί του πέθανε και το heavy metal. Τα τελευταία δύο χρόνια περιμένουμε σαν μάνα εξ ουρανού τα καινούργια άλμπουμ των Judas Priest, Saxon και Accept για να ακούσουμε metal. Δεν υπάρχουν καλά συγκροτήματα, δεν υπάρχει ανανέωση στο χώρο εδώ και πολλά χρόνια. Ο Ozzy σε μια στιγμή διαύγειας(!) είχε πει σε μια συνέντευξη του «πούναι ο καινούργιος Ozzy» και απάντηση δεν πήρε (ούτε θα πάρει). Δεν υπάρχει καινούργιος Ozzy, όπως δεν υπάρχουν καινούργιοι Judas Priest. Ο κόσμος και το internet κατακλύζεται από μέτρια συγκροτήματα που καταφέρνουν να κυκλοφορήσουν ένα καλό δίσκο και μετά …η μετριότης. Να σας θυμίσω την περίπτωση των Answer ή ακόμα καλύτερα των Thunder που τα κατάφεραν τουλάχιστον για τους πρώτους 3 δίσκους τους. Μετά το απόλυτο κενό. Είμαι αγοραστής του καλού αγγλικού περιοδικού Classic Rock αλλά και του Prog από τα πρώτα τεύχη τους. Στα cd που τα συνοδεύουν, τα περισσότερα τραγούδια ανήκουν σε καινούργια συγκροτήματα που κανένα μα κανένα δεν αντέχει για να το ακούσεις δεύτερη φορά. Ο χρόνος τα θάβει στην απεραντοσύνη του αλλά και στην αβάσταχτη μετριότητα που τα διακατέχει, σαφές δείγμα έλλειψης καλών καινούργιων ονομάτων. Και αναφέρομαι σε συγκροτήματα που προέρχονται από την Μ. Βρετανία με τις ρίζες του rock φθάνουν βαθειά. To rock όπως το ξέραμε ανήκει στην ιστορία και αυτό γιατί τα καινούργια συγκρότημα, του λεγόμενου post rock (Muse, Link Park κλπ) διέγραψαν μια καριέρα αλλά εξαντλήθηκαν και μάλλον χάθηκαν στον κυκεώνα του R&B που έχει κατακλίσει τα πάντα. Δυστυχώς η κληρονομιά των μεγάλων ονομάτων των δεκαετιών 70 και 80 δεν έπιασε τόπο, ο σπόρος δεν μεγάλωσε. Οι εξαιρέσεις τύπου Rival Sons δεν σώζουν την κατάσταση. Ο κυριότερος λόγος που το rock τελείωσε αλλά μαζί του τελείωσε και η αξία της μουσικής όπως την ξέραμε εμείς οι μεγαλύτεροι, είναι ότι η μουσική έπαψε να παίζει ρόλο στη ζωή μας. Κάποτε(!), η μουσική ήταν αναπόσπαστη στις γνωριμίες μας, στον έρωτα, στα χωρίσματα, στις εκδρομές στα πάρτι μας. Τώρα …τίποτε. Πάει ο κόσμος στα clubs και Bars και δεν χορεύει, δεν νιώθει το ανθρώπινο σκίρτημα να κουνηθεί με το ρυθμό ενός τραγουδιού. Όλοι είναι αδιάφοροι για αυτό που ακούνε (αυτοί χάνουμε). Και για να τελειώσω όπως ξεκίνησα, μπορεί ο Simmons με τις υπερφίαλες δηλώσεις να μας είναι εκνευριστικός, αλλά φοβάμαι ότι στο συγκεκριμένο θέμα έχει απόλυτο δίκιο. Υ.Γ. Θυμόσαστε το 1991, όταν είχε αρχίσει ό ψηφιακός κατακλυσμός, ένας από τους προβληματισμούς που είχαμε τότε ήταν…εξώφυλλα των δίσκων. Τα μικρά εξώφυλλάκια των cd δεν μπορούσαν με κανένα τρόπο να απεικονίσουν την αρτιστική διάθεση των 31χ31 εξωφύλλων των δίσκων του βινυλίου. Τότε το cd τα διέλυσε όλα, σήμερα η ψηφιακή τεχνολογία διέλυσε και το cd και το κυριότερο την ίδια τη μουσική.
Δημοσίευση σχολίου