To 1968 με το τραγούδι “Lucy Brown Is Back in Town” έκαναν κάποια αίσθηση στην γενέτειρά τους (Νο. 21), όμως ο τραγουδιστής τους αποχώρησε για να υπηρετήσει την θητεία του.
Η Maria Elisabeth Ender, πιο γνωστή με το όνομα Mariska Veres, γεννημένη στην Χάγη, από πατέρα Ούγγρο Ρομά, βιολιστή,και μητέρα Γερμανίδα, επελέγη για την αντικατάσταση του de Wilde.
Ο μάνατζερ των Shocking Blue ήταν θαμώνας σε κάποιο πάρτυ, στο οποίο τραγούδησε η Veres, ως
μέλος των Bumble Bees. Εντυπωσιασμένος από την εξαιρετική ερμηνεία αλλά και από το
παρουσιαστικό της (γαλάζια μάτια, ψηλά ζυγωματικά, έντονο βάψιμο, περούκα με μακριά μαύρα
μαλλιά), την πρότεινε στον Robbie van Leeuwen.
Ο Ολλανδός κιθαρίστας είχε δηλώσει για την Mariska: “Διέθετε πολύ εντυπωσιακή φωνή, πολύ
διαφορετική απ’ όλες τις άλλες τραγουδίστριες. Ομοίαζε δε, στην Grace Slick των Jefferson
Airplane.”
Η επιτυχία δεν άργησε για το συγκρότημα. Πρώτα, το “Send Me a Postcard” που έφθασε στο Νο.
10 στην χώρα τους, αλλά ακόμη υψηλότερα σε Νορβηγία και Γαλλία και μετέπειτα το “Long and
Lonesome Road “ άνοιξαν τον δρόμο για το “Venus” (καλοκαίρι του 1969). Το τραγούδι έφθασε
έως το Νο. 3, όπου παρέμεινε επί αρκετές εβδομάδες, αλλά κυριολεκτικά “σάρωσε” με την
κυκλοφορία του εκτός Ολλανδίας, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση σε αρκετές ευρωπαϊκές
χώρες.
Ο γνωστός παραγωγός Jerry Moss ήταν εκείνος που πήρε τον δίσκο μαζί του στις Ηνωμένες
Πολιτείες και έστησε εταιρεία διανομής για να πωλήσει το συγκεκριμένο τραγούδι. Κυκλοφόρησε σε
μικρό δίσκο τον Δεκέμβριο 1969 και σε διάστημα μικρότερο των δύο μηνών σκαρφάλωσε στην
κορυφή του Billboard Hot 100, έχοντας ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο σε πωλήσεις πριν την
κατάκτηση της πρώτης θέσης. Ήταν το πρώτο συγκρότημα από την χώρα της τουλίπας που κατόρθωνε κάτι τέτοιο, ενώ και η επιτυχία τους στο Ηνωμένο Βασίλειο (Νο. 8) δεν ήταν συνηθισμένο επίτευγμα για τα συγκροτήματα από την ηπειρωτική Ευρώπη. Η επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες οδήγησε στην κορυφή το “Venus” και σε άλλες αγορές (Καναδάς, Νότιος Αφρική, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία).
Οι πωλήσεις του έως τον Δεκέμβριο του 1972 είχαν υπερβεί τα 7,5 εκατομμύρια παγκοσμίως
(περιοδικό Billboard).
Οι διάδοχοι του “Venus”, “Mighty Joe” και “Never Marry a Railroad Man”, συνολικά ξεπέρασαν το
εκατομμύριο σε πωλήσεις, με το τελευταίο να σημειώνει επιτυχία σε αρκετές χώρες.
Όλες οι επόμενες κυκλοφορίες τα πήγαν καλά σε Κεντρική Ευρώπη, Ασία και Λατινική Αμερική,
αλλά όχι σε Ηνωμένες Πολιτείες και Ηνωμένο Βασίλειο.
Από τις εμφανίσεις τους στην Ιαπωνία προέκυψε ο δίσκος Live in Japan (1972). Το συγκρότημα
διαλύθηκε το 1974, μετά την αποχώρηση των Van Leeuwen και Veres.
Επανενώθηκαν το 1979, αλλά το single που ηχογράφησαν δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Περιορίστηκαν
σε κάποιες εμφανίσεις το 1984, ενώ το το 1986 ηχογράφησαν τρία τραγούδια, εκ των οποίων το
ένα δεν κυκλοφόρησε.
Με την Mariska ως μοναδικό μέλος από την κλασική σύνθεση, αλλά με τον van Leeuwen στην θέση
του παραγωγού, κυκλοφόρησαν cd/single to 1994, εκτός από τις εμφανίσεις σε διάφορα φεστιβάλ.
Οι Shocking Blue προσπάθησαν να γεφυρώσουν το κενό ανάμεσα στην ψυχεδέλεια και το
προοδευτικό ροκ με την μουσική τους. Σίγουρα το “Venus” αποτελεί την μεγαλύτερη επιτυχία τους,
όμως οι δίσκοι των Shocking Blue έχουν κι άλλα διαμαντάκια στο περιεχόμενό τους. Αξίζει τον κόπο
να ακούσετε τα ”Deamon Lover”, “Blossom Lady”, “Never Marry a Railroad man”,
“Send Me a Postcard” καθώς και τα μεταγενέστερα “The Jury and the Judge” (1986) και
“Body&Soul” (1994).
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΗΣ MARISKA VERES
Η Veres ακολούθησε προσωπική καριέρα, μετά την διάλυση των Shocking Blue έως το 1982,
κυκλοφορώντας μικρούς δίσκους, κάποιοι εξ αυτών ιδιαιτέρα δημοφιλείς στην Ολλανδία και στις όμορες χώρες, Το 1993 διασκεύασε και κυκλοφόρησε γνωστές επιτυχίες άλλων καλλιτεχνών αλλά και τραγούδια των Shocking Blue με το σχήμα The Shocking Jazz Quintet. Για τα πρώτα χρόνια στο
συγκρότημα είχε δηλώσει: ‘’Ήμουν μία βαμμένη κούκλα. Κανείς δεν μπορούσε να με αγγίξει.’’
Αγαπούσε τις γάτες. Δεν έκανε καταχρήσεις (αλκοόλ, τσιγάρα, ναρκωτικά). Απεβίωσε το 2006.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥΣ,’VENUS”
Η μεγαλύτερη επιτυχία τους “πατάει” πάρα πολύ στην εκδοχή των The Big 3 για το τραγούδι “The
Banjo Song (Oh Susanna):. Τους Big 3, (1962-1964) αποτελούσαν οι Tim Rose, Jim Hendricks και Cass Elliot (μετέπειτα στους Mamas & Papas).
ΟΙ OLYMPIANS, OI BANANARAMA TO “VENUS” ΚΑΙ ΤΟ «ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΜΑΗ»
Το γυναικείο συγκρότημα των Bananarama είχε συμπεριλάβει το “Venus” στο ρεπερτόριο τους,
προτού το ηχογραφήσουν. Πίστευαν ότι εάν το διασκεύαζαν σε χορευτική έκδοση θα είχαν
επιτυχία. Την άποψή τους δεν συμμερίζονταν ωστόσο ούτε οι παραγωγοί τους ούτε οι Stock Aitken
Waterman (αρχικά), τους οποίους προσέγγισαν, ενώ δεν είχε ολοκληρωθεί ο δίσκος που
ηχογραφούσαν. Τελικώς, η επιμονή των κοριτσιών έκαμψε την αντίσταση των SAW, η διασκευή
τους συμπεριελήφθη στο “True Confessions” (1986) και έγινε τεράστια επιτυχία.
Οι Olympians ήταν το συγκρότημα που απενοχοποίησε τον ελληνικό στίχο στην ποπ μουσική. Στον
Πασχάλη Αρβανιτίδη άρεσε το “Venus” και ζήτησε από την Σέβη Τηλιακού να γράψει τους στίχους.
Εκείνη, στο πνεύμα της εποχής των hippies – και χωρίς να πατάει στους πρωτότυπους, εμπνεύστηκε την ιστορία για ένα κορίτσι «που ρίχνει τα μαλλιά στην πλάτη και δεν έχει χώρο στην
καρδιά για αγάπη». Στην ηχογράφηση των Olympians απαιτήθηκαν γυναικεία φωνητικά, καθώς
εκείνα αγοριών δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Στο στούντιο υπήρχε μόνον μία γυναίκα –
τραγουδίστρια, η οποία είχε τον ίδιο παραγωγό με τους Olympians και συμμετείχε τελικώς στο
τραγούδι. Το όνομά της: Μαρινέλλα…
TRIVIA:
Μεταξύ των καλλιτεχνών που έχουν διασκευάσει τραγούδια των Shocking Blue
συμπεριλαμβάνονται οι Nirvana και οι Prodigy, αμφότεροι το “Love Buzz”.
Στην διασκευή των Bananarama αλλά και στα live των Shocking Blue, ο πρώτος στίχος είναι
“A goddess on a mountain top…”. Στην αυθεντική ηχογράφηση, η Mariska τραγουδάει “A
godness on a mountain top…” λόγω λαθεμένης γραφής του Robbie van Leeuwen.
ΓΙΑΝΝΗΣ 602
27/4/20
Δημοσίευση σχολίου