Ποιος θα μπορούσε τότε να αποκαλέσει heavy τους AC/DC από τη μακρινή Αυστραλία ή τους Stooges από το Michigan με ένα χαρισματικό τραγουδιστή που άκουγε στο όνομα Iggy Pop; Όλοι όμως αυτοί και δεκάδες άλλοι (δεν κάνω απαρίθμηση), ο καθένας με το δικό του τρόπο, συνέβαλε στην εξέλιξη της μουσικής. Δυνατές κιθάρες, macho ύφος που ακόμα δεν είχε αρχίσει να εμφανίζεται, συνέβαλαν σταδιακά σε αυτό που ονομάσαμε heavy metal. Σε αυτά προστέθηκε το δερμάτινο μπουφάν, το blue jean, τα αθλητικά παπούτσια που γρήγορα αντικαταστάθηκαν από μπότες, αλλά και η σύντομη αλλαγή του δερμάτινου μπουφάν που διαβάσατε στην αρχή, στο αμάνικο jean με τα δεκάδες ραφτά. Και παντού t-shirts. Μια διαφορετική μόδα που δεν επίτασσε κανένα οίκος μόδας του Παρισιού, αλλά η καρδιά των νέων όλου του κόσμου. Σύντομα οι ορδές των fans των Motörhead, Judas Priest, Black Sabbath, Deep Purple και Status Quo είχαν επιβάλλει τη δική τους μόδα που παραμένει από τότε κλασική κι αξεπέραστη. Κοντά στα αγγλικά συγκροτήματα, οι fans των Aerosmith και Kiss αλλά κι άλλων αμερικάνικων συγκροτημάτων, ήλθαν με τη δική τους φωνή, να ενωθούν σε μια κραυγή. Το rock κι όλα τα παρακλάδια του έγιναν θρησκεία! Όμως πάνω από όλα και φυσικά τη μόδα, υπάρχει η μουσική. Με αφορμή λοιπόν τα 50χρονια του πρώτου άλμπουμ των Black Sabbath, ο Αλέξανδρος Ριχάρδος θυμήθηκε τα 1 σημαντικότερα άλμπουμ στην ιστορία της εξέλιξης του heavy metal που κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του 70 και με τη συνοδεία λίγων γραμμών, σας τα παρουσιάζει και φυσικά σας τα προτείνει να ακούσετε!
Μπορεί σήμερα ο ήχοες τους να μην σας προξενήσει εντύπωση, αλλά σκεφτείτε αυτά τα riffs κι αυτό τον ήχο, μέσα στο περιβάλλον της εποχής, τόσεςδεκαετίες πίσω.
Black Sabbath – Black Sabbath (1970)
Δικαιωματικά παρουσιάζω πρώτο αυτό το άλμπουμ αφού από το πρώτο του κομμάτι, το βαρύ, σκοτεινό κι ασήκωτο ομώνυμο που ανοίγει το άλμπουμ, έως το τελευταίο, το "Warning" , είναι εντελώς διαφορετικό απ΄ότι είχαμε (κι έχουμε ακούσει) έως τότε. Θα μπορούσα να γράψω μια υπέροχη έκθεση ιδεών, χρησιμοποιώντας πολλά κοσμητικά επίθετα για να πλουτίσω το κείμενο αλλά η μουσική δεν διαβάζεται, ακούγεται. Εξ’ άλλου λόγω της 50ης επετείου από την κυκλοφορία του γράφτηκαν τόσα πολλά, που μάλλον θα σας κούραζα αν τα διαβάζατε κι εδώ. Επιστρέφω στα τραγούδια του και στο βαρύ και σκοτεινό Black Sabbath που δίνει τη θέση του στο μαγικό Wizard με τη φυσαρμόνικα του Ozzy να του δίνει άλλη υπόσταση. Έκπληξη η διασκευή του "Evil Woman" των άγνωστων Crow. Τότε που αγόρασα το δίσκο δεν πρόσεξα ότι ήταν διασκευή, κι ούτε με ενδιέφερε, το έμαθα πολλά χρόνια αργότερα. Η ομορφιά του παραμένει η ίδια. Απαράμιλλο.
Όλοι αυτές τις ημέρες επικεντρώθηκαν στο παίξιμο του Tony Iommi, ξεχνώντας να αναφέρουν ότι στο βαρύ ήχο τους, συνετέλεσε και ο διαφορετικός τρόπος παιξίματος του μπασίστα Geezer Butler, που πρωτοποριακά έπαιζε το ίδιο riff με αυτό της κιθάρας, κάνοντας τον ήχο τους βαρύτερο και ξεχωριστό. Από την άλλη πλευρά ο Iommi κούρδιζε την κιθάρα του μέχρι και τρία ημίτονα κάτω του συνηθισμένου τότε, τη Μι, κάτι που έκανε τον ήχο της κιθάρας πιο βαρύ. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, πρώτυπό του για να συνεχίσει να παίζει παρά το ατύχημά του ήταν ο βιρτουόζος της jazz Django Reinhardt, o οποίος έπαιζε μόνο με δύο δάκτυλα. Το όνομα τους αλλά και του πρώτου δίσκου είναι φόρος τιμής στην ταινία Black Sabbath του 1963 του Ιταλού Mario Bava όπου πρωταγωνιστεί ο μετρ εκείνης της εποχής σε ταινίες τρόμου, Boris Karloff.Διαβάστε εδώ την ιστορία του εξώφυλλου του.
Μια Παρασκευή βράδυ έπαιζα στο Le Roi της Αγίας Παρασκευής, το "Never Before" που τυχαίνει να είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Ο φίλος μου Γιώργος Σπανογιαννόπουλος σχολίασε το τραγούδι, λέγοντας πόσο καλό είναι αλλά που να ξεχωρίσει μέσα σε ένα άλμπουμ που είχε ακόμα κομμάτια γίγαντες σαν τα "Highway Star" , "Smoke on the Water", "Lazy", "Maybe I'm a Leo", «Pictures of Home» και "Space Truckin'!!! Το Machine Head πρέπει να είναι ένα από τα ελάχιστα άλμπουμ, όπου ΟΛΑ τα τραγούδια του είναι κορυφαία. Ακόμα και το ‘Never Before”!
Rainbow – Rising (1976)
Οκ, το πρώτο άλμπουμ των Rainbow ήταν ένα πολύ καλό άλμπουμ με πολλά καλά κομμάτια. Μας σύστησε ένα εξαιρετικό τραγουδιστή και πιστοποίησε το μεγαλειώδες παίξιμο μου Ritchie Blackmore. Αλλά το Rising ήταν κάτι άλλο…. Έως τότε δεν είχαμε ακούσει τέτοιο επιθετικό παίξιμο απ΄όλους μαζί τους μουσικούς. Από τον ντράμερ έως και τον οργανίστα, που ο ρόλος του έχει περιοριστεί σε σχέση με το πρώτο άλμπουμ. Ο συνδυασμός Blackmore και Dio σφράγισε το Rising σαν το καλύτερο heavy metal όλων των εποχών.
Judas Priest – Stained Glass (1978)
Προβληματίστηκα πολύ πιο από τα 4 άλμπουμ των Judas Priest (Sad Wings of Destiny, Sin After Sin, Stained Glass και Killing Machine) θα πρότεινα να ενδεικτικό της εξέλιξης του heavy metal.Τελικά κατέληξα στο Stained Glass όχι γιατί διαφέρει πολύ από τα τρία προηγούμενα, αλλά γιατί οι κιθάρες των Glenn Tipton και KK Downing, έχουν βρει το δρόμο τους. Τελικά ένας ακόμα λόγος που το ξεχώρισα ήταν και το “Beyond the realms of Death” που με στοιχειώνει από τότε.
Van Halen – Van Halen (1978)
Ήλθε από το πουθενά, ένα άγνωστο συγκρότημα που άλλοι το πρόφεραν Βαν Έιλεν άλλοι Βαν Χάλεν, αλλά όλοι είχαμε μείνει με το παίξιμο του χαμογελαστού άγνωστου κιθαρίστα. Το κλασικό “You really got me’ πήρε μια καινούργια μορφή, το “Eruption” μας τρύπησε τα ηχεία, το "Runnin' with the Devil" έγινε σύντομα ύμνος και το "Ain't Talkin' 'bout Love" τραγουδήθηκε απ όλους μας. Ένας εντελώς φρέσκος ήχος , και ένας τραγουδιστής με φωνάρα. Μόλις είχαμε ανακαλύψει ένα τεράστιο δίσκο κι ένα τεράστιο συγκρότημα.
Black Widow – Sacrifice (1970)
Αδικημένοι. Πολύ αδικημένοι. Όσοι δόξα και καταξίωση πήραν οι Black Sabbath, άλλοι τόση στερήθηκαν οι Black Widow από Leicester. Παρ ότι έχουν μείνει στην ιστορία με το κομμάτι "Come to the Sabbat", όπου οι στίχοι του μιλούν για το Σατανά κι έχουν μπόλικο μυστήριο, οι Black Widow θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερη θέση στο Πάνθεον των heavy ονομάτων. Και το Sacrifice είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ που 50 χρόνια μετά την κυκλοφορία του αξίζει να ακούσετε για να διαπιστώσετε πόσο προχωρημένοι ήταν από την εποχή τους.
Scorpions – Lovedrive (1979)
Άλλο ένα άλμπουμ που με έβαλε σε σκέψεις για να το επιλέξω. Κατ’αρχάς, βασικός κανόνας μου ήταν να έχει κυκλοφορήσει πριν το 1980 και ανταποκρινόταν σε αυτή την αρχή. Η αμφιβολία μου είχε να κάνει αν έπρεπε να διαλέξω αυτό ή κάποιο από την πρώτη περίοδο του γερμανικού συγκροτήματος (In Trance, Taken by Force, Virgin Killer), ή όπως έχω αναφέρει τόσο από τις εκπομπές μου, όσο κι έχω γράψει στα κείμενα μου στον Rockmachine.gr, η δεύτερη περίοδος του συγκροτήματος (σ.σ. προσδιορίζεται από την συμμετοχή του Mathias Jabs) είναι κι η αγαπημένη μου. "Loving You Sunday Morning", η κομματάρα "Another Piece of meat", “Always Somewhere”, Can’t get Enough”, “Lovedrive” και το reggae “Is there anybody there” παραμένουν στην καρδιά μου αξεπέραστα. Και παρ’ όλο που στα 6 τραγούδια έχω συμπεριλάβει και τη μπαλάντα “Always Somewhere” , να σας πω ότι ποτέ δεν μου άρεσαν οι μπαλάντες τους. Κι αν διαφωνείται με την παρουσία άλμπουμ των Scorpions σε αυτή τη στήλη, θεωρόντας τους πιθανά αναλωμένους(σ.σ. έλα μωρέ, οι Scorpions!), όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει,θεωρώ ότι το Lovedrive είναι το πιο metal άλμπουμ τους σε σχέση με όλα τα προηγούμενά τους!
Όταν βάλεις να ακούσεις το πρώτο άλμπουμ τους Vincebus Eruptum που κυκλοφόρησε το 1968 (σ.σ. οι Black Sabbath δεν υπήρχαν ούτε σαν ιδέα) και σκεφτείς τι έπαιζαν οι άλλοι, μόνο τότε μπορείς να καταλάβεις το όραμα των Dickie Peterson , Leigh Stephens και Paul Whaley. Επίσης προσπαθήστε να φανταστείτε τα πρόσωπα των ραδιοφωνικών παραγωγών, καταστηματαρχών αλλά και των ανθρώπων της εταιρείας τους που που άκουγαν ένα εντελώς διαφορετικό ήχο;
Leafhound - Growers of Mushroom (1971)
Κι άλλοι Άγγλοι αδικημένοι, στη σκιά των Black Sabbath. Οι Leafhound και το άλμπουμ τους Growers of Mushrooms κατάφεραν να αφήσουν πίσω τους ένα ήχο που ακόμα και σήμερα ακούγεται φρέσκος όπως τότε. Με την πρώτη ακρόαση του θα καταλάβετε πόσα stoner συγκροτήματα βασίστηκαν στον ήχο τους.
Budgie - Budgie (1972)
Οι Budgie ποτέ δεν μου άρεσαν, ούτε καν το Breadfan χάρις στο οποίο τους έμαθε όλος ο κόσμος. Δεν μπορώ όμως να μην παραδεχτώ ότι ο ήχος τους ήταν βαρύς (κι ασήκωτος), κι εντελώς πρωτοποριακός για την εποχή. Καινούργια για την εποχή riff στην κιθάρα, βαριά κομμάτια αλλά η έλλειψη single που θα ακουγόταν στο ραδιόφωνο και θα παράσερνε το δίσκο, τους στέρησε την επιτυχία. Θα χρειαστώ ολόκληρη λίστα για να γράψω ποιοι επηρεάστηκαν από αυτούς με πρώτους τους Metallica.
Motorhead- Overkill (1979)
Το Overkill είναι αυτό που λέμε δισκάρα. Καταιγιστικό, δυνατό και καμία σχέση με το πρώτο(σ.σ. επίσης καλό) άλμπουμ των Motorhead. Ειδικά αν σκεφτείς ότι παραγωγός του ήταν ο πρώην παραγωγός των Traffic και Rolling Stones, Jimmy Miller, η αξία του Overkill, πολλαπλασιάζεται. Από το πρώτο ομότιτλο κομμάτι με τα ντραμς του Phil Taylor να ηχούν σαν να θέλουν να εκδικηθούν τον…ηχολήπτη, έως τα “No Class”, “Damage Case”, “Metropolis’ και “Stay Clean”, το Overkill είναι άλμπουμ αναφοράς.
Blue Öyster Cult - Blue Öyster Cult (1972)
Σπουδαίο άλμπουμ. Πρωτοποριακός ήχος, βασισμένος σε καλή παραγωγή, προχωρημένοι στίχοι που βασιζόντουσαν στο μυστήριο και στο εξωπραγματικό κι ένα μαυρόασπρο εξώφυλλο που έδενε με τα προηγούμενα. Το "Cities on Flame with Rock and Roll" μαζί με τα "Stairway to the Stars" και "Then Came the Last Days of May" άλλαξαν την πορεία του hard rock.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
25/2/20
Για το Rising: Να τονίσουμε ποιος ήταν τότε ο drummer του γκρουπ, ο αξέχαστος Cozy Powell, που -με κάθε σεβασμό- θα πρέπει να αναφέρεται δίπλα στον Ritchie και τον Dio! Να μην ξεχάσουμε επίσης ότι στο Rising περιέχεται το Stargazer, που θα μπορούσε κάλλιστα να ανακυρηχθεί ως ο "εθνικός ύμνος" του rock, χάρη και στη συμμετοχή της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Μονάχου. Μεγαλειώδες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τους Black Sabbath κατάλαβα ότι χρειαζόμουν μεγαλύτερα ηχεία και πιο ισχυρό ενισχυτή! Ξαφνικά, αυτά που είχα ήταν ανεπαρκή! Ήθελε ένταση αυτός ο δίσκος, πολλή ένταση! Και να μην μιλήσω για τα δύο επόμενα άλμπουμ, το Paranoid και το Masters of Reality, ε Αλέξανδρε; Ξαφνικά, ένας νέος κόσμος ανέτελλε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μια ερώτηση Αλέξανδρε: Όταν ετοίμαζες αυτό το άρθρο, σκέφτηκες καθόλου το Demons and Wizards? Ή, ίσως, το Salisbury?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τα δύοάλμπουμ των Uriah Heep είναι καταπαληκτικά, ιδιαίτερα το Demons and Wizards που είναι κι ένα από τα αγαπημένα μου όλων των εποχών. Δεν μπορώ όμως να θεωρήσω ότι από αυτά ξεπήδηξε το metal.
ΔιαγραφήΣωστό! Metal δεν τα λες! Το ενδιάμεσο άλμπουμ τους, το Look at Yourself, ΗΤΑΝ metal, αλλά δεν ήταν σημαντικό.
Διαγραφή