Hauts-de-France, την βορειότερη γαλλική περιφέρεια στα σύνορα με το Βέλγιο. Και όλη αυτή η κολοσσιαία επιχείρηση, γνωστή και ως Operation Dynamo, έμεινε στην ιστορία σαν ένα θαύμα σωτηρίας. Πάνω από 338.000 στρατιώτες της συμμαχικής δύναμης, πολλοί από τους οποίους περίμεναν επί ώρες στο νερό μπας και γλιτώσουν της επιδρομές της γερμανικής Luftwaffe, διασώθηκαν από μερικά πολεμικά πλοία αλλά και από εκατοντάδες πάσης φύσεως μικρότερα σκάφη, από ψαράδικα μέχρι σκάφη αναψυχής, τα οποία έσπευσαν από τις βρετανικές ακτές για να συνδράμουν στην εκκένωση της παραλίας της Δουνκέρκης. Μέχρι την 4η Ιουνίου του 1940. Εκείνη ήταν και η βραδιά που ο νεοδιορισθέντας πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας, ο πολύς Winston Churchill έδωσε έναν από τους πιο πύρινους λόγους του στην Βουλή των Κοινοτήτων, με λέξεις που σημάδεψαν μία νέα εποχή στην βρετανική ιστορία και υποδείκνυαν την ασυμβίβαστη στάση των Βρετανών να συγκρουστούν με τα ναζιστική πολεμική μηχανή και να κερδίσουν.
«We shall go on to the end. We shall fight in France, we shall fight on the seas and oceans, we shall fight with growing confidence and growing strength in the air, we shall defend our island, whatever the cost may be. We shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender».
Ο δρόμος των Iron Maiden προς την κορυφή του 1985 δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. 10 χρόνια πριν, ο 19χρονος τότε Steve Harris, φέρελπις δοκιμαζόμενος ποδοσφαιριστής στην αγαπημένη του West Ham United,και πρώην βοηθός αρχιτέκτονα μεταξύ άλλων, αποφασίζει να πραγματοποιήσει την μεγάλη του επιθυμία και να δημιουργήσει το δικό του συγκρότημα, τους Iron Maiden,για να εκφράσει τις καλλιτεχνικές του ιδέες και ανησυχίες. Επηρεασμένος από τα μεγάλα hard rock και progressive rock συγκροτήματα της εποχής του, έμεινε πιστός στο προσωπικό του στυλ σύνθεσης, παιξίματος και σκηνικής παρουσίας και εμφάνισης, σε μία εποχή που το μηδενιστικό πνεύμα του πανκ έπαιρνε κεφάλια και διέλυε με εμφατικό τρόπο τον «παραδοσιακό» θεσμό του κλασικού βρετανικού hard rock. Βεβαίως υπήρχαν και οι εξαιρέσεις, αλλά κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70 αυτή ήταν κυρίως η εικόνα της βρετανικής rock σκηνής. Μαζί με την κυριαρχία άλλων μουσικών ειδών όπως η disco, το new wave και η πρώτη ηλεκτρονική μουσική.
Παρ’ ολαυτά η πρωτοκαθεδρία στο NWOBHM δεν ήταν σε καμία περίπτωση η μεγαλύτερη φιλοδοξία των Iron Maiden.Η αθλητική και εργατική νοοτροπία τους, ζευγαρωμένη με χουλιγκανικό φανατισμό (καλλιτεχνικά) τους έφερε πολύ γρήγορα σε περίοπτη θέση στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Με την διάσημη μασκότ τους, τον Eddie,να βρίσκεται παντού, αλλά κυρίως τον ηλεκτρισμό που εξέπεμπαν, οι εξελίξεις άρχισαν να τρέχουν πολύ γρήγορα. Μετά την περιοδεία για το δεύτερο άλμπουμ τους Killers, o Harris παίρνει το υπολογισμένο ρίσκο να απολύσει τον τραγουδιστή τους Paul DiAnno, ο οποίος παρά την εντυπωσιακή εμφάνιση και την εξαιρετική φωνή του αποδείχτηκε επιρρεπής στα πάθη του, κάτι που εμπόδιζε το όραμα του συγκροτήματος για παγκόσμια κυριαρχία και ενδεχομένως θα αποτελούσε τροχοπέδη για την μετέπειτα πορεία τους. Αντικαταστάτης του ο δηλωμένος fan των Deep Purple, ιδιόρρυθμος και με έντονες ηγετικές τάσεις Bruce Dickinson, ο οποίος μέχρι τότε τραγουδούσε στους πιο παραδοσιακούς συνοδοιπόρους των Iron Maiden στο NWOBHM, τους Samson. Η πρώτη τους δουλειά κυκλοφόρησε στα πρώτα μου γενέθλια και φυσικά δεν είναι άλλο από το μυθικό Number Of The Beast, το οποίο έφτασε απαλά στο νο. 1 των βρετανικών charts. Πλέον οι Maiden, με την τρίτη τους δουλειά είχαν πατήσει την κορυφή. Επίσης,είχαν ήδη δημιουργήσει μεγάλο αντίκτυπο στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, με τα συγκροτήματα που δεν είχαν εμποτιστεί με το ατελείωτο πάρτι των Van Halen, να αντλούν έμπνευση κυρίως από αυτούς και τους Judas Priest, οι οποίοι διέγραφαν την δική τους επιτυχημένη πορεία.
Ακολούθησε επιτυχημένη περιοδεία και ο κύκλος εργασιών συνεχίστηκε αδιάκοπτα. Δίσκος, πρόβες, περιοδεία. Επόμενη κυκλοφορία το υπέρτατο Piece Of Mind (που είναι και το αγαπημένο μου), με ύμνους στο πνεύμα των προηγούμενων κυκλοφοριών. Νο. 3 στην χώρα τους και Νο. 14 στις ΗΠΑ, το Piece Of Mind οδηγεί με στιβαρό τρόπο το συγκρότημα σε ακόμα μεγαλύτερη δημοφιλία. Η περιοδεία που ακολουθεί είναι εξίσου επιτυχημένη. Στο τέλος της, όμως, συμβαίνει το αδιανόητο. Την τελευταία βραδιά, στο Dortmund της Δ. Γερμανίας (τότε), το συγκρότημα σκοτώνει τον λοβοτομημένο Eddie επί σκηνής!
Μετά από ένα σύντομο χριστουγεννιάτικο διάλειμμα, δίνουν ραντεβού στο ανεμοδαρμένο νησάκι Guernsey της Μάγχης για να αρχίσουν γράψιμο για την επόμενη δουλειά τους, όπου ο Eddie θα επανερχόταν στην ζωή με θαυματουργό τρόπο. Στην συνέχεια μεταβαίνουν στις Μπαχάμες, στα διάσημα Compass Point Studios, για την ηχογράφηση. Με τον τεράστιο MartinBirch στη θέση του παραγωγού (από το Killers μέχρι και το Fear Of The Dark του 1992 ήταν ο προσωπικός παραγωγός των Iron Maiden, δίνοντας τον ιδιαίτερο εκείνο ήχο καθ’όλη την διάρκεια της δεκαετίας του ’80 με ορισμένους από τους σημαντικότερους δίσκους στην ιστορία του metal).Φυσικά τους πήρε πάνω από 2 εβδομάδες–και πολλά παγωμένα daiquiri μπανάνας - μέχρι να αρχίσουν να ηχογραφούν οτιδήποτε. Ο Birch σαν 6ο μέλος της μπάντας έδωσε την συνοχή στα κομμάτια, ενώ οι Harris, Dickinson και Adrian Smith (που αντικατέστησε τον Dennis Stratton μετά την κυκλοφορία του Iron Maidenτου 1980) ανέλαβαν στίχους και μουσική. Μαζί τους ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών Dave Murray και ο «νέος» τους τότε drummer Nicko Mc Brain που αντικατέστησε τον άριστο Clive Burr από το πρoηγούμενο Piece Of Mind. Και μέσα σε αγαστό ομαδικό πνεύμα, ξιφασκία, καράτε και γυμναστική, καθώς και σε «αυθόρμητες» εξορμήσεις στα μπαρ της περιοχής, εγένετο Powerslave(Νο.2 στην Μ. Βρετανία, Nο. 21 στις ΗΠΑ).
Αναμφίβολα εντυπωσιακό ήταν το ευφάνταστο εικαστικό και φωτογραφικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε για το ίδιο το άλμπουμ. Ο Eddieέχει επιστρέψει πλέον σαν μούμια, μία θεότητα φαραωνικού χαρακτήρα, όπου περιβάλλεται από διάφορες μικρές λεπτομέρειες που μαρτυρούν το ταραχώδες παρελθόν του. Τα ιερογλυφικά και το conceptτης αρχαίας Αιγύπτου έδωσαν έναν μυστικιστικό χαρακτήρα στο γενικότερο feelingτου δίσκου, ενώ μουσικά το Powerslave θεωρείται από πάρα πολλούς το καλύτερο άλμπουμ των Iron Maiden. Σε ανάλογες διαστάσεις διαμορφώθηκε και το σκηνικό και η παραγωγή της περιοδείας που θα ακολουθούσε, καθώς ήταν τα μεγαλύτερα και πλουσιότερα που είχε χρησιμοποιήσει το συγκρότημα μέχρι εκείνη την στιγμή. Και η περιοδεία, σε πνεύμα σαρκασμού βαφτίστηκε World Slavery Tour 1984-1985.
331 μέρες, 189 εμφανίσεις, 171 πόλεις. Κυριολεκτικά εξοντωτική για το συγκρότημα, η περιοδεία αυτή τους βρήκε, μεταξύ άλλων, να εμφανίζονται στο μεγαλύτερο έως τότε κοινό τους (πάνω από 300.000) στο πρώτο φεστιβάλ Rock In Rio, δεύτεροι μόνο στους απλησίαστους Queen και πάνω από τους Whitesnake. Ξεκίνησε από την Βαρσοβία της Πολωνίας, ακόμα υπό κομουνιστική επιρροή, όπου έγιναν δεκτοί σε κλίμα υστερίας, μιας και οι Πολωνοί πρώτη φορά έβλεπαν με τέτοιου μεγέθους υπερπαραγωγή στα μέρη τους. Ακόμα και οι στρατιώτες, που είχαν συγκεντρωθεί για την περιφρούρηση της συναυλίας, παρασύρθηκαν από τον παροξυσμό που προκάλεσαν οι εμφανίσεις των Iron Maiden, οι οποίοι ήταν και το πρώτο συγκρότημα που έφερε ολόκληρη την παραγωγή της συναυλίας του πέρα από το Τείχος. Φυσικά δεν έλειψαν και τα ευτράπελα. Είναι γνωστός σε αρκετούς ο διάλογος του Dickinson ε έναν πιο «progressive» Πολωνό fan ο οποίος του θέτει την άποψη ότι θα πρέπει να υπάρχουν synthesizers στο metal, στο οποίο ο Bruce απαντά αρνητικά. Που να ήξερε ότι οι επόμενες δύο δουλειές τους θα έβριθαν από synthesizers! Ακόμα και σε γαμήλιο γλέντι έπαιξαν, ανεβαίνοντας να παίξουν το πιο αποδεκτό για την περίσταση Smoke On The Water, έπειτα από πρόσκληση του γαμπρού και της νύφης, και όντας πρακτικά μεθυσμένοι.
Αφού διέσχισαν την Ανατολική Ευρώπη φτάνοντας μέχρι και το Βελιγράδι, έστριψαν δυτικά και έπιασαν Νότια Ευρώπη. Έπειτα επέστρεψαν στην Μ. Βρετανία και από εκεί Β. Ευρώπη, σκέλος που ολοκληρώθηκε έως τα μέσα Νοέμβρη του 1984. Εκεί περιέργως διάλεξαν την πιο ατυχή περίοδο για να προχωρήσουν στο καναδικό σκέλος της περιοδείας, τον οποίο γύρισαν από τέλη Νοέμβρη έως αρχές Δεκέμβρη, ενώ τελείωσαν την χρονιά στις εξίσου παγωμένες βόρειες ΗΠΑ. Η συνέχεια ήταν στην Βραζιλία (όπως αναφέρεται παραπάνω) όπου έδωσαν στους headliners Queen πολλή δουλειά για να πιάσουν το επίπεδο τους, ενώ κατά τα σπριντ του Dickinson επί σκηνής αυτός συγκρούστηκε με την κιθάρα του Murray,και έτσι γέμισε αίματα, ωστόσο απτόητος συνέχισε να τραγουδάει, όση ώρα οι εικόνες μεταδίδονταν τηλεοπτικά σε όλες τις χώρες της Ν. Αμερικής.
Τον Μάρτιο του 1985, ήρθαν οι ημερομηνίες για την Καλιφόρνια, και οι εμφανίσεις τους στο Λος Άντζελες, στην γνωστή (στους περισσότερους από εμάς από το Live After Death), Long Beach Arena. 4 βραδιές σε έναν sold-outχώρο περίπου 14.000 θέσεων. Ο παραγωγός τους Martin Birch ηχογράφησε και τις 4 βραδιές, διαλέγοντας τα κατάλληλα κομμάτια από την κάθε μια. Όπως ισχυρίστηκε και ο ίδιος, την πρώτη βραδιά το συγκρότημα ίσως ήταν λίγο «μαγκωμένο» διότι θα γνώριζε ότι κάποιος τους ηχογραφούσε. Την δεύτερη βραδιά θα ήταν καλύτερα, θα είχαν «ξεψαρώσει» και ενδεχομένως ένα έξτρα μικρόφωνο να έμπαινε σε κάποιο επιπλέον σημείο της σκηνής για καλύτερη ηχογράφηση. Την τρίτη μέρα θα ήταν ένα φοβερό σόου, αλλά κάτι μπορεί να πήγαινε στραβά, όπως να χαλούσε ένας ενισχυτής ή να καιγόταν κάποιο καλώδιο. Οπότε θα έπρεπε να ηχογραφηθεί και η τέταρτη βραδιά για να καλυφθούν τα τυχόν προβλήματα που θα προέκυπταν στις προηγούμενες βραδιές.
 | |
| Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο σε όλο το άνοιγμά του |
«That is not dead which can eternal lie…Yet with strange aeons even death may die» ξανακούστηκε την επόμενη χρονιά από τους Metallica στο κομμάτι τους The Thing That Should Not Be από το Master Of Puppets
Ανοίγοντας το εντυπωσιακό εσώφυλλο του δίσκου εμφανίζονται εντυπωσιακές φωτογραφίες από τις συναυλίες τους ενώ στις πρώτες εκδόσεις περιέχονται επιπλέον δεκάδες φωτογραφίες από όλη την περιοδεία και πολλές πληροφορίες σχετικά με τα logisticsτης περιοδείας και όλες τις τεχνικές λεπτομέρειες του εξοπλισμού και του σκηνικού που χρησιμοποιήθηκαν κατά την επίμαχη περίοδο. Ο οπτικός και πληροφοριακός καταιγισμός είναι το κατάλληλο προοίμιο για το τι θα ακολουθούσε μουσικά. Μέχρι και σήμερα, αυτό το περίπου 100 λεπτών performanceτων Maiden, θεωρείται το ζενίθ της συναυλιακής απόδοσης τους. 4 κομμάτια από το Powerslave, άλλα τόσα από το Piece Of Mind, 5 από το The Number Of The Beast, 1 από το Killers και 2 από το πρώτο τους Iron Maiden. Πέρα από το εκρηκτικό Aces High που ξεκινάει την συναυλία με την περίφημη ομιλία του Churchillπου αναφέραμε παραπάνω, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσουμε κάποιο σημείο ως το highlightτου δίσκου. Προσωπικά, ξεχωρίζω το αγαπημένο μου κομμάτι από το συγκρότημα, το επικό Revelations, με το εμπνευσμένο από την ελληνική μυθολογία «αδελφάκι» του Flight Of Icarus να ακολουθεί. Το ίδιο ισχύει και για την έναρξη της δεύτερης πλευράς, με το μακροσκελές παραμυθένιο Rime Of The Ancient Marinerκαι το ομώνυμο Powerslaveμε το κολλητικό ανατολίτικο riffτου. Κατά την διάρκεια του τελευταίου, ο Bruce Disckinson εμφανιζόταν με μία φτερωτή μάσκα, που του θύμιζε γεράκι (στο πνεύμα της αιγυπτιακής θεματολογίας του Powerslave), προφανώς σε σύνδεση με τον θεό Ώρο που αναφέρεται στους στίχους του τραγουδιού. Αυτό που δεν ξέραμε βέβαια ήταν ότι την αγόρασε από ένα sex shop του Los Angeles, με τον ίδιο να αισθάνεται αμήχανα σε κωμικό βαθμό! Με την βελόνα να ακουμπάει τον δεύτερο δίσκο ακούμε το Hallowed Be Thy Nameπου σαφώς αποτελεί μόνιμη κορύφωση του setτων Maiden, ενώ εντυπωσιακό είναι και το Running Freeμε τον Dickinsonνα επικοινωνεί άμεσα με το κοινό και να τους ξεσηκώνει καταλήγοντας σε μία έκρηξη χορωδιακών διαστάσεων η οποία κυριολεκτικά σηκώνει την οροφή της Long Beach Arena. Με αυτή την διάθεση κλείνει και η τρίτη πλευρά και ξεκινάει η τέταρτη που κινείται σε εξίσου δυνατά επίπεδα, όπως με τα 22 Acacia Avenueκαι Children Of The Damned από το The Number Of The Beast, να κλέβουν την παράσταση. Σημειώνεται ότι στην επανέκδοση του 1995 υπάρχουν 3 επιπλέον κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει με το live singleτου Run To The Hills από το 1985. Για την ιστορία, το Live After Death έφτασε μέχρι το Nο. 2 των βρετανικών chartsκαι μπήκε και στο αμερικάνικο top-20, όπου έγινε και πλατινένιο. Στα αντίστοιχα VHS Billboard charts των ΗΠΑ, η μαγνητοσκοπημένη συναυλία σημείωσε τεράστια επιτυχία αγγίζοντας το Nο. 2, ενώ η αντίστοιχη επανέκδοση του 2008 έφτασε στο Nο.1 σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο.
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ
30/12/18
Δημοσίευση σχολίου