Στα μέσα της δεκαετίας του 70, μαθητής ακόμη στο γυμνάσιο, μαθαίνω για την ύπαρξη ενός δίσκου που γρήγορα παίρνει μυθικές διαστάσεις. Τίτλος του Green Bullfrog και παίζουν οι "Bevy, "Sleepy", "Sorry" , "Speedy" , “Boss”, "Boots", και “Jordan’, ονόματα που έκαναν ακόμα πιο ομιχλώδες το μυστήριο. Όμως κάποιοι μεγαλύτεροι αλλά και ,νομίζω, ένα άρθρο στο περιοδικό ΗΧΟΣ με διαφώτισαν ότι πίσω από τις παραπάνω λέξεις κρύβονται κάποιοι μεγάλοι μουσικοί. Μού έφτανε που ο "Boots" ήταν ο Ritchie Blackmore και o "Speedy" o Ian Paice. Ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει το 1971 αλλά στην Ελλάδα κυκλοφόρησε μόνο σαν εισαγωγής και βρισκόταν δύσκολα στα καταστήματα. Για να είμαι ειλικρινής, τους άλλους μουσικούς τους ήξερα, τότε, μόνο κατ’ όνομα αλλά μόνο και μόνο που έπαιζαν οι Blackmore και Paice, μού έφθανε και περίσσευε. Όλο το χαρτζηλίκι συν κάποια ρέστα από ψώνια που δεν έβλεπε πότε να επιστρέφονται η μητέρα μου, πήγαν στον Κο Μανάκο απ’ όπου αγόρασα το δίσκο (κατάστημα δίσκων Στροφή Μανάκου στην Πλτ. Εξαρχείων).
Η ιδέα της ηχογράφησης ανήκε στον παραγωγό Derek Lawrence και τα ψευδώνυμα χρησιμοποιήθηκαν για τον απλό λόγο ότι λόγοι συμβολαίων δεν επέτρεπαν στους μουσικούς να ηχογραφήσουν για διαφορετική εταιρεία.Μηχανικός ήχου ήταν ο Martin Birch!
Ο «Speedy" ήταν ο Ian Paice που τον ονόμασαν έτσι επειδή έπαιζε γρήγορα, ο "Sleepy" ήταν ο μπασίστα Chas Hodges μετέπειτα μέλος των Chas and David, ονομάστηκε έτσι γιατί κοιμόταν στις ηχογραφήσεις, ο "Bevy" ήταν ο οργανίστας Tony Ashton (σ.σ. τον μάθαμε αργότερα στους Paice Ashton Lord) κι ονομάστηκε έτσι γιατί έβαζε μπουκάλια με κρασί κάτω από το αρμόνιο (beverage), o "Sorry" ήταν ο οργανίστας των Procol Harum, Matthew Fisher και πήρε αυτό το ψευδώνυμο γιατί έκανε λάθος σε μια ηχογράφηση και ζήτησε συγνώμη, ο "Boots" ήταν ο Ritchie Blackmore κι ονομάστηκε έτσι γιατί φόραγε ένα ζευγάρι μπλε καστόρινες μπότες, "Pinta" ήταν ο κιθαρίστας Albert Lee κι ονομάστηκε έτσι μετά από αστείο που είπε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, "The Boss" ήταν ο κιθαρίστας Big Jim Sullivan και βέβαια πήρε αυτό το ψευδώνυμο λόγω του σεβασμού που έχαιρε από τους υπόλοιπους, ο επίσης κιθαρίστας Rod Alexander ήταν ο «Vicar” γιατί κάθε φορά που τον έβλεπε ο παραγωγός Derek Lawrence του έλεγε "hello vicar" ενώ τέλος φωνητικά κάνει ο Earl Jordan ο οποίος εμφανίζεται με το ψευδώνυμο…….”Jordan”! Ο τελευταίος ήταν τραγουδιστής των Les Humphries Singers, από τους οποίους πέρασε και ο John Lawton! Ο Jordan ήταν ο μόνος που ξαναηχογράφησε τα μέρη του γιατί δεν είχε μείνει ικανοποιημένος . Ο πλέον άγνωστος από τους παραπάνω μουσικούς ήταν ο Rod Alexander που ήταν φίλος του Blackmore και δούλευε σε ένα κατάστημα μουσικών ειδών κοντά στη Charing Cross Road.
Τα 3 διαφορετικά εξώφυλλα των Green Bullfrog.
Καθοδηγούμενοι μόνο και μόνο από τη διάθεσή τους να παίξουν μαζί, η καλή παρέα μπήκε στο Kingsway studio το 1971 και με δύο ολονύχτια sessions στις 20 Απριλίου και 23 Μαϊου 1970 ηχογράφησαν τα 11 τραγούδια αυτού του δίσκου. Κυρίως διασκευές, κλασικών αλλά όχι ιδιαίτερα γνωστών blues rock συνθέσεων των Bo Diddley, Jerry Ragovoy, Joe South, Arthur Crudup, Tony Joe White κ.α. Η αρχική κυκλοφορία του άλμπουμ περιείχε 8 κομμάτια. Στις επόμενες επανεκδόσεις που έγιναν το 1980 και 1991 προσετέθησαν άλλα 3, σύνολο 11, ενώ έχει κυκλοφορήσει με 3 διαφορετικά εξώφυλλα. Ο Derek Lawrence στο οπισθόφυλλο μιας των εκδόσεων λέει ότι τη μια ημέρα των ηχογραφήσεων ξεκίνησαν να ηχογραφούν στις 11 το βράδυ, γιατί νωρίτερα οι Deep Purple είχαν συναυλία! Όταν τελείωσαν οι ηχογραφήσεις, ο Lawrence ο οποίος πλήρωσε όλα τα έξοδα, πήρε μια κασέτα και την έπαιξε στον πρόεδρο της MCA, Mike Maitland ο οποίος ενθουσιάστηκε. Παρ’ ότι τους υπέγραψε, ο δίσκος βγήκε με ελάχιστο promotion γιατί στο μεταξύ ο Maitland έφυγε από την εταιρεία και οι επόμενοι αδιαφόρησαν!
Η πρώτη πρόβα έγινε με τους Ian Paice, Ritchie Blackmore, Chas Hodges και Tony Dangerfield(μπασίστας του Lord Sutch) και τα κομμάτια που έπαιζαν ήταν τα “Who do you love”, “Makin’ Love” και “Walk a Mile in my Shoe”. H παρέα άρχισε να μεγαλώνει με την είσοδο του Big Jim Sullivan και Albert Lee. Μόλις η παρέα των μουσικών συμπληρώθηκε, κατάλαβαν ότι μόνο και μόνο για την ευχαρίστησή τους θα μπορούσαν να ηχογραφήσουν τα sessions και να τα κυκλοφορήσουν κάτω από ψευδώνυμα λόγω του προβλήματος ότι όλοι είχαν συμβόλαια με διαφορετικές εταιρείες. Το όνομα Green Bullfrog το πήραν από το τραγούδι “Bullfrog” που είναι σύνθεση των Blackmore, Lawrence και Paice! Η συγκεκριμένη σύνθεση βασίζεται στο κομμάτι των Deep Purple με τίτλο Jam Stew". Η συγκέντρωση τόσων γνωστών μουσικών, δημιούργησε το μύθο όταν στους Green Bullfrog έπαιξαν και οι Jeff Beck, Roger Glover και Jon Lord, πράγμα που δεν συνέβη ποτέ. Μάλιστα το όνομα του Roger Glover αναμείχθηκε εντελώς λανθασμένα όταν στο εξώφυλλο (!) της δεύτερης επανέκδοσης (σ.σ. με το μοβ εξώφυλλο και το βάτραχο να παίζει κιθάρα) υπάρχει ένα μικρό κείμενο του Ritchie Blackmore από συνέντευξή του στο περιοδικό Guitar Player που αναφέρει το όνομα του Glover. Η πρώτη κυκλοφορία του άλμπουμ έγινε στις 19 Mαρτίου 1971 από την Decca στην Αμερική και μάλιστα κυκλοφόρησαν κι ένα single με τα "My Baby Left Me"/"Lovin' You Is Good For Me, Baby" (Decca 32831.), ενώ στην Μ.Βρετανία κυκλοφόρησε από την MCA, τον Μάρτιο του 1972(σ.σ. δηλαδή ένα ολόκληρο χρόνο αργότερα). Η δεύτερη κυκλοφορία του έγινε το 1980 (σ.σ. η επανέκδοση με το κείμενο του Blackmore που διαβάσατε πιο πάνω). Το άλμπουμ ξαναμιξαρίστηκε στα Abbey Road studios το 1991 και κυκλοφόρησε σε βινύλιο και CD όπου και οι δύο επανεκδόσεις είχαν 3 επιπλέον τραγούδια.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
9/11/18
Δημοσίευση σχολίου