Όλες οι λέξεις που είναι υπογραμμισμένες με κόκκινες αποτελούν link και μπορείτε να τις πατήσετε.
Η ιστορία του, ξεκινά από τη στιγμή που το τελευταίο studio άλμπουμ τους Gimme Back My Bullets (1976) δεν έκανε επιτυχία σταματώντας στο Νο 20 του αμερικάνικου chart. Πέραν της εμπορικής του αποτυχίας, κατά τη φτωχή προσωπική άποψή μου, περιέχει δύο από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδι, τα "Gimme Back My Bullets" και "Searching".To συγκρότημα είχε τελειώσει μια περιοδεία με support τον Peter Frampton που εκείνη την εποχή έβλεπε το live άλμπουμ του Frampton Comes Alive να πουλάει σαν «ζεστό ψωμί». Αυτό είδαν και οι Lynyrd Skynyrd και σκέφτηκαν αφού ο Frampton που έως πριν την κυκλοφορία του Frampton Comes Alive ήταν σαφώς μικρότερο όνομα από αυτούς, κυκλοφορούσε ένα Live άλμπουμ με τέτοια επιτυχία, γιατί να μην κυκλοφορήσουν κι αυτοί;
Εκείνη την εποχή, το συγκρότημα είχε μόνο δύο κιθαρίστες, τους Gary Rossington και Allen Collins, αφού ο τρίτος κιθαρίστας κι από τα ιδρυτικά μέλη, Ed King στο μέσο της περιοδείας του άλμπουμ Nuthin' Fancy(1975) «packed his Fender Startocasterand disappeared in to the night” όπως γράφει ο Ron O’Brien στο ένθετο της remastered επανέκδοσης του άλμπουμ του 2002.
Έτσι, ο παραγωγός Tom Dowd κι ο διοργανωτής συναυλιών Alex Cooley, η φωνή του οποίου ακούγεται στην εισαγωγή του Workin’ for MCA, άρχισαν να ψάχνουν τον κατάλληλο χώρο και η πρώτη επιλογή τους ήταν το Funochio σε ένα κεντρικό δρόμο της Ατλάντα.
Πριν κλείσουν το Funochio, πληροφορούνται ότι ένας άλλος χώρος στον ίδιο δρόμο με το Funochio, το Fox Theatre είναι διαθέσιμο και μάλιστα κινδυνεύει με πώληση και κατεδάφιση. Το συγκρότημα αποφάσισε να αλλάξει χώρο και να παίξει στο Fox Theatre, προαναγγέλλοντας ότι μέρος των εσόδων θα προσφερθούν στο θέατρο για να γλυτώσει την κατεδάφιση!
Η χωρητικότητα του Fox Theatre ήταν 4.600 θέσεις και τότε ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη κινηματογραφική αίθουσα στην Αμερική με άψογο ήχο! Μεγάλο ρόλο στη μεταφορά τους από το Funochio, στο Fox Theater έπαιξε ο Alex Cooley που θεωρούσε το χώρο σαν τον καταλληλότερο!
Όμως το συγκρότημα είχε δύο κιθαρίστες και ο Gary Rossington είχε πιάσει το δάκτυλό σε μια πόρτα αυτοκινήτου με αποτέλεσμα να μην μπορεί να παίξει τόσο καλά όσο ήθελε. Έτσι άρχισαν να ψάχνουν ένα τρίτο κιθαρίστα που θα έπαιρνε τη θέση του Ed King και θα διευκόλυνε τον Rossington. H Cassie Gaines που ήταν μια από τις τρεις τραγουδίστριες που αποτελούσαν τις Honkettes που έκαναν φωνητικά στους Lynyrd Skynyrd, ενημέρωσε τον αδελφό της Steve Gaines για την μεγάλη ευκαιρία που ανοιγόταν μπροστά του. Πράγματι ο Steve ανταποκρίθηκε και μετά από ένα θυελλώδες τζαμάρισμα, ο Allen Collins φεύγει από τη σκηνή με σηκωμένα τα τρία δάκτυλα του χεριού του και λέγοντας «αυτός είναι ο τρίτος κιθαρίστας».
Ο Tom Dowd είχε κάνει παραγωγή στα ιστορικά άλμπουμ Wheel’s on fire των Cream (1968) και Live at Fillmore East των Allman Brothers (1971) τα οποία ήταν τα αγαπημένα live άλμπουμ του Gary Rossington. Tα δύο συγκροτήματα αποτελούσαν τα είδωλα για τον Rossington και η δουλειά του Dowd ήταν παραδειγματική. Τον είχαν μπροστά τους, ζωντανό και δεν έπρεπε να χάσουν την ευκαιρία για ένα live άλμπουμ.
Πριν την πρώτη συναυλία στο Fox Theater που ήταν προγραμματισμένη στις 7 Ιουλίου και ακολούθησαν άλλες δύο, στις 8 και 9 Ιουλίου. Έκαναν πολλές πρόβες γιατί άλλαξαν ελαφρά τις ενορχηστρώσεις για να προστεθεί η κιθάρα του Gaines.
Το ξεκίνημα γίνεται με το επιθετικό «Workin’ for MCA» (σ.σ. όπου MCA η δισκογραφική τους εταιρεία) κι ένα μετά το άλλο τα κομμάτια ("I Ain't the One", «Searching” και η υπέροχη μπαλάντα "Tuesday's Gone") δείχνουν μια υψηλή πιστότητα.
Εκείνο που με είχε εντυπωσιάσει από τότε, ήταν ότι τα τραγούδια παρ’ όλη την παρουσία τριών κιθάρων, ακούγονται χωρίς υπερβολικά και μακρόσυρτα σόλο και σε καμία περίπτωση δεν κουράζουν. Το επιθετικό ξεκίνημα του “Workin for MCA” συνεχίζεται στα Saturday Night Special", Sweet Home Alabama" και "Whiskey Rock-a-Roller". Κι αν τα πρώτα δύο είναι πολύ γνωστά, πάντα υπάρχει χρόνος να ανακαλύψουμε τραγούδια σαν το "Whiskey Rock-a-Roller". Ακούγοντας ξανά το άλμπουμ, μετά από τόσα χρόνια, διαπίστωσα ότι τα κομμάτια κυλούν το ένα μετά το άλλο, δένοντας απόλυτα μεταξύ τους με μια διάχυτη ενέργεια. Σίγουρα ο περισσότερος κόσμος στέκεται στα κλασικά (Free Bird, Saturday Night Special, Sweet Home Alabama, Gimme three steps) αλλά τέτοια καλά live άλμπουμ προσφέρουν τη δυνατότητα ανακάλυψης κι άλλων τραγουδιών. Οι περιπτώσεις των “Gimme back my bullets” που είναι ένα από τα αγαπημένα μου και της πετυχημένης διασκευής του “Call me the breeze” (σ.σ. σύνθεση του J.J. Cale) είναι ενδεικτικές της παραπάνω λογικής.
Στο One More from The Road το συγκρότημα παίζει 3 τραγούδια που δεν έχει συμπεριλάβει σε κανένα άλμπουμ του. Το πρώτο είναι το “Travellin’ Man” σύνθεση του Leon Wilkeson και του Ronnie Van Zant, το “T for Texas” σύνθεση του Jimmi Rodgers και τέλος το κλασικό blues “Crossroads” σύνθεση του Robert Johnson.
TA OVERDUBS, ΟΙ ΚΑΣΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΑΝΙΟ ΜΕ ΤΗ ΣΑΜΠΑΝΙΑ
Οι μίξεις έγιναν στο Miami Crirteria Studio όπου ο Ronnie Van Zant έκανε κάποιες διορθώσεις όπως και οι Honkettes. Ο Collins επέμενε να κάνει κάποιες βελτιώσεις στο σόλο του στο “Free Bird” και ίσως στο «Crossroads» Και γράφω ίσως γιατί ο Dowd δεν θυμάται αν τελικά το έκανε ή όχι!
Μετά τη δεύτερη συναυλία της 8ης Ιουλίου, ο Dowd και το συγκρότημα επιβιβάστηκε στις λιμουζίνες και επέστρεψαν στο ξενοδοχείο Lake Lanier Hotel της Ατλάντα. Ο Dowd είχε μαζί του τις κασέτες με τα τραγούδια κάθε βραδιάς και τις έβαλε στο κασετόφωνο να τις ακούσει αφού προηγουμένως γέμισε την μπανιέρα νερό και πήρε μια σαμπάνια. Ακούγοντας ίδιο τραγούδι για κάθε βραδιά ξεχωριστά, αντιλήφτηκε ότι σε όλα τα τραγούδια τους, το παίξιμο ήταν ακριβώς το ίδιο! Μετά την τρίτη συναυλία κι αφού άκουσε τις κασέτες κάθε ημέρας, αποφάσισε το άλμπουμ να είναι διπλό και προχώρησε στην τελική επιλογή των τραγουδιών.
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ
Το άλμπουμ έφθασε έως το Νο 9 του αμερικάνικου chart και λίγες εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του έγινε χρυσό (500.000 αντίτυπα). Η MCA κυκλοφόρησε σε single το “Free Bird’ αφού προηγουμένως έκανε ένα edit στο χρόνο του τραγουδιού που στο άλμπουμ είναι 13:30. Ο χρόνος του single ήταν 4:40 κι έφθασε έως το Νο 38 του chart των μικρών δίσκων. Το άλμπουμ τα Χριστούγεννα του 1976, δηλαδή 4 μήνες μετά την κυκλοφορία του έφθασε το 1.000.000 αντίτυπα. Το συγκρότημα τιμήθηκε από το δήμαρχο της Ατλάντα για την προσφορά 5.000$ για τη σωτηρία του θεάτρου. Το σημαντικότερο είναι ότι το One More from The Road εκτιμήθηκε σαν ένα από τα καλύτερα live άλμπουμ όλων των εποχών!
TRIVIA
- Τον Tom Dowd σε ένδειξη σεβασμού τον αποκαλούσαν Father Dowd!
- Το τριήμερο των εμφανίσεων τους στο Fox Theater είχε προγραμματιστεί να κινηματογραφηθεί αλλά την τελευταία στιγμή το συνεργείο ακυρώθηκε!
- Μετά το τέλος της πρώτης συναυλίας της 7ης Ιουλίου, η δισκογραφική εταιρεία τους MCA είχε κανονίσει μια συνάντηση του συγκροτήματος και των στελεχών της εταιρείας στο Abbey, ένα καλό εστιατόριο της πόλης. Ο τότε πρόεδρος της εταιρείας Mike Maitland θα απένεμε πλατινένιο δίσκο στα μέλη του συγκροτήματος για τις πωλήσεις του Second Helping που είχε ξεπεράσει το 1.000.000 αντίτυπα. Κάθε προσκεκλημένος είχε λάβει μια πρόσκληση που ήταν κέικ σε σχήμα πλατινένιου δίσκου. Κάθε μέλος του συγκροτήματος πήρε δύο πλατινένιους δίσκους (σ.σ. δεν είναι από πλατίνα ή χρυσό απλά είναι κανονικοί δίσκοι βινυλίου που εμβαπτίζονται σε χρώμα), έναν για τον εαυτό του και ένα για τη …μητέρα του!!!
- H φωνή που προλογίζει την εμφάνισή τους είναι του διοργανωτή της συναυλίας Alex Cooley.
Δημοσίευση σχολίου