Γεια σας αγαπητοί φίλοι, ελπίζω να είσαστε όλοι καλά! Πάμε να κάνουμε την
συνηθισμένη μας βόλτα σε πρόσφατες κυκλοφορίες που έπεσαν στα χέρια μας.
Ξεκινάμε από την Αμερική και τους πάρα πολύ καλούς Starmen και το
“Kiss the sky”, μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά που παντρεύει το classic rock με το Αμερικανικό stadium hard των Van Halen. Έχουν καλή παραγωγή, ωραίες ιδέες και καλοδουλεμένες συνθέσεις. Θα σας
κρατήσουν καλή συντροφιά σίγουρα! Σας τους προτείνω.
Περνάμε τον Ατλαντικό και
πάμε στην Δανία και τους Lordi που κατάφεραν να επιβιώσουν της Eurovison και φτάνουν αισίως στο ένατο τους άλμπουμ.
Προφανώς, εδώ τους σνομπάρουμε ενώ κάποιοι στην Ευρώπη τους γουστάρουν, αλλιώς
δεν εξηγείται το πως επιβιώνουν άνετα ως μπάντα. Η νέα τους δουλειά λοιπόν, με
τίτλο “Sexorcism”, είναι μάλλον και η πιο εμπορική τους, έχει
πολλές μελωδίες, αρκετά πλήκτρα και είναι ας πούμε λιγότερο αιχμηρή σε σχέση με
το παρελθόν τους. Παρόλα αυτά είναι αρκετά hard n' heavy για να μας κρατήσει το ενδιαφέρον, ενώ φυσικά τα
χιτ έρχονται το ένα μετά το άλλο. Ακούστε τους, είναι ιδιαίτεροι μα κακοί δεν
είναι, το αντίθετο! Don Airey και 'One of a kind”, η νέα δουλειά ενός πολύ σοβαρού μουσικού που έχει παίξει με την μισή hard rock σκηνή. Όχι δεν πρόκειται για instrumental άλμπουμ,
αλλά ούτε και για μια εμπορική δουλειά. Είναι ένα αρκετά δύσκολο classic rock/ hard rock άλμπουμ, αλλού με καλές στιγμές (όπως το εντυπωσιακό ομώνυμο κομμάτι, ή το
πιο groovy “Stay the night”), και αλλού με πιο αδιάφορες κατά την γνώμη μου.
Εδώ μπορείτε να ανακαλύψετε έναν πολύ υποτιμημένο τραγουδιστή, τον Carl
Sentance, μια εξαιρετική φωνή. Εάν ακούσετε τα live bonus tracks σε Rainbow, Deep Purple, Gary Moore θα εντυπωσιαστείτε! Προσωπικά
περίμενα κάτι πιο prog, αλλά έπεσα έξω. Τεστάρετε και εσείς.
Τον λόγο γιατί επανέρχονται κάποια
συγκροτήματα, τα οποία ναι μεν κάποτε έβγαλαν ένα-δυο άλμπουμ της προκοπής και
μετά χάθηκαν δεν το πολυκαταλαβαίνω. Τουλάχιστον να επανέλθουν με κάτι αξιόλογο
να πω οκ. Αλλά τώρα να επανέλθουν οι Rox Diamond, με μια τόσο κακή
και αδιάφορη δουλειά όσο το “Let the music do the talking”, για μένα είναι
ακατανόητο. Απλά θα χάσετε τον χρόνο σας μαζί τους, όταν με το ζόρι ψάχνεις να
βρεις μια δυο συνθέσεις που να ακούγονται τουλάχιστον σε ολόκληρο άλμπουμ.
Χάσιμο χρόνου.
Αλλάζουμε επίπεδο και πάμε Σουηδία στο τρίτο άλμπουμ των Jetbone στο
εξαίσιο party, groovy, funky, rock n roll άλμπουμ τους με τίτλο “Come out and play”. Δεν είναι τυχαίο ότι υπέγραψαν παγκόσμιο συμβόλαιο με την BMG και
πέρυσι έδωσαν πάνω από 200 συναυλίες. Αν δεν είσαστε κολλημένοι με τα ιδιώματα,
έχετε στα χέρια σας ένα από τα καλύτερα party rock άλμπουμ από την αρχή των 00's. Δώστε τους το χρόνο σας,
αξίζει.
Δύο ωραίες συλλογές έφτασαν στα χέρια μου. Η πρώτη αφορά τους Dokken και
έχει τίτλο, “Alone again” και μπορώ να πω ότι είναι πολύ αξιοπρεπής και πλήρης αφού περιλαμβάνει είκοσι εξαιρετικές στιγμές
από τη πρώτη και καλύτερη, περίοδο της
καριέρας τους. Πλήρης επίσης και με πολύ καλή επιλογή τραγουδιών και η
αντίστοιχη των Blackfoot με τίτλο “Train, train”. Λείπει το “Send me an angel” όμως. Αν δεν έχετε μια
πλήρη εικόνα για αυτές τις δυο πολύ αξιόλογες μπάντες (αν διαβάζετε αυτό το site, δύσκολο το βλέπω δηλαδή), είναι μια πολύ καλή επιλογή αυτές οι δυο
συλλογές για να τις μάθετε. Για μερικές μπάντες καταλαβαίνεις μόνο και μόνο από
το όνομα τους, τι θα ακούσεις. Δηλαδή όχι πείτε μου, Michael Schinkel’s Eternal Flame. Τι μπορεί να παίζουν;
Ακριβώς αυτό που σκεφτήκατε! Δεν λαθεύεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Στα φωνητικά
έχουν Μark Boals και Goran Edman. Eίναι καλοί; Ναι εντάξει, αν δεν έχεις απαίτηση για
πρωτοτυπίες, είναι καλοί και έχουν ωραίες συνθέσεις και κιθάρες που
ζωγραφίζοουν. Απλά ξέρετε, 100% προβλέψιμοι, ακόμα και από το όνομα! Ακούστε
τους όμως.
Δημήτρης
Σειρηνάκης
ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ROCK ZAPPING
Δημοσίευση σχολίου